Faradeed | فرادید اخبار

پاکارد در دومین نقد بزرگ خود به فرهنگ مصرفی در «زباله‌سازها» The Waste Makers دو نوع کهنگی شامل کهنگی کارکردی و کهنگی روانی را شناسایی می‌کند. منظور او از کهنگی کارکردی خراب شدن و کهنگیِ سریع کالاست و منظور او از کهنگی روانی آن است که محصول طوری طراحی شده که به سرعت در ذهن مصرف‌کننده کهنه جلوه کند، حتی خیلی سریعتر از زمانی که تار و پود آن از هم گسسته و خراب شود.

اولین باری که محال‌برگر (همبرگر قلابی) را در خانه درست کردم، جلز و ولز چربی از اجاق درآمد (تکه‌های برگر حاوی روغن نارگیل نامیزه۳ هستند که مثل پیه آب می‌شود) و ظرف چند ثانیه بوی آهن گوشت سوخته در اتاق پیچید.

نرخ تنزیل بن‌مایه‌ بسیاری از بحث‌های آب و هوایی بوده است. بسیاری از شهروندان سیاره‌ زمین قبول دارند که باید برای حفظ زمین و جلوگیری از یک فاجعه‌ی آب و هوایی همین امروز هزینه کنند. اما تا چه حد هزینه حاضرند پرداخت کنند؟ خودتان را در نظر بگیرید، شما چه بخشی از درآمدتان را حاضرید در راه منفعت رساندن به نسل‌های آینده صرف کنید؟

استفاده از چهره به عنوانِ نوعی ارز برای خریدِ لایک و محبوبیت به من می‌گوید این جایی نیست که تمدن بنا بوده به آن برسد. تمایلِ رو به افزایشِ مردم برای عملِ جراحی بینی تا حدِ زیادی تابعِ دوست‌نداشتنِ شکلِ بینی در عکس‌های سلفی است. مردم می‌گویند شکلی که بینی‌هایشان در این عکس‌ها می‌افتد را دوست ندارند.

تحقیقاتی که طی ۱۰ سال اخیر انجام شده نشان می‌دهد که شیفتگی ما نسبت به شادی و اعتماد به نفس بالا ممکن است نارضایتی ما را در زندگی افزایش دهد و ما را از رسیدن به اهداف واقعی‌مان دور کند. درحقیقت، اگر ما از تمرکز بر شادی دست برداریم، شادتر خواهیم بود.

لینا یائه، یک ویدیو با عنوان «من زیبا نیستم» را در شبکه یوتیوب گذاشت. او در این ویدیو خودش را آرایش و سپس آرایش‌ها را پاک می‌کند و همزمان نظراتِ سرشار از نفرتی که در گذشته از دیگران دریافت کرده. یکی دیگر از پدیده‌های رایج در کره جنوبی کار گذاشتن دوربین مخفی در اتاق‌های تعویض لباس زنان است که سال گذشته اعتراضات گسترده‌ای با شعار «زندگی من [فیلم]پورنِ تو نیست» را در پی داشت.

کتاب دلایلی برای زنده ماندن حاصل مبارزه­‌ی مت هیگ با افسردگی و اضطراب بی­‌اندازه شدیدی است که نزدیک بود او را از پای در آورد؛ اثری کوتاه، صریح و مثبت درباره­‌ی برخورد درست با بحران‌­های روحی و لذت بردن از زندگی

سفر کردن در پساکرونا به حد انفجار می‌رسد. مردم به محض اینکه بدانند سفر کردن امن است، به هر جا که بتوانند می‌روند، آن‌ها می‌روند و می‌روند و می‌روند. بسیاری از مردم به دنبال شهر‌های ۱۵‌دقیقه‌ای هستند؛ شهر‌هایی که بتوانند نیازهایشان را با اندکی پیاده‌روی و یا یک دوچرخه‌سواری کوتاه تأمین کنند. این تراکم شهر‌ها نیست که باعث می‌شود مردم بیمار شوند، بلکه نابرابری در دسترسی به مسکن، انرژی، آب، بهداشت، حمل‌ونقل، فضا‌های سبز عمومی، مراقبت‌های بهداشتی و آموزش باعث بیماری می‌شود.

«برخی اوقات ما درباره امکان رخدادن شورش خاکستری یا نقره‌ای صحبت می‌کنیم. با افزایش سن بازنشستگی افرادی که انتظار داشتند تا ۱، ۲، ۳ یا ۴ سال آینده بازنشسته شوند، ناگهان متوجه می‌شوند قادر به انجام این کار نیستند – فقط به این علت که شما یکباره قانون سن بازنشستگی را تغییر داده‌اید تا آن‌ها سال‌های کمتری حقوق بازنشستگی دریافت کنند.»

دانشمندان آلمانی کشف کردند که مغز‌های ۹ کاشف قطب که ۱۴ ماه در یک ایستگاه تحقیقاتی در قطب جنوب زندگی کرده بودند، بعد از پایان مسافرت کوچکتر شده بود. دانشمندان با بررسی تصاویر ام‌آر‌آی که قبل و بعد از سفر از مغز آن‌ها اسکن کرده بودند، دریافتند که «چین دندانه‌ای» مغز – یک منطقه c-شکل که در تشکیل خاطرات جدید نقش دارد-در طی این سفر اکتشافی تا ۷‌درصد کوچکتر شده بود. قرنطینه، شیلد و ایزوله شخصی باعث شده که هر کدام از ما اوقات بیشتری را با خودمان خلوت کنیم. انزوای طولانی‌-مدت چطور روی مغز اثر می‌گذارد؟

انسان‌های نرمال، یعنی غیرعجیب، برای تشخیص چهره از نیم‌کرۀ چپ و راست مغزشان به یک اندازه استفاده می‌کنند، اما ما آدم‌های عجیب مناطق نیم‌کرۀ چپ را برای وظایف زبانی قرق کرده‌ایم و از این جهت در تشخیص چهره بسیار ضعیف‌تر از آدم‌های عادی عمل می‌کنیم.

افزایش پهنای باندِ زمانی به ما کمک می‌کند شرایط بن‌بستی جنون‌آمیز۳ را با کم‌کردن سرعت و درعین‌حال آزادی عمل بیشتر دادن به ما جبران کند. این مرهمی است برای روح‌های مضطرب.

اما در مقابل، این ایده را تصور کنید که خلاقیت موضوعی مربوط به نوآوری نیست. معنای این ایده این نیست که ما مجبوریم کلاً از ارزش ابتکار و اصالت دست بکشیم، بلکه باید آن را به‌عنوان طیفی از پیامد‌های احتمالی در نظر بگیریم.

در بیمارانی که افسردگی، بیماری‌های خودایمن و اچ‌آی‌وی دارند، لمس کردن نقشِ به‌مراتب مهمتری در تقویتِ سیستمِ ایمنی ایفا می‌کند. اثراتِ لمس کردن دوطرفه است، هم کسی که لمس می‌کند و هم کسی که لمس می‌شود از منافعِ روانی و جسمانی لمس کردن و لمس شدن بهره‌مند می‌شوند. لمسِ انسانی خاصیتِ آرامش‌بخشی دارد؛ برای همین است که وقتی کسی در رنج و ناراحتی است ما تمایل داریم برای آرام کردنش او را بغل کنیم.

اولین باری نیست که با خودم فکر کرده‌ام، چه شد که این مرد و بقیۀ آدم‌ها، دنبال موجوداتی رفتند و برایشان پول دادند که زندگی‌های کوتاه‌تر و پررنج‌تری دارند؟