Faradeed

تأثیر نِت فقط به صفحه نمایش کامپیوتر ختم نمی‌شود. به موازاتی که ذهن مردم به رسانه اینترنت عادت می‌کند، رسانه‌های سنتی نیز خودشان را با انتظارات جدید مخاطبان وفق می‌دهند. به این ترتیب برنامه‌های تلویزیونی به شکلی پخش می‌شوند که همزمان یک متن در زیر صفحه تلویزیون عبور می‌کند و یک آگهی به‌طور ناگهانی سرو‌کله‌اش پیدا می‌شود و مجلات و روزنامه‌ها نیز مقالات خود را کوتاه‌تر و خلاصه‌تر می‌نویسند.

کودکان چه میزانی از ترس، اضطراب و خطر را می‌توانند تحمل کنند؟ تا اواخر قرن نوزدهم میلادی، اکثر مردم تصور می‌کردند که پاسخ این است: خیلی زیاد. خود ارسطو می‌گفت که آموزش‌وپرورش را می‌توان این‌طور تعریف کرد: تعلیم دادن ما برای این که درست بترسیم.

مقصود واقعی ما کسانی هستند که می‌توان نقش ثروت را در احساس شایستگی خاص آن‌ها به خوبی تشخیص داد؛ بنابراین به نظر می‌رسد که نظریه‌پردازی دربارۀ نازپروردگی بیش از پزشک کودکان، نیازمند متخصص اخلاق است.

این ابزارک‌ها که در همان سال ۲۰۰۷ نیز بدشگون بودند، اکنون ما را در واقعیتی مجازی غرق کرده‌اند که فشرده‌تر، جذاب‌تر و حتی ضدانسانی‌تر از قبل است.

تجربهْ زاویۀ دید اول شخص را در اختیار شما می‌گذارد. وقتی دارید عملی انجام می‌دهید، دیگران را می‌بینید. تماشاکردنْ زاویۀ دید سوم‌شخص به شما می‌دهد. متوجه چیز‌هایی می‌شوید از اینکه دیگران چگونه شما را می‌بینند. به نظر من، تماشا بر خاطره می‌افزاید.

اگر مطالعاتی را که با استفاده از پرسشنامه‌ها انجام شده‌اند را ملاک قرار دهیم، به نظر می‌رسد که تصور مرگ عزیزان بیش از مرگ خودمان ما را اذیت می‌کند. این پژوهشها همچنین نشان می‌دهند که ما بیشتر از پایان زندگی، نگران فرایند مرگ، یعنی مثلاً میزان دردش و تنهایی، هستیم.

همچنین، اگر مدنیت به معنای رفتار دوستانه و پذیرندگی بود، باز هم تعامل ما مدنی به حساب نمی‌آمد: آنان به من لبخند نمی‌زنند، من هم به آنان لبخند نمی‌زنم. مدنیت از مؤدب‌بودن، رفتار دوستانه، یا پذیرندگی عمیق‌تر است.

آیا می‌توانید تصور کنید که شخصی را در یک مهمانی ملاقات کرده و از او نپرسید: "شغلتان چیست؟"

سال ۲۰۲۰ جنبشی برای پسادیجیتال بودن راه می‌افتد و رفته‌رفته متوجه خواهیم شد که چسبیدن به گوشی هوشمند رفتاری کم‌ارزش مانند سیگارکشیدن است.

اما نصیحت آن گونه که در اینجا به کار برده‌ام، در پی آمیختن دو جنبه غیرشخصی و دگرگون‌کننده در راهنمایی و راهکار است. می‌توان آن را به عنوان «راهکار‌هایی برای دگرگونی شخصی» در نظر آورد.

اکثر کشور‌های پیشرفته دنیا در پایه‌های آغازین تحصیلی سعی در آموزش مفاهیم جزئی و ساده اقتصادی به گروه‌های سنی پایین‌تر دارند.

آدم‌ها همیشه دربارۀ بچه‌دار شدن و تعداد بچه‌هایشان تصمیم می‌گرفته‌اند. این‌جور مسائل تصمیم‌هایی شخصی بوده‌اند، نه بیانیه‌ای دربارۀ اهمیت و معنای اخلاقیِ آوردن بچه‌های جدید به دنیا.

آن‌قدر وانمود کن تا واقعیت پیدا کند». آرزو و اشتیاق مستلزم این است که بکوشید چیزی غیر از خودتان باشید تا اینکه بالاخره به جایی که می‌خواهید برسید.

لحظه‌ای که یک رهگذر مهربان از ما عکس گرفت، احساس سرخوشی وجودم را پر کرد. زمانی طعم زندگی کامل را خواهیم چشید که همزیستی حضور و فقدان را پذیرا شویم. حالا عکس جدید خانوادگی‌مان در کنار قاب عکس قدیمی من و مادرم روی پیانو جا خوش کرده است و من با دیدن هر دو به وجد می‌آیم.

مشکل از آنجا شروع می‌شود که از مرحله‌ای، مخاطبان آلبوم‌های مجازی، در همان حالی که تصویر شما را پسند می‌کنند، خویشتن خویش را قضاوت می‌کنند؛ زمانی که مخاطب با چند تصویر منتخب از چند فرد گوناگون مواجه شود، ذهنش شروع به سناریوسازی کرده و قبل و بعدی برای عکس‌ها می‌سازد.