Faradeed

انسان‌های نرمال، یعنی غیرعجیب، برای تشخیص چهره از نیم‌کرۀ چپ و راست مغزشان به یک اندازه استفاده می‌کنند، اما ما آدم‌های عجیب مناطق نیم‌کرۀ چپ را برای وظایف زبانی قرق کرده‌ایم و از این جهت در تشخیص چهره بسیار ضعیف‌تر از آدم‌های عادی عمل می‌کنیم.

افزایش پهنای باندِ زمانی به ما کمک می‌کند شرایط بن‌بستی جنون‌آمیز۳ را با کم‌کردن سرعت و درعین‌حال آزادی عمل بیشتر دادن به ما جبران کند. این مرهمی است برای روح‌های مضطرب.

اما در مقابل، این ایده را تصور کنید که خلاقیت موضوعی مربوط به نوآوری نیست. معنای این ایده این نیست که ما مجبوریم کلاً از ارزش ابتکار و اصالت دست بکشیم، بلکه باید آن را به‌عنوان طیفی از پیامد‌های احتمالی در نظر بگیریم.

در بیمارانی که افسردگی، بیماری‌های خودایمن و اچ‌آی‌وی دارند، لمس کردن نقشِ به‌مراتب مهمتری در تقویتِ سیستمِ ایمنی ایفا می‌کند. اثراتِ لمس کردن دوطرفه است، هم کسی که لمس می‌کند و هم کسی که لمس می‌شود از منافعِ روانی و جسمانی لمس کردن و لمس شدن بهره‌مند می‌شوند. لمسِ انسانی خاصیتِ آرامش‌بخشی دارد؛ برای همین است که وقتی کسی در رنج و ناراحتی است ما تمایل داریم برای آرام کردنش او را بغل کنیم.

اولین باری نیست که با خودم فکر کرده‌ام، چه شد که این مرد و بقیۀ آدم‌ها، دنبال موجوداتی رفتند و برایشان پول دادند که زندگی‌های کوتاه‌تر و پررنج‌تری دارند؟

برای کسانی که در این سِن پذیرای ایمان می‌شوند، این تجربه مسرت‌بخش است. بزرگسالانی که به دین یا معنویتی اعتقاد دارند، در کل شادتر هستند و معمولاً کمتر از افراد بی‌دین افسرده می‌شوند.

فاجعه نه‌ تنها‌ در برابر تفسیر، بلکه در برابر نمایش هم مقاومت می‌ورزد: وقتی می‌کوشیم آن را در قالب زبان درآوریم، می‌خواهیم آن را در نظم شسته رفته‌ای بگنجانیم که با طبیعت اولیه‌اش ناسازگار است.

نوستالژی را مدت‌ها مثل چوب زیربغل -چیزی که هنگام کاهش جذابیت زمان حال به آن تکیه می‌دهیم- مسخره می‌کردیم، اما درواقع به‌طور شگفت‌انگیزی بابی جدی به سوی آینده است.

این تحقیق از حقایق بغرنج‌تری هم پرده برمی‌داشت آنجا که نشان می‌داد موفقیت در مذاکرات سبب می‌شد مذاکره‌کنندگان احساس کنند آنچنان که باید صداقت به خرج نداده‌اند و در نتیجه کمتر به خود افتخار می‌کردند.

مخالفت با واکسن از سال ١٧٩٦ نخستین سالی که واکسن وارد بدن انسان‌ها شد، وجود داشته، تکثیر شده و به عصر حاضر رسیده است؛ مخالفت‌هایی که سراسری شده و گریبان کشور‌های بسیاری را گرفته است.

ما می‌خواهیم به مردم بفهمانیم که با شرایط امروزی، عمر زیادی پیشِ رو خواهند داشت، پس نباید برای گذران روزگارِ خود فقط به تأمین اجتماعی چشم امید داشته باشند. قرار نیست در ۶۵ سالگی بازنشست شوند؛ و می‌توانند بر حسب خواسته یا نیاز، یک کار پاره‌وقت هم داشته باشند

در بستری خوش‌بینانه، شاید به افراد انگیزه دهد خانه‌های خود را تمیز کنند یا شاید وضعیتی انگیزشی باشد که بر اثر آن افراد تشویق می‌شوند سخت‌تر کار کنند. اما این چاقویی دولبه است: نوعی مقایسۀ اجتماعی در همه چیز.

او برای آنکه پشت کامپیوتر می‌نشیند مشکل ستون فقرات دارد. دانشمندان می‌افزایند که کارمندان دورکار چین و چروک بیشتری نسبت به افرادی که برای کار خارج می‌شوند، خواهند داشت.

این حرف صرفاً به این معنا نیست که لباس‌ها می‌توانند انعکاسی از زندگی ما باشند، بلکه به این معناست که خود زندگی در لباس‌ها اتفاق می‌افتد و ساختن لباس ها، مراقبت از آن ها، و کنارگذاشتن و پوشیدن آن‌ها عمیقاً در پیوند با احساس خودبودگی ما هستند و به شیوه‌هایی کاملاً آشنا، توسط خود ما و اطرافیانمان، به خاطر سپرده شده اند.

خبر بد آن است که احساس می‌کنیم خانه‌هایمان تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود، به‌نحو آشکاری برای مهدکودک، پیش‌دبستانی و مدرسه دل‌مان تنگ شده است. آن‌ها واقعاً نعمت بودند.