چرا والدین باید کم‌تر برای فرزندشان از جان مایه بگذارند؟
به والدین توصیه می‌شود که به‌طور منظم (حداقل ۲۱۰۰۰ کلمه در هر روز) با فرزندِ پیش‌دبستانی‌شان، حتی وقتی حرفی برای گفتن ندارند، صحبت کنند؛ مدام با آن‌ها بازی کنند؛ آن‌ها را به مکان‌هایی که مطالبه می‌کنند ببرند؛ به‌عنوان ساعتِ بیداری و تقویم‌شان عمل کنند؛ فعالیت‌های خارق‌العاده برای‌شان ترتیب بدهند؛ همیشه مراقب باشند مبادا فرزندشان به لحاظِ روانی یا جسمانی آسیب ببیند؛ مطمئن باشند که فرزندشان تکالیفِ مدرسه را انجام می‌دهد و ... و غیره.
فرادید | کارشناسان دهه‌ها به والدین توصیه می‌کردند که تا می‌توانند برای فرزندان‌شان وقت بگذارند و برای‌شان کار انجام دهند.
به گزارش فرادید، همین‌حالا به والدین توصیه می‌شود که به‌طور منظم (حداقل ۲۱۰۰۰ کلمه در هر روز) با فرزندِ پیش‌دبستانی‌شان، حتی وقتی حرفی برای گفتن ندارند، صحبت کنند؛ مدام با آن‌ها بازی کنند؛ آن‌ها را به مکان‌هایی که مطالبه می‌کنند ببرند؛ به‌عنوان ساعتِ بیداری و تقویم‌شان عمل کنند؛ فعالیت‌های خارق‌العاده برای‌شان ترتیب بدهند؛ همیشه مراقب باشند مبادا فرزندشان به لحاظِ روانی یا جسمانی آسیب ببیند؛ مطمئن باشند که فرزندشان تکالیفِ مدرسه را انجام می‌دهد و ... و غیره. تعجبی ندارد که بسیاری از والدین فرزند‌پروری را به مثابه کار‌ِ خانه در نظر می‌گیرند.
اما فرزند‌پروری همیشه به این سیاق نبوده است.
فواید کم‌تر در خدمتِ فرزندان بودن
در زمانی نه‌چندان دور والدین از فرزندان‌شان انتظار داشتند که از خودشان مراقبت کنند. آن‌ها مستقل از والدینِ خود عمل می‌کردند؛ با دوستان‌شان بیرون می‌رفتند (به خصوص دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی) می‌رفتند؛ خودشان بودند که تصمیم می‌گرفتند تکالیف مدرسه را انجام بدهند یا نه و یاد می‌گرفتند که مسئولیتِ پیامد‌های این قضیه را خودشان تقبل کنند؛ یاد می‌گرفتند که مراقب امنیت خودشان باشند و استراتژی‌هایِ بازگشت به وضعیتِ ثباتِ روانی بعد از تجربه یک آسیب را یاد می‌گرفتند.
نتیجه این بود که به‌تدریج که بزرگ می‌شدند خودمتکی، مقاوم و به لحاظِ عاطفی سالم‌تر از آدم‌هایی که امروز می‌بینیم، بودند (آمار‌ها این را اثبات می‌کند).
در مقابلِ پیام‌های بسیاری که والدین را تشویق می‌کند تا خدمت‌رسانیِ بیش‌تری به فرزندان‌شان بکنند، تعداد زیادی تحقیق وجود دارد که از والدین می‌خواهد کم‌تر در خدمتِ فرزندان باشند.
بسیاری از این تحقیقات زیرمجموعه موضوعِ فرزند‌پروریِ حامیِ استقلالِ فرزند است، که عصاره‌اش این است که باید به فرزند اجازه داد و او را تشویق کرد که مسئولیت بیش‌تری در قبالِ زندگی‌اش بپذیرد و کارهای بیش‌تری را خودش به‌تنهایی انجام دهد.
این تحقیقات شاملِ تحقیقاتِ طولی و مقطعی می‌شود و نشان می‌دهد که حمایت از استقلالِ فرزندان باعث می‌شود کودکان و نوجوانان شادتر، خودمتکی‌تر، خودراهبرتر شده و خودشان را با ملزومات اجتماعی و عاطفی تطبیق دهند. اما در مقابل وقتی والدین زیاد‌ازحد کارهای فرزندان را تقبل می‌کنند، باعث می‌شوند که کودک قربانی بودن و بی‌دفاع بودن را یاد بگیرد.
بنابراین، کم‌تر کار کردن برای کودکان یعنی خیلی کار کردن برای آن‌ها. هم‌چنین یعنی زیاد کار کردن برای خودمان به عنوان والدین. برای مثال، یک تحقیق که در آلمان انجام شده است نتیجه‌گیری می‌کند که در دوران قرنطینه کووید ۱۹، وقتی والدین کودکان را تشویق می‌کردند که خودشان برای ساعاتِ طولانی‌تری از روز امورات‌شان را مدیریت کنند، هم کودکان راضی‌تر بودند و هم والدین.
چطور وابستگی کودکان را کم‌تر کنیم؟
اگر کودکان‌تان بسیار زیاد وابسته شده‌اند، ممکن است لازم باشد که این وابستگی را به‌تدریج کم کنید. شاید یکی از نقاط شروع خوب این باشد که از آن‌ها بپرسید که دوست دارند چه کاری برای خودشان یا خانواده انجام دهند.
شاید کار‌هایی را برای‌شان انجام می‌دهید که ترجیح می‌دهند خودشان آن کار‌ها را انجام دهند. پس به‌تدریج به سمت کار‌هایی بروید که باید به عنوان بخشی از فرایند بزرگ‌شدن به کودکان‌تان واگذار می‌کردید، اما تاکنون این کار را نکرده‌اید.
با‌توجه به سن، این کار‌ها می‌تواند مرتب کردنِ تختخواب، تمیز کردن اتاق، استفاده از ماشین‌لباسشویی، تنظیم ساعت برای بیداری، به‌موقع بیدار شدن برای انجام یک تکلیف، پیاده رفتن تا مدرسه یا هر جای دیگر، مدیریت تکالیف مدرسه یا کمک به انجام کارهای خانه مثل آماده کردنِ غذا یا شستنِ ظرف‌ها باشد.
شاید لازم باشد که استانداردهای‌یان را قدری پایین بیاورید، زیرا کودکان شما، حداقل در دفعه‌های اول، نمی‌توانند کار‌ها را آن‌طوری که شما انجام می‌دهید، انجام دهند. اما این بهای اندکی است که می‌پردازید تا توانایی و غرور کودکان‌تان رشد یابد و زمانِ بیش‌تری برای انجام امورِ خودتان داشته باشید.
کودکان به‌صورتِ فطری دوست دارند که خودمتکی‌تر و مفیدتر باشند، اما ما با اصرارِ بیهوده برای انجام تمام امورِ مربوط به آن‌ها آن‌ها را از این موهبت محروم می‌کنیم.
با بزرگ‌تر شدنِ کودکان باید از آن‌ها انتظار داشته باشیم که بیش‌تر برای رفاه و سلامتِ خانواده تلاش کنند. این کار برای همه افراد خانواده خوب است، اما بیش‌تر از همه برای خودِ کودکان مفید است.
منبع: The Psychology Today
ترجمه: سایت فرادید
