سلفی با پیرمرد پیاده‌راه سعدی شهر رشت؛ عکس یا ادای احترام؟
باید از متولیان زیباسازی و مدیران روابط عمومی و کارشناسان رسانه بخواهیم که به این موضوع فکر کنند که چرا اولین کاری که بابت بزرگداشت به ذهن‌شان می‌رسد چاپ عکس است؟
عکس نمایه از مجسمه استاد «ابراهیم دروی» عکاس پیشکسوت استان گیلان است. تندیس او در پیاده‌راه سعدی شهر رشت نصب شده است.
یکی دو روز پیش، روز رشت بود و بعضی از خبرگزاری‌ها به همین مناسبت تعدادی عکس را روی خط گذاشتند تا ادای دین کنند.
بعد از آن روز خیلی به این موضوع فکر کردم که روی چه حساب، وقتی قرار است موضوعی را ارزشمند بشماریم یا برای شخصی بزرگداشت بگیریم، عکس یا عکس‌هایی از آن موضوع را چاپ می‌کنیم. کسانی که این کار را انجام می‌دهند درحقیقت نیت‌شان این است که مراتب احترام خود را اعلام کنند.
اما واقعیت این است که برای ادای احترام به چیزی بیش از یک عکس نیاز است. اگر قرار است به کسی هدیه‌ای بدهیم یا موضوعی را عزیز بشماریم، باید یا علاقه شخص را در نظر بگیریم یا هنری چاشنی کار خود کنیم تا ارزش معنوی پیدا کند.
این روزها، اما در شهر و خبرگزاری‌ها و رسانه‌ها عکس‌هایی می‌بینم که کیفیت و هنری در تولیدشان شکل نگرفته است. نمونه‌اش همین عکس تندیس ابراهیم دروی در شهر رشت.
اول اینکه آقای دروی عکاس بود. پس بهتر بود عکاس محترم لحظه مناسب و کادر دقیق‌تر و زمان بهتری به جهت تابش نور را انتخاب می‌کرد.
دوم اینکه تندیس، استاد را در حال عکاسی نشان می‌دهد، اما در عکس خانمی روی دست استاد تکیه داده و دست ابراهیم خان را خط می‌اندازد و باعث خراب شدن عکس می‌شود.
این جمله آخر البته که در ظاهر شوخی است، اما وقتی قرار است از تندیس یک عکاس عکس گرفته شود همه این موارد موضوعیت پیدا می‌کند.
در آخر باید از متولیان زیباسازی و مدیران روابط عمومی و کارشناسان رسانه بخواهیم که به این موضوع فکر کنند که چرا اولین کاری که بابت بزرگداشت به ذهن‌شان می‌رسد چاپ عکس است؟
منبع: روزنامه هم میهن
عکس: جواد میرحسینی، ایسنا
