یونجه‌زار؛ مسیری سبز برای استراحت کوهنوردان
«یونجه‌زار» نامی آشنا برای کوهنوردان و علاقه‌مندان به پیاده‌روی در مسیر رسیدن به قله دوشاخ و امامزاده داود (ع) است؛ محلی که قدمتش به بیش از ۴۰۰ سال می‌رسد و هنوز هم قدیمی‌های فرحزاد وقتی می‌خواهند مکانی را برای تفریح پیشنهاد بدهند، می‌گویند، «بریم یونجه‌زار».
در شمال محله فرحزاد و در مسیر جاده سابق امامزاده داود(ع)، منطقه وسیعی هست که به دلیل وجود چشمه‌های متعدد طراوت و سرسبزی خاصی دارد و دره‌ها و تنگه‌های اطراف آن حوضه آبخیز رودخانه فصلی فرحزاد را تشکیل می‌دهد.
این منطقه به یونجه‌زار شهرت دارد و به گفته فرحزادی‌ها، قدمتش به بیش از ۴۰۰ سال می‌رسد و هنوز هم در آن باغ‌هایی هست که فرحزادی‌ها از آن برای برداشت محصول و تفریح و کوهنوردان برای استراحت استفاده می‌کنند.
«احمد فرحزادی» از ساکنان فرحزاد می‌گوید: «یونجه‌زار فقط نامش یونجه‌زار بود؛ چون در آن دوران به اندازه‌ای که در فرحزاد یونجه کاشته می‌شد، یونجه‌ای نبود. بلکه برخی از باغداران برای دام‌های خود در باغ‌هایشان یونجه می‌کاشتند. چون وسعت باغ‌ها به بیش از ۲۰۰ هکتار می‌رسید.»
یونجه‌زار در مسیر رسیدن به امامزاده داود(ع) قرار داشت و در آن محدوده هم به گفته فرحزادی، کافه و قهوه‌خانه‌هایی به نام‌های یونجه‌زار و آب زندگانی بود که زائران امامزاده در آن استراحتی کرده و سپس به راه خود ادامه می‌دادند.
فرحزادی می‌گوید: «وجود باغ‌ها و ترددهای مردم باعث شده بود تا زندگی در یونجه‌زار جریان داشته باشد، حتی برخی مسافران را با قاطر و اسب از یونجه‌زار به امامزاده می‌بردند. در این میان این افراد در باغ‌های خود گاه یونجه می‌کاشتند و همین موضوع دلیل ماندگاری نام یونجه‌زار شد.»
البته فرحزادی به دنبال این هستند که با توجه به باغ‌های متعدد و حضور جمع زیادی از مردم در تابستان‌ها با هماهنگی فرمانداری، دهستان یونجه‌زار را ایجاد کنند.
منبع: همشهری
