جایی که "استیک" با ایمان مردم گره خورده است!
کد خبر :
۱۶۹۰۴
بازدید :
۴۳۷۳
فرادید | گائوچوها [کابوی‌های آمریکای جنوبی] در ایالت «ریو گرانده دو سولِ» برزیل به شکلی خاص چوراسکو (یا همان گوشت کبابی) را می‌خورند. دلیلش این است که خوردن چوراسکو نوعی کنش مذهبی در آن منطقه به شمار می‌آید، اما چرا باید اینگونه باشد؟ لی کراندل گزارش می‌دهد.
به گزارش فرادید به نقل از بی بی سی انگلیسی، «چگونه استیک بخوریم؟» شاید این سوال برایتان آشنا باشد، اما این بار ماجرا به شکلی دیگر است. پرسش این است که در سرزمینی که گوشت کبابی یک آیین محسوب می‌شود، باید چگونه استیک بخوریم؟
انگار گوشتِ «چوراسکاریا سانتو آنتونیو» با افسانه‌ها گره خورده است.
ماجرای مادر خانم و دوستش!
مادر خانم من که اصالتا اهل مناطق جنوبی برزیل هم هست، می‌گوید: «دوستی داشتم که از کانادا پیشم آمده بود و برای سال‌های متمادی گیاه‌خوار بود. وقتی او را به سانتو آنتونیو بردم و مالک آنجا فهمید که دوست من اصلا گوشت نمی‌خورد، سریع او را به آشپزخانه برد. او به دوستم در مورد نحوه پرورش دام در آنجا توضیح داد و گفت که چگونه گوشت را درست می‌کنند. توضیحات او آنقدر مشمئز کننده بود که دوستم یک استیک سفارش داد!»
دودی که شهر را در می‌نوردد!
پخت چوراسکو در برزیل انگار بخشی از یک آیین مذهبی است. کافی است عصر روز یکشنبه در خیابان‌های پورتو آلگره قدم بزنید. دود حاصل از پخت چوراسکو شما را در خود غرق می‌کند. بوی گوشت کبابی هم که بدون شک شما را از پا خواهد انداخت! حتی آشپزخانه‌ی آپارتمان‌های معمولی هم مجهز به کوره مخصوص پخت چوراسکو هستند که زیر آن می‌توان زغال ریخت و رویش نیز سیخ‌ها را قرار داد.
کوره مخصوص پخت چوراسکو یا «چوراسکاریا»
تولد باربکیوی برزیلی
پیشینه این غذای خوشمزه به اوایل قرن نوزدهم میلادی برمی‌گردد. چوراسکو خوراک محبوب گائوچوها یا همان کابوی‌های معروف آمریکای جنوبی بود. ایالت ریو گرانده دو سول با دو کشور پاراگوئه و اروگوئه هم مرز است و گوشت گاو در آنجا به وفور یافت می‌شود.
گائوچوها خوردن چوراسکو را به سنت خود تبدیل کردند و همین لحظه بود که «باربکیوی برزیلی» متولد شد.
فرهنگ پختن و خوردن چوراسکو به نوعی با مردم منطقه عجین شده و انگار که با ایمان آن‌ها گره خورده است. اروگوئه‌ای‌ها این غذا را به شکلی دیگر درست می‌کنند و نام آن را «پاری یا» گذاشته‌اند که البته آن غذا بر روی چوب درست می‌شود. چوراسکو اما اولین بار در سال 1935 میلادی به سانتو آنتونیو آمد.
سانتو آنتونیو یکی از محله‌های پورتو آلگره است - تصویر یک گائوچو (کابوی آمریکای جنوبی)
طرز تهیه چوراسکو
این غذا هیچی نمی‌خواهد، جز کمی نمک، یک تکه گوشت و آتش. اما چوراسکوی پورتو آلگره به یک دلیل بسیار متفاوت است و آن اینکه از گاوهای بریتانیایی «آنگوس سیاه» استفاده می‌شود. علاوه بر آن، رستوران‌دارهای پورتو آلگره دائم با مزرعه‌داران بریتانیایی در ارتباط‌اند تا از نحوه پرورش دام و همچنین جوان بودن گوساله‌ها اطمینان حاصل کنند.
باربکیوی برزیلی شهرتش را وام دارِ احساسی است که در فرد مقابل ترغیب می‌کند. طعم و بوی گوشت دقیقا همان میزانی است که باید باشد و اصلا فرد را اذیت نمی‌کند.
عصر یکشنبه و رستوران بارانکو
عصر یکشنبه بود که سمت آشپزخانه رستوران بارانکو رفتم. انگار رقص دسته جمعی بود. آشپزها به سرعت این طرف و آن طرف می‌رفتند و سفارش‌ها را با فریاد به هم می‌گفتند. به یک باره شخصی با چند سیخ گوشت کبابی وارد آشپزخانه می‌شد و آن‌ها را روی زغال‌ها می‌گذاشت. برایم جالب بود که همه کارشان را بلد بودند و اتفاقی نمی‌افتاد. وقتی یک سفارش پیکانا (یکی از مرغوب‌ترین گوشت‌های برزیل) به سیخ کشیده شده و روی آتش رفت، من به دیوار تکیه داده بودم.
کستلا، غذای واقعی گائوچوها
اهالی پورتو آلگره یکشنبه‌های خود را با خوردن چوراسکو پر می‌کنند. مردم پای تلویزیون به تماشای فوتبال می‌نشینند و همزمان از طعم عالی چوراسکو زیر زبانشان لذت می‌برند. ما هم در ابتدا با یک نوشیدنی غذایمان را شروع کردیم. سپس سالاد از راه رسید و در نهایت هم کوستلا (دنده) را میل کردیم.
همه می‌گفتند که کستلا همان گوشتی است که گائوچوها میل می‌کردند. خب درست است که من هرگز نمی‌توانم یک گائوچو شوم، اما حداقل می‌توانم مثل یکی از آن‌ها غذا بخورم!
منبع: BBC World
ترجمه: وبسایت فرادید
به گزارش فرادید به نقل از بی بی سی انگلیسی، «چگونه استیک بخوریم؟» شاید این سوال برایتان آشنا باشد، اما این بار ماجرا به شکلی دیگر است. پرسش این است که در سرزمینی که گوشت کبابی یک آیین محسوب می‌شود، باید چگونه استیک بخوریم؟
انگار گوشتِ «چوراسکاریا سانتو آنتونیو» با افسانه‌ها گره خورده است.
ماجرای مادر خانم و دوستش!
مادر خانم من که اصالتا اهل مناطق جنوبی برزیل هم هست، می‌گوید: «دوستی داشتم که از کانادا پیشم آمده بود و برای سال‌های متمادی گیاه‌خوار بود. وقتی او را به سانتو آنتونیو بردم و مالک آنجا فهمید که دوست من اصلا گوشت نمی‌خورد، سریع او را به آشپزخانه برد. او به دوستم در مورد نحوه پرورش دام در آنجا توضیح داد و گفت که چگونه گوشت را درست می‌کنند. توضیحات او آنقدر مشمئز کننده بود که دوستم یک استیک سفارش داد!»
رستوران‌های محلی زیادی چوراسکو را در منوی خود جای داده‌اند. هر کسی که در طول هشتاد و خورده‌ای سال گذشته، پایش را در سانتو آنتونیو گذاشته باشد، قصه‌ای شنیدنی برای تعریف کردن از آنجا دارد. هیچ شکی در آن وجود ندارد. داستان من هم به اولین ناهاری که در آنجا خوردم برمی‌گردد. وقتی گارسون متوجه شد که اولین بار است که به آنجا میروم، یک تکه گوشت سفارشی برایم آورد که آنقدر با کیفیت بود که با یک فشار آرام قاشق، به دو نیم تقسیم شد.
دودی که شهر را در می‌نوردد!
پخت چوراسکو در برزیل انگار بخشی از یک آیین مذهبی است. کافی است عصر روز یکشنبه در خیابان‌های پورتو آلگره قدم بزنید. دود حاصل از پخت چوراسکو شما را در خود غرق می‌کند. بوی گوشت کبابی هم که بدون شک شما را از پا خواهد انداخت! حتی آشپزخانه‌ی آپارتمان‌های معمولی هم مجهز به کوره مخصوص پخت چوراسکو هستند که زیر آن می‌توان زغال ریخت و رویش نیز سیخ‌ها را قرار داد.
کوره مخصوص پخت چوراسکو یا «چوراسکاریا»
تولد باربکیوی برزیلی
پیشینه این غذای خوشمزه به اوایل قرن نوزدهم میلادی برمی‌گردد. چوراسکو خوراک محبوب گائوچوها یا همان کابوی‌های معروف آمریکای جنوبی بود. ایالت ریو گرانده دو سول با دو کشور پاراگوئه و اروگوئه هم مرز است و گوشت گاو در آنجا به وفور یافت می‌شود.
گائوچوها خوردن چوراسکو را به سنت خود تبدیل کردند و همین لحظه بود که «باربکیوی برزیلی» متولد شد.
فرهنگ پختن و خوردن چوراسکو به نوعی با مردم منطقه عجین شده و انگار که با ایمان آن‌ها گره خورده است. اروگوئه‌ای‌ها این غذا را به شکلی دیگر درست می‌کنند و نام آن را «پاری یا» گذاشته‌اند که البته آن غذا بر روی چوب درست می‌شود. چوراسکو اما اولین بار در سال 1935 میلادی به سانتو آنتونیو آمد.
سانتو آنتونیو یکی از محله‌های پورتو آلگره است - تصویر یک گائوچو (کابوی آمریکای جنوبی)
طرز تهیه چوراسکو
این غذا هیچی نمی‌خواهد، جز کمی نمک، یک تکه گوشت و آتش. اما چوراسکوی پورتو آلگره به یک دلیل بسیار متفاوت است و آن اینکه از گاوهای بریتانیایی «آنگوس سیاه» استفاده می‌شود. علاوه بر آن، رستوران‌دارهای پورتو آلگره دائم با مزرعه‌داران بریتانیایی در ارتباط‌اند تا از نحوه پرورش دام و همچنین جوان بودن گوساله‌ها اطمینان حاصل کنند.
باربکیوی برزیلی شهرتش را وام دارِ احساسی است که در فرد مقابل ترغیب می‌کند. طعم و بوی گوشت دقیقا همان میزانی است که باید باشد و اصلا فرد را اذیت نمی‌کند.
عصر یکشنبه و رستوران بارانکو
عصر یکشنبه بود که سمت آشپزخانه رستوران بارانکو رفتم. انگار رقص دسته جمعی بود. آشپزها به سرعت این طرف و آن طرف می‌رفتند و سفارش‌ها را با فریاد به هم می‌گفتند. به یک باره شخصی با چند سیخ گوشت کبابی وارد آشپزخانه می‌شد و آن‌ها را روی زغال‌ها می‌گذاشت. برایم جالب بود که همه کارشان را بلد بودند و اتفاقی نمی‌افتاد. وقتی یک سفارش پیکانا (یکی از مرغوب‌ترین گوشت‌های برزیل) به سیخ کشیده شده و روی آتش رفت، من به دیوار تکیه داده بودم.
کستلا، غذای واقعی گائوچوها
اهالی پورتو آلگره یکشنبه‌های خود را با خوردن چوراسکو پر می‌کنند. مردم پای تلویزیون به تماشای فوتبال می‌نشینند و همزمان از طعم عالی چوراسکو زیر زبانشان لذت می‌برند. ما هم در ابتدا با یک نوشیدنی غذایمان را شروع کردیم. سپس سالاد از راه رسید و در نهایت هم کوستلا (دنده) را میل کردیم.
همه می‌گفتند که کستلا همان گوشتی است که گائوچوها میل می‌کردند. خب درست است که من هرگز نمی‌توانم یک گائوچو شوم، اما حداقل می‌توانم مثل یکی از آن‌ها غذا بخورم!
منبع: BBC World
ترجمه: وبسایت فرادید
۰
