اگر اعتراض کنیم، ما را با تیر می‌‎زنند!

فرادید | کشته شدن یک پسر 15 ساله توسط نیروهای امنیتی هند در منطقه کشمیر باعث شده تا گروه‌های فعال حقوق بشری بار دیگر استفاده بحث‌برانگیز نیروهای هندی از تفنگ ساچمه‌ای را پیش بکشند. مرگ این نوجوان در حقیقت آخرین خونی است که در جریان استقلال منطقه جنجالیِ کشمیر ریخته شده است. فهاد شاه گزارش می‌دهد.

به گزارش فرادید به نقل از اشپیگل، دولت هند هفتادمین سالگرد استقلال خود را در روز 15 اوت جشن گرفت. درست در همان روز، پسر 15 ساله‌ای به نام «یاسر سلام» در حال بازی کردن با دوستانش در خیابان‌های اطراف منزلش بود. پدرش "شیخ" در کشمیر زندگی می‌کند؛ همان منطقه محل مشاجره بین هند و پاکستان. دولت هند در آن روز تابستانی باری دیگر مقررات منع آمد و شد شدیدی را برقرار کرده بود.

با این وجود، یاسرِ 15 ساله نزدیک به 300 متر را پیاده رفت تا خودش را به گروهی از جوانان برساند که برای استقلال کشمیر در مرکز آن یعنی شهر "سرینگر" در حال راهپیمایی بودند. آن‌ها بخشی از ناآرامی بودند که از چند هفته پیش دوباره بالا گرفته بود. مدتی است خیابان‌های کشمیر شبیه منطقه نظامی شده است. مغازه‌ها، مدارس و دفاتر دولتی و خصوصی بسته شده و عبور و مرور اتومبیل‌ها توسط ایستگاه بازرسی و سیم خاردار کنترل می‌شوند. سرویس اینترنت کاملا قطع شده و دسترسی به شبکه تلفن نیز به شدت محدود شده است.

بیمارستان‌ها نیز به خاطر افزایش آمار تلفات شرایط اورژانسی اعلام کرده‌اند؛ تاکنون هزاران نفر زخمی و بیش از 70 نفر کشته شده‌اند. یکی از آن‌ها یاسر سلام شیخِ 15 ساله است.

تفنگ ساچمه‌ای و گاز اشک‌آور
نیروهای امنیتی برای سرکوب معترضان از تفنگ ساچمه‌ای و گاز اشک‌آور استفاده می‌کنند. این تفنگ‌ها، مانند اسلحه شات گان، صدها ساچمه را پرت کرده که حتی در مواقعی می‌تواند موجب مرگ افراد شود.

در روز 15 اوت یکی از آن ساچمه‌ها به قلب یاسر برخورد کرد. او در مسیر بیمارستان جانش را از دست داد. ساعاتی بعد، چند نفر از مردم جسد یاسر را تحویل پدرش دادند.

برای آزادی...
عبدالسلام شیخ، 52 ساله، می‌گوید که پسرش برای آزادی کشمیر جانش را ایثار کرد. او پای تلفن به اقوامش گفت که پسرش شهید شده و در راه استقلال جانش را فدا کرده است. اما او به هم پسرش وابسته بود؛ پسری که تا همین چند ساعت پیش از کشته شدنش داشت با او شطرنج بازی می‌کرد.

عبدالسلام می‌گوید: «یاسر همیشه می‌گفت که غیرمسلح است، اما آن‌ها به سمتش شلیک خواهند کرد. او نمی‌دانست که چرا با ما اینطور رفتار می‌شود. آیا کسی به هندی‌ها نمی‌گوید که همه جای جهان ناآرامی هست، اما کسی به سمت مردم با تفنگ ساچمه‌ای شلیک نمی‌کند؟»

فقط زیر زانو
نیروهای امنیتی هنگام استفاده از تفنگ ساچمه‌ای فقط حق دارند که زیر زانو را نشانه بگیرند. اما برخی به این قانون توجه نکرده و بالاتنه را هدف می‌گیرند که این مسئله می‌تواند موجب مرگ شود. تاکنون 500 نفر در ناحیه چشم مورد اصابت قرار گرفته‌اند که همگی بینایی‌شان را از دست داده‌اند.

سربازان به ما گل نمی‌دهند
یاسر روزی به پدرش گفت: «اما نسل جدید کشمیری‌ها حاضرند که مقابل گلوله‌ها بایستند. ما باید بجنگیم تا آزاد شویم. اگر برای اعتراض بیرون برویم، سربازان به ما گل تقدیم نمی‌کنند بلکه به سمتمان تیراندازی می‌کنند.»

شغل پدر یاسر نجاری است. او همچنان مصمم است. عبدالسلام می‌گوید که از شروع ناآرامی‌ها تنها 6 روز توانسته کار کند: «افسوس نمی‌خورم که پسرم را از دست داده‌ام و یا مدتی است بیکارم. تمام این‌ها هزینه‌هایی است که باید برای یک هدف والاتر بدهیم: آزادی.»

نیم میلیون سرباز
سربازان زیادی برای برقراری حکومت نظامی اینجا هستند. کشمیر منطقه‌ی به شدت نظامی است و حدود نیم میلیون سرباز در اینجا مستقر هستند. دهه‌ها است که منطقه کشمیر محل مشاجره دولت پاکستان و هند بوده است. هر دو کشور دارای قدرت هسته‌ای نیز هستند.

بلافاصله پس از استقلال هند و پاکستان از بریتانیا در سال 1947 میلادی، ایالت جامو و کشمیر که به صورت شاهانه اداره می‌شد، به خاک هند پیوست. پاکستان هیچ الحاق آن را نپذیرفت اما امروز هند، پاکستان و حتی چین ادعای مالکیت بر برخی یا تمام مناطق کشمیر را دارند.

همه‌پرسی
گرچه سازمان ملل در سال 1948 میلادی خواستار برگزاری یک همه‌پرسی در کشمیر شد تا مردم خودشان تصمیم بگیرند به کدام کشور بپیوندند، اما این همه‌پرسی هیچگاه اجرایی نشد. در عوض، کشمیر تجزیه شد. بخش جنوبی آن هم اکنون ایالات جامو و کشمیر هند محسوب شده و بخش شمالی نیز تحت کنترل پاکستان است. آتش نزاع بر سر استقلال این منطقه نیز همچنان متوجه ساکنین آن است.

آخرین ناآرامی در روز 8 ژوئیه 2016 با کشته شدن «برهان مظفر وانی» فرمانده نظامیِ گروه جدایی‌طلب حزب المجاهدین توسط نیروهای امنیتی هند آغاز شد. وی توانسته بود چندین جوان را از طریق شبکه‌های اجتماعی به گروه خود جذب کند. خشونت‌ها حتی تا هفته‌ها پس از مرگش ادامه داشت.

"شهید" برهان وانی
دولت پاکستان نیز از شرایط تنش‌زای پیش آمده به عنوان یک حربه دیپلماتیک علیه هند استفاده کرد. نواز شریف، نخست وزیر پاکستان، در ماه گذشته برهان وانی را شهید خطاب کرد و از تمام مردم کشورش خواست به احترامش دعا بخوانند. دولت پاکستان کوتاه نیامد و حتی مسئله را در سازمان ملل مطرح کرد، اما از آن سو هند تاب نیاورد و اقدامات پاکستان را «مداخله» در «امور داخلی» کشورشان خواند.

با افزایش تنش‌ها، کمیسریای عالی حقوق بشر سازمان ملل به این مسئله ورود کرد و خواستار اعزام کمیته حقیقت یاب به داخل منطقه کشمیر شد. نارندرا مودی، نخست وزیر هند، نیز از برگزاری مذاکرات با گروه‌های طرفدار استقلال محلی امتناع ورزیده است، زیرا از نگاه او آن‌ها عامل تهییج ناآرامی‌ها بوده‌اند. اما در صورت فقدان مذاکره و تعامل، باید شاهد افزایش خشونتِ معترضان باشیم.

شاید سکوت جامعه جهانی باعث عصبانی شدن جوانان کشمیری شده است.

روزانه ده‌ها بیمار جدید برای مداوا به بیمارستان‌ها اضافه می‌شوند. تنها در روز 4 سپتامبر، حدود 600 نفر در طول 24 ساعت مجروح شدند. چشمان بسیاری از جوانان بستری شده در یک بیمارستان سرینگر باندپیچی شده تا تحت عمل جراحی برای خارج کردن ساچمه‌ها از چشم‌هایشان شوند.

یکی از آن‌ها جوان 18 ساله‌ای به نام "زبیر دار" است. زبیر می‌گوید بلافاصله پس از اصابت ساچمه‌ها به بدنش از حال رفت: «از آن لحظه تا وقتی در بیمارستان بستری شدم، هیچ چیزی به یاد ندارم.»

طنین آزادی
خارج کردن ساچمه‌ها از چشم فرد مجروح ساعت‌ها زمان می‌برد و برای بازگرداندن بینایی شخص به چند عمل جراحی دیگر نیز نیاز هست. علیرغم هشدار گروه‌های حقوق بشری سازمان ملل نسبت به استفاده تفنگ ساچمه‌ای توسط نیروهای هندی، آن‌ها همچنان از آن استفاده می‌کنند.

با این وجود، سخت‌گیری دولت هند نتوانسته از خشم معترضان کشمیری بکاهد. بسیاری از کودکان منتظر مرخص شدن از بیمارستان هستند تا دوباره بتوانند به شهرشان و میدان نبرد برگردند. در روستاها و شهرهای سراسر کشمیر، فریاد "آزادی" هر روز طنین‌انداز می‌شود. همچنین هزاران نفر علیرغم خطر مرگ به اعتراضات می‌پیوندند. درست مانند همان کاری که یاسر کرد.

منبع: Spiegel
ترجمه: وبسایت فرادید