کسی که خطرناک‌ترین سلفی‌های دنیا را می‌گیرد
نام «دنیل لائو» چندی پیش با عنوان شخصی که خطرناک‌ترین سلفی‌های دنیا را می‌گیرد، در شبکه‌های اجتماعی مطرح شد. اما او چطور جرات پیدا می‌کند که با دست خالی از ساختمان‌های مرتفع بالا برود؟
کد خبر :
۲۷۶۱
بازدید :
۱۷۱۹۸
فرادید | نام «دنیل لائو» چندی پیش با عنوان شخصی که خطرناک‌ترین سلفی‌های دنیا را می‌گیرد، در شبکه‌های اجتماعی مطرح شد. اما او چطور جرات پیدا می‌کند که با دست خالی از ساختمان‌های مرتفع بالا برود؟
به گزارش فرادید به نقل از سی ان ان، تعریف کار خطرناک برای بسیاری از آدم‌ها مشابه هم است، اما دنیل لائو دوست ندارد مانند دیگران باشد. برنامه او این است که بدون هیچ تجهیزاتی از آسمان‌خراش‌ها بالا برود یا به قول خودش «به پشت‌بام برسد.» ماجراجویی‌های خطرناک او در رسانه‌های چین غوغا به پا کرده است. آغاز شهرت او زمانی بود که از بالای چهارمین ساختمان مرتفع چین یک عکس گرفت و در رسانه‌های چین منتشر کرد.
به افرادی که با دست خالی و بدون استفاده از تجهیزات خاصی از ساختمان‌های مرتفع بالا می‌روند در اصطلاح «روف تاپر» گفته می‌شود. در فارسی، «روف» به معنای سقف یا بام است و «تاپر» نیز به شخصی اشاره می‌کند که به بام یا همان صعود می‌کند.
دنیل لائو یکی از روف تاپرهای (Rooftopper) مشهور جهان است، اما روف تاپرهای دیگری نیز هستند. زمانی که دنیل از برج 450 متریِ زیفِنگ در نانجینگ بالا رفت، دو روف تاپرِ دیگر نیز همراه او بودند: ولادیمیر سیدوروف و ایوان کوزنِتسوف. لائو در ماجراجویی‌های دیگری نیز حضور داشته است. سال گذشته میلادی عکسی از او در بالای یکی از آسمان‌خراش‌های هنگ‌کنگ در فضای مجازی پخش شد که مونوپاد عکاسی سلفی دست خودش بود. دنیل در آنجا هم تنها نبود؛ دو روف تاپر دیگر نیز در آن عکس بودند که در حال خوردن موز عکس انداخته بودند.
چرا این همه علاقه؟
اما چرا یک شخص باید تا این اندازه به این نوع فعالیت‌ها علاقه داشته باشد؟ پاسخ دنیل لائو به این سوال واقعا جالب است. او می‌گوید: «خب به خاطر این است که زندگی بر روی زمین پر از استرس است. این ورزش [بالا رفتن از ساختمان‌های مرتفع] مثل یک راه خروجی از زندگی برای من است. هنگ‌کنگ شهری شلوغ و پر جنب‌وجوش است که آلودگی صوتی و فشار کاری آدم ا اذیت می‌کند. اما وقتی من به بالای بام یک ساختمان می‌رسم، همه چیز آهسته می‌شود. جز باد دیگر هیچ چیزی را نمی‌شنوی و تمام جنب و جوش خیابان برایم کند و آهسته می‌شود.»
دنیل در علاقه خطرناک خود تنها نیست. او سال 2014 با کمک «دِکس ان.جی» و «لارنس تسوئی» شرکت «اکزِتیکس» را تاسیس کرد تا بتوانند ماجراجویی‌های خطرناک خود را ثبت کنند. این تیم سه نفره تاکنون از ساختمان 115 طبقه‌ی پینگان، آسمانخراش بزرگ شِنژن (مرتفع‌ترین ساختمان چین و دومین ساختمان مرتفع جهان) و برج ساتهورن یونیکِ بانکوک (مرتفع‌ترین ساختمان متروکه جهان) بالا رفته‌اند. این سه مورد تنها نمونه‌ای از موفقیت‌های آن‌ها است.
دنیل می‌گوید: «بالا رفتن از ساختمان‌های متروکه حتی جالب‌تر است... وقتی که داشتم از برج ساتهورن یونیکِ بانکوک بالا می‌رفتم، آهن زیر پایم زنگ زده بود و جیر جیر می‌کرد. برای همین باید خیلی بیشتر مراقب اوضاع بود.»
دنیل از برج ساتهورن یونیک بالا می‌رود. برخی به این برج «برجِ ارواح» نیز می‌گویند
این کار البته خیلی خطرناک است. دو روف تاپر روسی به نام‌های وادیم ماخوروف و ویتالی راسکالوف در سال 2013 از اهرام ثلاثه مصر بالا رفتند که در نهایت مجبور به عذرخواهی شدند. این ورزش بدون تلفات هم نبوده است. در اوایل سال جاری میلادی، یک گردشگر جوان فرانسوی که تنها 21 سال داشت از ساختمانی به پایین پرتاب شد و مرد. پس از بررسی‌های اولیه، پلیس اعلام کرد که آن شخص قصد داشته از ساختمان بالا برود که گویا با مشکلی روبه‌رو شده است.
دنیل لائو می‌گوید که این کار به حد و اندازه‌ی هر شخص برمی‌گردد. او می‌گوید: «من از روح خیلی می‌ترسم و نمی‌دانم که چرا بعضی‌ها به دنبال آن‌ها می‌گردند. اما از این ورزش نمی‌ترسم. بنابراین هر کس باید خودش را بشناسد. من به شخصه از ارتفاع ترسی ندارم، اما هر کاری ریسک هم دارد که ما باید مسئولیت آن را بپذیریم.»
در ادامه تصاویر از ماجراجویی‌های دنیل لائو را مشاهده کنید.
برج 450 متری زیفنگ - دنیل در کنار ولادیمیر و ایوان
لائو بر فراز آسمانخراش هنگ‌کنگ
لائو می‌گوید: «از بالا همه چیز مثل صحنه آهسته می‌شود.» او معتقد است که این ورزش او را از روزمرگی خارج می‌کند
ترس از ارتفاع؟ به هیچ وجه. دنیل می‌گوید: «من هرگز از ارتفاع ترسی نداشته‌ام. اصلا هم دوست نداشته‌ام که قهرمان بازی دربیاورم.»
او به ماجراجویی‌های شهری به ویژه بالا رفتن از ساختمان‌های متروکه علاقه دارد
لائو می‌گوید: «من با این ورزش قصد دارم خودم را به چالش بکشم، نه اینکه بخواهم قهرمان بازی دربیاورم. این ورزش احساس زیبایی را به من منتقل می‌کند.»
او می‌گوید که بهترین لحظه برای او زمانی است که جایی را زودتر از روف تاپرهای دیگر تجربه کند
او دیگران را تشویق نمی‌کند که به این ورزش روی بیاورند، زیرا معتقد است هر کس باید محدودیت‌های خود را بشناسد. او می‌گوید: «ما باید ریسک کار را بپذیریم. اگر ما با انرژیِ کافی از یک ساختمان بالا برویم و دفعه بعد با شکم خالی از آن بالا برویم، ممکن است خطرات زیادی متوجه ما شود.»
آن‌ها از ساختمان‌های مرتفعِ شهرهای مختلف جهان بالا رفته‌اند و قصد دارند ماجراجوییِ خود را در شهرهای دیگر ادامه دهند
منبع: CNN
ترجمه: وبسایت فرادید
به گزارش فرادید به نقل از سی ان ان، تعریف کار خطرناک برای بسیاری از آدم‌ها مشابه هم است، اما دنیل لائو دوست ندارد مانند دیگران باشد. برنامه او این است که بدون هیچ تجهیزاتی از آسمان‌خراش‌ها بالا برود یا به قول خودش «به پشت‌بام برسد.» ماجراجویی‌های خطرناک او در رسانه‌های چین غوغا به پا کرده است. آغاز شهرت او زمانی بود که از بالای چهارمین ساختمان مرتفع چین یک عکس گرفت و در رسانه‌های چین منتشر کرد.
به افرادی که با دست خالی و بدون استفاده از تجهیزات خاصی از ساختمان‌های مرتفع بالا می‌روند در اصطلاح «روف تاپر» گفته می‌شود. در فارسی، «روف» به معنای سقف یا بام است و «تاپر» نیز به شخصی اشاره می‌کند که به بام یا همان صعود می‌کند.
دنیل لائو یکی از روف تاپرهای (Rooftopper) مشهور جهان است، اما روف تاپرهای دیگری نیز هستند. زمانی که دنیل از برج 450 متریِ زیفِنگ در نانجینگ بالا رفت، دو روف تاپرِ دیگر نیز همراه او بودند: ولادیمیر سیدوروف و ایوان کوزنِتسوف. لائو در ماجراجویی‌های دیگری نیز حضور داشته است. سال گذشته میلادی عکسی از او در بالای یکی از آسمان‌خراش‌های هنگ‌کنگ در فضای مجازی پخش شد که مونوپاد عکاسی سلفی دست خودش بود. دنیل در آنجا هم تنها نبود؛ دو روف تاپر دیگر نیز در آن عکس بودند که در حال خوردن موز عکس انداخته بودند.
اما چرا یک شخص باید تا این اندازه به این نوع فعالیت‌ها علاقه داشته باشد؟ پاسخ دنیل لائو به این سوال واقعا جالب است. او می‌گوید: «خب به خاطر این است که زندگی بر روی زمین پر از استرس است. این ورزش [بالا رفتن از ساختمان‌های مرتفع] مثل یک راه خروجی از زندگی برای من است. هنگ‌کنگ شهری شلوغ و پر جنب‌وجوش است که آلودگی صوتی و فشار کاری آدم ا اذیت می‌کند. اما وقتی من به بالای بام یک ساختمان می‌رسم، همه چیز آهسته می‌شود. جز باد دیگر هیچ چیزی را نمی‌شنوی و تمام جنب و جوش خیابان برایم کند و آهسته می‌شود.»
دنیل در علاقه خطرناک خود تنها نیست. او سال 2014 با کمک «دِکس ان.جی» و «لارنس تسوئی» شرکت «اکزِتیکس» را تاسیس کرد تا بتوانند ماجراجویی‌های خطرناک خود را ثبت کنند. این تیم سه نفره تاکنون از ساختمان 115 طبقه‌ی پینگان، آسمانخراش بزرگ شِنژن (مرتفع‌ترین ساختمان چین و دومین ساختمان مرتفع جهان) و برج ساتهورن یونیکِ بانکوک (مرتفع‌ترین ساختمان متروکه جهان) بالا رفته‌اند. این سه مورد تنها نمونه‌ای از موفقیت‌های آن‌ها است.
دنیل می‌گوید: «بالا رفتن از ساختمان‌های متروکه حتی جالب‌تر است... وقتی که داشتم از برج ساتهورن یونیکِ بانکوک بالا می‌رفتم، آهن زیر پایم زنگ زده بود و جیر جیر می‌کرد. برای همین باید خیلی بیشتر مراقب اوضاع بود.»
دنیل از برج ساتهورن یونیک بالا می‌رود. برخی به این برج «برجِ ارواح» نیز می‌گویند
این کار البته خیلی خطرناک است. دو روف تاپر روسی به نام‌های وادیم ماخوروف و ویتالی راسکالوف در سال 2013 از اهرام ثلاثه مصر بالا رفتند که در نهایت مجبور به عذرخواهی شدند. این ورزش بدون تلفات هم نبوده است. در اوایل سال جاری میلادی، یک گردشگر جوان فرانسوی که تنها 21 سال داشت از ساختمانی به پایین پرتاب شد و مرد. پس از بررسی‌های اولیه، پلیس اعلام کرد که آن شخص قصد داشته از ساختمان بالا برود که گویا با مشکلی روبه‌رو شده است.
دنیل لائو می‌گوید که این کار به حد و اندازه‌ی هر شخص برمی‌گردد. او می‌گوید: «من از روح خیلی می‌ترسم و نمی‌دانم که چرا بعضی‌ها به دنبال آن‌ها می‌گردند. اما از این ورزش نمی‌ترسم. بنابراین هر کس باید خودش را بشناسد. من به شخصه از ارتفاع ترسی ندارم، اما هر کاری ریسک هم دارد که ما باید مسئولیت آن را بپذیریم.»
در ادامه تصاویر از ماجراجویی‌های دنیل لائو را مشاهده کنید.
برج 450 متری زیفنگ - دنیل در کنار ولادیمیر و ایوان
لائو بر فراز آسمانخراش هنگ‌کنگ
لائو می‌گوید: «از بالا همه چیز مثل صحنه آهسته می‌شود.» او معتقد است که این ورزش او را از روزمرگی خارج می‌کند
ترس از ارتفاع؟ به هیچ وجه. دنیل می‌گوید: «من هرگز از ارتفاع ترسی نداشته‌ام. اصلا هم دوست نداشته‌ام که قهرمان بازی دربیاورم.»
او به ماجراجویی‌های شهری به ویژه بالا رفتن از ساختمان‌های متروکه علاقه دارد
لائو می‌گوید: «من با این ورزش قصد دارم خودم را به چالش بکشم، نه اینکه بخواهم قهرمان بازی دربیاورم. این ورزش احساس زیبایی را به من منتقل می‌کند.»
او می‌گوید که بهترین لحظه برای او زمانی است که جایی را زودتر از روف تاپرهای دیگر تجربه کند
او دیگران را تشویق نمی‌کند که به این ورزش روی بیاورند، زیرا معتقد است هر کس باید محدودیت‌های خود را بشناسد. او می‌گوید: «ما باید ریسک کار را بپذیریم. اگر ما با انرژیِ کافی از یک ساختمان بالا برویم و دفعه بعد با شکم خالی از آن بالا برویم، ممکن است خطرات زیادی متوجه ما شود.»
آن‌ها از ساختمان‌های مرتفعِ شهرهای مختلف جهان بالا رفته‌اند و قصد دارند ماجراجوییِ خود را در شهرهای دیگر ادامه دهند
منبع: CNN
ترجمه: وبسایت فرادید
۰
