چرا همه بچه‌های نیازمند رسیدگی فوری هستند؟

فرادید | اگر یگ بچه شش ساله را تنها در خیابان ببینید چه کار می کنید؟ سازمان یونیسف ویدیوی کوتاهی را منتشر کرده است که تاکنون دو میلیون نفر آن را از طریق یوتیوب تماشا کرده اند. در این ویدیو، دختر بازیگر شش ساله ای به نام آنانو با دو شیوه لباس پوشیدن در دو موقعیت مختلف ظاهر می شود. در این ویدیو وقتی آنانویِ تنها لباس های خوبی پوشیده، مردم به طور داوطلبانه سعی می کنند که به او کمک کنند. اما وقتی آنانو، لباس هایی پوشیده که به نظر فقیر می آید، مردم از او دوری می کنند و گاهی او را از خودشان دور می کنند.

چرا مردم بر اساس نحوه لباس پوشیدن آنانو اینقدر رفتار متفاوتی با او دارند؟

به گزارش فرادید به نقل از ایان، یک دلیل که خیلی هم قابل دفاع نیست این است که مردم تعصبات عمیقی دارند و ترجیح می دهند که بیشتر به افراد ممتاز کمک کنند تا افراد محروم. شاید کسی بگوید آنانوی ژولیده، یادآور کودک مهاجری است که به خاطر سابقه بد مهاجران دیگر، در مورد او قضاوت های عجولانه ای شده است. اما ما می توانیم کودک دیگری با یک پیشینه فرهنگی متفاوت را در همین شرایط تصور کنیم. جای تعجب نیست اگر واکنش مردم در این موقعیت جدید هیچ فرقی با موقعیت قبلی نداشته باشد. در واقع مردمی که در این ویدیو ظاهر می شوند با من و شما هیچ فرقی ندارند. آیا اگر ما در چنین موقعیت مشابهی قرار می گرفتیم، همین واکنش را نشان می دادیم؟

پیشنهاد می کنم که مورد آنانو را از زاویه دیگری ببینیم، زاویه ای که مسئله ای اساسی را مورد توجه قرار می دهد که چگونه در مقابل افراد دیگر واکنش نشان بدهیم. میان «شرایط اضطراری» و «احتیاج» تفاوت مهمی وجود دارد. شرایط اضطراری شرایطی است که نیاز به توجه و عمل سریع دارد. برای مثال فردی که در حال غرق شدن است در شرایط اضطراری قرار دارد به خاطر همین اگر کسی به او کمک نکند خواهد مرد. اما یک احتیاج به خصوص یک احتیاج اساسی چیزی است که مثلا برای داشتن یک زندگی خوب ضروری یا بسیار مهم است. آموزش های اولیه به عنوان یک احتیاج اساسی موجب پیشرفت کودک می شود به همین خاطر بدون آموزش اولیه، تقریبا غیر ممکن است که یک کودک به دانشی دست پیدا کند که بتواند با آن به فردی لایق در جامعه تبدیل شود.

شاید آن چیزی که ویدیوی آنانو نشان می دهد این است که وقتی مردم یک بچه خوش لباس را تنها در خیابان می بینند فکر می کنند که این موقعیت یک شرایط اضطراری است. در واقع از نظر آنها این شرایط غیر عادی است: ممکن است که این دختر گم شده باشد یا ممکن است که اگر با افراد بد مواجه شود خطر بزرگتری او را تهدید کند. احساس اینکه این یک شرایط اضطراری است مردم را وادار به کمک می کند.

در مقابل وقتی مردم آنانو را با لباس کهنه و کثیف می بینند، این وضعیت را یک شرایط اضطراری در نظر نمی‌گیرند. متاسفانه چنین نگاهی به کودکان فقیر همه گیر است. به آسانی می‌توان تصور کرد که مردم فکر می‌کنند این دختر احتمالا چند ساعت است که در خیابان می چرخد. شاید حتی پدر و مادرش او را برای گدایی به خیابان فرستاده باشند. می توان دید که مردم با داشتن چنین درکی از این وضعیت خود را مسئول کمک به این بچه نمی دانند، در حالی که ممکن است این افراد مطمئن نباشند که چه کسی مسئول کمک به این بچه فقیر است (پدر و مادر یا دولت؟).

این تفاوت میان شرایط اضطراری و احتیاج ما را قادر می کند که توضیحی قابل قبول و متفاوت از رفتار مردم در آن ویدیو ارائه کنیم اما این توضیح آن رفتارها را توجیه نمی کند. اشتباهی که افراد آن ویدیو انجام می دهند و من و شما هم ممکن است نظیر آن را مرتکب می شویم، این است که فکر می کنند مسئولیتی در قبال کودکان فقیری که آنانو نقش آنها را بازی می کند ندارند تنها به این خاطر که آن وضعیت را یک شرایط اضطراری نمی بینند. در حقیقت همه ما مسئولیم که این موضوع را این گونه ببینیم که احتیاجات اساسی همه افراد بشر به یکدیگر مربوط است.

البته برخی معتقدند که همین که به دیگران آزار نرسانیم، کافی است و مجبور نیستیم به کسی جز افراد خانواده و دوستان مان کمک کنیم. اما اگر این اعتقاد درست باشد آنوقت مجبور نیستیم که به غریبه ها حتی در شرایط اضطراری کمک کنیم. فرض کنید که شما یک فرد منزوی هستید که به فاصله کیلومترها از یک شهر زندگی می کنید و یک نوزاد را در مقابل خانه تان پیدا کرده اید. فرض کنید که شما تنها کسی هستید که می توانید به آن بچه کمک کنید و اگر به او مقداری غذا ندهید آن بچه از گرسنگی خواهد مرد. اما بر اساس نظر این افراد شما هیچ اجباری ندارید که به این بچه کمک کنید و مجاز هستید که او را رها کنید تا بمیرد. چرا که او بچه شما نیست و شما عامل ورود او به این شرایط خطرناک نیستید. به نظر می رسد که چنین دیدگاهی سنگدلانه و گمراه کننده باشد.

برخی دیگر از افراد ممکن است فکر کنند که ما فقط وظیفه داریم که در شرایط اضطراری به مردم کمک کنیم. اما این مورد را در نظر بگیرید: فرض کنید که یک پیرمرد 80 ساله اگر به او کمکی نشود تا دو روز دیگر خواهد مرد در حالی که یک زن 20 ساله در صورتی که به داد او نرسیم تا یک سال آینده از دنیا خواهد رفت. اگر امکانات ما محدود نباشد قطعا باید به هر دوی آنها کمک کنیم اما فرض کنید که امکانات ما محدود است و ما مجبوریم که تنها به یکی از آنها کمک کنیم. در این مورد حتی اگر وضعیت پیرمرد یک شرایط اضطراری باشد به نظر می رسد که باید به آن زن کمک کرد. با در نظر گرفتن همه جوانب مسئله، کمک کردن به آن زن فایده بسیار زیادتری دارد. این حقیقت که ما در برخی مواقع وظیفه بیشتری نسبت به مردم محتاج داریم تا مردمی که در شرایط اضطراری هستند نشان می دهد که این نگرش که تنها باید در شرایط اضطراری به مردم کمک کرد، نادرست است.

سازمان یونیسف تخمین می زند که اگر تا سال 2030 هیچ کاری صورت نگیرد بیش از 165 میلیون کودک در سرتاسر جهان در فقر مطلق یا دست کم زیر خط فقر زندگی خواهند کرد. تقریبا 70 میایون کودک زیر پنج سال در شرایطی که به راحتی قابل پیشگیری است خواهند مرد. بیش از 60 میلیون کودک 6 تا 11 سال از تحصیل محروم خواهند بود و 75 میلیون زن در دوران کودکی مجبور به ازدواج خواهند شد. این خیل عظیم افرادی است که در احتیاج به سر می برند در حالی که احتیاج آنها یک شرایط اضطراری تلقی نمی شود.

ما باید نگاه خودمان را به کودکان فقیر در این جهان تغییر دهیم و احساس همدردی بیشتری با آنها داشته باشیم و کمک بیشتری به آنها بکنیم. ویدیوی آنانو به ما این درس را می دهد که اگر چه ممکن است که برای انجام کار مناسب در یک شرایط اضطراری از قبل به خوبی آماده باشیم اما ما می توانیم و باید نسبت به احتیاجات افراد واکنش بهتری داشته باشیم.

منبع: AEON
ترجمه: وبسایت فرادید