مغز چاق‌ها ۱۰ سال پیرتر از لاغرهاست
مغز چاق ها ۱۰ سال پیرتر از لاغرها استچاقی ممکن است مغز را کوچک کند و می توان گفت مغز چاق ها ۱۰ سال پیرتر از لاغرها است.
کد خبر :
۲۹۶۹۳
بازدید :
۱۲۰۹
مغز چاق ها ۱۰ سال پیرتر از لاغرها استچاقی ممکن است مغز را کوچک کند و می توان گفت مغز چاق ها ۱۰ سال پیرتر از لاغرها است.
پژوهش‌گران به شواهدی دست یافته‌اند مبنی بر این‌که میزان ماده‌ی سفید در مغز آدم‌های میانسال چاق - بافت متصل‌کننده‌ای که به مغز امکان برقراری ارتباط با سایر نقاط را می‌دهد - به اندازه‌ی آدم لاغری است که ۱۰ سال پیرتر از آنها باشد.
اگر این پژوهش تایید شود، نتایج آن نشان می‌دهند چاقی می‌تواند در سرعت پیر شدن مغز افراد نقش داشته باشد، و باعث شود مغز آدم چاق زودتر از مغز یک آدم لاغر کوچک شود.
لیزا رونان، یکی از اعضای پژوهش‌گران در دانشگاه کمبریج بریتانیا می‌گوید: "با پیر شدن مغز، اندازه‌اش نیز کوچک‌تر می‌شود، ولی هنوز مشخص نیست چرا آدم‌هایی که اضافه‌وزن دارند با کاهش بیش‌تری در ماده‌ی سفید مغزشان مواجه می‌شوند. فقط می‌توانیم به این فرضیه بپردازیم که آیا چاقی می‌تواند به شیوه‌های مختلف عامل این تغییرات باشد یا این‌که خودِ چاقی پیامد این تغییرات مغزی است."
این گروه از پژوهش‌گران ماده‌ی سفید مغز ۵۲۷ فرد ۲۰ تا ۸۷ ساله را مورد معاینه قرار دادند. آنها اطلاعات به‌دست آمده را بر اساس چاقی یا لاغری افراد، و بر مبنای شاخص توده‌ی بدنی (BMI) به دو گروه تقسیم کردند.
پژوهش‌گران میزان ماده‌ی سفید مغز هر گروه را با یکدیگر مقایسه کردند، و دریافتند مغز افراد چاق تقریبا ۱۰ سال پیرتر از هم‌سن‌وسالان لاغرشان است. به عبارت دیگر، میزان ماده‌ی سفید مغز یک آدم چاق ۵۰ ساله، به اندازه‌ی ماده‌ی سفید مغز یک آدم لاغر ۶۰ ساله است.
البته خبر خوب این بود که علی‌رغم کاهش ماده‌ی سفید مغز در آدم‌های چاق، پژوهش‌گران از طریق تحلیل آزمون‌های استاندارد ضریب هوشی (IQ) دریافتند هیچ نشانه‌ای مبنی بر کاهش قدرت شناختی در افراد دارای اضافه‌وزن وجود ندارد.
آنها هم‌چنین اعلام کردند کاهش ماده‌ی سفید تنها در افراد میانسال اتفاق می‌افتد - نه در جوانان - ولی فعلا به دلایل این مسئله دست نیافتند.
پل فلچر، از دیگر اعضای این گروه گفت: "درحال‌حاضر جمعیت رو به پیر شدن و وزن افراد نیز بیش از پیش در حال اضافه شدن است؛ بنابراین، بسیار ضروری است که به چگونگی تعاملات این دو عامل پی ببریم، زیرا عواقب آن به صورت بالقوه برای سلامتی بسیار خطرناک است."
"حقیقت این است که این تغییرات را فقط می‌توانیم از میانسالی به بعد مشاهده کنیم، و همین مسئله می‌تواند احتمال آسیب‌پذیری‌مان را به ویژه در این سنین افزایش دهد. هم‌چنین کشف این موضوع نیز بسیار بااهمیت است که آیا با کاهش وزن این تغییرات برگشت‌پذیر هستند یا خیر."
البته پیش از این‌که بخواهیم ارتباط دقیق بین چاقی و کاهش ماده‌ی سفید را در مغر افراد میانسال کشف کنیم، بر روی نتایج این پژوهش باید مطالعات بیش‌تری صورت گیرد؛ به علاوه، شاخص توده‌ی بدنی (BMI) نیز دارای مشکلات جدی است که شاید اندکی مسیر این پژوهش را دچار انحراف کرده باشد.
ولی این تنها پژوهشی نیست که به تاثیرات منفی سبک ناسالم زندگی بر مغزمان بعد از یک سن خاص پی می‌برد. ماه گذشته، یک گروه بین‌المللی از پژوهش‌گران دریافتند ۴۰ ساعت کار معمولی در هفته می‌تواند قدرت شناختی آدم‌های بالا ۴۰ سال را کاهش دهد.
نکته‌‌ی جالب این است که آنها هم‌چنین دریافتند کم‌تر از ۲۵ ساعت کار در هفته نیز تاثیر روانی منفی مشابه‌ای بر مغز می‌گذارد؛ و بر اساس آن، اعلام کردند هر فرد دارای "نقطه‌ی مطلوبی" است که از ۲۵ ساعت در هفته آغاز می‌شود و تا ۳۰ ساعت ادامه می‌یابد؛ این ساعات بهترین تاثیر را بر عملکرد شناختی می‌گذارد.
خوشبختانه، با پیشرفت‌های روزافزون فناوری اسکن مغزی، پژوهش‌گران روزی قادر خواهند بود به چگونگی تاثیر سبک زندگی بر مغز در دو سطح شناختی و جسمی پی ببرند.
یافته‌های این پژوهش در مجله‌ی Neurobiology of Aging به چاپ رسیده است.
منبع: ساینس الرت
ترجمه: سایت بازده
پژوهش‌گران به شواهدی دست یافته‌اند مبنی بر این‌که میزان ماده‌ی سفید در مغز آدم‌های میانسال چاق - بافت متصل‌کننده‌ای که به مغز امکان برقراری ارتباط با سایر نقاط را می‌دهد - به اندازه‌ی آدم لاغری است که ۱۰ سال پیرتر از آنها باشد.
اگر این پژوهش تایید شود، نتایج آن نشان می‌دهند چاقی می‌تواند در سرعت پیر شدن مغز افراد نقش داشته باشد، و باعث شود مغز آدم چاق زودتر از مغز یک آدم لاغر کوچک شود.
لیزا رونان، یکی از اعضای پژوهش‌گران در دانشگاه کمبریج بریتانیا می‌گوید: "با پیر شدن مغز، اندازه‌اش نیز کوچک‌تر می‌شود، ولی هنوز مشخص نیست چرا آدم‌هایی که اضافه‌وزن دارند با کاهش بیش‌تری در ماده‌ی سفید مغزشان مواجه می‌شوند. فقط می‌توانیم به این فرضیه بپردازیم که آیا چاقی می‌تواند به شیوه‌های مختلف عامل این تغییرات باشد یا این‌که خودِ چاقی پیامد این تغییرات مغزی است."
این گروه از پژوهش‌گران ماده‌ی سفید مغز ۵۲۷ فرد ۲۰ تا ۸۷ ساله را مورد معاینه قرار دادند. آنها اطلاعات به‌دست آمده را بر اساس چاقی یا لاغری افراد، و بر مبنای شاخص توده‌ی بدنی (BMI) به دو گروه تقسیم کردند.
پژوهش‌گران میزان ماده‌ی سفید مغز هر گروه را با یکدیگر مقایسه کردند، و دریافتند مغز افراد چاق تقریبا ۱۰ سال پیرتر از هم‌سن‌وسالان لاغرشان است. به عبارت دیگر، میزان ماده‌ی سفید مغز یک آدم چاق ۵۰ ساله، به اندازه‌ی ماده‌ی سفید مغز یک آدم لاغر ۶۰ ساله است.
البته خبر خوب این بود که علی‌رغم کاهش ماده‌ی سفید مغز در آدم‌های چاق، پژوهش‌گران از طریق تحلیل آزمون‌های استاندارد ضریب هوشی (IQ) دریافتند هیچ نشانه‌ای مبنی بر کاهش قدرت شناختی در افراد دارای اضافه‌وزن وجود ندارد.
آنها هم‌چنین اعلام کردند کاهش ماده‌ی سفید تنها در افراد میانسال اتفاق می‌افتد - نه در جوانان - ولی فعلا به دلایل این مسئله دست نیافتند.
پل فلچر، از دیگر اعضای این گروه گفت: "درحال‌حاضر جمعیت رو به پیر شدن و وزن افراد نیز بیش از پیش در حال اضافه شدن است؛ بنابراین، بسیار ضروری است که به چگونگی تعاملات این دو عامل پی ببریم، زیرا عواقب آن به صورت بالقوه برای سلامتی بسیار خطرناک است."
"حقیقت این است که این تغییرات را فقط می‌توانیم از میانسالی به بعد مشاهده کنیم، و همین مسئله می‌تواند احتمال آسیب‌پذیری‌مان را به ویژه در این سنین افزایش دهد. هم‌چنین کشف این موضوع نیز بسیار بااهمیت است که آیا با کاهش وزن این تغییرات برگشت‌پذیر هستند یا خیر."
البته پیش از این‌که بخواهیم ارتباط دقیق بین چاقی و کاهش ماده‌ی سفید را در مغر افراد میانسال کشف کنیم، بر روی نتایج این پژوهش باید مطالعات بیش‌تری صورت گیرد؛ به علاوه، شاخص توده‌ی بدنی (BMI) نیز دارای مشکلات جدی است که شاید اندکی مسیر این پژوهش را دچار انحراف کرده باشد.
ولی این تنها پژوهشی نیست که به تاثیرات منفی سبک ناسالم زندگی بر مغزمان بعد از یک سن خاص پی می‌برد. ماه گذشته، یک گروه بین‌المللی از پژوهش‌گران دریافتند ۴۰ ساعت کار معمولی در هفته می‌تواند قدرت شناختی آدم‌های بالا ۴۰ سال را کاهش دهد.
نکته‌‌ی جالب این است که آنها هم‌چنین دریافتند کم‌تر از ۲۵ ساعت کار در هفته نیز تاثیر روانی منفی مشابه‌ای بر مغز می‌گذارد؛ و بر اساس آن، اعلام کردند هر فرد دارای "نقطه‌ی مطلوبی" است که از ۲۵ ساعت در هفته آغاز می‌شود و تا ۳۰ ساعت ادامه می‌یابد؛ این ساعات بهترین تاثیر را بر عملکرد شناختی می‌گذارد.
خوشبختانه، با پیشرفت‌های روزافزون فناوری اسکن مغزی، پژوهش‌گران روزی قادر خواهند بود به چگونگی تاثیر سبک زندگی بر مغز در دو سطح شناختی و جسمی پی ببرند.
یافته‌های این پژوهش در مجله‌ی Neurobiology of Aging به چاپ رسیده است.
منبع: ساینس الرت
ترجمه: سایت بازده
۰
