«مختارنامه» را به‌زور خوب جلوه ندهیم
تلویزیون در سال‌های اخیر با مشکلات مالی زیادی دست و پنجه نرم می‌کند و شاید یکی از دلایلی که برخی از مدیران و مسئولان برای وقفه‌ای که در ساخت آثار محرمی افتاده بیان می‌کنند همین موضوع باشد. گرچه حقیقت این است که اگر برنامه‌ریزی درست باشد دیگر این صحبت‌ها به وجود نمی‌آید.
کد خبر :
۲۹۸۰۵
بازدید :
۴۷۱۷
داریوش ارجمند در سایت خبرآنلاین نوشت:
تلویزیون در سال‌های اخیر با مشکلات مالی زیادی دست و پنجه نرم می‌کند و شاید یکی از دلایلی که برخی از مدیران و مسئولان برای وقفه‌ای که در ساخت آثار محرمی افتاده بیان می‌کنند همین موضوع باشد. گرچه حقیقت این است که اگر برنامه‌ریزی درست باشد دیگر این صحبت‌ها به وجود نمی‌آید.
من معتقدم موضوع درباره محرم همیشه وجود دارد و می‌توان ساعت‌ها فیلم و سریال درباره این واقعه عظیم ساخت، اما نکته مهمی که در این میان وجود دارد این است که از چه زاویه‌ای به موضوعاتی که به واقعه عاشورا، قیام امام حسین(ع) و زندگی امامان می‌پردازند نگاه کنیم. نمی‌توان گفت ساخت سریالی مانند «مختارنامه» بد است، اما نباید به خاطر پول هنگفتی که خرج ساخت این سریال شده دوربین را بین مردم ببریم تا مدام از این سریال تعریف و تمجید کنند. جدای از اینکه در این بحث نمی‌خواهم وارد جزئیاتی شوم که اساسا مختار چگونه شخصیتی بوده و اصلا قابل اعتماد بوده یا نه اما اگر بخواهیم بر اساس نظرات مردم درباره این سریال قضاوت کنیم متوجه خواهیم شد این مجموعه پر سر و صدا نتوانست به لحاظ احساسی تاثیر مثبتی روی مردم بگذارد.
سریال‌سازی برای ماه محرم بیش از آنکه به زرق و برق بصری نیاز داشته باشد به سوژه خوب و مناسب نیازمند است. باید تفسیر درستی از اسلام در اثری که ساخته می‌شود شکل بگیرد و مخاطب با جنبه‌های آموزنده‌ای از این دین آشنا شود تا اتفاق مثبت و تاثیرگذاری که باید در این جریان بیفتد حادث شود. البته کسی که اعتقاد درستی داشته باشد برای اینکه فیلم یا سریالی بسازد نیازی به صحنه‌های هیجانی و اکشن در اثرش ندارد. نکته مهمی که در این باب وجود دارد این است که اتفاقا چون ما در صنعت جلوه‌های ویژه هنوز آنقدر قدرتمند نیستیم همین صحنه‌ها هم نمی‌توانیم خوب دربیاوریم و باعث می‌شود مخاطب از تماشای چنین آثاری هم دلزده شود.
برای محرم باید کار اعتقادی بسازیم و اتفاقا کاری اثرگذار می‌شود که در آن اخلاقیات امامان و معصومین و سیره عملی زندگی آنها به تصویر کشیده می‌شود. وقتی این اتفاق بیفتد مردم خواسته و ناخواسته می‌توانند معصومین را الگوی زندگی‌شان قرار دهند و اینجاست که ما می‌توانیم موفق شویم نه اینکه صرفا با نمایش صحنه‌هایی که جذابیت بصری دارند اما عاری از هیچ گونه پیامی هستند مخاطب را میخکوب کنیم و هیچ درس و پیامی هم از این وقایع عظیم به او ندهیم. ما باید آموزه‌های دینی از امامانمان را وارد زندگی شخصی، روح و روان و جانمان کنیم تا با آنها زندگی بهتری داشته باشیم.
تلویزیون در سال‌های اخیر با مشکلات مالی زیادی دست و پنجه نرم می‌کند و شاید یکی از دلایلی که برخی از مدیران و مسئولان برای وقفه‌ای که در ساخت آثار محرمی افتاده بیان می‌کنند همین موضوع باشد. گرچه حقیقت این است که اگر برنامه‌ریزی درست باشد دیگر این صحبت‌ها به وجود نمی‌آید.
من معتقدم موضوع درباره محرم همیشه وجود دارد و می‌توان ساعت‌ها فیلم و سریال درباره این واقعه عظیم ساخت، اما نکته مهمی که در این میان وجود دارد این است که از چه زاویه‌ای به موضوعاتی که به واقعه عاشورا، قیام امام حسین(ع) و زندگی امامان می‌پردازند نگاه کنیم. نمی‌توان گفت ساخت سریالی مانند «مختارنامه» بد است، اما نباید به خاطر پول هنگفتی که خرج ساخت این سریال شده دوربین را بین مردم ببریم تا مدام از این سریال تعریف و تمجید کنند. جدای از اینکه در این بحث نمی‌خواهم وارد جزئیاتی شوم که اساسا مختار چگونه شخصیتی بوده و اصلا قابل اعتماد بوده یا نه اما اگر بخواهیم بر اساس نظرات مردم درباره این سریال قضاوت کنیم متوجه خواهیم شد این مجموعه پر سر و صدا نتوانست به لحاظ احساسی تاثیر مثبتی روی مردم بگذارد.
سریال‌سازی برای ماه محرم بیش از آنکه به زرق و برق بصری نیاز داشته باشد به سوژه خوب و مناسب نیازمند است. باید تفسیر درستی از اسلام در اثری که ساخته می‌شود شکل بگیرد و مخاطب با جنبه‌های آموزنده‌ای از این دین آشنا شود تا اتفاق مثبت و تاثیرگذاری که باید در این جریان بیفتد حادث شود. البته کسی که اعتقاد درستی داشته باشد برای اینکه فیلم یا سریالی بسازد نیازی به صحنه‌های هیجانی و اکشن در اثرش ندارد. نکته مهمی که در این باب وجود دارد این است که اتفاقا چون ما در صنعت جلوه‌های ویژه هنوز آنقدر قدرتمند نیستیم همین صحنه‌ها هم نمی‌توانیم خوب دربیاوریم و باعث می‌شود مخاطب از تماشای چنین آثاری هم دلزده شود.
برای محرم باید کار اعتقادی بسازیم و اتفاقا کاری اثرگذار می‌شود که در آن اخلاقیات امامان و معصومین و سیره عملی زندگی آنها به تصویر کشیده می‌شود. وقتی این اتفاق بیفتد مردم خواسته و ناخواسته می‌توانند معصومین را الگوی زندگی‌شان قرار دهند و اینجاست که ما می‌توانیم موفق شویم نه اینکه صرفا با نمایش صحنه‌هایی که جذابیت بصری دارند اما عاری از هیچ گونه پیامی هستند مخاطب را میخکوب کنیم و هیچ درس و پیامی هم از این وقایع عظیم به او ندهیم. ما باید آموزه‌های دینی از امامانمان را وارد زندگی شخصی، روح و روان و جانمان کنیم تا با آنها زندگی بهتری داشته باشیم.
۲
