گروه‌های سه‌گانه در روابط ایران و چین

با این مقدمه، تحولات و تصمیم گیری های نوین در چین به ایران چه ربطی پیدا می کند؟ تغییرات سیاسی و تصمیم گیری ها در چین چه تاثیری بر ایران دارد؟ چه چیزی در چین می تواند برای ما الگو باشد؟ ایران که به تعبیری فقط هشت صدم درصد روابط اقتصادی با چین را دارا می باشد در کجای معادله جهانی با حضور چین را شامل می شود؟

ما از چین چه می خواهیم؟ جایگاه چین در روابط خارجی ایران چیست؟


گروه سوم که البته آنتی تز گروه دوم است در اوهام احتمال بلعیده شدن ایران توسط چین و روسیه دائما بر طبل متوازن کردن چین با اروپا و آمریکا می کوبد و سعی دارد که رابطه گروه دوم را با چین با موانع اجرایی روبرو نماید. برای اینان مهم نیست که چند ده پروژه کوچک و بزرگ روی زمین بماند اما همین که نگذارند توسط چین انجام شود پیروزی بزرگ روشنفکری است.

متاسفانه این سه گروه یکی درست مثل زالو منابع مالی این کشور بیمار را می مکد و دو دیگر مانع رسیدن بیمار به دکتر می شوند و برایند آن شرایط فعلی است که هیچ کس از آن خشنود نیست. البته سخنوران دولتی و خصوصی زیادی وجود دارند که متون زیبایی تحویل جامعه داده و خواهند داد اما واقعا نمی دانیم از چین چه می خواهیم و جایگاه چین در روابط خارجی ما چیست.

این نحوه عملکرد دولتمردان نه به چین که به هر قدرت عاقل دیگری توصیه می کند که در رابطه با ایران سیاست را بدست گرفته رابطه و جایگاه را خود تعیین کرده و ارزشگذاری نماید.

به نظر می رسد چینی ها بعد از تلاش های ناکامشان برای تنظیم مراوده خوب با دولت یازدهم به این نتیجه رسیده اند که طرف ایرانی فقط به ملاقات با مسئولین رتبه اول چینی اهمیت داده و اقناع می شود و موضوعات طرح شده در ملاقات ها اهمیت نداشته و اراده ای برای اجرا پس از آن نیست. بطور مثال دو رئیس جمهور شش بار و وزرای خارجه چندین بار با یکدیگر ملاقات کرده اند که بسیار با اهمیت است اما کارها در همان فاز صفر قرار دارد.

به چین از چه زاویه نگاه کنیم؟ یا بعبارت دیگر چین چه پتانسیل هایی را می تواند در اختیار ایران قرار دهد؟

اما می توان به چین از زاویه سیاسی نگاه کرد و از آن طریق مسائل اقتصادی و تجارت را ساخته و پرداخته کرد. کاری که علیرغم تئوری پردازی های گروه دوم در مورد آن به دلیل کار شکنی های گروه سوم تاکنون نتوانسته است سازمانی به آن بدهد.