حال ناخوش قهرمان جهان

حمید سوریان این‌روز‌ها حال خوشی دارد. این موضوع را می‌توان از صدایش، پشت تلفن هم حس کرد. نابغه کشتی فرنگی ایران چاره‌ای ندارد جز اینکه خاطره تلخ بازی‌های المپیک ٢٠١٦ ریو را فراموش کند.

خاطره‌ای که هر زمان یاد هر ایرانی هم می‌افتد، او را مکدر می‌کند. دارنده هفت مدال طلای جهان و المپیک در یک‌سال‌و‌نیم گذشته هیچ حرفی از خداحافظی نزده، اما دوری‌اش از تشک کشتی نشان داده که دیگر تمایلی برای حضور در ورزش قهرمانی ندارد.

خودش می‌گوید: «دلم می‌خواهد تا مدت‌ها از کشتی دور باشم؛ نه کشتی بگیرم، نه به عرصه مربیگری ورود کنم». سوریان، اما دلش نمی‌خواهد از ورزش دور باشد.

او تصمیم گرفته تا تجربیاتی که سال‌ها در ورزش کشور به‌دست آورده در شرایط کنونی، به‌نوعی در عرصه مدیریتی ورزش به کار بگیرد

انتخابات کمیسیون ورزشکاران در کمیته بین‌المللی در حالی برای نخستین‌بار برگزار شد که او توانست با کسب حداکثر آرا نفر اول شود و از همه مهم‌تر اینکه سایر اعضا او را به‌عنوان رئیس این کمیسیون برگزینند.

قهرمان المپیک ٢٠١٢ لندن آمده تا با هم‌فکری بقیه عنوان‌داران ورزش ایران به دغدغه‌های خانواده ورزش رسیدگی کند. گفت‌وگوی «شرق» را با محوریت حضور او در کمیسیون ورزشکاران می‌خوانید.

‌چطور شد که تصمیم گرفتید در انتخابات کمیسیون ورزشکاران شرکت کنید؟
احساس وظیفه کردم که آمدم. نه‌تن‌ها من بلکه فکر می‌کنم بقیه دوستانی هم که آمدند و کاندیدا شدند، همین حس را داشتند.

به‌هرحال یک‌سری دغدغه‌های مشترک و مطالبات بحقی بین اهالی ورزش وجود دارد که باید به‌نوعی پیگیر آن بود. کمیسیون ورزشکاران در سال‌های گذشته هم در مجموعه کمیته ملی المپیک وجود داشت، اما انتخاباتی برای آن برگزار نمی‌شد و افراد به‌صورت انتصابی در این کمیسیون عضو می‌شدند.

واقعا جای خوشحالی دارد که چنین انتخاباتی برگزار شد تا ورزشکاران بیشتر دور هم جمع شوند و با هم‌فکری هرچه‌بیشتر به مشکلات جامعه ورزش رسیدگی کنند؛ ان‌شاءالله که خروجی خوبی داشته باشد.

‌فکر نمی‌کنید که استقبال ورزشکاران از حضور در این انتخابات خیلی کمرنگ بود؟ از مجموع ٤٣٢ نفری که واجد شرایط رأی‌دادن بودند، فقط ١٢٥ نفر آمدند و رأی دادند.
به‌هرحال اولین دوره برگزاری آن بود. طبیعی بود که چنین اتفاقی بیفتد، اما در کل به نسبت اولین دوره من معتقدم تعداد شرکت‌کننده خوب بود.

‌شما که هم حداکثر آرا را کسب کردید و هم اینکه به‌عنوان رئیس کمیسیون مشخص شدید.
این لطف و محبت دوستان به من بود. تفاوتی ندارد که نفر اول یا آخر باشی؛ مهم این است که بتوانی با هم‌دلی و مشارکت نیازهای این خانواده را تأمین کنی.

‌خودتان بشخصه چه برنامه‌ای برای این کمیسیون دارید؟
اتفاق خوب این کمیسیون این است که یک پل ارتباطی مستقیم با کمیته بین‌المللی (ioc) که بالاترین نهاد ورزشی دنیاست برقرار می‌کند. خود ما از همین طریق می‌توانیم بدون واسطه، دغدغه‌های ورزشکاران را به گوش سران ioc برسانیم.

از دیگر اقداماتی که می‌توانیم انجام دهیم، این است که رایزنی با وزارت ورزش، متولی اصلی ورزش در کشور خودمان است.

طبق مصوبه‌ای که هیئت‌دولت به تصویب رسانده، ورزشکاران مدال‌آور و قهرمان می‌توانند به استخدام وزارتخانه در بیایند. این مصوبه، ولی متأسفانه تا الان جدی گرفته نشده و هر بار که ورزشکاران برای استخدام‌شدن به نهادهای مربوطه مراجعه کردند، به‌طرق مختلف از جذب‌کردن آن‌ها خودداری شده است.

در برنامه‌مان است که بتوانیم هرچه‌سریع‌تر با وزیر کار و وزیر ورزش جلسه‌ای را برگزار کنیم تا این مصوبه را اجرائی کنیم.

‌حضور خانم‌ها را در کمیسیون ورزشکاران چطور می‌بینید؟ فکر می‌کنم اگر برنامه‌ها درست جلو برود، قطعا به رشد ورزش بانوان خیلی کمک خواهد کرد.
بله قطعا همین‌طور خواهد بود. اصلا یکی از دغدغه‌های ورزش ما توجه‌نکردن به ورزش زنان است. طوری که من فکر می‌کنم، اصلا حق مطلب درباره آن‌ها ادا نمی‌شود.

حتی در روزنامه‌ها و سایر رسانه‌های ورزشی هم خیلی کم به ورزش بانوان پرداخته می‌شود. خانم‌ها در کنار آقایان در بازی‌های المپیک و آسیایی مدال می‌گیرند و مدال‌های آن‌ها در عنوان‌های تیمی کشور‌ها تأثیرگذار است. پس باید به آن‌ها اهمیت داده شود.

ما هم حضور خانم‌ها الهه احمدی، کیمیا علیزاده و زهرا نعمتی را در کمیسیون ورزشکاران به فال نیک می‌گیریم؛ به این امید که بتوانیم با کمک آن‌ها به جایگاه ورزش زنان شأن و اعتبار بیشتری بدهیم.

‌از کمیسیون ورزشکاران فاصله بگیریم و برویم سراغ کشتی. از کشتی بگویید. تصمیمی برای بازگشت ندارید؟
حقیقتا نه. من نمی‌خواهم پل‌های پشت‌سرم را خراب کنم. ورزش قهرمانی خیلی سخت است. باید همه زندگی‌ات را برای آن هزینه کنی. با توجه به اینکه من شناخت کاملی از فرازونشیب‌های این راه دارم، هنوز نتوانستم به یک جمع‌بندی کامل برسم که برگردم یا نه. برای شروع دوباره باید توانایی و انگیزه بالایی داشته باشی که رسیدن به آن نقطه خیلی سخت است.

‌حمید سوریان پرافتخارترین فرنگی‌کار ایران است. مردم با تمام مدال‌های شما خاطره دارند. همین مردم معتقدند شما بعد از ناکامی در المپیک ریو، پایان تلخی در ورزش قهرمانی داشتید. آن‌ها دلشان می‌خواهد شما در شرایط بهتری از ورزش خداحافظی کنید.
جواب‌دادن به این سؤال واقعا برایم سخت است، اما باید بگویم ورزش قهرمانی همین است. مثل دو لبه تیغ است؛ هم برد دارد هم باخت. من در المپیک ریو ٣١ ساله بودم و به مرز پختگی و تجربه کامل رسیدم، اما متأسفانه به‌دلیل نوع رسیدنم به المپیک، وزن زیادی کم کردم.

همین باعث شد که از نظر بدنی کم بیاورم و با آن شکل از این بازی‌ها حذف شدم. این موضوع برای خودم هم خیلی دردآور است، ولی باید پذیرفت که دنیای ورزش همین‌طور است.

هرچند خیلی سخت است، اما سعی کردم با این واقعیت کنار بیایم. به‌هرحال من در تمام این سال‌ها روزهای قشنگی هم داشته‌ام که نباید آن‌ها را فراموش کنم. برای اینکه مجددا تلاش کنم و برگردم تا پایان شیرینی داشته باشم، باید مجددا زندگی‌ام را هزینه کنم.

‌به مربیگری فکر نمی‌کنید؟ که حداقل به این بهانه دوباره به تشک کشتی برگردید؟
نه؛ می‌خواهم تا مدت‌ها از کشتی دور باشم.