زنگ خطر برای تیم ملی به صدا درآمد

صعود مقتدرانه تیم ملی به جام جهانی ٢٠١٨ روسیه، این امیدواری را برای ایرانی‌ها به وجود آورد که شاهد بهترین عملکرد فوتبال ایران در تاریخ جام جهانی باشند. ایران در چهار حضور قبلی‌ خود در جام‌های جهانی، فقط یک‌بار طعم برد را چشیده و هرگز موفق به صعود از گروه خود نشده است.

هم‌گروهی با دو قدرت فوتبال اروپا، پرتغال و اسپانیا، کار ایران را برای صعود بسیار سخت کرده است؛ اما از همان فردای صعود ایران به جام جهانی، کارلوس کی‌روش وعده داد ایران با بهترین کیفیت خود در جام جهانی حاضر خواهد شد، البته به شرطی که امکانات مدنظرش فراهم شود.

در این چند ماه شرایط برای کی‌روش بد نبوده است. تیم ملی در این مدت چهار بازی تدارکاتی پذیرفتنی انجام داده و برنامه هشت بازی تدارکاتی دیگر تا شروع جام جهانی نهایی شده است. از طرفی، با مساعدت باشگاه‌ها، تمرینات آماده‌سازی ملی‌پوشان هر هفته در تهران پیگیری می‌شود.

ترتیب‌دادن ١٢ بازی تدارکاتی، دراختیارداشتن ملی‌پوشان، اجاره کمپ مجهز برای تیم ملی، کیفیت عالی تیم ملی در دیدارهای انتخابی، تجربه و دانش کارلوس کی‌روش و... این خوش‌بینی را به وجود آورده که ایران نمایشی مطلوب در روسیه داشته باشد؛ به‌ویژه برد در بازی اول مقابل مراکش، هدفی است که همه به آن فکر می‌کنند.

آرامش ازدست‌رفته
زنگ خطر اما از این هفته به صدا درآمد. کارلوس کی‌روش در هفت سال حضورش در ایران روزهای سخت کم نداشته و بارها از بحران عبور کرده است. در شرایطی که به نظر می‌رسید سرمربی پیشین رئال‌مادرید بدون هیچ دغدغه‌ای ایران را برای جام جهانی آماده می‌کند، یک اتفاق آرامش اطراف تیم ملی را به‌هم ریخت. اتفاقات برنامه نود و اظهارنظر کارلوس کی‌روش درباره علی کریمی، چالشی غیرضروری برای سرمربی پرتغالی به وجود آورد.

شاید چند ماه پیش تصور می‌شد چالش کی‌روش در این روزها، همکاری‌نکردن برانکو و سایر سرمربیان لیگ‌برتری با او باشد؛ اما اکنون موضوعی بحران‌ساز شده که کسی آن را پیش‌بینی نمی‌کرد. از دوشنبه‌شب به بعد، کی‌روش مورد انتقاد برخی هواداران و اهالی فوتبال قرار گرفت. در این روزها که او باید با آرامش و تمرکز کار خود را دنبال کند، تقابل با علی کریمی و هوادارانش برای تیم ملی سم است. باید دید فدراسیون فوتبال می‌تواند آرامش را به تیم ملی برگرداند؟ کی‌روش چهره محبوبی است و باید راه‌حل مناسبی برای عبور از بحران خودساخته پیدا کند. اگر قرار باشد این جو ملتهب از بین نرود و به این تقابل‌ها دامن زده شود، وفاق تیم ملی کم‌رنگ خواهد شد.

جام جهانی ٢٠٠٦ آلمان هم قرار بود یک جام جهانی رؤیایی برای ایران باشد. تیم ملی با هدایت برانکو با اقتدار راهی آلمان شد؛ با ستارگانی که در بایرن‌مونیخ، هامبورگ، هانوفر، کایزرسلاترن، مسینا و... توپ می‌زدند. همه منتظر اولین صعود بودند. دو موضوع باعث شد این تیم در جام جهانی انتظارات را برآورده نکند؛ نخست اینکه تیم ٢٠٠٦ بدون آرامش راهی جام جهانی شد. اختلافات فدراسیون فوتبال با سازمان تربیت ‌بدنی از یک طرف و دودستگی بین نفرات از طرف دیگر، آرامش و اتحاد ملی‌پوشان را تحت ‌تأثیر قرار داده بود. تیمی که با برانکو پنج سال درخشان داشت، به پایانی تلخ رسید.

موضوع مهم‌تر اما مصدومیت چند مهره کلیدی بود. مهدی مهدوی‌کیا، علی کریمی، وحید هاشمیان و فریدون زندی قبل از جام جهانی مدتی آسیب‌دیده بودند و موفق نشدند در سه دیدار ایران در جام جهانی در بهترین کیفیت خود ظاهر شوند. کریمی شش ماه قبل از جام جهانی ستاره بایرن‌مونیخ بود؛ اما یک مصدومیت شدید باعث شد دیگر آن بازیکن آماده سابق نشود.

خطر دیگری که در کمین ایران نشسته، مصدومیت بازیکنان است. تیم کی‌روش البته تیم یکدستی است که وابسته به بازیکن خاصی نیست. بااین‌حال آمادگی‌نداشتن بازیکنان اصلی هر تیمی می‌تواند کیفیت آن تیم را کم کند. شوک اول به تیم ملی وارد شد؛ دیروز خبر رسید اشکان دژاگه، هافبک کلیدی تیم ملی ایران که همین چند روز پیش به تیم ناتینگام فارست انگلیس پیوست، مصدوم شده و عمل جراحی انجام داده است.

این خبر را ظهر روز گذشته ابتدا کارلوس کی‌روش اعلام کرد. دژاگه حداکثر سه ماه از میادین دور خواهد بود و قطعا به جام جهانی می‌رسد. با‌این‌حال آنچه نگران‌کننده خواهد بود، این است که این مصدومیت باعث شود دژاگه نتواند با صددرصد آمادگی وارد جام شود. در این مدت، مصدومیت هر ملی‌پوش می‌تواند یک خبر بسیار بد برای کی‌روش باشد؛ به همین دلیل است که او اصرار دارد بازیکنان شاغل در لیگ ایران پس از هر بازی زیر نظر امکانات مدرن مرکز تیم ملی تمرینات بازپروری را انجام دهند.