قتل به‌خاطر یک نگاه

جوانی که به‌دلیل چشم‌درچشم‌شدن با دوستش او را به قتل رسانده است، در جلسه رسیدگی به پرونده‌اش مدعی شد ضربه‌ای که به او وارد کرده کشنده نبود.

به گزارش خبرنگار ما، دو سال پیش مسئولان حراست بیمارستانی در تهران به پلیس خبر دادند جوانی که با جراحت در ناحیه حساس بدنش به بیمارستان منتقل شده بود، جان خود را از دست داده است.

زمانی که پلیس تحقیقات خود را در‌این‌باره آغاز کرد متوجه شد این جوان که امیر نام دارد ساعاتی قبل از مرگش درحالی‌که به شدت خونریزی داشت، به بیمارستان برده شد و همراهانش گفتند مرد زخمی در پی ضربه شمشیری که از دوستش خورده، مجروح شده است.

پلیس با بازجویی از همراهان امیر و خانواده‌اش موفق به شناسایی جوانی به نام پیام شد که امیر را زخمی کرده بود.
پیام در بازجویی‌ها گفت: قبول دارم ضربه زدم، اما ضربه‌ای که من زدم کشنده نبود.

متهم درباره اینکه چرا درگیری بین آن‌ها اتفاق افتاد، گفت: من و امیر مدت‌ها بود که با هم دوست بودیم و رابطه خوبی با هم داشتیم تا اینکه روز حادثه در خیابان او را دیدم. امیر به من بد نگاه کرد و چشم در چشم من شد این موضوع من را ناراحت کرد و من که خیلی عصبی شده بودم، با او درگیر شدم. سپس به خانه رفتم و مشروب خوردم، اما مشروب من را آرام نکرد از خانه شمیشری برداشتم و سراغ مقتول رفتم و او را با شمشیر زدم بعد هم گفتند او مرده است.

با پایان گفته‌های متهم و سایر مدارک موجود در پرونده، ازجمله شکایت اولیای‌دم، کیفرخواست صادر و پرونده برای رسیدگی به شعبه دو دادگاه کیفری استان تهران فرستاده شد. متهم روز گذشته در جلسه دادگاه حاضر شد. در ابتدای جلسه کیفرخواست علیه او خوانده و سپس اولیای‌دم در جایگاه قرار گرفتند. آن‌ها درخواست قصاص کردند و گفتند حاضر به گذشت نیستند. سپس متهم در جایگاه حاضر شد او گفت: قبول دارم من به امیر ضربه زدم و این مسئله را از همان ابتدا هم گفتم.

او گفت: روز حادثه وقتی چشم‌درچشم شدیم امیر به‌سمت من آمد و حرف‌های خیلی بدی به من زد و ناراحتم کرد. با اینکه مردم ما را جدا کردند، اما نمی‌توانستم آرام شوم، از شدت ناراحتی مشروب خوردم که شاید کمی حالم بهتر شود، اما این‌طور نشد؛ عصبانیتم بیشتر شد برای اینکه به امیر بگویم نمی‌تواند به من حمله و فحاشی کند و بعد هم برود، تصمیم گرفتم او را با شمشیر تهدید کنم. شمشیر را از خانه برداشتم، چون می‌دانستم تیغه آن کند است اصلا نگرانی نداشتم. به خیابان اصلی محله رفتم و به‌سمتش حمله کردم و یک ضربه به او زدم. ضربه‌ای که زدم خیلی عمیق نبود و حال امیر هم خوب بود. بعد از دعوا من آنجا را ترک کردم و به خانه رفتم.

امیر چند ساعتی را با همان زخم مانده بود و خودشان زخم را پانسمان کرده بودند. اگر او را به‌موقع به بیمارستان می‌رساندند این‌طور نمی‌شد.

در این هنگام قاضی به متهم گفت: پزشکی قانونی علت اصلی مرگ را خونریزی گسترده تشخیص داده و قصوری در درمان ذکر نکرده است.

در ادامه وکیل مدافع متهم در جایگاه حاضر شد. او گفت: موکل من قبول دارد که ضربه را وارد کرده و در‌این‌باره انکاری وجود ندارد، اما آنچه پرونده را کمی پیچیده می‌کند، علت مرگ است. هرچند گفته شده علت مرگ خونریزی است، اما نکته اینجاست که مقتول بلافاصله بعد از اینکه ضربه به او وارد شده به بیمارستان منتقل نشده و ساعاتی بعد از خونریزی او را به بیمارستان برده‌اند.

شاید اگر او را در همان دقایق اولیه می‌برند امکان کنترل خونریزی وجود داشت و او جان خود را از دست نمی‌داد. ضمن اینکه گفته‌های موکل و شمشیری که به‌عنوان آلت جرم ضبط‌شده نشان می‌دهد که شمشیر چندان تیز نیست و ضربه آن به صورت عادی نمی‌تواند باعث مرگ شود.

سپس متهم یک‌بار دیگر در جایگاه حاضر شد و در آخرین دفاع گفت: من و امیر دوست و بچه‌محل بودیم و مشکل خاصی با هم نداشتیم و من به‌خاطر قتل او از اولیای دم درخواست گذشت و بخشش دارم، اما واقعیت این است که اگر او را به‌موقع به بیمارستان می‌رساندند نمی‌مرد.

با پایان گفته‌های متهم هیئت قضات برای صدور حکم وارد شور شدند.