طالع "نحس" ایرانی؟!
صادقانهترین نظری که میتوان درباره نمایش «نحس» ارائه کرد این است که نمایش به دلیل ضرباهنگ تند، بازیهای فانتزی، ایده اولیه و نمایشنامهای سرشار از دیالوگهای آهنگین و آوازی برای مخاطبان عام و علاقهمند به کمدی تراژدیهای موزیکالهای تخیلی بسیار جذاب خواهد بود. تینو صالحی یک افسانه تخیلی را که برگرفته از قصههای محلی کردستان است، تا حد امکان به روز و مدرن کرده و به تجربه جالب و نسبتا موفقی رسیده.
کد خبر :
۵۵۹۲۸
بازدید :
۱۶۹۵
بازیگران: مجید رحمتی / نازنین بابایی / یلدا عباسی انجلا نظریان / سامان میرحسینی | صادق ملکی / بهار زندی / آیلی شرفی / آرمیتا قبادی و ...
مکان و زمان، تئاترشهر، سالن قشقایی اساعت ۱۹
چرا باید این نمایش را دید؟
صادقانهترین نظری که میتوان درباره نمایش «نحس» ارائه کرد این است که نمایش به دلیل ضرباهنگ تند، بازیهای فانتزی، ایده اولیه و نمایشنامهای سرشار از دیالوگهای آهنگین و آوازی برای مخاطبان عام و علاقهمند به کمدی تراژدیهای موزیکالهای تخیلی بسیار جذاب خواهد بود. تینو صالحی یک افسانه تخیلی را که برگرفته از قصههای محلی کردستان است، تا حد امکان به روز و مدرن کرده و به تجربه جالب و نسبتا موفقی رسیده.
صادقانهترین نظری که میتوان درباره نمایش «نحس» ارائه کرد این است که نمایش به دلیل ضرباهنگ تند، بازیهای فانتزی، ایده اولیه و نمایشنامهای سرشار از دیالوگهای آهنگین و آوازی برای مخاطبان عام و علاقهمند به کمدی تراژدیهای موزیکالهای تخیلی بسیار جذاب خواهد بود. تینو صالحی یک افسانه تخیلی را که برگرفته از قصههای محلی کردستان است، تا حد امکان به روز و مدرن کرده و به تجربه جالب و نسبتا موفقی رسیده.
«نحس» ماجرای کودک شومی به نام فرخ است که پس از پانزده بچه مرده، در خانوادهای به دنیا میآید. فرخ در قنداقش حرف میزند و جنایاتی را مرتکب میشود. این خط داستانی که تا حدودی یادآور فیلم مشهور «طالع نحس» ساخته «ریچارد دانر» نیز هست، بی تردید مهمترین نقطه قوت نمایش برای ارتباط میان بیننده و اجراست.
صالحی که پیشتر در کارگردانی نمایشهایی نظیر «مم و زین»، «حکومت نظامی» و «WOW» هم شیوه اجرایی تئاتر فیزیکال و ایرانی و آیینی را با حضور جمع گستردهای از بازیگران تجربه کرده بود، در «نحس» دوباره همان سبک و سیاق را در پیش گرفته و با ساخت فضایی مرکب از درام، داستان گویی، رمزگونگی، جنایی و طنازی، یکی از متفاوتترین نمایشهای چند سال گذشته را پدید آورده.
مهمترین ویژگیهای نمایش را باید دیالوگ نویسی و بازی خوب برخی بازیگران گروه دانست. جملههای اغلب شعر گونه شخصیتها علاوه بر این که منظور نویسنده را در قالب دیالوگ بیان میکنند، نمایش را در بستری از شوخی و خنده پیش میبرد و جز یکی دو لحظه کوتاه، در باقی دقایق مانع از خستگی تماشاگر میشود.
از سویی کارگردان کوشیده بازیهای یک دستی را در نمایش شاهد باشیم که کم وبیش این اتفاق افتاده، اما برخی بازیگران مانند مجید رحمتی، نازنین بابایی، یلدا عباسی، نجلانظریان و اشکان مختاری در ایفای نقش خود سنگ تمام گذاشته اند و با بازیهای حرفه ای، شیرین و تحسین برانگیزشان مخاطب را در توجه به نمایش میخکوب میکنند. طراحی صحنه کارآمد و دیدنی نمایش، از دیگر عناصر موفقیت این اجراست.
چرا نباید این نمایش را دید؟
نخستین و شاید یکی از جدیترین اشکالهای نمایش نحس، شیوه آغاز آن است. نمایش پیش از ورود تماشاگر به سالن و با حضور بازیگران در محوطه انتظار آغاز میشود. این شیوهای رایج است که در بسیاری از نمایشها به کار میرود، اما در نحس به دو دلیل این شیوه تاثیر لازم را ندارد؛ نخست آن که نحس اثری قصه گوست و استفاده از فرمهای اجرایی نو و ضدقصه، حتی اگر به قصد ارتباط سریع و آسان با مخاطب باشد، کار کرد معکوس دارد و میان تماشاگر و اثر فاصله میاندازد.
دوم آن که صحنه شروع و خارج از سالن خیلی ناگهان قطع میشود و دعوت راهنمایان فرهنگی تئاتر شهر از تماشاگران برای ورود به سالن، موجب فاصله افتادن بین پیش درآمد نمایش با ادامه اجرا در سالن خواهد بود. از دیگر نقاط ضعف نمایش، وجود شخصیتهای زیاد و بی ضرورت در کار است.
مخاطب حین تماشای نمایش مجبور است نام و نقش و اهمیت هر یک از کاراکترها را به خاطر بسپارد و وجود رفت و آمدها و تقطیع صحنههای فراوان در طول اجرا، باعث سردرگمی و کلافگی تماشاگر میشود. ضمن این که برخی صحنهها بی دلیل طولانی و خسته کننده شده اند، مانند صحنه دیالوگ عاشقانه آستی و فرخ روی تاب که افت ریتم نمایش را هم در پی دارد. طراحی لباس نمایش توی ذوق میزند و ربطی به داستان و شخصیتها ندارد.
تاکید در دیالوگها بر سیاهی و سپیدی آدمها و نشان دادن این مسئله با رنگ لباس ها، ایدهای پیش پا افتاده و گل درشت است.
همچنین جادوگران که قرار است مخوف و وهم آلود باشند، با پوشش لباس دلقک، مسخره و لوده به نظر میرسند. استفاده محدود از ویدئو پروجکشن در نمایش «نحس» عملا ضرورتی ندارد و یک تمهید نابجا برای تنوع در خلق تصاویر است. میزانسنهای آغازین نمایش در پس سر تماشاگر و بعد در ادامه، دو طرف سالن و روی تاب ها، بسیار آزاردهنده اند و موجب میشوند بیننده برخی بازیهای بازیگران را از دست بدهد.
منبع: روزنامه هفت صبح
۰