محدودیت‌ها و امید‌های دختران قهرمان

مینو خالقی | خبر‌های خوش پیروزی زنان ورزشکار ایران در صحنه‌های بین‌المللی، یکایک از راه می‌رسد. قهرمانی غرور‌آفرین دختران فوتسال ایران در جام ملت‌های آسیا و پیروزی دختران جوان کاراته‌کا با به دست آوردن مدال‌های متعدد جهانی؛ پیروزی‌هایی که هر یک همچون مدال المپیکی کیمیای ایران یا افتخار‌آفرینی زهرا نعمتی و سارا سادات خادم‌الشریعه و بسیاری زنان ایرانی، بیش از حس افتخارِ یک موفقیت، روزنه‌های امید را برای زنان و دختران جوان میهن‌مان می‌گشاید.

جالب آنکه محدودیت‌های ورزش زنان ایران، چه در بحث امکانات و تجهیزات و چه در عرصه تبلیغات محیطی و اخبار و عدم حمایت صدا و سیمای ملی ایران و همچنین محرومیت‌ها از حقوق مسلم ورزشی به عناوین عرف و فرهنگ، هیچگاه دختران کشورمان را خسته و ناامید نکرده است.

چه بسا آنجا که دیدگاه‌ها و حمایت‌ها مضیق‌تر شد، تلاش و توان و همت زنان‌مان افزون شد و این سد‌ها را همچون موانعی یافتند که اگر نتوانند از روی آن‌ها بپرند، حتما آن‌ها را دور خواهند زد. طی سال‌های اخیر ورزش قهرمانی زنان در ایران، در یک فرآیند رو به رشد سکو‌های بیشتر در رشته‌های متعدد را به خود اختصاص داده و این موضوع نوید بخش پتانسیل بالا و عدم ایستایی زنان ایران در پسِ موانع ساختاری و عرفی است.

با توجه به نیاز گسترده فیزیولوژیک زنان به ورزش و سلامت جسمی و با در نظر گرفتن ساختار کم تحرک فضا‌های اجتماعی و شغلی زنان، سرمایه‌گذاری و امعان نظر به ورزش زنان چه در بخش همگانی و چه قهرمانی، نه تنها مهم بلکه برای سلامتی نسل‌های آتی ضروری است. مسلما جفای بسیار خواهد بود که وقت و همّ زنان‌مان بیش از توجه به تعالی ورزش‌های حرفه‌ای و سلامت و شادابی روح و جسم، معطوف به محدودیت‌های عرفی ناشی از بی‌برنامگی‌ها شود و مسائلی همچون، «ورود زنان به ورزشگاه‌ها»، معضل فکری و اجتماعی آنان شود.

باید با برنامه‌ریزی منسجم، سریع و میان‌بخشی و خصوصا با همکاری نهاد‌های نظامی و انتظامی، امکان بهره‌مندی زنان از تماشای مستقیم مسابقات ورزشی فراهم شود و این کلاف سردرگم با چاره‌اندیشی نهاد‌های اجتماعی و فرهنگی و زیرساخت‌های فیزیکی ورزشگاه‌ها، هر‌چه سریع‌تر باز شود.

می‌توانم بگویم بهترین پاسخ به شرایطِ نابرابر موجود برای ورزش زنان را خود آنان با پیروزی‌های باور نکردنی و بی‌نظیرشان در صحنه بین‌المللی داده‌اند و اولویت توجه به ورزش زنان را در مقام عمل نمایان ساخته‌اند.

اکنون زمان پیگیری‌های مجدانه وزارت ورزش و جوانان و نهاد‌های متولی امر، در بهبود شرایط محیطی ورزش بانوان و بهره‌مندی آنان از امکان ورود به ورزشگاه‌هاست. به راستی سبب تاسف خواهد بود که انرژی و توان و مطالبات مهم در بحث ورزش زنان، مصروف مسائل حاشیه‌ای شده و حرکت در متن و تحقق آرزو‌ها با سد‌هایی همچون عدم اجازه ورود به ورزشگاه‌ها، به یأس و دلمردگی و حتی عصبانیت منتهی شود.

به نظر می‌رسد توجه هر‌چه سریع‌تر به تمهید زیر‌ساخت‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری موجود در بحث ورود زنان به ورزشگاه‌ها و همچنین تخصیص بودجه مناسب در ورزش قهرمانی زنان، مشوق امید و شادابی بانوان در عرصه‌های گوناگون ورزشی خواهد بود.