از هر هفت انسان یکی مهاجر است

مهاجرت انسان‌ها در جستجوی زندگی بهتر یک مساله تاریخی است؛ با این حال جهان در هیچ زمانی به اندازه امروز با پدیده مهاجرت مواجه نبوده است.

به گزارش سازمان جهانی بهداشت اکنون یک میلیارد مهاجر در جهان وجود دارد یعنی یکی به ازای هر هفت نفر.

این مهاجران برای دستیابی به اهداف متفاوت از محل تولد خود به مکان‌های دیگر کوچ کرده‌اند، برخی به شهر‌های دیگر موطن خود و برخی به کشور‌های دیگر رفته‌اند.

بخش عمده‌ای از مهاجران افرادی هستند که به دلیل شرایط نامناسب اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ناچار به جابجایی شده‌اند.

براساس اطلاعات دایره امور اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۷ میلادی ۲۵۷.۷ میلیون نفر در جهان از کشور خود به دیگر نقاط جهان رفتند که از این میان ۴۸.۴ درصد زنان و دختران و باقی مردان و پسران بودند.

همچنین این گزارش نشان می‌دهد که در میان مهاجران ۱۴ درصد از آنان کودکان و نوجوانان ۱۹ ساله و جوان‌تر و ۱۱.۷ درصد نیز افراد ۶۵ ساله و مسن‌تر بودند.

همچنین کمیساریای عالی سازمان ملل متحد در امور پناهندگان و آوارگان در گزارش سالانه خود اعلام کرده است که ۶۸.۵ میلیون نفر در سراسر جهان به اجبار از محل زندگی خود رانده و آواره شده‌اند. از این میان ۲۵.۴ میلیون نفر درخواست پناهندگی داده و ۱۰ میلیون نفر نیز فاقد هرگونه مدرک هویتی هستند. همچنین براساس آمار‌های موجود در سال گذشته میلادی ۳۴۰۰ نفر در مسیر مهاجرت جان باختند.

در این میان ترکیه با داشتن جمعیت ۳.۵ میلیون نفری از آوارگان، اوگاندا و پاکستان با داشتن جمعیت ۱.۴ میلیون نفری از آوارگان و لبنان و ایران با داشتن جمعیت یک میلیون نفری از آوارگان به ترتیب در رتبه اول تا سوم کشور‌هایی با بیشترین تعداد آوارگان در خاک خود قرار دارند. آوارگان به کسانی اطلاق می‌شود که به دلایل عمدتا سیاسی و نظامی به زور از خاک خود رانده شده یا مجبور به ترک آن شده‌اند.

بزرگ‌ترین چالش‌هایی که مهاجران با آن مواجه هستند کدامند؟
با نگاه به وضعیت مهاجرت در یک دهه گذشته می‌توان دریافت که بزرگ‌ترین مشکل مهاجران «پذیرفته نشدن» در جامعه میزبان است. با وجود آنکه سازمان‌های حقوق بشری در تلاشند که از حجم مخالفت‌ها با مهاجرات بکاهند، اما آمار‌ها نشان می‌دهد که دید مردم جهان نسبت به مهاجران از گذشته به امروز بدتر شده است.

عدم دسترسی به امکانات اولیه زندگی مانند آب، غذا، مسکن و درمان دومین چالش بزرگ پیش روی مهاجران بخصوص کسانی است که بالاجبار مجبور به ترک محل تولد خود شده‌اند.

برای حل مشکلات آن‌ها چه باید کرد؟
مهاجران برای حفظ بقای خود به حمایت اجتماعی و اقتصادی، فرصت‌های شغلی و برنامه‌ریزی برای ادغام در جامعه میزبان نیاز دارند. به همین علت ایجاد زیرساخت‌های دائمی و ارائه راهکار‌های اساسی بر راه‌حل‌های موقت ارجحیت دارد.

دومین مسئله نابرابری در جوامع مقصد است. نارضایتی از وطنی که سبب مهاجرت آن‌ها شده از یک سو و سرخوردگی در جامعه میزبان از سوی دیگر سبب می‌شود گروه‌های حاشیه‌ای بوجود آیند.

این افراد برای یک یا چند نسل از جامعه میزبان دور شده و از یک سو سبب می‌شود که مهاجرا به سمت افراطی شدن پیش روند و از سوی دیگر مخالفت با حضور مهاجران در ذهن و عمل مردم کشور‌های میزبان جای می‌گیرد.

برخلاف تصور عمومی ورود مهاجران اگر با مدیریت درستی همراه شود می‌تواند به ایجاد فرصت‌های شغلی جدید، گردش ارز و افزایش ثروت در کشور میزبان بیانجامد.

سومین مسئله مهم، آماده‌سازی شهر‌ها برای مهاجران اکولوژیکی است؛ کسانی که به دلیل تغییرات اقلیمی دست به مهاجرت می‌زنند. به نظر می‌رسد تغییرات آب و هوایی زمین به دلیل فعالیت‌های صنعتی انسان دلیل تازه‌ای برای مهاجرت است چرا که صنعتی شدن جوامع انسانی تغییرات اقلیمی را سرعت بخشیده است.

به عنوان مثال می‌توان از مهاجران آفریقایی و خاورمیانه‌ای نام برد که به مقصد مکان‌هایی با شرایط اقلیمی بهتر از جمله اروپا روانه می‌شوند. براساس تخمین‌های موجود برساس داده‌ها تا پایان قرن حاضر میزان افرادی که بخاطر تغییرات اقلیمی دست به مهاجرت می‌زنند حدود ۳۰٪ افزایش خواهد یافت. برنامه ریزان شهری باید به این مساله توجه کنند که این مهاجران به حاشیه شهر‌ها رانده نشده و زاغه‌نشین نشوند.

رانده شدن مهاجران به حاشیه شهر‌ها می‌تواند به شکل‌گیری مشاغل کاذب و گسترش فقر بیانجامد که بجز جامعه مهاجران خطر بزرگی برای جامعه میزبان نیز محسوب می‌شود.

منبع: یورونیوز