این تیم ملی طلسم جام ملت‌های آسیا را می‌شکند؟

کمال بردبار | این جام غم انگیزی برای ما بوده است. هیچ تورنمنتی هیچ اتفاقی مثل جام ملت‌ها برای ما تولید کننده انبوه حسرت و تلخکامی نبوده است.

از ۱۹۸۰ و همزمانی با حمله ایران به عراق و هلهله تماشاگران کویتی، تا سال ۱۹۸۴ و آن ضربه سر عجیب شاهین بیانی که وارد دروازه مان شد تا پیروزی یک بر صفر را با مساوی و بعد شکست در ضربات پنالتی عوض کنیم، سال ۹۲ و گل میورا دقیقه ۸۹ که ما را از جام حذف کرد و بعد حرکات زشت محرمی و پیوس و گلاویز شدن با داور، سال ۹۶ و آن تیم رویایی که پای رسیدن به فینال در ضربات پنالتی از عربستان شکست می‌خورد و آن پنالتی‌های دایی و یزدانی که بر باد رفتن.

جام ملت‌ها ی ۲۰۰۰ که دقیقه ۹۰ قیچی اشتباه دایی روی خط شش قدم خودی، موجب می‌شود گل تساوی را از کره دریافت کنیم و در وقت اضافه حذف شویم.

جام ملت‌های ۲۰۰۴ و آن اخراج بچگانه ستار زارع و بعدش هم آن پنالتی خانمان برانداز یحیی گل محمدی. چیپ زدن و حذف؛ و بالاخره جام ملت‌های ۲۰۱۵ آن اشتباه بچگانه مهرداد پولادی و اخراج و کشانده شدن بازی به ضربات پنالتی و ضربه وحید امیری که روی دیرک دروازه فرود آمد.

امروز این جام غم انگیز برای ما شروع می‌شود. هیچ جامی، نه باشگاه‌های آسیا و نه جام‌های جهانی اینگونه برای ما حامل حسرت و اندوه نبوده است.

امروز به ملاقات یمن می‌رویم و بیست روز بعد شاید دوباره حسرت بخوریم از گل به خودی فلان بازیکن، فلان پنالتی از دست رفته و فلان توپی که به تیر خورد و به درون دروازه نرفت و آن یکی اخراج بچگانه.

این جام، این جام نفرین شده ده دوره است که برای ما کارخانه تولید اندوه و حسرت بوده است.

بیشتر بخوانید: زیروبم لیست نهایی تیم ملی برای جام ملت‌ها

شاید این طلسم این بار شکسته شود و بتوانیم تا فینال پیش برویم. در این ده دوره پنج بار به نیمه نهایی رسیدیم و هر پنج بار از رسیدن به فینال باز ماندیم.

چهار بار سوم شده ایم (دو بار در ضربات پنالتی با شکست دادن کویت و چین و دوبار هم با غلبه بر بحرین و کره شمالی در وقت‌های عادی) و یک بار چهارم شدیم (باخت در ضربات پنالتی مقابل کویت).

در طول مسابقات ۸ بار کارمان به ضربات پنالتی رسیده که شش بار آن را واگذار کرده ایم!

فقط در سال ۸۸ و ۹۶ در مسابقات رده بندی با درخشش عابدزاده چین و کویت را شکست دادیم.

سه بار عربستان ما را در مرحله نیمه نهایی شکست داده. سه بار کره جنوبی ما را در مرحله یک چهارم نهایی برده (دو بار در وقت‌های اضافه و یک بار در ضربات پنالتی)، یک بار هم ما آنهارا بردیم، ژاپن و کویت و عراق از دیگر پیام آوران تلخکامی برای ایران در تمام این سال‌ها بوده اند.

یاد بداقبالان بزرگ می‌افتم. شاهین بیانی، ناصر ابراهیمی، احمد سجادی، مجتبی محرمی، علی دایی، ستارزارع، مهرداد پولادی، یحیی گل محمدی، وحید امیری و حتی حافظ طاحونی که در وقت اضافه به بازی آمد تا از تخصصش برای مهار پنالتی‌ها استفاده کنیم و هر ۵ پنالتی سعودی‌ها را اشتباه تشخیص داد.

یا شاهرخ بیانی که بهترین بازیکن ما در جام ملت‌های ۸۴ بود، اما یک فرصت صددرصد را مقابل عربستان نابود کرد یا حمید علیدوستی که در همان بازی اول مقابل امارات در سال ۸۴ آسیب دید و جام را از دست داد و حتی علی کریمی که در بازی با کره هم یک گل حتمی را نزد و هم از زمین اخراج شد، در سال ۲۰۰۰. و على بداوی و رحمان رضایی سال ۲۰۰۴ که در بازی با عمان جلوی چشم تماشاگران با هم گلاویز شدند.

می‌بینید این جام پر از شکست و غم بوده است و کلکسیونی از ناکام‌های بزرگ. اما در دلمان کورسوی امیدی حفظ شده. به معدود لحظات شادی بخش فکر می‌کنیم که در دل این آوار تلخی و شکست در حافظه مان ثبت شده اند.

به چهارتا گل دایی فکر می‌کنیم به کره جنوبی، به هت تریک علی کریمی مقابل کره، به درخشش عابدزاده بزرگ در جام ۸۸ و انتهای ۹۶ و یا به جادوگری خداداد عزیزی در جام ۹۶ و حتی آن کاشته خارق العاده ناصر محمدخانی در جام ۸۴ به چین.

می‌بینید به سرنوشت و شانس کلا بی اعتماد شده ایم. آیا وسواس و دقت مرد پرتغالی و شاگردان گوش به فرمانش بر این طالع نحس غلبه خواهند کرد؟ بیست روز دیگر مشخص خواهد شد.

منبع: هفت صبح