از رنگ ضدمیکروب تا انسولین بدون درد

فرادید| جمعیت‌هایی که در فقر، بدون بهداشت کافی و در تماس نزدیک با ناقلان عفونت نظیر دام زندگی می‌کنند، بیش از همه در معرض بیماری‌های مسری‌ای هستند که در شرایط حاره‌ای شیوع دارند. آنچه باعث پیچیده‌تر شدن اوضاع می‌شود، این است که بیماری‌هایی نظیر سرخک و سل که یک قرن پیش تقریباً ریشه‌کن شده بودند، دوباره رو به فزونی هستند؛ و بیماری‌های ویروسی شایعتر و غالباً قابل درمان همچون نوروویروس و آنفلونزا- هر ساله مقصر رخداد هزاران مرگ قابل جلوگیری هستند.

به گزارش فرادید به نقل از بی‌بی‌سی، خوشبختانه، فناوری جدید پزشکی، ظرفیت وسیعی برای کنترل عفونت، محدود کردن شیوع بیماری، و حتی رساندن ملزومات نجات‌دهندۀ زندگی به مناطق دورافتاده‌ای که تحت تاثیر این بیماری‌ها هستند، در اختیار دارد. نوآوری‌های این حوزه، از رنگ ضدمیکروب تا واکسن‌های پودری و اعضای بدن که با پهپاد به مقصد می‌رسند، به سرعت در حال پیوستن با واقعیت هستند.

در کوتاه‌مدت، این ابزار‌ها می‌توانند نرخ نجات یافتن بیمارانی که مبتلا به طیفی از بیماری‌ها هستند را افزایش دهند؛ در درازمدت می‌توانند به شناخت ما از همه‌گیری میکروبی کمک کنند که در توسعۀ برنامه‌های جهانی کنترل بیماری ضروری است.

انسولین بدون درد

برخی از دارو‌ها را فقط می‌توان به صورت تزریقی استفاده کرد. استفادۀ پیوسته از سوزن برای بیماران دردناک، و برای ارایه‌کنندگان خدمات سلامت پرزحمت است، و در عین حال کمبود سرسوزن‌های استریل در برخی نواحی می‌تواند منجر به عفونت شود. حالا، محققان انستیتوی تحقیقات سرطان کوش در ام‌آی‌تی و همچنین هاروارد، روکشی ساخته‌اند که مدعیند می‌تواند به شکلی مطمئن انسولین را از موانع دستگاه گوارش عبور دهد و وارد جریان خون کند. شکلی خوراکی از چاقوی ارتش سوئیس که می‌تواند این داروی منجی حیات را بدون نیاز به تحمل درد سوزن تزریق، به بدن برساند.

وقتی که این قرص را قورت دهید، قرص یک دارت انسولین که با فنر فعال می‌شود را مستقیماً وارد دیوارۀ معده می‌کند. بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱، مدل ارثی بیماری که در آن سیستم ایمنی بدن به سلول‌های پانکراسی که انسولین تنظیم‌کنندۀ قند را تولید می‌کنند حمله می‌کند، ممکن است به زودی قادر باشند تا با کمک این دستگاه که به اندازۀ نخودفرنگی است، بیماری خود را کنترل کنند.

محققان نتایج یافته‌های خود را در ژورنال ساینس منتشر کرده‌اند. اپلیکاتور قرص می‌داند که چطور خود را سامان دهد تا سوزن میکروسکوپیش مستقیماً به طرف بافت معده باشد، بدون اینکه در مسیر خود هیچ عضو گوارشی دیگری را سوراخ کند.

رنگ ضدمیکروبی که می‌تواند "ابرمیکروبها" را بکشد

حدود ۱۰ درصد از بیماران بستری در بیمارستان، در طول زمان بستری خود دچار بیماری‌ای جدید می‌شود که اغلب ناشی از تماس با تجهیزات و سطوح مملو از میکروب است. این موضوع تنها در آمریکا سالانه منجر به مرگ ۱۰۰۰۰۰ نفر می‌شود؛ در کل جهان، سالانه ۷۰۰۰۰۰ نفر در نتیجۀ عفونت‌های مقاوم در برابر دارو، از جمله سل، اچ‌آی‌وی و مالاریا، جان خود را از دست می‌دهند. سازمان جهانی بهداشت اخیراً، مقاومت در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها را "یک اضطرار سلامت جهانی" توصیف کرده است.

در واکنش، سازمان غذا و داروی آمریکا و چندین شرکت پیشرو در زمینۀ تولید رنگ، دست به دست هم داده‌اند تا روکش‌های ضدمیکروبی‌ای تهیه کنند که بتوان آن‌ها را برای تجهیزات و مواد پزشکی به کار برد. این افزودنی، ابتدا در فرآیند تولید به رنگ، جوهر یا لاک وارد می‌شوند؛ این رنگ سپس بر سطحی اعمال می‌شود و پس از خشک شدن در مقابل میکروبها، کپک‌ها و قارچ‌ها مقاوم می‌گردد. یک شرکت به نام بیوکوت (BioCote)، به صورت تجاری رنگ ضدمیکروب تولید می‌کند که سازوکاری راهگشا برای مبارزه با باکتری‌های مقاوم در برابر آنتی‌بیوتیک‌ها فراهم می‌آورد. یعنی باکتری‌های مقاوم در برابر آنتی‌بیوتیک که می‌توانند سطوح بیمارستانی را آلوده کنند و به بیمارانی که دستگاه ایمنی‌شان به سبب بیماری خودشان ضعیف است، آسیب بیشتری وارد کنند.

جالب اینجاست که همان ترکیبات شیمیایی‌ای که در محصولات آنتی‌بیوتیک - نظیر ژل‌ها، ضدآفات، و ضدعفونی‌کننده‌های دست- برای تمیز کردن بیمارستان‌ها و تجهیزات استفاده می‌شوند، در ایجاد مقاومت آنتی‌بیوتیکی نقش دارند و باکتری‌های خوب و بد بدون تمایز می‌کشند. از زمان ظهور آنتی‌بیوتیک‌ها در اوایل قرن بیستم، این مواد توانسته‌اند جان عدۀ بیشماری را نجاد دهند، و بیماری‌های ناشی از باکتری‌های مضر را ریشه‌کن کنند؛ اما همانطور مصرف بیش‌اندازه از این داروها، کارآمدیشان را تضعیف کرده، رنگ ضدمیکروب نیز راهکاری نیست که از شکست مصون باشد.‌

می‌شود گفت، تا زمانی که بیمارستان‌ها اختصاصاً خود را فقط به یک روش محدود نکنند، می‌توانند از رنگ ضدباکتری نیز در زمرۀ جعبه ابزار مبارزه با بیماری خود بهره گیرند.

لنگررمزینه‌ها (Crypto-anchors) می‌توانند به دارو‌های تقلبی پایان دهند

تقلب سالانه ۳ تریلیون دلار برای اقتصاد جهانی هزینه دارد. از فساد در تجارت تا بازار دستگاه‌های الکترونیک تقلبی، دودوزه بازی تقریباً در هر صنعتی شیوع دارد و این موضوع شامل بخش سلامت و درمان نیز می‌شود: در برخی از کشور‌ها نزدیک به ۷۰ درصد برخی از دارو‌های خاص تقلبی هستند.

در فوریۀ سال جاری، سازمان جهانی بهداشت گزارش کرد که دارو تقلبی سرطان خوب که برای بازار انگستان بسته‌بندی شده تا شبیه به داروی اصلی با نام ایکلوسیگ به نظر برسد، در اروپا و آمریکا در حال فروش است. پزشکان همچنین در دارو‌هایی که به جای داروی ضدمالاریا قالب می‌شوند، اکستازی و ویاگرا پیدا کرده‌اند.

اینطور به نظر می‌رسد که به چند دلیل، اطمینان یافتن از اصل بودن دارو، تقریباً به دشواری نظارت بر حساب‌های بانکی یا تجهیزات الکترونیک شخصی است. زنجیرۀ تامین پیچیده، که از ده‌ها تامین‌کننده در چند کشور تشکیل شده، جلوگیری از اینکه عوامل بد در دارو‌ها دست ببرند را دشوار می‌کند. بازار دارو‌های قانونی از موادمخدر غیرقانونی پیشی گرفته است و دلالان دارو نیز این را می‎‌دانند؛ و وقتی که بیمار بدلیل مصرف داروی تقلبی سلامتش را بازنمی‌یابد، پزشکان معمولاً بیماری را مقصر قلمداد می‌کنند نه قرص را.

این وضعیت ممکن است به زودی تغییر کند، آن هم به لطف تیمی از محققان آی‌بی‌ام که در حال توسعۀ لنگررمزینه‌ها هستند: اثرانگشت‌های دیجیتال غیرقابل دستکاری که می‌توان بر محصولات حکاکی کرد و آن‌ها را به یک زنجیرۀ بلوکی پیوند داد که اصالت آن‌ها را ثابت می‌کند (زنجیرۀ بلوکی فهرستی رو به رشد از سوابق دیجیتال است که به آن‌ها بلوک می‌گوید و بوسیلۀ کد رمزگذاری شده به هم متصل هستند).

این لنگررمزینه‌ها که از دانۀ شن کوچکتر هستند، می‌توانند اشکال بسیاری داشته ابشند: کامپیوتر‌های ریز قابل خوردن یا کد‌های اوپتیکی که می‌توان روی قرص‌ها گذاشت تا از دارو‌های تقلبی متمایز شوند. همانطور که الماس‌ها را اندازه‌گیری و علامت‌گذاری می‌کنند تا از نمونه‌های جعلی متمایز شوند.

محققان نمونه‌ای از بکارگیر لنگررمزینه را ارایه کرده‌اند که در قالب جوهر مغناطیسی خوراکی است که می‌توان با آن قرص مالاریا را رنگ کرد. یک قطره آب می‌تواند این کد را نمایان کند و به مصرف‌کننده اطمینان دهد که قرصش اصلی است و می‌تواند با اطمینان آن را مصرف کند.

از آنجایی که کد‌های شناسایی لنگررمزینه‌ها را نمی‌توان کپی یا جعل کرد، بسیار امن هستند و در دورۀ فزونی دارو‌های تقلبی می‌تواند برای بیماران، پزشکان و خدمات‌دهندگان سلامت، مایۀ اطمینان باشد.

وای فای عمومی رایگان BRCK

ما اتصال به اینترنت را چیزی عادی تلقی می‌کنیم، اما بسیاری فاقد دسترسی مطمئن به اتصال شبکه هستند. قطعی در ارتباط دیجیتال در حین یک بحران سلامتی می‌تواند عواقب ویرانگری در پی داشته باشد: از جمله از قلم افتادن وعده‌های دارویی، سوابق نادرست، تصمیم‌گیری نامناسب، خطا‌های پزشکی و اطلاعات ناکامل در مورد شیوع‌های بیماری‌ها.

در آفریقا، قاره‌ای که ۱.۱ میلیارد نفر جمعیتش اغلب بر اینترنت همراه متکی هستند، اتصال به اینترنت بسیار بد است؛ اینکه کاربران اغلب در تلاشند تا به محتوا‌هایی که در سرور‌هایی دوردست در آمریکا و اروپا قرار دارند دسترسی یابند.

اینجاست که موجا وارد می‌شود. یک دستگاه وای‌فای رایگان عمومی که توسط تیم BRCK ساخته شده و اینطور طراحی شده تا بتوان از آن در نواحی‌ای با دسترسی محدود به اینترنت استفاده کرد. این شبکۀ انتقال محتوا (CDN) به خوبی جایگزین شبکۀ نامطمئن و گران دادۀ موبایلی می‌شود و یه کاربران امکان می‌‍دهد تا بدون هزینۀ اضافی در اینترنت بگردند و شبکه‌های اجتماعی را چک کنند، چرا که هر کسی که در محدودۀ سیگنال موجا باشد می‌تواند به رایگان به اینترنت متصل شود.

شبکۀ سرور‌های موجا محتوای فیسبوک، نتفلیکس و یوتیوب را میزبانی می‌کند. در عین حال ساده است که درک کنیم، این اتصال اینترنتی بهبودیافته چه طور می‌تواند تاثیر عظیم بر مدیریت بیماری بگذارد: کاربران دورافتاده می‌توانند به یکدیگر پیام دهند و در آن واحد اطلاعات را با هم در میان بگذراند و بدین ترتیب ارتباط میان پزشکان، بیماران، بیمارستان‌ها و داوطبان سلامت لحظه‌ای می‌شود.

علاوه بر اینها، سخت‌افزار BRCK به گونه‌ای طراحی شده تا در برابر چالش‌های محیطی و آب‌وهوا ایستادگی کند.