وقت کشتار
طی ۱۴۰ سال تلاش استعمارگران برای بیرون راندن بومیان از سرزمین‌های اصلی شان و ریشه کن کردن آن ها، حداقل ۲۷۰ قتل عام صورت گرفته است.
کد خبر :
۶۸۴۸۷
بازدید :
۳۱۳۰۱
فرادید | برای مدت زمانی طولانی حقیقت تاریخ استرالیا درست در مقابل دیدگان مان پنهان نگه داشته شده بود. داستان‌هایی که «وقت کشتار» را روایت می‌کردند، در خفا و با صدای آهسته در گوش‌ها نجوا می‌شدند، مبادا شنیده شوند.
این داستان‌ها هرگز در کتاب‌های تاریخ بازتاب نیافته اند، اما در مقابل سپرده شدن به باد فراموشی نیز مقاومت می‌کنند.
روزنامه نگار و وکیل مدافع استعمار، ریچارد ویندییر [علی رغم سال‌ها دفاع از استعمارگران] در یکی از سخنرانی‌های خود گفت: «چرا هرگز ذهن و قلبمان راضی نمی‌شود؟ این‌ها [روایت‌های قتل عام] نجوا‌هایی در اعماق قلب‌های ما هستند.»
ویلیام استنر، انسان شناس، درباره‌ی «فرقه‌ی فراموشی» ملی صحبت کرد؛ و در سال ۱۹۲۷ یک مامور سلطنتی از «سکوت توطئه آمیز» ما، انتقاد کرد.
اما هر روز تعداد بیشتری از بومیان استرالیایی خواهان بیان حقیقت هستند. بیانیه‌ی اولِرو با عنوان «بیانیه‌ی اولِرو از اعماق قلب» Uluru statement from the heart که در سال ۲۰۱۷ تنظیم شد، بازتاب آرزو‌های بومیان استرالیایی است که می‌خواهند صدایشان در قانون اساسی استرالیا انعکاس یابد.
آشتیِ استرالیا ۲۰۱۹ Reconciliation Australia's ۲۰۱۹ که پژوهشی در راستای اندازه گیری نگرش‌ها نسبت به بومیان استرالیایی بود نشان داد: ۸۰ درصد از مردم بر این عقیده اند که گفتن حقایق بسیار مهم است. تقریبا ۷۰ درصد از استرالیایی‌ها باور داشتند که بومیان این سرزمین در معرض کشتار و زندانی شدن بوده اند، به زور از سرزمین هایشان رانده شده و تحرک شان در خاک استرالیا محدود گشته است.
به گزارش فرادید به نقل از گاردین، «وقت کشتار»، نخستین گزارشی است که روزنامه‌ی گاردین برای پرداختن به ابعاد فجایعی که بومیان استرالیایی با حضور استعمارگران در این منطقه با آن مواجه شدند، به نگارش درآمده است.
این گزارش فقط ارائه‌ی آمار بیش از یک قرن درگیری خونبار نیست، بلکه درباره‌ی هزینه‌های انسانی این فاجعه، آنطور که پیشینیان هر دو طرف درگیری در روایات خود گفتنده اند، است.
۲۷۰ مورد قتل عام در ۱۴۰ سال
نقشه‌ای که ما تهیه کرده ایم نشان می‌دهد قتل عام بومیان در سراسر کشور و در تمام قلمرو‌ها رخ داده است. اما پژوهش همچنان ادامه دارد. این نقشه همه‌ی مکان‌هایی که در آن‌ها بر سر زمین یا منابع درگیری رخ داده و جان هزاران نفر از بومیان در طی سال‌های استعمار گرفته شده است، را نشان نمی‌دهد.
آماری که اکنون در اختیار ماست بسیار محافظه کارانه مطرح شده است.
به گزارش فرادید، مکان‌هایی که در آن‌ها قتل عام صورت گرفته خیلی بیشتر از تعدادی است که اکنون می‌دانیم و ممکن است هرگز نتوانیم به آمار دقیق کشته شدگان دست پیدا کنیم. ما در مناطقی مثل کوئیزلند، غرب استرالیا، قلمرو شمالی و نیو ساوت ولز در حال جستجو هستیم و مطمئنیم مکان‌هایی که در آن‌ها کشتار رخ داده، افزایش خواهد یافت.
تا کنون فهمیده ایم که طی ۱۴۰ سال تلاش استعمارگران برای بیرون راندن بومیان از سرزمین‌های اصلی شان و ریشه کن کردن آن ها، حداقل ۲۷۰ قتل عام صورت گرفته است.
طرحی از قتل عام بومیان استرالیا توسط پلیس در سال 1888 که بعد از مشاهده ی جمجمه های بومیان توسط یک دانشمند نروژی به نام کارل لومپهولدز، ترسیم شد.
قتل عام‌ها از سال ۱۷۹۴ و توسط سربازان بریتانیایی آغاز شدند. بعد از آن طی سال‌ها توسط پلیس و ساکنان استعمارگر--که اغلب دست در دست هم داشتند--و سپس توسط پلیس بومی که تحت فرمان افسران سفید پوست و در قالب نیرو‌های شبه نظامی فعالیت می‌کرد و تحت حمایت دول استعمارگر بود، ادامه یافت.
این تاکتیک ها، بدون داشتن هر گونه پیامد رسمی، تا پایان سال ۱۹۲۶ ادامه داشت.
اعطای آرد آغشته به سم به بومیان
با استفاده از داده‌های به دست آمده از نقشه‌ی کشتار که توسط مرکز علوم انسانی دانشگاه نیو کاسل تهیه شده است، و همین طور به کار گیری روش دقیقی که محققان این دانشگاه در ترسیم نقشه به کار برده اند، گاردین به این نتایج دست یافته است:
*نیرو‌های دولتی حداقل تا اواخر دهه‌ی ۱۹۲۰ در کشتارها نقش فعال داشتند.
*با گذشت زمان شدت حملات کشنده علیه بومیان استرالیا افزایش یافته است. میانگین تعداد کشتگان بومیان استرالیا در هر درگیری افزایش چشمگیر داشته است، اما از اوایل دهه ۱۹۰۰، جز در یک مورد درگیری خونبار که در سال ۱۹۲۸ رخ داد، ساکنان استعمارگر دیگر کشته نشده اند.
*اصلی‌ترین انگیزه‌ی کشتارها، تلافی کردن قتل غیرنظامیان سفیدپوست ساکن استرالیا توسط بومیان عنوان شده است. اما حداقل ۵۱ قتل عام به بهانه‌ی انتقام گیری از بومیان استرالیا به خاطر کشته شدن حیوانات گله یا دارایی‌های سفید پوستان انجام شده است.
*از تعداد حملاتی که روی این نقشه ثبت شده است، فقط در یک مورد، مرتکبین جنایات گناهکار شناخته و تنبیه شدند و آن هم بعد از کشتار Myall Creek در سال ۱۹۸۳ بوده است.
*بین سال‌های ۱۷۹۴ تا ۱۸۳۳ در نیو ساوت ولز و تاسمانی، اکثریت ۵۶ حمله‌ای که رخ داد، توسط سربازان پیاده نظام ارتش بریتانیا صورت گرفت. در طی این مدت، در هر درگیری به طور میانگین ۱۵ نفر کشته شدند. اصلی‌ترین سلاح بریتانیایی‌ها در این کشتارها تفنگ «براون بس» بود.
*بین سال‌های ۱۸۳۴ تا ۱۸۵۹، ۱۱۶ مورد قتل عام بومیان استرالیایی در ساوت ولز و ویکتوریا انجام گرفته است. همه‌ی این حملات در روز انجام شده و سربازان برای نخستین بار با مسلسل و اسب وارد صحنه شده اند. در هر یک از این درگیری‌ها به طور میانگین ۲۷ بومی کشته شدند.
*از اواخر دهه‌ی ۱۸۴۰ به بعد، قتل عام‌ها توسط پلیس محلی و در طی روز انجام شدند. در برخی از این حملات ساکنان سفیدپوست نیز پلیس را همراهی می‌کردند. آن‌ها برای کشتار بومیان اغلب از تفنگ‌های گلوله زنی دولول، و تفنگ‌های اتوماتیک استفاده کرده اند.
*داده‌های اولیه از کوئیزلند نشان می‌دهد که بین سال‌های ۱۸۵۹ تا ۱۹۱۵، به طور میانگین ۳۴ نفر در هر حمله کشته شده اند.
*حداقل ۹ مورد مسمومیت در میان بومیان استرالیایی گزارش شده که ناشی از استفاده از آرد آغشته به سم بوده که سفیدپوستان به بومیان اعطا کرده اند.
توطئه‌ی سکوت
همچنین موارد بسیاری از تلاش برای سرپوش گذاشتن بر این خصومت‌ها وجود دارد.
در سال ۱۹۷۲ یک مامور سلطنتی به محل کشتارِ Forrest River در غرب استرالیا، جاییکه پلیس ۱۱ بومی استرالیایی را کشته و اجسادشان را در کوره‌های موقتی سوزانده بود، اعزام شد.
جی تی وود، در گزارش خود نوشت، «سکوت توطئه آمیزی» که در سراسر منطقه‌ی کیمبرلی حاکم است، مانع از آن می‌شود تا دریابیم دقیقا چه اتفاقی افتاده است.
به گزارش فرادید به نقل از گاردین، حتی خواندن درباره‌ی این قتل عام‌ها هم چالش برانگیز است، چه برسد به اینکه کشف کنیم اعضای خانواده یا آشنایانمان در این خشونت‌ها نقش داشته اند. با این حال، بسیاری از استرالیایی‌ها برای نخستین بار پا پیش گذاشته اند و می‌خواهند داستان هایشان را برای نخستین بار با دیگران به اشتراک بگذارند.
سندی همیلتون، نواده‌ی سربازی است که در جوخه‌ی ۴۶ ام خدمت می‌کرد. این جوخه در سال ۱۸۱۶ حداقل ۱۴ بومی استرالیایی را به دستور فرماندار نیو ساوت ولز، لاکلن مک کوآری، در Appin به قتل رساند.
همیلتون می‌گوید: «ما باید مسئولیت تاریخ خودمان را به عهده بگیریم. ما استحقاق این را داریم که حقیقت را بدانیم و بدانیم از کجا آمده ایم و چگونه ما شده ایم.»
«تازه بعد از آن است که می‌توانیم درباره‌ی انتخاب‌های واقعی و اینکه خواستار چه نوع جامعه‌ای هستیم، تصمیم گیری کنیم.»
ساده‌ترین کار، شنیدن است
لیزا دیل-هالت
لیزا دیل-هالت، خواهرزاده یا برادرزاده‌ی جورج مورِی است--افسر پلیسی که هدایت کشتار بومیان را در سال ۱۹۲۰ در Coniston به عهده داشت و طی ان حداقل ۵۰ مرد، زن و کودک بومی کشته شدند.
بومیان استرالیایی شامل قبایل Warlpiri، Anmatyerre و Kaytetye می‌گویند در این حمله حداقل ۱۷۰ نفر سلاخی شدند.
لیزا می‌گوید: «این حملات در سراسر استرالیا رخ داد و بخشی از تاریخ ماست. من به این فجایع ربط مستقیم پیدا می‌کنم، اما به این معنی نیست که این فجایع تاریخ من یا تاریخ شماست.
یکی از دلایلی که باعث شده این فجایع به شکل دامنه داری آزار دهنده باشند این است که ابعاد آن‌ها به درستی شناخته نشده است.
ساده‌ترین کار این است که شنونده باشیم، این نخستین قدم برای آغاز یک گفت و گوی پیچیده‌تر است .. ما نیاز داریم بدانیم که استرالیا چگونه تاسیس شد.»
فرانسیس جوپورورلا کلی، یکی از بازماندگان کشتار Coniston با لیزا موافق است.
او می‌گوید: «ما می‌خواهیم همه بدانند چرا بسیاری از مردان، زنان و کودکان بیگناه ما با خونسردی تمام به قتل رسیدند.»
«بسیاری از سفید پوستان آنقدر برای به چنگ آوردن زمین‌های ما حریص بودند که ما را به عنوان انسان کامل به رسمیت نمی‌شناختند.»
«ما فقط زمانی می‌توانیم در کنار هم به عنوان شهروندان یک سرزمین زندگی کنیم، که همه، از فرزندان مدرسه ایمان تا نمایندگانی که انتخابشان کرده ایم، بدانند چه بر سر عزیزان ما آمد و چرا، تا اینکه هرگز فراموش نشوند.»
به تقلید از روش دانشگاه نیوکاسل برای جمع آوری داده ها، ما نیز تنها در مناطقی متمرکز شدیم که ۶ نفر یا بیشتر به قتل رسیده بودند.
اما به گزارش پروفسور دانشگاه نیوکاسل، لیندال رایان، قتل عام دیگری به نام fractal massacre در میان یک گروه ۲۰ نفری از بومیان رخ داده است که نجات یافتگان از این قتل عام، در مقابل حملات دیگر آسیب پذیر شدند و دیگر قادر به شکار و مراقبت از فرزندان خود و خدمت فرهنگی به کشورشان نبودند.
پیدا کردن مواردی از این دست نیاز به صرف وقت و گردآوردی شواهد بیشتر دارد. شواهدی مانند عکس ها، نامه ها، بریده‌های روزنامه، و کتاب‌ها و مقالات.
سنگ های ایستاده، یادبود قتل عام سال 1868 در Flying Foam
همه‌ی انواع نوشته‌ها نمی‌تواند قابل اعتماد باشد. به طور مثال با مراجعه به دست نوشته‌های سفیدپوستان نمی‌توان به انگیزه‌های حملات پی برد. سفیدپوستان عمق و ابعاد فاجعه را کمتر از واقعیت بازنمایی کرده اند.
به طور مثال نوشته‌ی یکی از سفیدپوستان که در سال ۱۸۴۶ خانواده‌ی خود را به استرالیا برده است، حاوی کلمات کدگذاری شده است. به طور مثال او به جای استفاده از کلماتی مثل بیرون راندن بومیان از محل زندگی شان از اصطلاح پاکیزه تری مثل «پراکندن بومیان» و «پاکسازی زمین ها» به منظور «تربیت سیاهان» استفاده کرده است.
فرانسیس جوپورورلا کلی می‌گوید: «ما تا کنون تلاش زیادی کرده ایم تا کسی بهانه‌ای برای غفلت از این موضوع نیاورد. حالا نوبت دولت‌ها و سایرین است که سهم خود را برای گفتن حقیقت و کمک به روشن‌تر شدن موضوع ایفا کنند.»
منبع:Guardian
مترجم فرادید: عاطفه رضوان نیا
۰
