اگر فردوسی پور به جای ظریف با جلیلی مصاحبه می کرد

سیدعبدالجواد موسوی در خبرآنلاین نوشت:

من فکر می کنم رفتار تلویزیونی ها در مواجهه با عادل فردوسی پور و ممانعت از پخش مصاحبه ای که او با آقای ظریف انجام داده یک دلیل بیشتر ندارد. اصولا تلویزیونی ها با هرآنچه مردم دوست دارند مشکل دارند. هنرپیشه ای که مردم دوست دارند مغضوب تلویزیونی هاست. نویسنده ای که مردم دوست دارند همین طور و بگیر و بیا تا سیاستمدارانی که مورد احترام و اعتماد مردمند.

مشکل صدا و سیمایی ها با آقای ظریف این است که محبوب مردم است واگرنه اگر عادل فردوسی پور به جای ظریف سراغ سعید جلیلی می رفت بدون هیچ عذر و بهانه ای آن را پخش می کردند و هیچ مشکلی هم برای هیچ کس پیش نمی آمد. با این حال ما بیانیه ای را که صدا و سیما در این باره صادر کرده را جدی می گیریم و فرض را براین می گذاریم که دلایل صدا و سیمایی ها بهانه نیستند و از یک منطقی برخوردارند- فرض محال که محال نیست- و با این نگاه در دلایل دوستان تامل می کنیم. مخلص کلام دوستان در این بیانیه دو چیز است. یک: این کار بدون هماهنگی صورت گرفته و مصاحبه با آدم هایی در سطح آقای ظریف نیاز به هماهنگی های اداری و تشریفاتی دارد که هیچ کدام آن ها رعایت نشده اند. دو: این برنامه صرفا یک برنامه ورزشی است و قرار است صرفا به فوتبال بپردازد.

همانطور که گفتم این ها دلیل نیستند و بهانه اند و فی المثل اگر آقای فردوسی پور بدون هماهنگی با یکی از سیاستمدارانِ مورد علاقه صدا و سیمایی ها مصاحبه می گرفت هیچ کس پی گیر مراحل اداری کار نمی شد اما حتی اگر خوش بینانه به موضوع نگاه کنیم باید بگوییم علت اصلی نزول و یا به عبارتی دقیق تر سقوط صدا و سیما در این سال ها همین مقررات اداری و بیهوده ای است که همه توان و انرژی آدم های توانمند را هدر می دهد و آن ها را از کار اصلی شان باز می دارد. این که یک نفر از نفوذ و اعتبار و محبوبیتش استفاده کند و بتواند بدون هیچ نامه نگاری و تشریفات اداری ای با یکی از محبوب ترین سیاستمداران کشور و در واقع یکی از سیاستمداران مهم و مطرح کنونی جهان گفت و گویی را ترتیب دهد آن هم برای یک رسانه ورشکسته، باید او را مورد سرزنش قرار داد؟

مسئولین سازمان عریض و طویل صدا و سیما خوب می دانند که اگر عالی رتبه ترین مقام آن سازمان برای یک گفت و گوی ساده و کوتاه با آقای ظریف نامه می نوشت و همه تشریفات معمول و مرسوم را هم به بهترین شکل ممکن رعایت می کرد بعید بود بتوانند رضایت ایشان را جلب کنند. آن ها خوب می دانند که آقای ظریف نه به سازمان صدا و سیما که در نظر سنجی های رسمی این روزها کم ترین بیننده را دارد-لابد به دلیل عملکرد ملی و بی طرفانه و منصفانه اش- که به شخص عادل فردوسی پور مصاحبه داده است. و همین نکته آن ها را آزار می دهد. آن ها توفیق عادل فردوسی پور را توفیق خودشان نمی دانند. و اتفاقا در این مورد درست فکر می کنند.

اما به جای این که در این باره تامل کنند که چرا ظریف و مردم فردوسی پور را دوست دارند اما تلویزیون را دوست ندارند کمر به نابودی مجری محبوب تلویزیون می بندند. این که یک شبکه کوچک و جمع و جور با حداقل نیروی انسانی می تواند سازمان عریض و طویل صدا و سیما را با صدها برابر نیروی انسانی در میدان رقابت به خاک سیاه بنشاند یک دلیل مهمش همین بوروکراسی فشل و بیماری است که به هرچیزی می اندیشد الا کیفیت و رضایت مخاطب.

در تمام تیتراژهای تلویزیونی نام ناظر کیفی به چشم می خورد اما تا به امروز شنیده نشده که تولید یک اثر به علت کیفیت نازلش متوقف شده باشد. من خودم تجربه تهیه یک برنامه تلویزیونی را داشته ام. آن قدر فرم های مضحک و بیخود و تکراری باید پر کنی و از این اتاق به آن اتاق بروی که جانت بالا می آید.

در تلویزیون هیچ کس با شما بر سر کیفیت اثرتان بحث نمی کند فقط و فقط باید حواستان باشد که خدای ناکرده مقررات وضع شده خدشه دار نشود. حاصل چنین نگاه معیوبی همین شاهکاری است که می بینید. در یک سیستم خلاق و پیشرو امثال فردوسی پور تشویق می شوند که بدون به هدر دادن انرژی و وقت و هزینه سازمان توانسته اند چنین کاری صورت دهند. در یک سیستم سالم نتیجه کار مهم است. اما در سیستم های به ظاهر منظم و فشل جهان سومی مهم رعایت ظاهر است و خدشه دار نشدن دیسیپلین اداری. مصداق تام و تمامِ: آفتابه لگن هفت دست، شام و نهار هیچ چی.

و اما دومین دلیل. فرموده اند این یک برنامه صرفا ورزشی است و...الخ. مزاح فرموده اند. منتهی مزاحشان خالی از لطف و نمک است چرا که بارها و بارها شاهد میهمانانی در این برنامه ها بوده ایم که بی ربط بودنشان به فوتبال اظهرمن الشمس است. مثال بزنم: حضور علی معلم دامغانی در یکی از برنامه های نود. فکر می کنم همین یکی کافی است تا دوستان تهیه کننده این بیانیه بدانند مخاطبشان آن قدر ها هم که فکر می کنند حافظه اش معیوب نیست.