تنها ناراضی شهر!
انگار قرار نیست معمای مربی ایرانی- خارجی به همین راحتی در ورزش ایران حل شود. گویا كسی توجه ندارد كه اصل بر تخصص است، نه ملیت و این یعنی هركس توانست كمك كند، باید جذب شود و پای كار بیاید. حقیقت آن است كه گروه زیادی از مربیان داخلی، اقبال عمومی به مربیان خارجی را برنمی‌تابند و مدام می‌كوشند با حمله به دستاوردهای این گروه، خودشان را در ویترین توجهات عمومی نگه دارند.
کد خبر :
۷۷۵۰
بازدید :
۱۱۵۶
انگار قرار نیست معمای مربی ایرانی- خارجی به همین راحتی در ورزش ایران حل شود. گویا كسی توجه ندارد كه اصل بر تخصص است، نه ملیت و این یعنی هركس توانست كمك كند، باید جذب شود و پای كار بیاید. حقیقت آن است كه گروه زیادی از مربیان داخلی، اقبال عمومی به مربیان خارجی را برنمی‌تابند و مدام می‌كوشند با حمله به دستاوردهای این گروه، خودشان را در ویترین توجهات عمومی نگه دارند.
هنوز فراموش نكرده‌ایم چطور كانون مربیان فوتبال ایران بلافاصله بعد از پایان جام جهانی به شكلی عجیب و غلو شده كیفیت تیم كشورمان در برزیل را به چالش كشید و در موردش بیانیه‌های آنچنانی صادر كرد.
از قرار معلوم دعوا هنوز ادامه دارد و هر بار شاهدی دیگر برای آن از راه می‌رسد. این مرتبه هم نوبت به محمد مایلی‌كهن رسیده تا از خجالت مربیان خارجی در بیاید و در ادامه نگرش‌های منفی‌اش به این جماعت، كی‌روش، ولاسكو و برانكو ایوانكوویچ را هدف حمله قرار بدهد.
همه این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد كه مایلی‌كهن در حال حاضر مدیر فنی تیم ملی امید است و مسلما موضع‌گیری او علیه سرمربی تیم ملی بزرگسالان یا كادر فنی یك تیم باشگاهی مطرح، می‌تواند عواقب بیشتری هم به همراه داشته باشد.
مرد همه فن حریف
اینكه محمد مایلی‌كهن بیشتر سال‌های عمرش را صرف كار در فوتبال كرده، ظاهرا دلیل موجهی نیست برای اینكه او در مورد سایر رشته‌های ورزشی دست به اظهار نظر نزند! سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال كه پیش‌تر به دفعات علیه خولیو ولاسكو موضع گرفته بود، این بار هم در مصاحبه‌ای كه خبرگزاری‌های مختلف از جمله «مهر» و «ایلنا» از او منتشر كرده‌اند، همین كار را كرده است.
مایلی‌كهن در مورد مربیان خارجی كه در این سال‌ها وارد ورزش ایران شده‌اند، می‌گوید: «قبلا مربیان خارجی خوب در ایران بوده‌اند. شاید بحث‌هایی را الان مطرح کنیم كه خوب نباشد. من دست رایکوف و راجرز را می‌بوسم. اما بعدا مربیانی که به‌عنوان خارجی آمده‌اند اکثرا نه تنها به ما چیزی اضافه نکرده‌اند که کم هم کرده‌اند.
در والیبال کسی فکر نمی‌کرد که به این سطح برسیم. بنای این تیم را خدا بیامرز معدنی نهاده بود. ولی وقتی در آسیا دوم شد همه به او حمله کردند. با این حال نباید یادمان برود در دوره اول ولاسکو اگر ما استرالیا را برده بودیم به المپیک رفته بودیم. من سعی می‌کنم در اکثر رشته‌ها اطلاعات لازم را داشته باشم!»
این در حالی است كه حتی بسیاری از كارشناسان و علاقه‌مندان تخصصی والیبال هم خدمات خولیو ولاسكو به این رشته ورزشی را غیرقابل كتمان می‌دانند. شاید بعد از ترك ایران از سوی ولاسكو، خلأ بزرگ ناشی از كوچ او به وضوح خودش را نشان داد، اما ظاهرا مایلی‌كهن علاقه‌ای به دیدن این جای خالی ندارد.
آیا این انصاف است؟
مدیر فنی تیم امید بعد از بحث در مورد والیبال و اینكه تیم ملی كشورمان بیشتر به حسین معدنی مدیون است تا ولاسكو، سراغ فوتبال رفت و پنبه كی‌روش را زد.
مایلی‌كهن یك سال‌ونیم بعد از پایان مسابقات جام جهانی و در حالی كه تیم كشورمان خودش را برای مسابقات مقدماتی جام‌جهانی بعدی آماده می‌كند، همچنان در مورد بازی‌های برزیل حرف می‌زند: «معیار، آماری است که فیفا می‌گوید. ما در بین ۳۲ تیم در رده سی‌ویکم قرار گرفتیم. بازی ایران و نیجریه بد‌ترین بازی جام معرفی شد و اینکه مربی ما جزو 11 مربی پردرآمد در جام جهانی بود. ما فقط یک ربع مقابل آرژانتین خوب بازی کردیم ولی باید با بوسنی خوب بازی می‌کردیم. آلمان به برزیل ۷ گل زد ولی برابر الجزایر به مشکل خورد. ما اگر مربی الجزایر را داشتیم می‌توانستیم به مرحله دوم برسیم. در کجای دنیا دیدید یک بازیکن ۲۰ ساله از هواپیما پایین بیاید و به رئیس فدراسیون بگوید مربی تیم عوض نشود؟ چون که این کار به آنها القا شده که تعریف کنند. اگر فرگوسن از كی‌روش تعریف می‌کند این سوال پیش می‌آید که چرا او سرمربی منچستر یونایتد نمی‌شود؟ تیم ملی پرتغال در زمان ایشان چه نتایجی کسب کرد؟»
واقعا شنیدن چنین مسائلی از زبان مایلی‌كهن جای حیرت دارد. چطور ممكن است بازی درخشان تیم كشورمان در دفاع و حمله مقابل آرژانتین -كه از قضا فینالیست همین بازی‌ها هم شد- چنین با بی‌مهری مورد ارزیابی قرار بگیرد؟ مسابقه‌ای كه هنوز خیلی از مردم جهان آن را فراموش نكرده‌اند، از دید مایلی‌كهن تا سطح «یك ربع بازی خوب» تنزل می‌كند؛ شاید همین یك نكته كافی باشد برای اینكه عیار انتقادات حاجی مایلی روشن شود!
آیا حقیقتا ستایش‌های مستند فرگوسن از كی‌روش در جایی مثل كتاب زندگینامه سرمربی سابق منچستریونایتد، قابل تردید است؟ یعنی واقعا فرگی هم نمی‌فهمیده در مورد دستیار قدیمی‌اش چه می‌نویسد؟ استدلال آخر محشر است؛ اینكه چون كی‌روش سرمربی منچستریونایتد نشده، پس لابد شایستگی كافی برای نشستن روی نیمكت تیم ملی ایران را هم ندارد. عجب!
تنها شاكی شهر
در شرایطی كه این روزها نمایش‌های خوب پرسپولیس تحت نظر برانكو ایوانكوویچ خیلی از كارشناسان و هواداران این تیم را به آینده امیدوار كرده، یك نفر هست كه انگار دلش نمی‌خواهد در این مورد هم با رضایت كامل حرف بزند. مایلی‌كهن در مورد كیفیت فنی خوب پرسپولیس می‌گوید: «برانکو الان یک سال است كه در ایران حضور دارد، ولی ما این فرصت را به مربی ایرانی ندادیم. آیا همین فرصت را به گل‌محمدی دادیم؟ اینکه مردم رضایت نسبی از پرسپولیس دارند یک بحث است ولی موضوع این است که ما آیا این فرصت را به مربی ایرانی دادیم؟ متاسفانه یک نگرش به وجود آمده است که مربیان ایرانی کارآیی ندارند. آقای برانکو چند باخت داشت؟»
مسلما اقبال افكار عمومی به یك مربی كه اتفاقا در مقطعی هم تیمش خوب نتیجه نمی‌گرفت، می‌تواند حاكی از آن باشد كه آنها چیزهایی در تیم او دیده‌اند و به آینده دلبسته‌اند. سیر جوانگرایی و قاطعیت و دیسپلین برانكو در كنار فوتبال زمینی و تاكتیكی تیم او، باعث می‌شود هواداران و كارشناسان پشت این مربی كروات بایستند. آیا مربیان ایرانی هم می‌توانند همین رگه‌های روشن را به رخ بكشند و از افكار عمومی فرصت بگیرند؟ قبول كنیم اگر چنین شرایطی وجود ندارد، گناهش گردن مربیان خارجی نیست.
هنوز فراموش نكرده‌ایم چطور كانون مربیان فوتبال ایران بلافاصله بعد از پایان جام جهانی به شكلی عجیب و غلو شده كیفیت تیم كشورمان در برزیل را به چالش كشید و در موردش بیانیه‌های آنچنانی صادر كرد.
از قرار معلوم دعوا هنوز ادامه دارد و هر بار شاهدی دیگر برای آن از راه می‌رسد. این مرتبه هم نوبت به محمد مایلی‌كهن رسیده تا از خجالت مربیان خارجی در بیاید و در ادامه نگرش‌های منفی‌اش به این جماعت، كی‌روش، ولاسكو و برانكو ایوانكوویچ را هدف حمله قرار بدهد.
همه این اتفاقات در حالی رخ می‌دهد كه مایلی‌كهن در حال حاضر مدیر فنی تیم ملی امید است و مسلما موضع‌گیری او علیه سرمربی تیم ملی بزرگسالان یا كادر فنی یك تیم باشگاهی مطرح، می‌تواند عواقب بیشتری هم به همراه داشته باشد.
مرد همه فن حریف
اینكه محمد مایلی‌كهن بیشتر سال‌های عمرش را صرف كار در فوتبال كرده، ظاهرا دلیل موجهی نیست برای اینكه او در مورد سایر رشته‌های ورزشی دست به اظهار نظر نزند! سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال كه پیش‌تر به دفعات علیه خولیو ولاسكو موضع گرفته بود، این بار هم در مصاحبه‌ای كه خبرگزاری‌های مختلف از جمله «مهر» و «ایلنا» از او منتشر كرده‌اند، همین كار را كرده است.
مایلی‌كهن در مورد مربیان خارجی كه در این سال‌ها وارد ورزش ایران شده‌اند، می‌گوید: «قبلا مربیان خارجی خوب در ایران بوده‌اند. شاید بحث‌هایی را الان مطرح کنیم كه خوب نباشد. من دست رایکوف و راجرز را می‌بوسم. اما بعدا مربیانی که به‌عنوان خارجی آمده‌اند اکثرا نه تنها به ما چیزی اضافه نکرده‌اند که کم هم کرده‌اند.
در والیبال کسی فکر نمی‌کرد که به این سطح برسیم. بنای این تیم را خدا بیامرز معدنی نهاده بود. ولی وقتی در آسیا دوم شد همه به او حمله کردند. با این حال نباید یادمان برود در دوره اول ولاسکو اگر ما استرالیا را برده بودیم به المپیک رفته بودیم. من سعی می‌کنم در اکثر رشته‌ها اطلاعات لازم را داشته باشم!»
این در حالی است كه حتی بسیاری از كارشناسان و علاقه‌مندان تخصصی والیبال هم خدمات خولیو ولاسكو به این رشته ورزشی را غیرقابل كتمان می‌دانند. شاید بعد از ترك ایران از سوی ولاسكو، خلأ بزرگ ناشی از كوچ او به وضوح خودش را نشان داد، اما ظاهرا مایلی‌كهن علاقه‌ای به دیدن این جای خالی ندارد.
آیا این انصاف است؟
مدیر فنی تیم امید بعد از بحث در مورد والیبال و اینكه تیم ملی كشورمان بیشتر به حسین معدنی مدیون است تا ولاسكو، سراغ فوتبال رفت و پنبه كی‌روش را زد.
مایلی‌كهن یك سال‌ونیم بعد از پایان مسابقات جام جهانی و در حالی كه تیم كشورمان خودش را برای مسابقات مقدماتی جام‌جهانی بعدی آماده می‌كند، همچنان در مورد بازی‌های برزیل حرف می‌زند: «معیار، آماری است که فیفا می‌گوید. ما در بین ۳۲ تیم در رده سی‌ویکم قرار گرفتیم. بازی ایران و نیجریه بد‌ترین بازی جام معرفی شد و اینکه مربی ما جزو 11 مربی پردرآمد در جام جهانی بود. ما فقط یک ربع مقابل آرژانتین خوب بازی کردیم ولی باید با بوسنی خوب بازی می‌کردیم. آلمان به برزیل ۷ گل زد ولی برابر الجزایر به مشکل خورد. ما اگر مربی الجزایر را داشتیم می‌توانستیم به مرحله دوم برسیم. در کجای دنیا دیدید یک بازیکن ۲۰ ساله از هواپیما پایین بیاید و به رئیس فدراسیون بگوید مربی تیم عوض نشود؟ چون که این کار به آنها القا شده که تعریف کنند. اگر فرگوسن از كی‌روش تعریف می‌کند این سوال پیش می‌آید که چرا او سرمربی منچستر یونایتد نمی‌شود؟ تیم ملی پرتغال در زمان ایشان چه نتایجی کسب کرد؟»
واقعا شنیدن چنین مسائلی از زبان مایلی‌كهن جای حیرت دارد. چطور ممكن است بازی درخشان تیم كشورمان در دفاع و حمله مقابل آرژانتین -كه از قضا فینالیست همین بازی‌ها هم شد- چنین با بی‌مهری مورد ارزیابی قرار بگیرد؟ مسابقه‌ای كه هنوز خیلی از مردم جهان آن را فراموش نكرده‌اند، از دید مایلی‌كهن تا سطح «یك ربع بازی خوب» تنزل می‌كند؛ شاید همین یك نكته كافی باشد برای اینكه عیار انتقادات حاجی مایلی روشن شود!
آیا حقیقتا ستایش‌های مستند فرگوسن از كی‌روش در جایی مثل كتاب زندگینامه سرمربی سابق منچستریونایتد، قابل تردید است؟ یعنی واقعا فرگی هم نمی‌فهمیده در مورد دستیار قدیمی‌اش چه می‌نویسد؟ استدلال آخر محشر است؛ اینكه چون كی‌روش سرمربی منچستریونایتد نشده، پس لابد شایستگی كافی برای نشستن روی نیمكت تیم ملی ایران را هم ندارد. عجب!
تنها شاكی شهر
در شرایطی كه این روزها نمایش‌های خوب پرسپولیس تحت نظر برانكو ایوانكوویچ خیلی از كارشناسان و هواداران این تیم را به آینده امیدوار كرده، یك نفر هست كه انگار دلش نمی‌خواهد در این مورد هم با رضایت كامل حرف بزند. مایلی‌كهن در مورد كیفیت فنی خوب پرسپولیس می‌گوید: «برانکو الان یک سال است كه در ایران حضور دارد، ولی ما این فرصت را به مربی ایرانی ندادیم. آیا همین فرصت را به گل‌محمدی دادیم؟ اینکه مردم رضایت نسبی از پرسپولیس دارند یک بحث است ولی موضوع این است که ما آیا این فرصت را به مربی ایرانی دادیم؟ متاسفانه یک نگرش به وجود آمده است که مربیان ایرانی کارآیی ندارند. آقای برانکو چند باخت داشت؟»
مسلما اقبال افكار عمومی به یك مربی كه اتفاقا در مقطعی هم تیمش خوب نتیجه نمی‌گرفت، می‌تواند حاكی از آن باشد كه آنها چیزهایی در تیم او دیده‌اند و به آینده دلبسته‌اند. سیر جوانگرایی و قاطعیت و دیسپلین برانكو در كنار فوتبال زمینی و تاكتیكی تیم او، باعث می‌شود هواداران و كارشناسان پشت این مربی كروات بایستند. آیا مربیان ایرانی هم می‌توانند همین رگه‌های روشن را به رخ بكشند و از افكار عمومی فرصت بگیرند؟ قبول كنیم اگر چنین شرایطی وجود ندارد، گناهش گردن مربیان خارجی نیست.
۰
