شور داریم، امکانات نه

بیژن ذوالفقارنسب | معمولا برای انتخاب مکان مسابقات از سال‌ها قبل اقدام می‌شود تا کشور‌های برگزارکننده آمادگی لازم را داشته باشند. به دلیل اینکه برگزاری مسابقات در سطح بالا شرایط ویژه‌ای را می‌طلبد و هر کشوری نمی‌تواند میزبان مسابقات مهم باشد.

کشور ما در سال ۱۳۵۳ میزبانی مسابقات بازی‌های آسیایی را برعهده داشت. یادم است که از سال ۴۳ یا ۴۴ ایران درخواست میزبانی داد و همان زمان نمایندگان فدراسیون‌های مختلف به ایران آمدند تا امکانات و ساختار‌های ورزش کشور را بررسی کنند.

ایران تعهد داد امکانات لازم را ایجاد کند. در سال ۴۵ و زمانی که من سال اول دانشگاه را سپری می‌کردم ایران برای ساختن استادیوم آزادی مناقصه برگزار کرد و کشوری که موفق شد برنده شود، مجارستان بود. بخش عمده‌ای از استادیوم آزادی را مجار‌ها ساختند.

آن‌ها یک استادیوم، هفت سالن ورزشی، زمین هاکی و استخر بزرگی را برای برگزاری بازی‌های آبی ایجاد کردند. آن زمان هزینه بسیار بالایی انجام شد تا ایران توانست به نحو مطلوب و آبرومندانه‌ای میزبانی مسابقات را انجام دهد. الان هم کار به همین صورت است.

در شرایط فعلی ما آن ظرفیت و استاندارد‌های برگزاری مسابقات را نداریم. ما فقط چند استادیوم نسبتا خوب در تهران و تبریز و اصفهان و مشهد و اهواز داریم که این شهر‌ها نیز با فاصله خیلی زیاد از هم قرار گرفته‌اند. ایران به اعتبار این استادیوم‌ها درخواست خود را ارایه کرده است ولی این‌ها کافی نیست.

ما برای برگزاری مسابقات مهم به لحاظ خیلی مسائل با مشکل روبرو خواهیم شد. ما آن گستردگی لازم را به لحاظ امکانات ورزشی در قیاس با کشور‌هایی شرق آسیا و حوزه خلیج‌فارس نداریم. همین استادیوم آزادی که بهترین استادیوم ایران است، مشکلات زیادی دارد.

با این حال اگر پیشنهاد ما پذیرفته شود یک فرصت ۷ ساله تا ۲۰۲۷ پیش روی ماست و می‌توان با به‌روز کردن استادیوم‌ها شرایط را مهیا کرد. البته ما باید چند تا استادیوم جدید هم بسازیم که هزینه بسیار زیادی می‌طلبد و در شرایط فعلی اقتصادی کشور ما کار واقعا سختی است.

در مجموع زیرساخت‌های ما ضعیف است و در مدیریت اجرایی نیز دچار مشکل هستیم. در زمان برگزاری بازی‌های آسیایی تهران یک دانشگاه وسیع احداث شد با نام مدرسه عالی ورزش که بعد‌ها نامش به دانشکده تربیت‌بدنی و علوم ورزشی تغییر یافت. حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ جوان ورزشکار نمونه سراسر کشور در این مدرسه شروع به درس خواندن کردند و چهار، پنج سال بعد بخش اعظمی از همین جوانان وظیفه برگزاری مسابقات را برعهده گرفتند.

اما در کنار این محدودیت‌ها ما ظرفیت‌های زیادی به لحاظ استقبال از مسابقات، حضور تماشاچیان و توجه رسانه‌ها داریم. بسیاری از کشور‌ها مسابقات جام ملت‌ها را برگزار می‌کنند، اما می‌بینیم تماشاچی چندانی به استادیوم‌ها نمی‌رود. اما ایران از این منظر ظرفیت بالایی دارد و می‌تواند شور و هیجان زیادی به مسابقات ببخشد.