دیدگاهِ «عصر سنگیِ» ترامپ درباره زنان

فرادید | از نظر رئیس‌جمهورِ آمریکا، دونالد ترامپ، زنان فقط یک‌کار انجام می‌دهند: خدمت‌رسانی؛ و مردان، حتی آن‌هایی که قرار است به عموم خدمت‌رسانی کنند، رهبری می‌کنند.

مایک پومپئو، وزیر امور خارجه آمریکا، به دلیلِ دور زدنِ کنگره و بستنِ قرارداد با پادشاهیِ ضدزنِ عربستانِ سعودی و همچنین به‌خدمت گرفتنِ کارکنان برای انجام کار‌های شخصی که نقضِ حقوقِ کارمندان است، هم‌اکنون نیز تحتِ بازرسی است؛ و حالا ترامپ با اخراجِ بازرسی که وظیفه رسیدگی به رفتار‌های پومپئو را داشته، یکبار دیگر اخلاقِ حرفه‌ای را به شکلِ آشکار نقض کرده است.

این نوعی رفتارِ دیکتاتورمأبانه است که از این رئیس‌جمهور بعید نیست، اما این رفتار‌ها به دموکراسی و حکمرانیِ پاکیزه صدمه می‌زند. ترامپ نه ‌تنها بازرسانی که وظیفه رسیدگی به رفتار‌های پومپئو را داشتند اخراج کرده بلکه از سوءاستفادۀ پومپئو از کارکنانش دفاع کرده است. او گفته است: «شما به من درباره سگ‌گردانی و شستنِ ظرف‌ها می‌گویید، می‌دانید چیست، من ترجیح می‌دهم که او در کنار تلفن و مشغولِ صحبت کردن با یکی از رهبرانِ جهان باشد تا اینکه بخواهد ظرف بشوید، آن هم به این دلیل که همسر یا فرزندانش نیستند که این کار‌ها را بکنند.»

پیامِ ترامپ و جهان‌بینیِ او کاملاً واضح است. همسران و فرزندان در جهانِ ترامپ به یک طبقه تعلق دارند: اقلیت‌هایی که تحتِ کنترلِ و مسئولِ رسیدگی و مراقبت از مردانِ مهم هستند. مردی که ظرف‌هایش را خودش می‌شوید؟ ترامپ مطمئن است که چنین کاری هدر دادنِ وقت است-این کاری است که زنان یا فرزندان باید انجامش دهند.»

مردانِ قدرتمند یا مردانی مانند ترامپ که تظاهر می‌کنند قوی هستند، همانقدر که بر «مردان» تأکید می‌کنند بر «قوی بودن» هم تأکید می‌کنند. مردِ قوی کاریکاتوری از مردانگی است که سستی‌ها، شکنندگی‌ها، ضعف‌ها و فقدانِ شجاعتِ خود را با نمایشِ عضلاتِ بیرون‌زده خود می‌پوشاند. مردانگی‌ای تا‌این‌حد کم‌عمق و سطحی و کارتونی فقط می‌تواند در تضادِ زیاد با تسلط بر جنسِ مخالف به دست بیاید: زنانگیِ ساکت و راضی.

جیل فیلپوویک

این داستانِ زندگیِ ترامپ است: تبدیل ِ. زنان به اشیاء و ملزوماتی که او بتواند در مقایسه با آن‌ها خود را مردتر ببیند. اگر این کار امکان‌پذیر نباشد، برای مثال اگر زنی که موردِ پرسش واقع می‌شود کسی مانند نامزدِ سابقِ دموکرات‌ها، هیلاری کلینتون یا سخنگویِ مجلسِ نمایندگانِ آمریکا، نانسی پلوسی یا سناتورِ ماساچوست، الیزابت وارن باشد، احتمالِ اینکه به آن‌ها برچسب‌هایی مانندِ زنِ جادوگر، زنِ اخته‌کننده، زنی با رفتارِ بی‌ادبانه مردانه یا دروغگوی فاسد بزند، زیاد می‌شود.

زنانی که او را به چالش می‌کشند (مانند گزارشگرانِ مجلسِ نمایندگانِ آمریکا) یا آن‌هایی که برای احقاقِ حقوقِ خود برمی‌خیزند از نظر او اصلاً زن نیستند و نباید به آن‌ها اعتماد کرد. طردِ فرومایگی خود گواهی از نقصِ زنانگی و نشانه‌ای از شرارت است.

این خشونتِ جنسیتی در موردِ مردانِ دیگر هم اعمال می‌شود. ترامپ به آن‌ها به عنوانِ مردانِ زن‌نما توهین می‌کند. ترامپ در ملأ عام اعلام کرده که از انجامِ کار‌های مربوط به تربیت فرزندان و فرزندپروری خودداری می‌کند. او به جای آنکه وظایفِ خود را انجام دهد، تمامِ وظایف و امور مربوط به فرزندپروری را به همسرانِ خود سپرده است.

ترامپ در سالِ ۲۰۰۵ و یک‌سال قبل از تولدِ پسرش، بارون، در یک برنامه رادیویی گفته بود مردی که پوشکِ بچه عوض کند دارد «مانندِ همسرش» رفتار می‌کند. او حتی از این هم فراتر رفت و گفت: وقتی پای انجامِ کار‌های مربوط به خانه وسط باشد، او واقعاً به‌درد‌نخور است. او گفت: «منظورم این است که من کاری برای مراقبت از آن‌ها انجام نمی‌دهم. من پول درمیاورم و هزینه‌ها را تأمین می‌کنم و او [همسرش]از بچه‌ها مراقبت می‌کند. اینطور نیست که من بچه‌ها را برای پیاده‌روی به پارک ببرم.»

دو سال بعد در همان برنامه تلویزیونی، وقتی که بارون یکساله بود، او گفت: «ملانیا زنِ فوق‌العاده‌ایست. او از بچه مراقبت می‌کنم و من تمامِ هزینه‌ها را پرداخت می‌کنم.»

در دنیای ترامپ، جای زنان یا روی صحنه است تا میلِ لذت‌جویی مردان را تأمین کنند یا جایشان در آشپزخانه است که ظرف‌ها را بشویند. تمیز کردنِ به‌هم‌ریختگی‌هایی که خودشان انجام داده‌اند یا بزرگ کردنِ بچه‌های خودشان، ظاهراً کاری دونِ شأنِ مردانِ واقعی مانند ترامپ و پومپئو است.

اگر فردی هستید که معتقدید هدف از خلقتِ زنان این بوده که اهدافِ خودشان را در زندگی دنبال کنند، نه‌آنکه فقط کارخانه‌های تولید بچه باشند یا در خدمتِ مردان، حتماً خواندنِ این مطالب باعثِ خشم و ناراحتی‌تان می‌شود. اما خواندنِ این مطالب از زبانِ رئیس‌جمهورِ کشوری که ضدیت با زنان را تبدیل به قانون و سیاست کرده است و بالاترین رتبه اداری را در آمریکا دارد، عصبانی‌کننده‌تر است.

دولتِ ترامپ یک دولتِ مردانه و سفیدپوست است: در دولتِ ترامپ تعداد مردان دوبرابرِ زنان است. انتصابِ نامزد‌های قضایی هم به‌همین‌منوال است: ۷۸‌درصد از قضاتِ فدرال مرد هستند و از این تعداد ۸۷‌درصد سفید‌پوست هستند. این انتصاب‌ها، جزو انتصاب‌های مادام‌العمر است که یعنی سال‌های سال مردانِ سفیدپوستِ محافظه‌کار، شاملِ مردانی که در پی تضعیفِ حقوقِ زنان هستند، قرار است بر آمریکا حکمرانی کنند. این انتصاب‌ها نشان می‌دهد که ترامپ باور دارد مردان لیاقت و شایستگیِ بیشتر برای احراز چنین شغل‌هایی در مقایسه با زنان دارند.

دولتِ ترامپ یکی از بارزترین دولت‌های ضدزن در تاریخِ مدرن است. اکنون در سالِ ۲۰۲۰ هستیم و آمریکا هنوز الحاقیه حقوقِ برابر را که به سادگی به زنان حقوقِ مساویِ مردان را اعطاء می‌کند، تصویب نکرده است. ترامپ پرداختِ هزینه مراقبت‌های اولیه بهداشتی برای زنان در خارج از مرز‌های آمریکا و در داخلِ خاک این کشور را کاهش‌داده که به سادگی زندگیِ زنان را به خطر خواهد انداخت.

او به کارفرمایان اجازه داده تا به‌وضوح در پرداختِ دستمزدِ زنان و ارائه مراقبت‌های بهداشتی تبعیض منفی علیه زنان قائل شوند. او حتی تواناییِ کارشناسانِ درمانی در صحبت کردن درباره سلامتِ زنان را مسدود کرده است.

این گمان که مردانی مانند پومپئو آنقدر مهم هستند که نباید ظرف بشویند، فقط نظری درباره ظرف شستن نیست. این بازتابی از ایدئولوژیِ کلیِ ترامپ است که در این نظر هویدا شده است. بر اساسِ این ایدئولوژی مردان در بالاترین نقطه قرار دارند و زنان باید خرابکاری‌ها را تمیز کنند.

منبع: CNN

نویسنده: Jill Filipovic

ترجمه: سایت فرادید