در جهانِ کرونایی، معاشرت سخت شده است؟!

پیام "در خانه بمانید" در روز‌های شیوع ویروس کرونا یک پیام ساده بوده است، ولی در حالی که کشور‌ها در حال رفع محدودیت‌ها در مورد رعایت فاصله گیری اجتماعی هستند، این پیام به خصوص می‌تواند مفهوم متفاوتی بین افراد مختلف داشته باشد.

وقتی پس از ۶ هفته در خانه ماندن، سرانجام به ساکنان مادرید اجازه داده شد حد اکثر با ده تن از دوستانشان گردهم آیند، شماری بی صبرانه منتظر ملاقات با دوستانشان در کافه‌ای بودند که پاتوقشان بوده؛ یا این که مشتاق پذیرایی از میهمانان در آپارتمانشان بودند. ولی عده‌ای دیگر، از نحوه این معاشرت مطمئن نبودند و برخی حتی به قضاوت در باره رفتار‌های متفاوت آشنایان خود پرداختند.

امبر، یک مدیر پروژه ساکن مادرید که بی کار است، و برای جلوگیری از درد سر احتمالی در آینده، نمی‌خواهد نام خانوادگی اش ذکر شود، می‌گوید به اتفاق دوستانش می‌خواهد ترتیب جمع شدن عده بیشتری را در خانه یکی از رفقایشان بدهد.

امبر اضافه می‌کند برخی از دوستانش که تمام آن‌ها سی یا چهل و چند ساله هستند، نگرانند که ممکن است یکی از دوستانشان، در مقابل ویروس کرونا، محافظت کافی از خود نکرده باشد.

با وجود اجباری بودن پوشیدن ماسک در اسپانیا، این دوست به آن‌ها گفته بود که به عقیده او پوشیدن ماسک در سوپرمارکت "بیش از حد ناراحت کننده" است. به عقیده امبر، "این یک مرحله تغییر و تحول است؛ و مطمئنا مردم به یکدیگر با شک و تردید بیشتری نگاه می‌کنند. "

گروین ُولف وَن ِدنوت، دانشجوی ۲۱ ساله در آون کانتی در کُلرادو-یکی از اولین جا‌هایی در آمریکا که محدودیت‌های قرنطینه را کاهش داد- نیز نگران ملاقات دوستانی است که به اندازه او محتاط نبوده اند.

امبر می‌گوید میان دوستانش تنش وجود دارد

"بعضی از مردم میهمانی‌های کوچک ترتیب می‌دهند و با هم ملاقات می‌کنند و دستورالعمل‌ها را رعایت نمی‌کنند. " از جمله سوار اتومبیل دیگران می‌شوند، جایی که باید چسبیده به هم نشست و از پوشیدن ماسک که در ایالت کلرادو پوشیدن آن در خارج از خانه توصیه می‌شود، خودداری می‌کنند.

وُلف ون دنوت، می‌گوید: "خیلی گیج کننده است که شاهد مردن آدم‌ها هستیم ...، ولی مردم طوری رفتار می‌کنند که مثل این که برای آن‌ها اپیدمی تمام شده است. "

چرا ما حد و مرز‌های متفاوتی داریم؟
دکتر کیت همیلتون-وست، روانکاو سلامت در بیمارستان کِنت در انگلستان، می‌گوید در حالی که بیشتر مردم این پیام که در مدت قرنطینه "در صورت امکان در خانه بمانید" را به آسانی درک می‌کردند، این "طبیعت بشر" است که چنانچه دولت‌ها و نهاد‌ها به مردم حق انتخاب بیشتری بدهند، شاهد رفتار‌ها و واکنش‌های متفاوتی خواهیم بود.

بخشی از این نوع واکنش‌ها به دلیل متفاوت بودن شخصیت هاست که معمولا بیشتر یا کمتر از ریسک و خطر اجتناب می‌کنند، یا این که ارزش‌های ترجیحی متضادی دارند.

"به طور مثال محافظت از دیگران چیزی است که درجه ارزش آن در مردم متفاوت است... ممکن است اهمیت این موضوع برای برخی از مردم، کمتر از چیز‌های دیگری مانند داشتن اختیار تصمیم گیری باشد. "

در سوئد که مقررات عدم خروج از منزل، هیچوقت اجرا نشد، پژوهشگران دانشگاه لوند، دریافتند که مهمترین شاخص این که تا چه حد احتمال دارد مردم توصیه‌های اختیاری را قبول کنند، آمادگی آنان برای وفق دادن کارهایشان با منافع سایرین است.

آنان رفتار مسئولانه "قصد کمک به دیگران" را از طریق بررسی‌ها و تجربه‌هایی که بر اساس بازی‌های مختلف بود، و با تمرکز بر این که تا چه حد مردم حاضرند برای این که پول بیشتری ببرند دیگران را به خطر بیاندازند، اندازه گیری کردند. این که شخص داوطلبانه قصد کمک به سایرین را داشته باشد نشانه خوبی بود برای این که معلوم شود او فاصله فیزیکی و تدابیر بهداشتی را رعایت می‌کند، ماسک می‌خرد و دنبال کسب اطلاعات بیشتر در باره ویروس کروناست.

گروین می‌گوید بعضی طوری رفتار می‌کنند که انگار همه چیز تمام شده

دکتر همیلتون وست، می‌گوید از جمله عوامل بالقوه دیگر اطلاعاتی است که ما از رسانه‌های مختلف، دوستان و فامیل، متخصصان حرفه پزشکی و یا از تجربیات بیماری خودمان در گذشته، به دست می‌آوریم.

به طور مثال کسانی که عموما سالم هستند و سابقه بیماری جدی در گذشته نداشته اند، حتی اگر شواهد نشان دهد که ویروس کرونا باعث مرگ جوانان یا افراد سالم هم شده، ممکن است تصور کنند بعید است خودشان به این ویروس آلوده شوند.

دکتر همیلتون وست، می‌گوید معمولا مردم تمایل دارند در مورد بیماری"مدل شخصی" خودشان را بسازند. مثلا این که "اگر ما به این بیماری دچار شویم، عوارضش تا چه حد جدی خواهد بود، این عوارض چه مدت طول می‌کشد، درمان تا چه حد موثر خواهد بود. "

این مدل‌های شخصی ممکن است همچنین مرتبط باشد با این که تا چه اندازه از نزدیک این بحران را تجربه کرده ایم. به طور مثال زندگی با یکی از خویشاوندان که در گروه پرخطر است یا آشنایی با کسی که در اوج اپیدمی از ویروس کرونا فوت کرده، می‌تواند پس از رفع قرنطینه در میزان محتاط بودن شما در برخورد‌های اجتماعی، نقش داشته باشد.

در مادرید، امبر شاهد تفاوت رفتار دوستانش است. تفاوت رفتار بین آن‌هایی که در مرکز شهر در آپارتمان زندگی می‌کردند، و گروهی که خانه شان در حومه ثروتمند مادرید یا مناطق کوهستانی بود و هر روز برای گرداندن سگشان از خانه بیرون می‌رفتند.

گروه اول وقتی در اوج اپیدمی از خانه خارج می‌شدند بیشتر احساس خطر قریب الوقوع را می‌کردند. به عقیده امبر به همین دلیل است که بسیاری از آنان اکنون در معاشرت کردن محتاط هستند.

برعکس، آلکساندر یک استرالیایی ۳۴ ساله که در رم در کسب و کاری که تازه به راه افتاده کار می‌کند، می‌گوید دوستانش تنش بسیار کمی دارند و رفتن دسته جمعی به کافه را شروع کرده اند، گر چه در ایوان‌های سر باز و در گروه‌های کوچک‌تر با هم ملاقات می‌کنند.

"همه سعی می‌کنند مقررات را رعایت کنند، چون آن را یک وظیفه مدنی می‌دانند". به عقیده آلکساندر یکی از دلایل این که رفتار دوستان صمیمی اش یکسان بوده این است که تجربیات آن‌ها از این اپیدمی هم مثل هم بوده، از جمله این که هیچ یک از آنان در شهر خودشان کسی را که مبتلا به ویروس کرونا شده باشد، نمی‌شناسند.

روانشناسان همچنین اهمیت احساسات و هیجانات در نحوه رفتار ما را یادآور می‌شوند. شاید تعجب آور نباشد که بعد از پایان قرنطینه، شروع به معاشرت دوباره برای که کسانی که خیلی زود نگران می‌شوند، مشکل‌تر باشد.

ولی دکتر همیلتون-وست، توضیح می‌دهد که اگر کسی به طور مرتب مقررات فاصله فیزیکی یا سایر مقررات بهداشتی را نقض می‌کند، ممکن است آنهم نشانه نگران کننده‌ای از این باشد که در ارتباط با ویروس کرونا، دچار نگرانی بیش از اندازه‌ای است.

برای عده دیگری، خودداری از عمل کردن به مقررات جدید در ارتباط با معاشرت با دیگران، ممکن است واکنش به شرایط چالش آور محیط باشد مانند مشکلات در روابط شخصی در خانه، انزوای اجتماعی، یا گرفتاری‌های مالی.

دکتر میریام کرمایر، یک روانکاو بالینی و کارشناس دوستی، مقیم مونترال کانادا، می‌گوید: "برخی مواقع یک چنین اعمالی ناشی از عصیان نیست بلکه ناشی از تنهایی، نومیدی یا احتیاج است. "

روی آوردن به دیگران حتی اگر با ریسک همراه باشد، برای کسانی که تحمل اپیدمی برایشان دشوار بوده، مکانیسمی برای کنار آمدن با وضعیت موجود است. بررسی‌های روانکاوی از مدت‌ها قبل نشان داده که ارتباط فیزیکی با دیگران می‌تواند سلامت روانی یا جسمی ما را تقویت کند.

دکتر میریام کرمایر می‌گوید برخی واکنش‌های ما ناشی از تنهایی، نومیدی یا احتیاج است

در حالی که درک یا دست کم همدردی با کسانی که برخورد متفاوتی با رعایت فاصله اجتماعی دارند، اولین گام است، ممکن است موافقت یا مخالفت با یک دوست، انتخاب درستی نباشد. برخلاف سایر موارد اختلاف نظر، امکان دارد نحوه رفتار دوست شما علاوه بر این که خطری برای شخص او است، خطری هم برای سلامت خودتان یا کسان دیگری باشد که با شما تماس دارند.

دکتر کرمایر، هشدار می‌دهد که ممکن است برخورد مستقیم با کسانی که مقررات را رعایت نمی‌کنند سبب شود که آن‌ها حالت دفاعی به خود بگیرند و باید از قبل قبول کنید که شما دراین که آیا شخص رفتارش را تغییر می‌دهد یا نه، نقشی ندارید.

ولی راه‌هایی برای کمک به تسهیل این نوع صحبت‌های مشکل وجود دارد.

دکتر کرمایر، می‌گوید به جای این که به دوستتان برچسب غیرمسئول یا بی قید بودن را بزنید، شاید بهتر باشد به ارزش‌ها و تجربیات خودتان تکیه کنید و بگویید که این حرف‌ها را از روی علاقه و توجه می‌زنید نه اینکه بگویید اخلاق این طور حُکم می‌کند.

در همین رابطه دکتر همیلتون-وب توصیه می‌کند اگر دوست شما نمی‌خواهد یا نمی‌تواند رفتارش را عوض کند، گام بعدی تصمیم شماست که آیا واقعا می‌خواهید تماس فیزیکی با دوستتان را حفظ کنید یا نه.

"اگر این کار، شما یا دوستتان را در معرض خطر قرار می‌دهد کاملا منطقی است که بگویید در این لحظه نمی‌توانید با او ملاقات کنید، چون نمی‌خواهید مسبب انتقال (بیماری) به دوستان دیگرتان باشید. "

دکتر همیلتون-وب همچنین می‌گوید مهم است که آنچه را که در وضعیت اجتماعی جایی که می‌خواهید بروید اتفاق می‌افتد، تحت نظر داشته باشید.

به طور مثال اگر به جشن تولد دوستتان که انتظار دارید چند نفری آنجا باشند می‌روید، ولی مجبور می‌شوید با ۲۰ میهمان دیگر در اطاقی باشید که امکان فاصله اجتماعی وجود ندارد، قابل قبول است که به آن‌ها بگویید "در این وضعیت، احساس امن بودن نمی‌کنم و همین الان می‌روم. "

او اضافه می‌کند: "در حال حاضر برداشت ما از مفهوم یک دوست خوب، به ناچار تغییر کرده و واقعا مفید است که همه ما به این موضوع فکر کنیم. "

آیا باید به دلیل ویروس کرونا با یک دوست قطع رابطه کنیم؟
روانکاوان بر این عقیده اند که اگر بر سر نحوه معاشرت کردن همچنان با دوستتان جر و بحث می‌کنید، ممکن است این مبین مشکلات عمیق تری در رابطه تان باشد. با این وجود هم دکتر کرمایر و هم دکتر همیلتون-وست هشدار می‌دهند که اگر باید دوستی را از زندگی تان خارج کنید، در این باره تصمیم فوری نگیرید.

توصیه دکتر کرمایر، این است که اگر فکر می‌کنید یک رفاقت ارزش نگاه داشتن را دارد ممکن است بتوان با تعیین حد و مرز‌های جدید آن را نگاه داشت؛ به طور مثال حفظ تماس از طریق رسانه‌های اجتماعی یا گفتگوی ویدیویی و اجتناب از بحث در باره ویروس کرونا تا هنگامی که این بحران ادامه دارد.

او اضافه می‌کند: "وقتی این بحران تمام شود، موقعی که نگرانی‌های همه خیلی زیاد نیست، ممکن است متوجه شویم که واقعا هنوز رفاقت گذشته را داریم. "

دکتر همیلتون-وست با تأیید سخنان دکتر کرمایر، می‌گوید: "به عقیده من در این موقعیت که برای همه زمان مشکلی است، حیف است که به خاطراین وضعیت دوستانمان را از دست بدهیم. "