خانه، مدرسه اول

محمد داوری | بی‌جهت نیست اگر گفته می‌شود تحولات و تغییرات در زندگی انسان‌ها متاثر از کرونا آن‌قدر گسترده و عمیق خواهد شد که زندگی بشر به دو بخش قبل و بعد از کرونا تقسیم می‌شود، یکی از این تغییرات و تحولات را ما داریم در حوزه آموزش تجربه می‌کنیم.

آموزش مجازی و آنلاین و تعطیلی مدارس و برگزار نشدن کلاس‌های حضوری باعث شده تا شعار «مدرسه خانه دوم دانش‌آموز است» عملا تبدیل شود به این شعار که «خانه مدرسه اول دانش‌آموز است» چرا که با برگزاری کلاس‌های آنلاین یا همان برخط فارسی خودمان و کلاس‌های مجازی، بار اصلی مدیریت دانش‌آموزان که بسیار سخت و حوصله بر است بر دوش والدین بیفتد و محیط خانه تبدیل به کلاس درس بشود.

هر چند این اتفاق چیزی از زحمت معلمان نکاسته است و حتی زحمت و کار معلمان را سخت‌تر و چند برابر کرده است، اما آنچه به نسبت قبل تغییر محسوس داشته و تفاوت جدی به نسبت دنیای قبل از کرونا در آن ایجاد شده نقش خانواده و تبدیل شدن خانه به کلاس درس است.

تغییری که بی‌تردید آمادگی‌ها و توانمندی‌هایی را می‌طلبد، همان الزام و ضرورتی که بیشتر خانواده‌ها متاسفانه ندارند یا سواد و تحصیلات و مهارت لازم را ندارند، یا وقت و حوصله و قدرت و توان مدیریت این کار را ندارند.

وقتی خانه تبدیل به کلاس درس شده و به عبارتی خانه مدرسه اول شده است حالا پدر و مادر هستند که در غیاب معلم باید نقش‌های او را ایفا کنند البته معلم همین کار را در کلاس‌های سی یا چهل نفره انجام می‌داد، اما حالا والدین برای یک یا دو و به ندرت بیشتر از آن باید انجام بدهند.

برنامه‌ریزی برای دانش‌آموزان در منزل برای والدین کار بسیار سختی است و گزارش‌ها حکایت از چالش‌های پدران و مادران البته بیشتر مادران با فرزندان دارد و این امر موجب شده است تا متاسفانه شکاف بین والدین و فرزندان که به دلایل متعددی بیشتر شده بود حالا متاثر از این مساله به نسبت گذشته افزایش یابد.

به نظر می‌رسد آموزش و پرورش و رسانه‌ها به ویژه صدا و سیما و مدارس باید به کمک والدین بشتابند و تا بیش از این چالش مذکور آسیب زا نشده است، برای آن چاره‌اندیشی کنند و با آموزش‌های لازم دانش و مهارت والدین را برای ایفای این نقش افزایش دهند تا خانه‌ای که مدرسه اول شده است بیش از این چالش‌برانگیز نشود.