اندکی صبر، سفر نزدیک است!

حسین کرمانپور | دیگ جوشان کرونا در جهان همچنان غل‌غل می‌کند؛ ویروسی که هر لحظه عده‌ای را به کام مرگ می‌کشد، افرادی را اسیر تخت بیمارستان و گروهی را ناچار به مراجعه، دارو و درمان می‌کند! تا کنون ۱۷۰ میلیون نفر در سراسر جهان به جوشندگی این ظرف پر از عفونت گرفتار و سوخته‌اند و حدود ۳/۵ میلیون نفر نیز خانواده خود را داغدار مرگ خود کرده‌اند!

البته ۱۵۱ میلیون نفر از این سوزش رهیده و بهبود یافته‌اند که جای بسی امید و خوشحالی است.

سهم ما ایرانیان از این جوش و خروش و آسیب تا این لحظه، دو میلیون و۹۰۰ ابتلا و نزدیک به ۸۰ هزار مرگ و مصیبت بوده است. فوتی‌های کرونا تا این لحظه دو برابر زلزله رودبار، سه برابر زلزله بم و اگر بخواهیم با سال ۱۳۵۷ و زلزله طبس بسنجیم چیزی حدود ۴ برابر آن حوادث به کام مرگ کشیده شده‌اند!

روال فوت و مرگ در زلزله‌های ایران را اگر با ژاپن مقایسه کنیم، مرگ‌های ما رو به ازدیاد و فوتی‌های اهالی ژاپن با ریشتری به مراتب بالاتر از زلزله‌های ما، به زیر ۲۰ نفر تقلیل یافته است. بزرگ‌ترین زلزله ژاپن که همان سونامی معروف ۲۰۱۱ است و کلمه «سونامی» را در جهان و ادبیات شمولیت بخشید، ۹ ریشتر بود و ۱۵ هزار را میراند.

اگر هر خیزش کووید-۱۹ را برابر یک زمین‌لرزه در نظر بگیریم، عاملیت اصلی گرفتاری و مرگ و میر در مصاحبه با بیمار و همراهان به طور عمده به ترتیب اولویت موارد زیر بوده است:

۱- سفر به قصد مهمانی

۲- سفر به قصد سرکشی به والدین

۳- دورهمی‌های شبانه بیشتر از ۳ ساعت

۴- دورهمی‌های روزانه بیشتر از دو ساعت

۵- کارگاه‌های تجمعی کار و بدون تهویه
۶- حضور در سالن‌های غذاخوری تجمعی کارگاهی
۷- حضور در رستوران‌های شلوغ
۸- حضور بیش از ۱۵ دقیقه در خط‌های مسافربری واحد و متروی شلوغ
۹- حضور در مراسم عزاداری و عروسی و جشن تولد
۱۰- حضور در نشست و جلسات زیر یک سقف بیش از یک ساعت که طی آن لحظاتی برای نوشیدن یا خوردن ماسک برداشته شده است و...

البته که موارد فوق تخمینی است و همکاران اپیدمیولوژیست من باید به طور دقیق روشنگری نمایند که چه عاملی در ایران بیشترین دلیل بدترشدن پیک‌های نزدیک به خیز‌های قبلی است؟

از دید من که هر روز با این بیماران سر و کار داشته‌ام مهم‌ترین عوامل خاموش‌نشدن آتشفشان کرونایی ایران عوامل زیر است:

۱- عدم یکپارچگی حاکمیت، قانون و ملت در مبارزه با ویروس
۲- روزمزد بودن
۳- کاسبان کرونا
۴- افول حساسیت نسبت به مرگ
۵- تناقضات علمی
۶- تقاطی علم و سنت
۷- عدم مدیریت یکپارچه
۸- امنیتی‌نشدن سلامت جامعه در مقایسه با امنیتی جلوه‌دادن کمترین حرکت اجتماعی
۹- پای کار نیامدن همه برای تضمین سلامتی
۱۰- فقر اقتصادی ملت
۱۱- وضعیت اقتصادی دولت

حالا، اما در نزول خیزش دهشتناک چهارم کرونا در ایران هستیم؛ خیزش منحوسی که با وجود آتش‌زدن لباس دهقان‌های فداکار سرزمین، قطار عمومی نه‌تن‌ها به هشدار کادر درمان فداکار گوش نداد که او را هم با لباس نیم‌سوخته زیر گرفت. نوشتم قطار عمومی که متهم به مقصر نشان‌دادن مردم به‌تن‌هایی نشوم! اما نیک بدانیم که هر کس در قطار بود جدا، اما دو اتفاق رقم خورد:

۱- آسیب جدی ریزعلی‌های فداکار کادر درمان
۲- صدمه غیر قابل برگشت مسافران قطار

امروز، اما چند قطار پر ازدحام دیگر در حال سوارکردن مسافران خود هستند:

قطار سفر‌های خردادی
قطار انتخابات
قطار سفر‌های تابستانی
قطار جشن‌های عروسی و...

ریزعلی‌های فداکار کادر درمان در این چهار موج مرگ‌آسا بار‌ها لباس خود را آتش زدند که این مسیر بدمرگ و بدعاقبت است، اما دیگر خسته و درمانده‌اند! آن‌ها دیگر رمقی برای هشدار ندارند! امثال من هم با پیگیری دوستان خبرنگارم پررویی کرده تراوشات فکری‌ام را قلمی می‌کنم.

امروز خسته‌تر از دیروز برای ایران می‌نویسم و هشدار می‌دهم به خاطر ما نه، برای آینده‌ای بهتر تا ۵۰ درصد مردم واکسینه نشده‌اند، قید مسافرت را بزنید!»

*مدیر اورژانس بیمارستان سینا و رئیس مرکز روابط عمومی سازمان نظام پزشکی کشور

منبع: روزنامه ایران