خیابان‌خوابی، نبود بهداشت و بهره‌برداری جنسی در سایه وحشت
اسدالله، یک دستفروش ۳۵ساله از استان قندوز، بعد از آنکه نیرو‌های طالبان اوایل این هفته خانه‌اش را آتش زدند، به همراه دو دختر و همسرش به کابل سفر کرد. او می‌گوید: در خیابان غذا و ادویه می‌فروختم..، اما طالبان به ما حمله کردند و ما به کابل گریختیم...
کد خبر :
۹۷۱۱۵
بازدید :
۲۰۵۴۶
فرادید | با بالا گرفتنِ خشونت‌ها در افغانستان و تصرف قلمرو‌های جدید در نواحی شمالی این کشور به دستِ طالبان، هزاران نفر مشغول ترک خانه‌های خود و پناه گرفتن در کابل، پایتختِ افغانستان، هستند.
به گزارش فرادید، آوارگان بعد از رسیدن به کابل مجبور هستند در خیابان‌ها یا انبار‌های متروکه بخوابند. آن‌ها برای پیدا کردنِ غذا، سرپناه و سایر نیاز‌های اولیه، مانند خدمات پزشکی و اقلام بهداشتی، در مضیقه هستند.
اما برای بسیاری از آن‌ها گزینه‌های دیگری وجود ندارد. آن‌ها یا باید سختی‌های زندگی آوارگی در کابل را بپذیرند یا در خانه‌های‌شان بمانند و تن به مرگ بسپارند.
اکنون هزاران آواره در اردوگاه‌های موقتی که در حومه شهر کابل برپا شده است، گرد هم جمع شده‌اند.
اسدالله، یک دستفروش ۳۵ساله از استان قندوز، بعد از آنکه نیرو‌های طالبان اوایل این هفته خانه‌اش را آتش زدند، به همراه دو دختر و همسرش به کابل سفر کرد.
او می‌گوید: «در خیابان غذا و ادویه می‌فروختم.. اما طالبان به ما حمله کردند و ما به کابل گریختیم... حالا هیچ پولی برای خرید نان و دارو برای فرزندانم ندارم.» اسدلله و خانواده جوانش شب‌ها را در خیابان‌های کابل سر می‌کنند.
او می‌گوید: «خانه‌مان و همه دارایی‌مان آتش گرفت، برای همین به کابل آمدیم و دعا می‌کنیم که خدا به دادمان برسد. موشک و خمپاره به خانه‌مان اصابت کرد. طی ۷روز گذشته شدت درگیری در افغانستان بسیار بالا بوده است و ما حتی نان نداریم. همه نانوایی‌ها، مغازه‌ها و بازار بسته است.»
زنی که نخواست اسمش فاش شود، می‌گوید، به همراه شوهر و فرزندانش از شهر پلِ خمری فرار کرده است. او می‌گوید شوهرش در جنگ زخمی شده است. «ما زندگی خوبی داشتیم، اما به خاطر انفجار بمب خانه‌مان ویران شد و به اینجا آمدیم. ما با یک دست لباس و بدونِ هیچ پولی خانه را ترک کردیم.»
بعد از عقب‌نشینی نیرو‌های تحتِ رهبریِ آمریکا بعد از ۲۰سال عملیات نظامی در این کشور، نیرو‌های بشردوستانه مدام درباره افزایش آوارگی داخلی در افغانستان هشدار داده‌اند.
آمریکایی‌ها بعد از حملات یازده سپتامبر در سال ۲۰۰۱ وارد افغانستان شدند و اکنون بیشتر نیرو‌های خارجی از این کشور بیرون کشیده شده‌اند.
از زمان خروج نیرو‌های خارجی، درگیری بین نیرو‌های دولتی و طالبان افزایش یافته است. طالبان حداقل ۸ مرکز از ۳۴ مرکز شهر را در افغانستان تحتِ تصرف خود درآورده‌اند و تهدید کرده‌اند که به دنبال اشغال تعداد بیشتری از شهر‌ها هستند.
واشینگتن‌پست به نقل از نیرو‌های آمریکایی که نامی از آن‌ها برده نشده است، نوشته است، طبق ارزیابی‌های ارتش آمریکا، کابل نیز طی ۹۰روزی آینده به دست طالبان خواهد افتاد.
تنش‌ها در افغانستان باعث شده تعداد بیشتری از شهروندان افغانستان خانه‌های‌شان را ترک و آواره شوند.
به گزارش سازمان ملل با شروع درگیری‌ها تاکنون بیش از ۱۰۰۰غیرنظامی کشته شده‌اند. سازمان‌های غیرانتفاعی می‌گویند که این آوارگیِ جمعی بیشتر از همه به زنان و کودکان صدمه خواهد زد.
جرد راول، مدیر کشوری شورای پناهندگانِ دانمارکی در افغانستان، می‌گوید: «گزارش‌های زیادی به دست ما رسیده که حاکی از نیاز مبرم شهروندان به اقلام بهداشتی؛ افزایش خشونت‌های جنسیتی؛ بهره‌برداری جنسی، آزار جنسی و قاچاق انسان است.»
او گفته است: «ازدواج زودهنگام به مشکلی بزرگ‌تر تبدیل خواهد شد، زیرا دختران و زنان جوان توسط خانواده‌ها و برای کسب درآمد فروخته می‌شوند. این‌ها همیشه مشکلات این کشور بوده است، اما بر شدت آن افزوده شده است.»
راول می‌گوید، آوارگان افغانستانی علاوه بر غذا، سرپناه و اقلام بهداشتی و پزشکی به پول نقد نیاز مبرم دارند.
او می‌گوید: «خیلی مهم است که مردم به پول نقد دسترسی داشته باشند. آن‌ها باید برای خرید اقلام مورد نیاز خود استقلال و خودمختاری داشته باشند. پول نقد در این شرایط که آن‌ها دارند وارد شهری بزرگ‌تر مانند کابل می‌شوند، بسیار ضروری است، زیرا در این شهر بهای غذا و اقامت، به خصوص بعد از حملات، چند برابر شده است.»
اسدلله امیدوار است که یک روز به همراه خانواده و فرزندانش به خانه‌شان در قندوز باز گردد.
او می‌گوید: «می‌خواهیم برگردیم و زندگی‌مان را آنجا ادامه دهیم. امیدواریم روزی صلح در افغانستان برقرار و کشورمان آزاد شود.»
۰
