راز نامگذاری «درکه»؛ درۀ کوچک یا پاپوش زمستانی؟!
محله درکه به یک تابلوی نقاشی زنده شبیه است؛ با خانه‌های سقف شیروانی که از روزگار گذشته آبادی درکه به جا مانده و کوهنوردانی که کوله‌پشتی بر دوش از کوچه‌باغ‌های درکه به ارتفاعات شمال تهران صعود می‌کنند. درباره نامگذاری این محله هم مانند دیگر آبادی‌های کهن شمیران روایت‌های جالب و شنیدنی وجود دارد.
روایت‌های متعددی از علت نامگذاری درکه میان اهالی این محله نقل می‌شود. روایت‌هایی که برخی معتبر و برخی تنها به حدس و گمان شبیه‌اند که سینه به سینه به اهالی درکه رسیده است.
«علیرضا زمانی» تهران‌شناس در این‌باره می‌گوید: «احتمال قوی‌تر درباره نامگذاری درکه این است که واژه «درکه» مصغر واژه «دره» به معنای «دره‌چه» یا همان دره کوچک باشد. چراکه روستای درکه در یکی از مسیرهای ورودی به کوه‌های البرز مرکزی و در دل دره‌های اطرافش قرار گرفته است.» روایت دیگری هم درباره نامگذاری درکه شنیده می‌شود که به گفته زمانی اعتبار چندانی ندارد: «برخی گفته‌اند واژه درکه از «درگ» گرفته شده و به «درگه» و سپس «درکه» تغییر نام داده‌است.
وی می گوید: آن روزها که هنوز درکه حال و هوای یک روستا را در شمال تهران داشت و هر زمستان برف سنگین در کوچه‌های روستا و دره‌های اطراف می‌بارید، ساکنان روستا برای رفت‌وآمد در کوچه‌ها و زمین‌های اطراف از کفشی به نام درگ استفاده می‌کردند. پهنای کف این کفش از کفش‌های معمولی بیشتر بود و از فرو رفتن پاها در برف جلوگیری می‌کرد. اما این روایت برای نامگذاری درکه اعتبار زیادی ندارد و محتمل این است که درکه به معنای دره‌چه یا دره کوچک باشد.»
منبع: همشهری
