معرفی و نقد فیلم "یک دور دیگر" از توماس وینتربرگ
آخرین فیلم کارگردان دانمارکی توماس وینتربرگ یک فیلم شیرین است در فیلم جدید توماس وینتربرگ "یک دور دیگر"، دربارهی چهار مرد دانمارکی است ، معلمان مدرسه ای که گرفتار در بحران میانسالی هستند، آدمهایی که برای فرار از این بحران، به یک تئوری شبه علمی متوسل میشوند. اینکه ببینند آیا نوشیدن روزانه الکل و سطح مشخصی از آن در خون لازمهی پیشرفت است و آنها را از رکود میانسالی خارج میکند یا خیر. تئوری که میگوید؛ تصمیمی که تبعات جدی به دنبال دارد. تراژدی یک دور دیگر به طرز عجیبی متواضعانه در مورد لذتهای بیش از حد (عمدتا پیش پا افتاده) حرفهای زیادی برای گفتن دارد.
(Another Round ۲۰۲۰ (Druk
فرادید | طیبه صیدمحمدی ؛ درام «یک دور دیگر» (Druk) یک مطالعه شخصیت مخفی در پشت یک فرضیه ظالمانه است، این فیلم به کارگردانی «توماس وینتربرگ» و همکاری همکار همیشگیاش «توبیاس لیندولم» نوشته شده است. در این فیلم «مادس میکلسن»، «توماس بو لارسن»، «مگنوس میلانگ» و «لارس رانت» بازی میکنند.
به گزارش فرادید؛ آهنگ اصلی فیلم از What a Life (عجب زندگی) توسط Scarlet Pleasure گرفته شده که از اصول طبیعی گرایی سخت گیرانه این مجموعه فاصله دارد (استفادههای متخصص فیلم از موسیقی متن فیلم یک Dogme no-no است). اولین نمایش جهانی آن در جشنواره بین المللی فیلم تورنتو در ۱۲ سپتامبر ۲۰۲۰ بود؛ و به عنوان بهترین فیلم بلند دانمارکی برای ورود به ۹۳مین جوایز اسکار انتخاب شد.
درباره فیلم یک دور دیگر
اگر از سبک فیلمسازی وینتربرگ اطلاع ندارید، این فیلم ممکن است به عنوان فرضیه یک کمدی از پسرانی خنگ به نظر بیاید. اما اگر با دیگر فیلمهای کارگردان دانمارکی آشنا هستید، مانند "جشن" یا "شکار" که با زیرکی جریانات ناخوشایند موجود بورژوازی را آشکار میکند. شما ممکن است انتظار چیزی تاریک و هجوآمیز داشته باشید. ولی زندگی طبقه متوسط هم در "یک دور دیگر" بی تأثیر است. این فیلم عجیب و غریب نه تحریک آمیز است و نه مشکل اخلاقی دارد، اتفاقا به ارزشهای خانوادگی پایبند است.
نقد فیلم یک دور دیگر
ماهها بعد، همه اعضای گروه در طول روز به استثنای تامی، که الکلی شده است، نوشیدن را متوقف کرده اند. تامی اخراج شده از کار، سوار قایق خود میشود، و خود را در اقیانوس رها میکند (احتمالاً با گرفتن جان خود). روز خاکسپاری ۳ معلم به دانشآموزان فارغالتحصیل میپیوندند و بنا بر بازی یک دور دیگر در دریاچه شروع به نوشیدن میکنند. مارتین که اوایل از اینکه دوباره مانند جوانی برقصد ابا داشت اکنون رقص او به طور فزایندهای دیوانه وار میشود و داستان هنگامی که خودش را به بندرگاه پرتاب میکند، پایان مییابد. در سکانس پایانی مارتین یک یادآوری سرخوشانه را ارائه میدهد که ممکن است هنوز خودش را به عنوان یک رقصنده تصور نکند، اما این بدان معنا نیست که او چگونه رقصیدن را فراموش کرده است.
این فیلم به معنای واقعی کلمه در نیمه هوا به پایان میرسد و ما را در هیجان خطرناک لحظههایی که به نظر میرسد همه چیز ممکن است تمام شده باشد به حالت تعلیق درمیآورد.
در ابتدا همه چیز کمی احمقانه است، باور کردن تغییرات جادویی ناشی از مشروبات الکلی شخصیتها دشوار است و سقوط نهایی آنها بسیار گسترده است. اما کاراکتر ظریف و مستدل وینتربرگ و بازیهای شگفت انگیز و شکننده بازیگران بر اصالت وقایع فیلم تاکید میکند و فیلم را از کاریکاتور شدن باز میدارد. کشمکشهای درونی شخصیتها دغدغه و مسالهای است که وینتربرگ در همه این سالها داشته و موفق شده تا به بهترین شکل آن را به تصویر بکشد، همین درگیریها و مشکلات شخصی بوده که به خانواده و جامعه نیز تعمیم داده شده است. اما هنر وینتربرگ در خلق فضایی بومی با فرهنگی خاص است (چیزی که در «شکار» و «جشن» هم به وضوح دیدهایم) که در همین فضا، مردم به اقتضای نوع زیست و ارتباطاتشان دچار مشکلات و مسائلی میشوند و در صدد رفع آنها بر میآیند و همین باعث به وجود آمدن کشمکشها در سطوح مختلف میشود. اما تعمیم و بسط شرایط این فضای بومی با مردمانی خاص به فضایی بزرگتر و جهانشمول کردن دغدغههای فیلم، مهمترین و بزرگترین کاری است که وینتربرگ در همه این سالها و در فیلم آخرش نیز انجام داده است.