چرا میزان خودکشی در مناطق کوهستانی بیشتر است؟

فرادید | در طول دو دهه‌ی گذشته، محققان دریافتند خطر خودکشی در افرادی که در ارتفاعات زندگی می‌کنند بیشتر است. برای هر افزایش ۱۰۰ متری، نرخ خودکشی به اندازه‌ی ۰.۴ به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر افزایش می‌یابد. یک توضیح شاید این باشد که سطوح پایین‌تر اکسیژنِ هوا در فعالیت مغزی تداخل ایجاد می‌کند.

به گزارش فرادید؛ شاید درباره‌ی مزایای زندگی کردن در ارتفاعات بلندتر شنیده باشید. شواهد موجود نشان می‌دهد مرگ و میر کسانی که ساکن ارتفاعات هستند کمتر ناشی از بیماری قلبی عروقی، سکته و انواع خاص سرطان است، چون بدن آن‌ها به زندگی با اکسیژن کمتر سازگار شده است. اما زندگی در چنین ارتفاعاتی شبیه شمشیر دولبه است. زندگی در ارتفاعات بالاتر هم مزایای فیزیکی دارد و هم هزینه‌های روانی به ویژه خطر افزایش‌یافته‌ی خودکشی و این دو یافته هر دو شواهد قوی دارند. محققان در یک بررسی نظام‌مند که ماه مه منتشر شد تمام مطالعات منتشرشده در این زمینه را با دقت بررسی کردند. از میان ۱۹ مطالعه‌ی انجام‌شده، در ۱۷ مورد میان ارتفاع و خودکشی رابطه وجود داشت.

در یکی از این مطالعات، هوهون‌ها استادیار جغرافیای دانشگاه اوبِرن مونتگومِری و همکارانش نرخ خودکشی ایالات متحده در سطح شهرستان را با میانگین ارتفاع هر شهرستان مقایسه کردند. از آنجا که خودکشی به شدت متاثر از متغیر‌های متعدد است، محققان عوامل اجتماعی-اقتصادی و جمعیت‌شناختی از قبیل نرخ بیکاری، سوءمصرف مواد، قومیت و نسبت جمعیت به پزشکان مراقبت‌های اولیه را هم کنترل کردند. هو در این باره می‌نویسد: «ما دریافتیم برای هر افزایش ۱۰۰ متری ارتفاع، نرخ خودکشی به میزان ۰.۴ به ازاری هر ۱۰۰ هزار نفر افزایش می‌یابد.»

در مطالعه‌ی دیگری که این ماه منتشر شد، ارتباط میان ارتفاع و نرخ خودکشی در کهنه‌سربازان آمریکایی بررسی شد. محققان تراکم جمعیت را در کنار عوامل دیگر مخدوش‌کننده، به صورتی منتقدانه بررسی کردند. نواحی مرتفع معمولاً جمعیت کمتری دارند، بنابراین شاید «تنهایی» عامل افزایش نرخ بالاتر خودکشی باشد نه ارتفاع. با این حال، محققان حتی با در نظر گرفتن تراکم جمعیت، میان ارتفاع و خودکشی رابطه‌ای قوی یافتند.

«ما ۵۰ شهرستان با بالاترین نرخ خودکشی و ۵۰ شهرستان با پایین‌ترین نرخ خودکشی را برای جمعیت کهنه‌سربازان آمریکایی تحلیل کردیم و دریافتیم یک اختلاف سه برابری در ارتفاع متوسط میان این دو گروه شهرستان وجود دارد.»

با توجه به اینکه رابطه میان ارتفاع و خودکشی به طور کامل بررسی شده است، اقدام بعدی محققان توضیح این بررسی است. آن‌ها روی یک فرضیه‌ی عمده تمرکز کرده‌اند: کمبود اکسیژن در بافت‌های بدن (Hypoxia). غلظت اکسیژن در ارتفاعات بالا کمتر می‌شود به این معنا که شاید خون نتواند به قدر کافی این عنصر ضروری حیات را به بافت‌های بدن به ویژه مغز برساند. در حالی که اندام‌هایی مانند قلب و ریه‌ها به نظر با این کمبود به مرور زمان سازگار می‌شوند، شاید مغز تابع این سازگاری نباشد.

آزمایشات حیوانی ثابت کرده است که بیماری هیپوکسی (کم‌اکسیژنی) مزمن تولید سروتونین در مغز را کاهش می‌دهد. مدت‌ها تصور می‌شد سطوح کاهش‌یافته‌ی سروتونین با افسردگی ارتباط دارد، اما امروزه این یافته با تردید جدی مواجه است. با اینحال هنوز منطقی به نظر می‌رسد که فرض کنیم سطوح کاهش‌یافته‌ی اکسیژن در فعالیت مغزی تداخل ایجاد می‌کند.

صرف‌نظر از رابطه میان ارتفاع و خودکشی، به طور کلی زندگی در ارتفاعات بالا مرگ و میر را کاهش می‌دهد. کاهش بیماری قلبی عروقی و سرطان در ارتفاعات بیشتر از نرخ افزایش‌یافته‌ی خودکشی است و این برای کسانی که در فکر رفتن به کوهستان هستند خبر خوبی است.

منبع: Bigthink

مترجم: زهرا ذوالقدر