(تصاویر) غسل عجیب روی آتش؛ زجر الکی برای هیچ!

چند خادم‌ زغال‌ها را آتش می‌زنند. همه تلاش می‌کنند تا زغال‌های این منقل ۵متری گداخته‌تر شوند. اینجا خبری از غذا و کباب نیست. پیروان مذهب هندو می‌خواهند یک بار دیگر یک منقل انسانی راه بیندازند. آنها عقیده دارند اینجا با راه رفتن روی زغال‌های گداخته، گناهان آنها و جامعه بخشیده می‌شود. البته راه رفتن روی زغال سنگاپوری‌ها در مقابل کارهای تائوئیست‌های تایلند و مالزی یک شوخی است. آنها حالا دیگر هر کاری انجام می‌دهند تا برای توبه‌شان زجر بیشتری بکشند. 

مراسم ساعت ۲ صبح  در کنار معبد سر ماریامن شروع می‌شود؛ جایی‌که هزاران نفر جمع شده‌اند تا بخش اصلی جشنواره «تیمیدهی» برگزار شود. برای هندوها این مهم‌ترین بخش برنامه است؛ جایی‌که آنها با راه رفتن روی زغال‌های گداخته فکر می‌کنند خلوصشان را به داروپادی-یکی از خدایان هندو- ثابت می‌کنند. هندوها درحالی‌که فریاد می‌کشند، روی منقل ۵ متری زغال می‌دوند. آنها می‌گویند با این کار به آرامش می‌رسند و نشان می‌دهند که  چقدر با نسوختن روی زغال‌های داغ بر خودشان مسلط شده‌ و خودشان را پاک کرده‌اند.

 هفته گذشته هم مثل سال‌های قبل، گردشگران خارجی از کشورهای مختلف، بخش اصلی جمعیت را در کنار این معبد تشکیل می‌دادند. تورهای گردشگری برای این مراسم کلی تبلیغ کرده‌اند تا بتوانند این  توریست‌ها را به سنگاپور بکشانند.

 راه رفتن روی آتش بخش مهمی ‌از مراسم هندوهای آسیای جنوبی، تائوئیست‌ها و بودایی‌هاست. اما این روزها با رفت و آمد توریست‌ها، پای این مراسم به سمینارهای مدیریت و روان‌شناسی هم کشیده شده است؛ سمینارهایی که در آن حتی راه رفتن روی زغال‌های داغ  به عنوان اعتماد به نفس و رسیدن به آرامش درونی معرفی می‌شود. علاوه بر هندوها، گردشگرانی که پولشان از پارو بالا می‌رود هم برای خودشان معلم خصوصی می‌گیرند تا به خیال خودشان به مقام‌های بالای ذهنی برسند و بتوانند روی آتش بدوند. پول‌های مردم خرج می‌شود اما کسی خبر ندارد جزغاله نشدن روی زغال داغ ربطی به درجات معنوی ندارد.  

زجر الکی برای هیچ

سنگاپور در مراسم هندوها کلی با کلاس و پاستوریزه است. جشنواره گیاهخواران در تایلند جایی است که خیلی‌ها نمی‌توانند بدون آنکه حالشان  به هم بخورد، آنجا را ترک کنند. ماه گذشته جزیره پوکت تایلند باز هم برای برگزاری این جشنواره ۹ روزه شلوغ شد.

بیشتر شرکت‌کنندگان در این مراسم تائوئیست هستند. آنها تا می‌توانند چاقو و وسایل تیز دیگر را در سر و صورتشان فرو می‌کنند و در همین وضعیت در بین تماشاگران با افتخار رژه می‌روند. هر چند این مراسم۱۰۰ سالی هست که در تایلند برگزار می‌شود؛ اما هر سال اوضاع و احوالش بدتر می‌شود. امسال حتی خیلی‌ها به این کارها هم راضی نشدند و برای نشان‌دادن شجاعتشان وسایل عجیب و غریب دیگری مثل شمشیر، لوله اسلحه و حتی ساطور را از داخل حلق و زبان و دل و روده‌شان رد کردند. در کنار همه اینها، مراسم امسال یک بخش جدید داشت؛ «نردبان‌ها». ماسونگ‌ها با پاهای برهنه از نردبان‌هایی که پله‌های آن از چاقوهای تیز درست شده بالا می‌روند تا خون همه جا را بگیرد.  

بعضی‌ها هم که دیگر حسابی می‌خواهند دل و جرات‌شان را نشان بدهند، با روغن داغ دوش می‌گیرند! شرکت‌کننده‌های این مراسم از ۱۰ روز قبل فقط گیاه می‌خورند و اعتقاد دارند این باعث می‌شود کارشان بیشتر مقبول بیفتد.

یک نفر جلوی این کارها را بگیرد

این کارها باعث شده که صدای سازمان‌های بهداشتی جهان دربیاید. گروه پزشکی‌ای که موقع برگزاری مراسم به این منطقه آمده، حسابی از این رفتارهای وحشیانه شاکی شده است چون هرچند ساعت یک بار، یکی از شرکت‌کننده‌ها یک گوشه می‌افتد و آنها باید به سراغ این مجروح تازه بروند که حسابی جوگیر شده و کار دست خودش داده. در عین حال، سازمان بهداشت جهانی در سال‌های اخیر هشدار داده است که کارهای هزاران نفر از اعضای این آیین به شدت امکان گسترش ایدز و باقی بیماری‌ها را افزایش می‌دهد اما انگار کسی گوشش به این حرف‌ها بدهکار نیست.

این مراسم عجیب و غریب هر سال هزاران گردشگر را به تایلند می‌کشاند. دولت هم از پول خارجی‌هایی که برای تفریح و تماشای یک مراسم متفاوت به این جزیره سفر می‌کنند، بدش نمی‌آید؛ برای همین هم کاری به کار این جماعت درب و داغان ندارد. این وسط فقط چند نفر تا آخر عمر علیل می‌شوند که خب، ظاهرا این هم زیاد مهم نیست. می‌گویید نه؟ پس اظهارنظر مقامات بهداشتی تایلند را بخوانید. اداره بهداشت تایلند در مقابل توصیه‌های سازمان‌های بهداشتی اعلام کرده که تمامی‌ چاقوها و شمشیرها را قبل از مراسم استریل کرده است!

راه‌رفتن روی آتش، ربطی به معنویت ندارد

دیوید وایلی استاد فیزیک دانشگاه پیتسبورگ به‌صورت عملی نشان می‌دهدکه راه رفتن روی آتش بدون سوختن پاها یک موضوع علمی است

در حالی که عده‌ای وانمود می‌کنند راه‌رفتن روی آتش مختص کسانی است که به آرامش روحی رسیده‌اند، دانشمندان می‌گویند نسوختن در هنگام راه‌رفتن روی زغال‌های گداخته، هیچ ربطی به این موضوع ندارد.دیوید وایلی - استاد فیزیک دانشگاه پیتسبورگ پنسیلوانیای آمریکا - یکی از کسانی است که این مساله را به‌صورت عملی در کلاسش به دانشجوها نشان داده است. 

وایلی مدت‌ها قبل برای اینکه به‌صورت عملی به دانشجوهایش این موضوع را نشان دهد، بساط آتش‌بازی را در کلاس‌هایش بر پا می‌کرد و خودش با راه‌رفتن روی زغال، واقعیت علمی این قضیه را به دانشجوهایش نشان می‌داد.او می‌گوید: «معمولا این مراسم در چمن‌های خیس برگزار می‌شود و پاهای کسانی که روی آتش راه می‌روند خیس است. آب، ظرفیت گرمایی ویژه و بسیار زیادی دارد و در مقابل، ظرفیت گرمایی زغال بسیار کم است. بنابراین حرارت پا تمایل بسیار کمتری به تغییر، نسبت به زغال دارد. 

چون مدت زمان تماس پاها با زغال گداخته نسبتا کوتاه است، فرصت چندانی برای انتقال انرژی به پاها وجود ندارد؛ به‌طوری که دمای پوست کف پا که خیس هم هست، آن‌چنان افزایشی پیدا نمی‌کند که پا آسیب جدی ببیند. هرچند دمای سطح زغال زیاد است اما لایه گداخته سطح آن بسیار نازک است. به همین خاطر مقدار انرژی موجود در زغال برای گرم‌کردن پاها کمتر از آن چیزی است که انتظار می‌رود. این همان واقعیت فیزیکی‌ای است که طی آن، معمولا افراد عادی دما و گرما را با هم اشتباه می‌گیرند. علاوه بر این، زغال معمولا با خاکستر پوشیده می‌شود و خاکستر هم رسانای گرمایی خوبی نیست. 

همچنین زغال معمولا سطح ناصافی دارد، بنابراین فقط بخشی از سطح پاها با زغال تماس پیدا می‌کند. مساله دیگر، پدیده‌ای فیزیکی است که اولین بار توسط یوهان لیدن فراست - دانشمند آلمانی - کشف شد.

اثر« لیدن فراست» به پدیده‌ای گفته می‌شود که به قطره‌های آب اجازه می‌دهد روی یک جسم داغ (مانند سطح ماهیتابه داغ) برای مدت نسبتا طولانی‌ای بلغزند، بدون آنکه تبخیر شوند.  علت این پدیده آن است که ناحیه‌ای از قطره که در تماس با سطح داغ قرار دارد، تبخیر شده و لایه‌ای از گاز به‌وجود می‌آید. این لایه مانع از انتقال گرما به بقیه قطره می‌شود و به قطره امکان می‌دهد تا برای مدت بیشتری روی سطح داغ باقی بماند.قطره‌های عرق پای افراد و خیسی پای آنها همین پدیده را به‌وجود می‌آورد. به‌خاطر همین مسائل است که دانشمندان علم فیزیک می‌گویند جزغاله‌نشدن در هنگام راه‌رفتن روی زغال، ربطی به قدرت معنوی ندارد.