چرا زنان کره‌ای، مقصر جرایم جنسی می‌شوند؟

کره جنوبی خود را درگیر یک جنگ جنسیتی همه جانبه می‌بیند و این وضعیت دائما در حال بدتر شدن است. خصومت بین مردان و زنان کره‌ای به جایی رسیده که برخی از زنان به طور کامل از قرار ملاقات با جنس مخالف، ازدواج کردن و بچه دار شدن خودداری می‌ورزند پدیده‌ای که با نام جنبش ۴B شناخته شده است.

 

در طول چند دهه گذشته در این جنگ جنسیتی در کره جنوبی نقطه عطفی وجود داشته است. در سال ۲۰۱۰ میلادی Ilbe یک وب سایت دست راستی که مطالب زن ستیزانه منتشر می‌کرد شروع به جذب کاربرانی کرد که با پست‌های مبتذل درباره زنان فضای مجازی را ملتهب کرده بودند.

سپس در سال ۲۰۱۵ میلادی یک گروه فمینیستی افراطی آنلاین به نام مگالیا به وجود آمد. هدف آن گروه مقابله به مثل از طریق تحقیر مردان کره‌ای به شیوه‌هایی بود که لفاظی سایت‌هایی مانند Ilbe را بازتاب می‌داد.

 

یک سال پس از آن مردی که نفرت خود را از زنان ابراز داشته بود زنی را در یک توالت عمومی در نزدیکی ایستگاه متروی سئول به قتل رساند. او در نهایت به ده‌ها سال زندان محکوم شد ما خطوط گسل جنسیتی به سرعت ایجاد شدند.

 

در یک سو فمینیست‌ها قرار داشتند که زن ستیزی را انگیزه اصلی این رخداد قلمداد می‌کردند و در سوی دیگر مردانی بودند که ادعا می‌کردند آن قتل تنها عمل یک بیماری روانی بوده است و نه بیش تر. این دو گروه در جریان برگزاری تجمعی اعتراضی در محل قتل آن زن با یکدیگر درگیر شدند.

 

با این وجود، هیچ یک از این رویداد‌ها به اندازه افزایش شدید جرایم جنسی دیجیتالی باعث بحث و جدل عمومی در کره جنوبی نبوده است. این موارد اشکال تازه‌تری از خشونت جنسی هستند که پیشرفت فناوری آن را تسهیل کرده است: پورنوگرافی (انتشار تصاویر مبتذل و مستهجن) انتقام جویانه. عکس گرفتن مخفیانه از زیر لباس زنان در ملاء عام در کره جنوبی پدیده‌ای رو به رشد بوده است. هم چنین، استفاه از دوربین مخفی برای فیلمبرداری از زنان حین رابطه جنسی یا در لحظه درآوردن لباس توسط آنان نیز در کره جنوبی از مسائل موجود هستند. در سال ۲۰۱۸ میلادی ۲۲۸۹ مورد جرایم جنسی دیجیتال گزارش شده بود. در سال ۲۰۲۱ میلادی این تعداد به ۱۰۳۵۳ مورد رسید.

 

در سال ۲۰۱۹ میلادی دو حادثه بزرگ در رابطه با جرایم جنسی دیجیتال رخ داد. در یک مورد تعدادی از ستارگان مرد کی پاپ به دلیل فیلمبرداری و پخش ویدئو‌های زنان در چت روم‌های گروهی بدون کسب اجازه از آنان متهم شناخته شدند.

 

چند ماه پس از آن نیز کره ای‌ها با اطلاع از آن چه که به "حادثه اتاق N" معروف شد شوکه شدند حادثه‌ای که در جریان آن صد‌ها نفر از مجرمان اکثرا مرد جرایم جنسی دیجیتالی را در قبال ده‌ها زن و خردسال مرتکب شده بودند.

 

آنان تمایل داشتند زنان فقیرتر و ضعیف‌تر از نظر اجتماعی را هدف قرار دهند از جمله روسپیان یا زنانی که قصد داشتند با اشتراک گذاشتن عکس‌های برهنه ناشناس خود چند دلار درآمد کسب کنند.

 

عاملان این جرایم یا حساب‌های رسانه‌های اجتماعی زنان را هک می‌کردند و یا به آنان مراجعه کردند و پیشنهاد پرداخت پول را می‌دادند. سپس اطلاعات شخصی این زنان را دریافت می‌کردند و به آنان می‌گفتند برای پرداخت وجه به این اطلاعات نیاز دارند. هنگامی که اطلاعات را به دست می‌آوردند زنان را تهدید می‌کردند که فعالیت جنسی و برهنگی آنان را برای دوستان و اعضای خانواده‌شان فاش خواهند ساخت.

 

از آنجایی که کار در حوزه فعالیت‌های جنسی و ارسال تصاویر برهنه از خود به صورت آنلاین در کره جنوبی غیر قانونی محسوب می‌شود این زنان از ترس بازداشت یا طرد شدن از سوی دوستان و اعضای خانواده شان به خواسته‌های مجرمان مبنی بر ارسال تصاویر بیش‌تر از خود تن می‌دادند. سپس مردان این تصاویر را در اتاق‌های گفتگو در فضای مجازی به اشتراک می‌گذاشتند.

 

با این وجود، نتیجه نظرسنجی‌ای در سال ۲۰۱۹ میلادی که توسط دولت کره انجام شد نشان می‌داد که بخش‌های زیادی از جمعیت آن کشور زنان را مقصر جرایم جنسی رخ داده می‌دانستند: ۵۲ درصد از آنان معتقد بودند خشونت جنسی به دلیل آن رخ می‌دهد که زنان لباس‌های باز می‌پوشند و بدنشان معلوم است و ۴۷ درصد باور داشتند که زنان در حالت مستی مورد تجاوز جنسی قرار گرفته اند و تا حدودی در قربانی شدنشان مقصر بوده اند. به عبارت دیگر، درصد قابل توجهی از جمعیت کره جنوبی باور دارند که این جنسیت زنانه است که یک مشکل محسوب می‌شود و نه خشونت جنسی.

 

جرایم جنسی دیجیتال بسیار گسترده‌تر از آن هستند که کسی بخواهد تقصیر را به گردن تعدادی از افراد بد بیندازند. به نظر می‌رسد مشکل از تاریخ طولانی "شهروندی جنسیتی" در کره ناشی می‌شود. "سئونگ سوک مون" فمینیست کره‌ای در مورد راه‌هایی نوشته که در آن دولت یک مسیر را برای مردان و مسیر دیگر را برای زنان ایجاد کرد، زیرا آن کشور در تلاش برای مدرنیزاسیون در نیمه دوم قرن بیستم بود.

 

او می‌نویسد: "مردان برای خدمت سربازی اجباری بسیج شدند و سپس به عنوان سرباز وظیفه به عنوان کارگر و پژوهشگر در اقتصاد صنعتی در حال توسعه مورد استفاده قرار گرفتند. زنان در مشاغل کمتر کارخانه‌ای به کار گرفته شدند و نقش آنان به عنوان اعضای یک کشور مدرن عمدتا براساس تولید مثل بیولوژیکی و مدیریت خانواده تعریف شد".

 

اگرچه این سیاست‌ها دیگر به طور رسمی اجرا نمی‌شوند نگرش‌های اساسی در مورد نقش‌های جنسیتی هم چنان در زندگی و فرهنگ کره‌ای نهفته است. زنانی که از مادر شدن و خانه دار بودن دور می‌شوند خود را در معرض واکنش‌های عمومی و خصوصی قرار می‌دهند.

 

امروز دولت کره جنوبی سهمیه‌های جنسیتی را در صنایع خاص ایجاد کرده است تا بتواند این سیستم شهروندی جنسیتی را از بین ببرد.

 

برای مثال، برخی مشاغل دولتی دارای حداقل سهمیه جنسیتی به منظور استخدام‌های جدید هستند و دولت بخش خصوصی را تشویق می‌کند تا سیاست‌های مشابهی را اجرا کند. در صنایعی که از لحاظ تاریخی مردانه بودند مانند بخش ساخت و ساز سهمیه‌هایی برای استخدام زنان در نظر گرفته شده در حالی که در مشاغل و بخش‌هایی که از لحاظ تاریخی زنان در آن نقش غالب را دارند مانند حوزه آموزش سهمیه‌ای برای مردان وجود دارد.

 

از برخی جهات این سهیمه تنها وضعیت را بدتر کرده است. اعضای هر یک از جنسیت‌ها به دلیل این سیاست‌ها احساس می‌کنند از سوی جنسیت دیگر هدف کینه توزی قرار گرفته اند.

 

 

امروزه احساس رقابت بین مردان و زنان جوان با افزایش هزینه‌های زندگی و بیکاری افسارگسیخته تشدید شده است. بسیاری از جوانان کره جنوبی که "نسل N-Po" نامیده می‌شوند که تقریبا می‌توان آن را با عنوان "نسلی صرفنظر کرده" ترجمه کرد فکر نمی‌کنند بتوانند به نقاط عطف خاصی دست پیدا کنند که برای نسل‌های پیشین بدیهی قلمداد می‌شد ازدواج، بچه دار شدن، یافتن شغل، داشتن خانه و حتی دوستی با دیگران.

 

اگرچه اعضای هر دو جنسیت در کره جنوبی خود را در وضعیت خوبی نمی‌بینند، اما "صرفنظر کردن" آنان از مقولاتی مانند دوستی و ازدواج مشکلات بیش تری را برای زنان ایجاد کرده است و مردان زنانی را که از ازدواج و بچه دار شدن چشم پوشی کرده اند خودخواه قلمداد می‌کنند.

 

هنگامی که آن زنان سعی می‌کنند برای کسب شغل با مردان رقابت کنند برخی از مردان خشمگین می‌شوند. بسیاری از مردانی که رویکردی افراطی اتخاذ کرده اند برای انتقام از زنانی که به نظرشان وظایف خود را رها کرده اند مرتکب جرایم جنسی دیجیتالی می‌شوند.

 

جنبش ۴B که به موجب آن زنان کره‌ای از دوستیابی، ازدواج و زایمان چشم پوشی می‌کنند تشدید شدید جنگ جنسیتی را با تلاش برای ایجاد جهانی آنلاین و آفلاین عاری از مردان نشان می‌دهد.

 

این زنان به جای درگیر شدن در بحث و جدل با مردان از تعامل با آنان خودداری می‌کنند. از آنجایی که هر کشور زمینه فرهنگی خاص خود را برای افزایش جرایم جنسی دیجیتال دارد راه حل واحدی برای حل مشکلات وجود ندارد. با این وجود، در کره جنوبی ادامه کشف سیستم شهروندی جنسیتی می‌تواند بخشی از راه حل باشد.