چرا انسان‌ها آواز می‌خوانند؟
موسیقی سنتی به ۵۵ زبان الگوها و شباهت‌ها آشکاری را فاش می‌کند.
فرادید| در یک مطالعه جهانی، دانشمندان صدای خودشان را در حال آواز خواندن و نواختن موسیقی فرهنگ خودشان ضبط کردند تا تکامل آهنگ را بررسی کنند.
به گزارش فرادید، صدای انسان شاید قدیمی‌ترین و متنوع‌ترین ساز موسیقی باشد که می‌شناسیم و این صدا قابلیت گفتار و آواز دارد، اما این پرسش که انسان‌ها چرا آواز می‌خوانند و ساز می‌زنند، قرن‌هاست دانشمندان را به خود مشغول کرده است.
آیا شکل هنر صرفاً یک اختراع است، مانند نوشتن که تولید شده تا ما بتوانیم خودمان را بهتر بیان کنیم؟ آیا علم صوت‌شناسی ایجاد شد تا ما بتوانیم جفت خودمان را جذب کنیم یا از خودمان در برابر خطر دفاع کنیم؟ آیا موسیقی نکته‌ای تکاملی دارد که در سرشت هر یک از ما نهفته باشد؟
در یک مطالعه جهانی جدید که روز دوشنبه در مجله Science Advances منتشر شد، ۷۵ محقق از ۴۶ کشور تصمیم گرفتند بهترین راه برای پاسخ به این پرسش اینست که خودشان ملودی بسازند. در نتیجه، آن‌ها صدای خودشان را در حال خواندن آهنگ‌های سنتی از فرهنگ‌های مربوطه با ۵۵ زبان ضبط کردند.
الکساندر آراباجیف از مقدونیه برای این پژوهش ساز کاوال را نواخت
سپس، پژوهشگران متن آهنگی را که خوانده بودند، این بار بدون آهنگ، بازخوانی کردند و صدای خودشان را ضبط کردند. در مجموعه‌ی ضبطشده‌ی سوم، آن‌ها نسخه‌های بدون کلام آهنگ‌ها را روی سازهایی از جمله تار آذربایجانی، فلوت بامبو و کف زدن نواختند.
پاتریک ساویج، نویسنده ارشد، موسیقی‌شناس تطبیقی در دانشگاه اوکلند نیوزلند می‌گوید: «من تمام آهنگ‌ها و صحبت‌های آن‌ها را روی تلفنم دانلود کرده‌ام. من عاشق گوش دادن به آهنگ‌های آن‌ها هستم و گاهی حین پیاده‌روی به آن‌ها گوش می‌دهم.»
ساویج و دیگران با در نظر گرفتن دو پرسش کلیدی در ذهن، ضبط‌های مختلف را تجزیه و تحلیل کردند: آیا در فرهنگ‌های مختلف، بین آهنگ و گفتار هیچ ویژگی صوتی که به شکل قابل‌اعتمادی متفاوت باشد، وجود دارد؟ و آیا هیچ ویژگی آکوستیکی به شکل قابل‌اعتمادی بین آن‌ها مشترک است؟ محققان تصمیم گرفتند این مورد را با سنجش شش ویژگی در هر آهنگ آزمایش کنند که شامل ضرب و همچنین اوج و ثبات زیر و بم صدا میشود.
وقتی تجزیه و تحلیل محققان به پایان رسید، از یافتن سه سازگاری متعجب شدند: آواز خواندن نسبت به صحبت کردن آهسته‌تر است، مردم حین آواز خواندن، صدای پایدارتری نسبت به صحبت کردن تولید می‌کنند و صدای آواز در کل بالاتر از صدای صحبت کردن است.
پیتر فوردرِشِر، روانشناس دانشگاه بوفالو و نویسنده مشترک مقاله می‌گوید: «راه‌های زیادی برای بررسی ویژگی‌های آکوستیک آواز خواندن در مقابل صحبت کردن وجود دارد، اما ما سه ویژگی مهم در همه فرهنگ‌هایی که بررسی کردیم یافتیم که آهنگ را از گفتار متمایز می‌کند».
این مطالعه پاسخ قطعی برای چرایی آواز خواندن انسان‌ها ارائه نداد، اما فرضیه اصلی محققان اینست که موسیقی پیوند اجتماعی را تقویت می‌کند.
ساویج می‌گوید: «نغمه‌های آهسته‌تر، منظم‌تر و قابل‌پیش‌بینی‌تر [ممکن است] به ما اجازه دهند همگام‌سازی و هماهنگی داشته باشیم و از این راه به گونه‌ای گرد هم آییم که زبان نتواند این کار را بکند.»
گاکوتو چیبا از ژاپن تسوگارو-شامیسن می‌نوازد، سازی که نامش با سبک موسیقی که اجرا می‌کند، مشترک است.
نویسنده اصلی، یوتو اوزاکی، موسیقی‌شناس دانشگاه کیو در ژاپن، می‌گوید که آواز خواندن در گروه‌های بزرگ می‌تواند راهی برای تشویق انسجام اجتماعی باشد، برای مشارکت جامعه یا آمادگی برای درگیری و شاید به طور جداگانه در این زمینه از گفتار تکامل یافته باشد.
آنیرود پاتل، روانشناس دانشگاه تافتز می‌گوید: «درباره آهنگ‌های سراسر جهان به عنوان یک پیام صوتی که شاید مغز ما در طول زمان تکامل با آن هماهنگ شده باشد، یک چیز مشخص وجود دارد.»
محققان تصدیق می‌کنند که هر زبان با اندازه‌ی نمونه‌ی بسیار کوچکی (در حد یک آهنگ) ارائه شده و شاید دانشمندان ملودی‌هایی را انتخاب کرده باشند که کاملاً نماینده ژانرهای مختلف نیستند. برخی از محققان، آموزش ساز و آواز دیده بودند یا در این حیطه جایزه و افتخار کسب کرده بودند از جمله شانتالا هگد، خواننده موسیقی کلاسیک هندوستانی و لاتر سی، متخصص اعصاب و یک طبل‌نواز سنگالی و گاکوتوو چیبا، قهرمان ملی ساز سوگارو-شامسن ژاپن، بنابراین موسیقی آن‌ها کمی با شرکت‌کنندگان دیگر فرق داشته است.
با این حال، در مطالعه دیگری درباره موسیقی که به طور مستقل انجام شده، الگوهای مشابهی در آهنگ‌های ۲۱ جامعه در شش قاره شناسایی شده است.
دانیلا ساملر، عصب‌شناس می‌گوید: «این موضوع نشان می‌دهد که ممکن است به راستی چیزی وجود داشته باشد که برای همه انسان‌ها جهانی باشد و به سادگی نتوان آن را با فرهنگ توضیح داد.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
