کرونا، عامل اصلی اختلال خوردن در کودکان؟!
متخصصان بر این باورند که در طول همه‌گیری، کودکان اغلب به فعالیت‌های دیگری روی می‌آورند که آسیب‌پذیری و آمادگی آن‌ها را به اختلالات خوردن افزایش می‌دهد.
روز‌هایی بود که اِلا (نام فرضی) مانند بسیاری از دختران دبیرستانی با عزت‌نفس مشکل داشت. او که جوان‌تر از ۱۵ سال به نظر میرسد میگوید: «می‌تونستم با این مسئله کنار بیام، چون سرم به ورزش و دوستام و تکالیف مدرسه گرم بود.
بعد در ماه مارس ۲۰۲۰ همه‌گیری شروع شد و من همه‌ی این‌ها رو از دست دادم. دوست داشتم برای کنار اومدن با مشکل عزت‌نفسم یه کار مبتکرانه انجام بدم، واسه‌ی همین به ورزش رو آوردم. تقریباً هر روز می‌دویدم. می‌رفتم دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی‌های یک ساعته میکردم.»
آلیس (نام فرضی) مادر اِلا که خودش هم یک دونده است از این که می‌دید دخترش در طول ماه‌های ملالت‌بارِ قرنطینه در شهرِ زادگاهشان اُتاوا، کانادا به چنین عادات سالمی روی آورده خوشحال و راضی بود. اما مدتی نگذشت که او متوجه شد روز‌هایی که اِلا ورزش نمی‌کند عصبی و بدخلق می‌شود. «اون نمی‌تونست بشینه. دیگه از بعضی کارا مثل تماشای فیلم لذت نمی‌برد، چون احساس می‌کرد دائم باید فعال باشه.»
اِلا در این باره میگوید: «نمی‌تونستم توقف کنم. نمی‌دونم چرا! فقط نمی‌تونستم. تو یه مقطعی حتی ورزش هم دیگه دوست نداشتم. فقط احساس میکردم کاریه که باید انجام بدم.» اِلا ابراز کرد که نیازش به ورزش افزایش یافته بود تا اینکه در ماه ژوئن سال ۲۰۲۰، از کاهش وزن خود به مادرش گفت.
آلیس میگوید: «تقریباً جوری شده بود که انگار داره توسط یه موجود بیگانه کنترل میشه. یک دقیقه خوب بود، اما اگه سعی می‌کردی ترغیبش کنی به غذا خوردن یا اینکه ورزشش رو قطع کنه تو چشماش می‌دیدی که ممکنه الان عصبانی بشه. من دیگه با اِلا حرف نمی‌زدم. حس میکردم دارم با یه موجود بیگانه حرف میزنم یا هر چیزی که بود و من نمی‌دونستم.»
نگرانی فزاینده‌ی آلیس به ترس تبدیل شد. او و همسرش شروع به جستجوی یک متخصص تغذیه، مشاور یا هر نوع خدمات پشتیبانی کردند. «ماه‌ها طول کشید تا ما بتونیم تو اوج همه‌گیری به خدمات دسترسی پیدا کنیم.»
یک مشکل رو به رشد
در بیمارستان کودکانِ اُنتاریوی شرقی، سرِ دکتر مارک نوُریس بیش از همیشه شلوغ بود. نوُریس به عنوان متخصص اختلالات خوردن عادت داشت برای ارزیابی بیماران جوان به اورژانس احظار شود. «اوایل تابستان بود که مرتب به اورژانس فرستاده میشدم بیش از هر زمان دیگه‌ای در تمام سال‌هایی که کار کردم.»
درخواست‌های مشاوره‌ی فوری از سوی والدین نگران هم در دوارن همه‌گیری به سرعت افزایش یافت. به نقل از دکتر نوریس تقاضای مضاعف برای خدمات، «تقریباً بلافاصله» پس از قرنطینه در ماه ژوئن شروع به کاهش یافتن کرد و تیم او شاهد بستری شدن بی‌سابقه‌ی شمار زیادی از بیماران در بیمارستان بودند.
اختلالات خوردن معمولاً به واسطه‌ی استرس تحریک یا تشدید می‌شوند، بنابراین نوریس نیز مانند بسیاری از متخصصان نگران بود که دگرگونی‌های شدید ناشی از همه‌گیری احتمالاً محرکِ عود کردن اختلالات خوردنِ شناخته‌شده در جوانان و بزرگسالانی خواهد شد که در حال بهبود بودند.
در حالی که در عمل این نگرانی دور از حقیقت نبود، نوریس اظهار شگفتی کرد از اینکه بسیاری از جوانانی که در اورژانس ویزیت کرده قبلاً هرگز علائم اختلال خوردن نداشتند.
در اواسط سال ۲۰۲۰ او عضوی از تیمِ ارزیابیِ تجربیات ۴۸ نوجوان درباره‌ی یک اختلال خوردن بود. به گفته‌ی نوریس وقتی از آن‌ها سوال شد به نظرشان چه چیزی محرک بیماری آنهاست، ۴۰ درصد از کودکان همه‌گیری را مقصر دانستند. یافته‌های شگفت‌انگیز دیگری هم وجود داشت.
نوریس میگوید: «به ویژه در شش ماهِ نخست همه‌گیری ما متوجه کاهش وزن بیماران نسبت به قبل از همه‌گیری شدیم و اینکه اونا خیلی سریع مریض میشدن.»
«داده‌های ما نشون میده که علاوه بر کاهش وزن، افراد سطوح بالاتری از صدمه و آسیب رو گزارش کردن و احتمال نیاز اون‌ها به بستری شدن در بیمارستان بنا به دلایل پزشکی بالاتر رفته.» نوریس و تیم او بعد‌ها در ماه ژوئن ۲۰۲۱ این نتایج را در مجله‌ی اختلالات خوردن منتشر کردند.
تحقیقات در سایر بیمارستان‌های اطفال در کانادا و آمریکا خبر از افزایش مشابهِ رجوعِ موجی از جوانان برای ارزیابی و بستری شدن به واسطه‌ی اختلالات خوردن در طول تابستان و پاییز سال ۲۰۲۰ را میداد. یک پزشک خانواده که نوریس به او دسترسی پیدا کرد دکتر دیوید لیتِل بود که به عنوان انفورماتیست بالینی در شبکه‌ی تحقیقات سلامت اِپیک کار می‌کرد که تولیدکننده‌ی سوابق پزشکی الکترونیکی است.
لیتِل، پزشک خانواده در وِرُنا، ویسکانسین میگوید: «دکتر نوریس پیشنهاد داد که ما نگاهی به داده‌های پایگاه داده‌های اِپیک بندازیم که بیش از ۱۰۰ میلیون بیمار در آمریکا داره. در ۸۰ بیمارستان، ما نسبت به دوران قبل از همه‌گیری، ۲۵ درصد افزایش پذیرش برای اختلالات خوردن بعد از شروع همه‌گیری در ماه مارس ۲۰۲۰ پیدا کردیم.
وقتی به طور خاص داده‌های مربوط به دختر‌ها رو بررسی کردیم میزان افزایش شدیدتر بود، ۳۰ درصد. چیزی که واقعاً جالبه اینه که وقتی به سایر تشخیص‌های سلامت روان نگاه کردیم مثلاً اضطراب، افسردگی و حتی اقدام به خودکشی، شاهد افزایش اندکی بودیم. هیچ چیز به اندازه‌ی ۳۰ درصد افزایش در نوجوانانِ دخترِ بستری شده برای بی‌اشتهایی و اختلالات دیگر خوردن شگرف نبود.»
آمار‌ها نشان می‌دهد که تماس‌های اورژانسی برای اختلال خوردن از جانب نوجوانان و بزرگسالان در طول همه‌گیری به شدت افزایش یافته است.
به نقل از چِلسی کرونِن‌گُلد، معاون مدیر ارتباطاتِ انجمن ملی اختلالات خوردن، خط مشاوره‌ی امداد انجمن یک افزایش ۱۰۷ درصدی در تماس‌ها را از زمان آغاز همه‌گیری کووید-۱۹ تجربه کرده است. کرونِن‌گُلد از طریق ایمیل به سی‌ان‌ان گفت: «به رغم این که دو سال از همه‌گیری می‌گذره، خط مشاوره‌ی امداد ما همچنان در حال افزایشه.»
کرونِن‌گُلد گفت که بر اساس تماس افرادی که سن خودشان را فاش کردند دریافتیم اکثر افرادی که در سال ۲۰۲۱ درخواست کمک کردند بین ۱۳ تا ۲۴ سال سن داشتند.
این اختلال تقصیر کودک نیست
اِلا پس از زمان‌بندی تاخیر‌ها بالاخره در ماه سپتامبر ۲۰۲۰ ارزیابی شد. اما به گفته‌ی مادرش، متخصص کاهش وزن او را «مرزی» دانست و تصمیم گرفت خانواده آزمایش‌های منظم خون و دیگر بررسی‌های حیاتی را انجام دهند تا زمانی که یک تخت بستری در بخش اختلالات خوردن خالی شود.
آلیس میگوید: «اون دیگه به تنهایی دویِ نیمه ماراتون رو انجام میداد. از کنترل خارج شده بود. من نمی‌دونستم چجوری تو خونه نگهش دارم و از ترس این که مبادا اتفاقی براش بیفته با دوچرخه سایه به سایه‌ش رکاب میزدم، چون میدونستم برای انجام این کار انرژی کافی نداره.»
به گفته‌ی کارشناسان، وزن به تنهایی معیار ناقصی برای شروع روند درمان است، اما قبل از این که اِلا برای خدمات بستری در نظر گرفته شود، آستانه‌ای ضروری وجود داشت.
«ماه‌ها گذشت بدون این که اِلا اون معیار‌ها رو برآورده کنه تا این که در ماه ژانویه این پزشک خونوادگی ما بود که گفت: شما باید به اورژانس برید! ما صبح اون روز رفتیم و بعد از دو ساعت اونا اِلا رو پذیرفتن.
اونا گفتن آزمایش خون اِلا بی‌خطر نبوده و اعضای حیاتی بدنش در موقعیت دشوار و ناهنجاری قرار دارن و من یادم میاد که به خاطر همه‌ی این‌ها احساس گناه شدیدی میکردم و همش به خودم می‌گفتم چطور تونستم بذارم این اتفاق بیفته؟ اما اونا به ما گفتن اِلا اساساً الان تحت سلطه‌ی یک بیماریه. خودش نیست. شما دارین با کسی حرف میزنین که قادر نیست اطلاعات رو مثل قدیم پردازش کنه.»
نوریس پزشکِ اِلا بود. او به خانواده‌ی اِلا گفت برای بیماری واقعیت خارجی قائل شوند. به عبارت دیگر، به اختلال خوردن به عنوان یک وجود یا «قلدر» بیرونی نگاه کنند که در حال تهدید کردن کودک آنهاست: «این یه بیماریه، مشکل خود اِلا نیست و قطعاً اون مقصر این بیماری نیست.»
نوریس در ادامه میگوید که در مورد کودکان و نوجوانان این «قلدر» دوست دارد کنترل را در دست داشته باشد. نوریس میگوید: «این بیماری سعی میکنه کودک رو منزوی کنه، سعی میکنه حمایت رو محدود کنه تا به این اختلال خوردن به شکل تهدید نگاه نشه. به همین ترتیب اگه باهاش همکاری کنید، این اختلال از نظر پنهان میشه، چون فرد مبتلا راه‌هایی پیدا کرده که بعضی از علائم رو داشته باشه بدون اینکه مراقب خونه رو نگران کرده باشه.
اگرچه ممکنه بخشی از مغز اونا تشخیص بده که قطعاً نیاز به کمک دارن، بخش دیگه‌ای هم هست که ممکنه علاقه‌ای به دریافت کمک نداشته باشه یا نیازی به کمک گرفتن احساس نکنه. شغل من اینه که به بچه‌ها کمک کنم تشخیص بدن که با اینکه قطعاً بخش زیادی از مغزشون حس میکنه که اختلال خوردن اومده که کمکشون کنه، اما در واقعیت اینطور نیست و قرار نیست فایده‌ای داشته باشه.»
امروز اِلا گفت که حالش بهتر است و سال آخر دبیرستان را تمام کرده و مشتاق ورود به دانشگاه است. او همچنان تحت نظر دکتر نوریس و تیم اوست.
اِلا میگوید: «دکتر نوریس به من اطمینان داد که بهبودی کامل اتفاق میفته، اما ممکنه طول بکشه. من روند بهبودم رو هر هفته به طور خلاصه ثبت میکنم و وقتی به گذشته نگاه میکنم با اطمینان حس میکنم راه درازی رو پشت سر گذاشتم. اما هنوزم پیش روی من راه هست.»
استرس همه‌گیری
نوریس توضیح می‌دهد که اختلالات خوردن معمولا زمانی به وجود می‌آیند که استرس درونی افزایش می‌یابد. در حالی که یک دلیل واحد وجود ندارد، متخصصان می‌گویند ناامنی غذایی، آسیب‌های روحی و خاطره‌ی تجاوز در دوران کودکی، نگرانی‌های مربوط به نقش جنسیتی و وقایع استرس‌زای زندگی همگی می‌توانند به بروز این اختلال کمک کنند. تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که ژنتیک هم می‌تواند در این بروز این مشکل نقش داشته باشد.
حالا این طور به نظر میرسد که عواقب ناشی از کووید-۱۹ ممکن است نمونه‌ی برجسته‌ای از چنین استرسی باشد. نوریس در این باره میگوید: «شواهدِ در حال ظهور نشون میده که همه‌گیری خودش داره به عنوان یک محرک مهم عمل میکنه.»
نوریس عقیده دارد که در طول همه‌گیری، کودکان اغلب به فعالیت‌های دیگری روی می‌آورند که آسیب‌پذیری و آمادگی آن‌ها را به اختلالات خوردن افزایش می‌دهد.
«بسیاری از چیز‌هایی که ما از جوانان می‌شنویم درباره‌ی انزوای اجتماعی یا سوءتعذیه‌ی اجتماعیه. به عبارت دیگه مشارکت در فعالیت‌های انفرادی از قبیل ورزش کردن به تنهایی در مقابل فعالیت‌های گروهی و تیمی. برای یه عده‌ی دیگه انزوای اجتماعی یعنی آنلاین بودن بیشتر، بازدید از وبسایت‌ها و نگاه کردن به رسانه‌های اجتماعی که به نفع رشد عمومی اونا نیست.»
تقاضای زیاد برای خدمات پزشکی احتمالاً به این معناست که به مواردی مانند اِلا به آن سرعت که نیاز است رسیدگی نمی‌شود، حقیقتی که متخصصانی مانند نوریس نگران آن هستند. نوریس میگوید: «این مهمه که تا جایی که میشه سریع به بیمار رسیدگی بشه، چون هرچه دیرتر به سراغ درمان اختلال خوردن بریم، سخت‌تر درمان میشه.»
لیتِل میگوید: «آگاهی پیام شماره‌ی یکه! نه تنها برای متخصصان سلامت بلکه برای خانواده‌ها، والدین، کودکان و سیستم‌های مدرسه و جامعه به طور کلی. چون تا این بچه‌ها بخوان به خدمات پزشکی دسترسی پیدا کنن، کاملاً بیمار شدن.»
هنوز مسئله‌ی دیگری وجود دارد: بسیاری از بیماران بستری شده در بیمارستان نوریس به خاطر بی‌اشتهایی عصبی ( Anorexia Nervosa ) بستری شده‌اند، نوعی اختلال خوردن که با ترس شدید از اضافه وزن بخاطر بدتن‌نگاری (تصویر نادرست شخص از وضعیت بدنش) ظاهر می‌شود.
به گفته‌ی نوریس بسیاری از افراد از چنان کاهش وزن شدیدی رنج می‌برند که از نظر پزشکی بحرانی تلقی شده و باید بستری شوند. با این حال، اختلالات خوردن انواع زیاد دیگری دارد از جمله پرخوری عصبی ( Bulimia Nervosa ) که در آن فرد مقدار زیادی غذا را در زمان کوتاهی می‌خورد و سپس مسهل مصرف می‌کند و شاید به دنبال کمک گرفتن از پزشک که به آن نیاز دارد نباشد.
نوریس عقیده دارد: «این اختلالات واقعاً چالش‌برانگیزن. به رغم این حقیقت که ما می‌دونیم خیلی از افراد دارن از این اختلالات رنج میبرن، فقط یه تعداد محدودی پزشک متخصص در زمینه‌ی درمان اختلالات خوردن وجود داره.
شکی نیست که ما نهایت تلاشمون رو می‌کنیم برای کسایی که تو وضعیت تهدیدکننده‌ای هستن و باید بستری بشن، اما به تعداد هر بیماری که تو بیمارستان بستری میشه، تعدادی از بیماران هم هستن که بستری نمیشن. آیا این دسته‌ی دوم میتونن به سطحی از مراقبت دسترسی پیدا کنن که اونا رو در مسیر بهبودی قرار بده؟»
منبع: CNN
