همه کاندیدا‌های احتمالی ریاست جمهوری سال ۱۴۰۰
معدود صدایی که در حال حاضر از جناح‌ها به گوش می‌رسد، زمزمه اصولگرایان است که آهسته آهسته برای انتخابات ریاست جمهوری دوره سیزدهم حاضر می‌شوند. اما در طرف مقابل و در اردوگاه اصلاح طلبان سکوت ادامه داری که از انتخابات مجلس یازدهم آغاز شده انگار قرار است همچنان ادامه داشته باشد. با این شرایط برخی گمانه‌ها در مورد حضور برخی چهره‌های اصلاح طلب نیز مطرح شده است.
کد خبر :
۸۱۴۰۲
بازدید :
۲۱۷۰۵۶
فرادید | ۳۶۵ روز تا پایان ریاست جمهوری دوره دوازدهم باقی مانده است و هر چه زمان پیش می‌رود گمانه‌های بیشتری در مورد حضور شخصیت‌های سیاسی در انتخابات پیش روی ریاست جمهوری منتشر می‌شود. اما تعدادی از این چهره‌ها در اکثر گمانه‌ها حضور دارند و احتمال حضور آن‌ها بیشتر از دیگران است.
به گزارش فرادید، اردوگاه اصولگرایان که در انتخابات مجلس توانست اکثر کرسی‌ها را از آن خود کند، امیدوار است تا در انتخابات ریاست جمهوری دوره سیزدهم هم پیروز از میدان خارج شود. البته این موضوع بسته به میزان مشارکت مردم، عملکرد اصولگرایان مجلس، عملکرد وفعالیت اصلاح طلبان دارد.
در حال حاضر سه سال از دولت دوازدهم به ریاست جمهوری حسن روحانی گذشته و دقیقا یک سال تا پایان عمر این دوره دولت باقی مانده است. اما برخلاف دوره‌های گذشته که در این زمان سر صدا‌های فراوانی از دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب در مورد انتخابات ریاست جمهوری به گوش می‌رسید، حالا صدای چندان بلندی برنمی آید. البته شاید هنوز برای گرم شدم تنور انتخابات ریاست جمهوری کمی زود باشد و یا شاید کم رمق‌تر از گذشته باشد.
با این وجود معدود صدایی که در حال حاضر به گوش می‌رسد، زمزمه اصولگرایان است که آهسته آهسته برای انتخابات ریاست جمهوری دوره سیزدهم حاضر می‌شوند. اما در طرف مقابل و در اردوگاه اصلاح طلبان سکوت ادامه داری که از انتخابات مجلس یازدهم آغاز شده انگار قرار است همچنان ادامه داشته باشد. با این شرایط برخی گمانه‌ها در مورد حضور برخی چهره‌های اصلاح طلب نیز مطرح شده است.
به گزارش فرادید، اردوگاه اصولگرایان که در انتخابات مجلس توانست اکثر کرسی‌ها را از آن خود کند، امیدوار است تا در انتخابات ریاست جمهوری دوره سیزدهم هم پیروز از میدان خارج شود. البته این موضوع بسته به میزان مشارکت مردم، عملکرد اصولگرایان مجلس، عملکرد وفعالیت اصلاح طلبان دارد.
در حال حاضر سه سال از دولت دوازدهم به ریاست جمهوری حسن روحانی گذشته و دقیقا یک سال تا پایان عمر این دوره دولت باقی مانده است. اما برخلاف دوره‌های گذشته که در این زمان سر صدا‌های فراوانی از دو جناح اصولگرا و اصلاح طلب در مورد انتخابات ریاست جمهوری به گوش می‌رسید، حالا صدای چندان بلندی برنمی آید. البته شاید هنوز برای گرم شدم تنور انتخابات ریاست جمهوری کمی زود باشد و یا شاید کم رمق‌تر از گذشته باشد.
با این وجود معدود صدایی که در حال حاضر به گوش می‌رسد، زمزمه اصولگرایان است که آهسته آهسته برای انتخابات ریاست جمهوری دوره سیزدهم حاضر می‌شوند. اما در طرف مقابل و در اردوگاه اصلاح طلبان سکوت ادامه داری که از انتخابات مجلس یازدهم آغاز شده انگار قرار است همچنان ادامه داشته باشد. با این شرایط برخی گمانه‌ها در مورد حضور برخی چهره‌های اصلاح طلب نیز مطرح شده است.
سعید جلیلی گزینه ثابت جناح راست
او که سابقه معاونت اروپا و آمریکا در وزارت امور خارجه و دبیری شورای عالی امنیت ملی در دولت احمدی نژاد را دارد، در طول دو دوره گذشته به عنوان کاندیدای جبهه پایداری در سال ۱۳۹۲ و جز گزینه‌های نهایی اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری دوره دوازدهم معرفی شده است.
سعید جلیلی در انتخابات ۹۲ مورد حمایت جدی آیت‌الله مصباح و جبهه پایداری قرار گرفت. جلیلی که با شعار «حیات طیبه» وارد رقابت‌های انتخاباتی شده بود در نهایت با کمی بیش از چهار میلیون رای نفر سوم آن انتخابات شد.
اما در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۶ او به نفع محمدباقر قالیباف و حجت الاسلام رئیسی کنار کشید تا پایندی به اصول حزبی را رعایت کرده باشد. اما حالا آقای قالیباف به ریاست مجلس شورای اسلامی رسیده و حجت الاسلام رئیسی نیز ریاست قوه قضائیه را برعهده گرفته است. در چنین شرایطی جلیلی براساس گمانه‌ها یکی از کاندیدا‌های احتمالی اردوگاه اصولگرایان خواهد بود.
سعید جلیلی در انتخابات ۹۲ مورد حمایت جدی آیت‌الله مصباح و جبهه پایداری قرار گرفت. جلیلی که با شعار «حیات طیبه» وارد رقابت‌های انتخاباتی شده بود در نهایت با کمی بیش از چهار میلیون رای نفر سوم آن انتخابات شد.
اما در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۶ او به نفع محمدباقر قالیباف و حجت الاسلام رئیسی کنار کشید تا پایندی به اصول حزبی را رعایت کرده باشد. اما حالا آقای قالیباف به ریاست مجلس شورای اسلامی رسیده و حجت الاسلام رئیسی نیز ریاست قوه قضائیه را برعهده گرفته است. در چنین شرایطی جلیلی براساس گمانه‌ها یکی از کاندیدا‌های احتمالی اردوگاه اصولگرایان خواهد بود.
«سعید جلیلی» عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در سال ۱۳۴۴ به دنیا آمد. پدر او دانش‌آموخته‌ی زبان فرانسه و معلم بود.
جلیلی دارای دکتری معارف اسلامی و علوم سیاسی از دانشگاه امام صادق است. او در دو مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد نیز در همین دانشگاه تحصیل کرده است.
بازگشت دوباره محمود احمدی نژاد
احمدی نژاد در انتخابات دوره گذشته بر خلاف توصیه‌ی علنی رهبر انقلاب مبنی بر عدم کاندیداتوری، ثبت‌نام کرد و از سوی شورای نگهبان رد صلاحیت شد. با این وجود روز‌های گذشته مرتضی طلایی، فعال سیاسی اصولگرا و چهره نزدیک به قالیباف، مدعی شده بود که او برای ۱۴۰۰ در حال رایزنی با شورای نگهبان است تا تأیید صلاحیت خودش را بگیرد؛ اتفاقی که بعید است رخ دهد، چراکه سیاست نشان داده تکلیفش را با احمدی‌نژاد روشن کرده است.
سابقه و تجربه هم نشان داده که یک فرد بیش از دو دوره قرار نیست رئیس‌جمهوری شود. شاهدش رد صلاحیت آیت الله هاشمی در سال ۹۲ است. فارغ از اینها، گفته‌ها و شواهد هم حاکی است که اراده بر نیامدن احمدی‌نژاد است.
باهنر پیش از این گفته بود: «من حضرت آیت‌الله جنتی را در یکی از جلسات مجمع تشخیص دیدم. بعد از این بود که حضرت آقا سفارش کرده بودند که آمدن احمدی‌نژاد به مصلحت نیست. به آقای جنتی گفتم احمدی‌نژاد کاندیدا می‌شود. گفت: واقعا کاندیدا می‌شود؟ خبر داری؟ گفتم به‌هیچ‌وجه. فقط تحلیل دارم. آیت‌الله جنتی خیلی تعجب کرد و گفت: اگر نامزد بشود یعنی به دنبال فتنه است. یادم هست آن زمان به کسی دیگر نگفتم».
"محمود احمدی نژاد" رئیس‌جمهور دولت‌های نهم و دهم در ششم آبان ۱۳۳۶ به دنیا آمد. او متولد روستای آرادان شهرستان گرمسار است.
احمدی‌نژاد دارای دکتری مهندسی و برنامه ریزی حمل و نقل از دانشگاه علم و صنعت بوده و اکنون دانشیار و عضو هیئت علمی این دانشگاه است.
بنا بر آنچه در زندگینامه رسمی منتشر شده آقای احمدی‌نژاد آمده است، او پس از انقلاب «از پایه‌گذاران انجمن اسلامی دانشگاه علم و صنعت» بوده و در دوران جنگ نیز به عنوان «داوطلب بسیجی» در قسمت‌های مختلف به ویژه مهندسی رزمی حضور داشت.
احمدی‌نژاد در دولت سازندگی به‌عنوان فرماندار ماکو و خوی و همچنین استاندار اردبیل مشغول فعالیت بوده است.
او از سال ۱۳۸۲ تا ۱۳۸۴ به‌عنوان شهردار تهران انتخاب شد و در تیرماه ۸۴ نیز توانست رای اکثریت را در انتخابات ریاست جمهوری از آن خود کند.
سابقه و تجربه هم نشان داده که یک فرد بیش از دو دوره قرار نیست رئیس‌جمهوری شود. شاهدش رد صلاحیت آیت الله هاشمی در سال ۹۲ است. فارغ از اینها، گفته‌ها و شواهد هم حاکی است که اراده بر نیامدن احمدی‌نژاد است.
باهنر پیش از این گفته بود: «من حضرت آیت‌الله جنتی را در یکی از جلسات مجمع تشخیص دیدم. بعد از این بود که حضرت آقا سفارش کرده بودند که آمدن احمدی‌نژاد به مصلحت نیست. به آقای جنتی گفتم احمدی‌نژاد کاندیدا می‌شود. گفت: واقعا کاندیدا می‌شود؟ خبر داری؟ گفتم به‌هیچ‌وجه. فقط تحلیل دارم. آیت‌الله جنتی خیلی تعجب کرد و گفت: اگر نامزد بشود یعنی به دنبال فتنه است. یادم هست آن زمان به کسی دیگر نگفتم».
"محمود احمدی نژاد" رئیس‌جمهور دولت‌های نهم و دهم در ششم آبان ۱۳۳۶ به دنیا آمد. او متولد روستای آرادان شهرستان گرمسار است.
احمدی‌نژاد دارای دکتری مهندسی و برنامه ریزی حمل و نقل از دانشگاه علم و صنعت بوده و اکنون دانشیار و عضو هیئت علمی این دانشگاه است.
بنا بر آنچه در زندگینامه رسمی منتشر شده آقای احمدی‌نژاد آمده است، او پس از انقلاب «از پایه‌گذاران انجمن اسلامی دانشگاه علم و صنعت» بوده و در دوران جنگ نیز به عنوان «داوطلب بسیجی» در قسمت‌های مختلف به ویژه مهندسی رزمی حضور داشت.
احمدی‌نژاد در دولت سازندگی به‌عنوان فرماندار ماکو و خوی و همچنین استاندار اردبیل مشغول فعالیت بوده است.
او از سال ۱۳۸۲ تا ۱۳۸۴ به‌عنوان شهردار تهران انتخاب شد و در تیرماه ۸۴ نیز توانست رای اکثریت را در انتخابات ریاست جمهوری از آن خود کند.
مهرداد بذرپاش گزینه جوان اردوگاه راست
سبد جناح اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ نسبت به دوره‌های پیشین خالی‌تر به نظر می‌رسد، با این حال شورای ائتلاف اصولگرایان سعی خواهد کرد با اجماع میان احزاب و گروه‌های هم سو و پایداری، چهره‌های جوان‌تر و یا متفاوت‌تر از دوره‌های پیشین را معرفی کند. در این میان به نظر می‌رسد شانس مهرداد بذرپاش مدیرعامل سابق شرکت سایپا و معاون محمود احمدی نژاد در سازمان امور جوان بیشتر از هم سن و سال‌های اوست.
بذرپاش در انتخابات مجلس نهم به‌عنوان نماینده تهران انتخاب و عضو هیئت رئیسه مجلس شد. او از منتقدان جدی دولت روحانی و از مخالفان تصویب لایحه‌ی مربوط به اجرایی شدن برجام در مجلس نهم بود.
آقای بذرپاش از چهره‌های جوان جریان اصولگراست که بر اساس شنیده‌ها یکی از افراد اثرگذار در تهیه فهرست انتخاباتی اصولگرایان در انتخابات دوم اسفند ۹۸ بوده است.
«مهرداد بذرپاش» نماینده‌ی تهران در مجلس نهم و معاون رئیس‌جمهور در دولت احمدی‌نژاد در سال ۱۳۵۹ به دنیا آمد. پدر او از شهدای جنگ تحمیلی عراق علیه ایران است.
بذرپاش دارای دکتری مدیریت تکنولوژی از دانشگاه علامه طباطبایی و کارشناسی ارشد مدیریت اجرایی از همین دانشگاه است.
محمود واعظی کاندیدای اول، محمد جواد آذری جهرمی گزینه دوم میانه روها
محمود واعظی از چهره‌های حزب اعتدال و توسعه است که مشی میانه‌رو دارد و بر این باور است که ضرورت دارد تا معتدلین دو جریان عمده سیاسی کشور در کنار یکدیگر فعالیت کرده و باید از طیف‌های تندرو دو جناح فاصله گرفت. بسیاری او را اثرگذارترین فرد، پس از رئیس‌جمهور در تصمیمات اصلی دولت دوم حسن روحانی در حوزه‌های مختلف می‌دانند.
با این حال بسیاری از افراد حاضر در دولت بر این عقیده اند که گزینه نهایی میانه روها محمود واعظی، رئیس دفتر رئیس جمهوری در دولت دوازدهم و وزیر ارتباطات دولت یازدهم خواهد بود. اما برخی از هم حزبی های او همچون غلامعلی دهقان از اعضای حزب اعتدال و توسعه می گویند که بعید به نظرمی رسد واعظی کاندیدا شود.
«محمود واعظی» رئیس دفتر رئیس‌جمهور در سال ۱۳۳۱ به دنیا آمد. او متولد خیابان خراسان در جنوب شهر تهران است.
واعظی دارای دکتری روابط بین‌الملل از دانشگاه ورشو است. او در سال ۱۳۵۰ برای ادامه‌ی تحصیل به آمریکا رفت و در رشته‌ی مهندسی برق و مخابرات موفق به اخذ مدرک کارشناسی و‌کارشناسی ارشد شد.
واعظی در دولت اول حسن روحانی به‌عنوان وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات حضور داشت. از چالش‌های مهم او فشار‌های نهاد‌های مختلف برای ایجاد محدودیت در فضای مجازی بود. از اقدامات مهم او در هنگام حضور چهار ساله در وزارت ارتباطات می‌توان به افزایش پهنای باند اینترنت که سبب افزایش کیفیت و سرعت اینترنت شد و همچنین تصمیم‌گیری برای پیوستن دوباره سازمان فضایی به وزارت ارتباطات اشاره کرد؛ این هر دو با مخالفت‌های و فشار‌هایی از سوی مخالفان روبرو شد.
هم‌زمان با آغاز دولت دوم حسن روحانی، واعظی به‌عنوان رئیس دفتر رئیس‌جمهور منصوب شد. حضور واعظی در دفتر رئیس‌جمهور با گلایه‌ها و اعتراضات از سوی طیف‌هایی از جریان اصلاح‌طلب همراه شد. این گروه از اصلاح‌طلبان بر این عقیده هستند که حضور واعظی در دفتر ریاست‌جمهوری علاوه بر آن که سبب دشوارتر شدن ارتباط چهره‌های این جریان با رئیس‌جمهوری شده بلکه زمینه‌ی لازم را برای مداخلات بیش از پیش واعظی در تصمیم‌گیری و عزل و نصب‌های دولت فراهم کرده است.
با وجود همه‌ی این نقدها، اما اعتماد بسیار حسن روحانی به واعظی نه تنها کم نشد بلکه می‌توان گفت: او در بسیاری از مسائل نقشی فراتر از رئیس دفتر را در دولت ایفا می‌کند.
از جمله حاشیه‌های دیگر حضور واعظی در در نهاد ریاست‌جمهوری به استعفای ظریف برمی‌گشت. واعظی در واکنش به شایعه‌هایی که علت استعفای ظریف در زمستان۹۷ را ناشی از اقدامات او می‌دانستند گفته بود: «هیچ قصور و تقصیری در مجموعه ریاست جمهوری وجود نداشته است…مواضع و عملکرد هوشمندانه و مؤثر دکتر ظریف پاسخی محکم به برخی تحلیل‌های نادرست و مغرضانه است. جمهوری اسلامی تنها یک سیاست خارجی و یک وزیر خارجه دارد»
با این حال بسیاری از افراد حاضر در دولت بر این عقیده اند که گزینه نهایی میانه روها محمود واعظی، رئیس دفتر رئیس جمهوری در دولت دوازدهم و وزیر ارتباطات دولت یازدهم خواهد بود. اما برخی از هم حزبی های او همچون غلامعلی دهقان از اعضای حزب اعتدال و توسعه می گویند که بعید به نظرمی رسد واعظی کاندیدا شود.
«محمود واعظی» رئیس دفتر رئیس‌جمهور در سال ۱۳۳۱ به دنیا آمد. او متولد خیابان خراسان در جنوب شهر تهران است.
واعظی دارای دکتری روابط بین‌الملل از دانشگاه ورشو است. او در سال ۱۳۵۰ برای ادامه‌ی تحصیل به آمریکا رفت و در رشته‌ی مهندسی برق و مخابرات موفق به اخذ مدرک کارشناسی و‌کارشناسی ارشد شد.
واعظی در دولت اول حسن روحانی به‌عنوان وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات حضور داشت. از چالش‌های مهم او فشار‌های نهاد‌های مختلف برای ایجاد محدودیت در فضای مجازی بود. از اقدامات مهم او در هنگام حضور چهار ساله در وزارت ارتباطات می‌توان به افزایش پهنای باند اینترنت که سبب افزایش کیفیت و سرعت اینترنت شد و همچنین تصمیم‌گیری برای پیوستن دوباره سازمان فضایی به وزارت ارتباطات اشاره کرد؛ این هر دو با مخالفت‌های و فشار‌هایی از سوی مخالفان روبرو شد.
هم‌زمان با آغاز دولت دوم حسن روحانی، واعظی به‌عنوان رئیس دفتر رئیس‌جمهور منصوب شد. حضور واعظی در دفتر رئیس‌جمهور با گلایه‌ها و اعتراضات از سوی طیف‌هایی از جریان اصلاح‌طلب همراه شد. این گروه از اصلاح‌طلبان بر این عقیده هستند که حضور واعظی در دفتر ریاست‌جمهوری علاوه بر آن که سبب دشوارتر شدن ارتباط چهره‌های این جریان با رئیس‌جمهوری شده بلکه زمینه‌ی لازم را برای مداخلات بیش از پیش واعظی در تصمیم‌گیری و عزل و نصب‌های دولت فراهم کرده است.
با وجود همه‌ی این نقدها، اما اعتماد بسیار حسن روحانی به واعظی نه تنها کم نشد بلکه می‌توان گفت: او در بسیاری از مسائل نقشی فراتر از رئیس دفتر را در دولت ایفا می‌کند.
از جمله حاشیه‌های دیگر حضور واعظی در در نهاد ریاست‌جمهوری به استعفای ظریف برمی‌گشت. واعظی در واکنش به شایعه‌هایی که علت استعفای ظریف در زمستان۹۷ را ناشی از اقدامات او می‌دانستند گفته بود: «هیچ قصور و تقصیری در مجموعه ریاست جمهوری وجود نداشته است…مواضع و عملکرد هوشمندانه و مؤثر دکتر ظریف پاسخی محکم به برخی تحلیل‌های نادرست و مغرضانه است. جمهوری اسلامی تنها یک سیاست خارجی و یک وزیر خارجه دارد»
آذری جهرمی، وزیر کنونی ارتباطات
محمد جواد آذری جهرمی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات دولت دوازدهم یکی از جنجالی‌ترین همکاران روحانی است. از همان ابتدای کار و جلسات اخذ رای اعتماد مورد توجه قرار گرفت و در هفته‌های اخیر به صورت مداوم در صدر اخبار بوده است.
همکاری با چهره پرنفوذ کابینه یعنی محمود واعظی برای جهرمی با عاقبت به خیری سیاسی همراه بود و او را در عنفوان جوانی به کرسی وزارت رساند. او با وجود همه حرف و حدیث‌های موجود در مورد امنیتی و اطلاعاتی بودن، توانست رای موافق نمایندگان مجلس را از آن خود کرده و نایب واعظی در وزارات ارتباطات باشد.
جوان جویای نام کابینه با افزایش ارتباطات خود با جوانان در دنیای مجازی و حقیقی آرام آرام چهره دیگر از خود ترسیم کرد و بدبینی‌های روز اول را تا حدی رفع نمود. اتفاقات اخیر در فضای سیاسی و اجتماعی ایران نیز فرصت دیگری برای عرض اندام به او داده است. با این حال از او به عنوان یکی از گزینه‌های حزب اعتدال و توسعه نام برده می‌شود.
محمدجواد آذری جهرمی در سال ۱۳۶۰ در شهرستان جهرم، استان فارس به دنیا آمده است و کارشناسی ارشد خود در رشته مهندسی برق گرایش قدرت را از دانشگاه صنعت آب و برق دریافت کرده است.
محسن هاشمی رفسنجانی یا اسحاق جهانگیری گزینه نهایی حزب کارگزاران
محسن هاشمی رئیس شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی ایران است که با وجود حضور جدی سال‌های اخیرش در سیاست، اما همچنان نامش با مترو گره خورده است. فرزند ارشد آیت‌الله هاشمی که همچون پدرش بر پرهیز از تندروی اصرار دارد روابط نسبتاً خوبی با مقامات نظام داشته و در بین اصلاح‌طلبان نیز چهره‌ای مقبول محسوب می‌شود.
البته حزب کارگزاران نام "اسحاق جهانگیری" معاون اول رئیس جمهوری در دولت یازدهم و دوازدهم را هم برای کاندیداتوری مطرح می‌کنند، اما برخی از اعضای این حزب معتقدند که «اسحاق جهانگیری را به او (روحانی) بخشیده اند! یعنی سال ۹۶ قربانی انتخاباتی روحانی شده است»؛ بنابراین به احتمال زیاد جهانگیری گزینه جدی حزب کارگزاران سازندگی برای انتخابات ۱۴۰۰ محسوب نمی‌شود و حزب کارگزاران در شرایط فعلی به عنوان آلترناتیو هاشمی، وی را مطرح می‌کند.
"محسن هاشمی رفسنجانی" رئیس شورای شهر تهران در سال ۱۳۴۰ به دنیا آمد. پدر او آیت‌الله هاشمی، مسئولیت‌هایی همچون رئیس‌جمهور و ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام را بر عهده داشت.
هاشمی دارای کارشناسی ارشد مهندسی مکانیک از دانشگاه پلی تکنیک مونترال کانادا است.
بنا بر آنچه در زندگینامه‌ی رسمی منتشر شده‌ی آقای هاشمی آمده است، او در دوران جنگ تحمیلی عراق علیه ایران «در بخش صنایع موشکی سپاه پاسداران نقش عمده‌ای ایفا کرد» و در دولت سازندگی نیز به عنوان «نخستین رئیس دفتر بازرسی ویژه رئیس جمهوری» انتخاب شد.
هاشمی در سال ۱۳۷۶ مدیریت شرکت بهره‌برداری متروی تهران را بر عهده گرفت. حضور او در در این سِمت سبب به وجود آمدن تحولی قابل ملاحظه در مترو تهران شد، موضوعی که منتقدان هاشمی نیز کمتر آن را انکار می‌کنند.
هاشمی در دوران مدیریت خود در مترو با شش شهردار که دیدگاه‌های متفاوتی به موضوعات شهر تهران و به ویژه مترو داشتند کار کرد، اما در نهایت در اواخر سال ۱۳۸۹ و پس از بیشتر از یک دهه حضور در مترو استعفا کرد. او یکی از دلایل استعفای خود را «عدم همکاری دولت احمدی‌نژاد» عنوان کرده بود.
محسن هاشمی در سال ۱۳۹۲ به‌عنوان معاون عمرانی دانشگاه آزاد از سوی رئیس وقت این دانشگاه منصوب شد و پس از حضور در شورای شهر تهران به دلیل آنچه «حجم بالای کار در شورای شهر» اعلام شد در سال ۱۳۹۶ از معاونت عمرانی دانشگاه آزاد استعفا کرد.
هاشمی در انتخابات شورای شهر تهران در سال ۱۳۹۶ از سوی مردم انتخاب شد. او در این انتخابات با دست یافتن به بیش از یک‌میلیون و هفتصد و پنجاه هزار رای رکوردی بی سابقه را به نام خود ثبت کرد.
هاشمی از سوی اعضای شورای شهر تهران به‌عنوان رئیس این شورا انتخاب شد. او در سه مقطع زمانی انتخاب شهردار توسط پنجمین دوره شورای شهر تهران همواره به‌عنوان یکی از نامزد‌ها مطرح می‌شد، اما به دلیل نبود اجماع بین اعضای شورا، در رقابت انتخاب شهردار حضور پیدا نمی‌کرد.
از جمله اظهارنظر‌های جنجالی هاشمی در سال‌های اخیر می‌توان به پاسخ‌های او به اظهارات قالیباف و فتاح اشاره کرد. او در پاسخ به قالیباف که گفته بود «مترو ۲۰ سال در اختیار خانواده هاشمی بوده، ولی ۷۰ کیلومتر مترو ساختند، اما ۱۲ سال در اختیار ما بود و ۲۰۰ کیلومتر مترو ساختیم»، گفت: آن زمانی که ایشان می‌گویند هم من مدیرعامل مترو بودم و فقط دو سال در دوره مدیریت قالیباف من مدیر عامل مترو نبودم که البته باز هم مترو کار خودم بود. هاشمی در پاسخ به فتاح که از «ادعا‌ها و جر و بحث‌های زیاد پس از فوت آیت‌الله هاشمی» برای تخلیه کاخ مرمر گلایه کرده بود هم گفته بود: همه دیگر مقامات کشور که مسئولیت‌هایی حکومتی داشته و دارند ۴۰ سال است به واسطه مسئولیتشان در کاخ‌های بازمانده از دوره پهلوی مستقر هستند.
محمد جواد ظریف
ظریف به دلیل فعالیت در وزارت امور خارجه و ممنوعیت حضور در احزاب سیاسی به شکل رسمی به‌عنوان چهره‌ای در یکی از دو جریان اصولگرا یا اصلاح‌طلب نیست، اما با توجه به عملکرد او در چهار دهه‌ی اخیر می‌توان ظریف را دیپلماتی میانه‌رو نامید که معمولاً جریان اصولگرا منتقد اوست. با این حال به نظر می‌رسد اگر خود او تمایل به حضور در انتخابات ریاست جمهوری دوره سیزدهم داشته باشد، بیشترین شانس را در اردوگاه اصلاح طلبان خواهد داشت.
حضور ظریف در وزارت امور خارجه با دو نقطه‌ی عطف در تاریخ دیپلماسی جمهوری اسلامی همراه بود؛ مذاکره‌ی مستقیم وزرای امور خارجه ایران و آمریکا، پس از سال‌ها ممنوعیت مذاکره‌ی دو جانبه و دست یافتن به توافق هسته‌ای با گروه ۵+۱ که سبب رفع بخش بزرگی از تحریم‌ها شد. این هر دو مخالفانی جدی در داخل و خارج از کشور داشت. مخالفان داخلی برجام که خود را «دلواپس» می‌نامیدند با حملات شدید و بی سابقه به وزیر امور خارجه بر این باور بودند که ظریف در مذاکرات هسته‌ای واداده و سازشکار بوده و مذاکره با آمریکا و توافق هسته‌ای سبب تعطیلی صنعت هسته‌ای و عدم رفع تحریم‌ها شده است.
دوران حضور ظریف در دولت دوم روحانی، اما با خروج آمریکا از برجام و همینطور استعفایی جنجالی از سوی او همراه شد.
آقای ظریف در اسفند ۹۷ در اعتراض به عدم اطلاع‌رسانی به او درباره‌ی سفر بشار اسد به تهران از سِمت خود استعفا کرد که البته این استعفا مورد موافقت رئیس‌جمهور قرار نگرفت.
خروج آمریکا از توافق هسته‌ای، بازگشت مجدد تحریم‌ها و کاهش محدوده اختیارات او از جمله چالش‌های جواد ظریف، در جایگاه وزیر امور خارجه در سال‌های اخیر بوده است.
"محمدجواد ظریف" وزیر امور خارجه ایران در هفدهم دی ۱۳۳۸ به دنیا آمد. پدر او از تاجران مشهور اصفهان بود.
ظریف دارای دکتری روابط و حقوق بین‌الملل از دانشگاه دنور آمریکا و در سال‌های ۱۳۷۶-۸۸ استاد میهمان دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران بوده است.
بنا بر آنچه در زندگینامه رسمی منتشر شده‌ی آقای ظریف آمده است، او در سال‌های پیش از انقلاب به دلیل «شرایط سیاسی و امنیتی» برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در دوران دانشجویی از «فعالان و مسئولین انجمن اسلامی دانشجویان در آمریکا و کانادا» بود.
ظریف در سال‌های ابتدای انقلاب به‌عنوان مشاور در کنسولگری ایران در سانفرانسیسکو و نمایندگی جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد به فعالیت پرداخته و در نهایت در سال ۱۳۶۸ معاون نماینده‌ی دائم ایران در سازمان ملل شد. ظریف در این دوران در مذاکرات منجر به قطعنامه ۵۹۸ نقش داشت.
او سپس به عنوان معاون حقوقی و بین‌الملل وزارت امور خارجه انتخاب شد و پس از حدود یک دهه حضور در معاونت وزارت امور خارجه، به‌عنوان نماینده‌ی دائم ایران در سازمان ملل راهی نیویورک شد. دوران حضور او در آمریکا که همراه با تلاش جدی او برای ایجاد ارتباط گسترده با جامعه آمریکا بود همواره مورد اعتراض طیف تندرو جریان اصولگرا قرار داشت.
ظریف در دوران دولت احمدی‌نژاد، به دلیل اختلاف جدی با رئیس‌جمهور وقت کنار گذاشته شد و هشت سال بعد از آن دوران، با آغاز به کار دولت روحانی به‌عنوان وزیر امور خارجه مشغول فعالیت است.
حضور ظریف در وزارت امور خارجه با دو نقطه‌ی عطف در تاریخ دیپلماسی جمهوری اسلامی همراه بود؛ مذاکره‌ی مستقیم وزرای امور خارجه ایران و آمریکا، پس از سال‌ها ممنوعیت مذاکره‌ی دو جانبه و دست یافتن به توافق هسته‌ای با گروه ۵+۱ که سبب رفع بخش بزرگی از تحریم‌ها شد. این هر دو مخالفانی جدی در داخل و خارج از کشور داشت. مخالفان داخلی برجام که خود را «دلواپس» می‌نامیدند با حملات شدید و بی سابقه به وزیر امور خارجه بر این باور بودند که ظریف در مذاکرات هسته‌ای واداده و سازشکار بوده و مذاکره با آمریکا و توافق هسته‌ای سبب تعطیلی صنعت هسته‌ای و عدم رفع تحریم‌ها شده است.
دوران حضور ظریف در دولت دوم روحانی، اما با خروج آمریکا از برجام و همینطور استعفایی جنجالی از سوی او همراه شد.
آقای ظریف در اسفند ۹۷ در اعتراض به عدم اطلاع‌رسانی به او درباره‌ی سفر بشار اسد به تهران از سِمت خود استعفا کرد که البته این استعفا مورد موافقت رئیس‌جمهور قرار نگرفت.
خروج آمریکا از توافق هسته‌ای، بازگشت مجدد تحریم‌ها و کاهش محدوده اختیارات او از جمله چالش‌های جواد ظریف، در جایگاه وزیر امور خارجه در سال‌های اخیر بوده است.
"محمدجواد ظریف" وزیر امور خارجه ایران در هفدهم دی ۱۳۳۸ به دنیا آمد. پدر او از تاجران مشهور اصفهان بود.
ظریف دارای دکتری روابط و حقوق بین‌الملل از دانشگاه دنور آمریکا و در سال‌های ۱۳۷۶-۸۸ استاد میهمان دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران بوده است.
بنا بر آنچه در زندگینامه رسمی منتشر شده‌ی آقای ظریف آمده است، او در سال‌های پیش از انقلاب به دلیل «شرایط سیاسی و امنیتی» برای ادامه تحصیل به آمریکا رفت و در دوران دانشجویی از «فعالان و مسئولین انجمن اسلامی دانشجویان در آمریکا و کانادا» بود.
ظریف در سال‌های ابتدای انقلاب به‌عنوان مشاور در کنسولگری ایران در سانفرانسیسکو و نمایندگی جمهوری اسلامی در سازمان ملل متحد به فعالیت پرداخته و در نهایت در سال ۱۳۶۸ معاون نماینده‌ی دائم ایران در سازمان ملل شد. ظریف در این دوران در مذاکرات منجر به قطعنامه ۵۹۸ نقش داشت.
او سپس به عنوان معاون حقوقی و بین‌الملل وزارت امور خارجه انتخاب شد و پس از حدود یک دهه حضور در معاونت وزارت امور خارجه، به‌عنوان نماینده‌ی دائم ایران در سازمان ملل راهی نیویورک شد. دوران حضور او در آمریکا که همراه با تلاش جدی او برای ایجاد ارتباط گسترده با جامعه آمریکا بود همواره مورد اعتراض طیف تندرو جریان اصولگرا قرار داشت.
ظریف در دوران دولت احمدی‌نژاد، به دلیل اختلاف جدی با رئیس‌جمهور وقت کنار گذاشته شد و هشت سال بعد از آن دوران، با آغاز به کار دولت روحانی به‌عنوان وزیر امور خارجه مشغول فعالیت است.
معصومه ابتکار
خانم ابتکار از چهره‌های جریان اصلاحات است که حضور طولانی‌مدت او در پست‌های بالای مدیریتی در دولت‌های مختلف باعث شده تا امکان حضور او به‌عنوان نامزد انتخابات ۱۴۰۰ مطرح شود. اما از آنجا که تاکنون هیچ نامزدی از میان زنان برای انتخابات ریاست جمهوری پذیرفته نشده است، احتمال حضور او کمتر از دیگران است. البته اگر این تابو شکسته شود، مطمئناً او در شمار گزینه‌های نهایی اصلاح طلبان خواهد بود.
«معصومه ابتکار» معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده در سال ۱۳۳۹ به دنیا آمد. پدر او، تقی ابتکار مدرس دانشگاه بود و از آبان ۱۳۵۸ تا اسفند ۱۳۵۹ ریاست سازمان حفاظت محیط زیست را بر عهده داشت.
ابتکار دارای فوق‌لیسانس و دکتری ایمنی شناسی (ایمونولوژی) از دانشگاه تربیت مدرس بوده و دانشیار این دانشگاه است.
بنا بر آنچه در زندگینامه‌ی رسمی منتشر شده‌ی خانم ابتکار آمده است، او «اولین زن در جمهوری اسلامی ایران است که به هیئت دولت راه یافت و همچنین به عنوان یکی از هفت «قهرمان زمین» سال ۲۰۰۶ سازمان ملل متحد انتخاب شد».
معصومه ابتکار از دانشجویانی بود که در ماجرای اشغال سفارت آمریکا حضور داشت. او درباره‌ی آن روز‌ها کتابی را با عنوان «تسخیر» منتشر کرد. این کتاب اولین بار به زبان انگلیسی نگارش شده و در کانادا توسط انتشارات «تالون بوکز» به چاپ رسیده است.
ابتکار درباره‌ی اشغال سفارت آمریکا با تاکید بر این که از دیوار سفارت بالا نرفته و سه روز پس از حادثه به‌عنوان مترجم به جمع دانشجویان داخل سفارت ملحق شده، می‌گوید: «ما دانشجویانی که محاصره و اشغال سفارت آمریکا را برنامه‌ریزی و اجرا کردیم، هرگز پیش‌بینی نمی‌کردیم که این واقعه بیش از چند ساعت یا حداکثر چند روز طول بکشد. هرگز تصور نمی‌کردیم که اقدام اعتراض‌آمیز ما چنین تاثیر عمیقی بر تاریخ سیاسی کشور و منطقه داشته باشد»
ابتکار در سال‌های ابتدایی انقلاب سردبیری کیهان انگلیسی را عهده‌دار بود و فصلنامه فرزانه را به عنوان نخستین نشریه مطالعات و تحقیقات مسائل زنان به دو زبان فارسی و انگلیسی راه اندازی کرد. او در دولت اصلاحات با حکم سیدمحمد خاتمی، معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست شد؛ این نخستین بار پس از انقلاب بود که یک زن به هیئت دولت راه می‌یافت.
حضور هشت ساله‌ی ابتکار در سازمان حفاظت محیط‌زیست در دولت اصلاحات تحولی قابل ملاحظه را در این حوزه ایجاد کرد. موضوعی که حتی منتقدان او نیز آن را کمتر انکار کرده‌اند.
ابتکار پس از آغاز دولت احمدی‌نژاد و تغییرات به وجود در سازمان حفاظت محیط‌زیست، مرکز صلح و محیط زیست را به عنوان یک سازمان غیر دولتی تاسیس کرد.
در سال ۱۳۹۲ بنیاد جهانی انرژی معصومه ابتکار را به عنوان «بانون محیط زیست جهان» معرفی کرده و جایزه معنوی یک عمر دستاورد را به دلیل «تعهد و احساس مسئولیت در قبال حفظ کره زمین» به وی اعطاء کرد.
ابتکار در سال ۸۵ در انتخابات شورای شهر تهران از سوی مردم انتخاب شد و یکی از چهره‌های اصلاح‌طلب در آن دوره‌ی شورای شهر بود.
با انتخاب حسن روحانی و آغاز به کار دولت اعتدال، معصومه ابتکار دوباره به سازمان حفاظت محیط‌زیست بازگشت و به مدت چهار سال در این سازمان حضور داشت. ابتکار در دولت دوم روحانی نیز جایگزین شهیندخت مولاوردی در معاونت امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری شد.
«معصومه ابتکار» معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده در سال ۱۳۳۹ به دنیا آمد. پدر او، تقی ابتکار مدرس دانشگاه بود و از آبان ۱۳۵۸ تا اسفند ۱۳۵۹ ریاست سازمان حفاظت محیط زیست را بر عهده داشت.
ابتکار دارای فوق‌لیسانس و دکتری ایمنی شناسی (ایمونولوژی) از دانشگاه تربیت مدرس بوده و دانشیار این دانشگاه است.
بنا بر آنچه در زندگینامه‌ی رسمی منتشر شده‌ی خانم ابتکار آمده است، او «اولین زن در جمهوری اسلامی ایران است که به هیئت دولت راه یافت و همچنین به عنوان یکی از هفت «قهرمان زمین» سال ۲۰۰۶ سازمان ملل متحد انتخاب شد».
معصومه ابتکار از دانشجویانی بود که در ماجرای اشغال سفارت آمریکا حضور داشت. او درباره‌ی آن روز‌ها کتابی را با عنوان «تسخیر» منتشر کرد. این کتاب اولین بار به زبان انگلیسی نگارش شده و در کانادا توسط انتشارات «تالون بوکز» به چاپ رسیده است.
ابتکار درباره‌ی اشغال سفارت آمریکا با تاکید بر این که از دیوار سفارت بالا نرفته و سه روز پس از حادثه به‌عنوان مترجم به جمع دانشجویان داخل سفارت ملحق شده، می‌گوید: «ما دانشجویانی که محاصره و اشغال سفارت آمریکا را برنامه‌ریزی و اجرا کردیم، هرگز پیش‌بینی نمی‌کردیم که این واقعه بیش از چند ساعت یا حداکثر چند روز طول بکشد. هرگز تصور نمی‌کردیم که اقدام اعتراض‌آمیز ما چنین تاثیر عمیقی بر تاریخ سیاسی کشور و منطقه داشته باشد»
ابتکار در سال‌های ابتدایی انقلاب سردبیری کیهان انگلیسی را عهده‌دار بود و فصلنامه فرزانه را به عنوان نخستین نشریه مطالعات و تحقیقات مسائل زنان به دو زبان فارسی و انگلیسی راه اندازی کرد. او در دولت اصلاحات با حکم سیدمحمد خاتمی، معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط‌زیست شد؛ این نخستین بار پس از انقلاب بود که یک زن به هیئت دولت راه می‌یافت.
حضور هشت ساله‌ی ابتکار در سازمان حفاظت محیط‌زیست در دولت اصلاحات تحولی قابل ملاحظه را در این حوزه ایجاد کرد. موضوعی که حتی منتقدان او نیز آن را کمتر انکار کرده‌اند.
ابتکار پس از آغاز دولت احمدی‌نژاد و تغییرات به وجود در سازمان حفاظت محیط‌زیست، مرکز صلح و محیط زیست را به عنوان یک سازمان غیر دولتی تاسیس کرد.
در سال ۱۳۹۲ بنیاد جهانی انرژی معصومه ابتکار را به عنوان «بانون محیط زیست جهان» معرفی کرده و جایزه معنوی یک عمر دستاورد را به دلیل «تعهد و احساس مسئولیت در قبال حفظ کره زمین» به وی اعطاء کرد.
ابتکار در سال ۸۵ در انتخابات شورای شهر تهران از سوی مردم انتخاب شد و یکی از چهره‌های اصلاح‌طلب در آن دوره‌ی شورای شهر بود.
با انتخاب حسن روحانی و آغاز به کار دولت اعتدال، معصومه ابتکار دوباره به سازمان حفاظت محیط‌زیست بازگشت و به مدت چهار سال در این سازمان حضور داشت. ابتکار در دولت دوم روحانی نیز جایگزین شهیندخت مولاوردی در معاونت امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری شد.
محمدرضا عارف نامزد احتمالی اردوگاه اصلاح طلبان
گرچه احتمال حضور عارف در انتخابات ریاست جمهوری بیش از گزینه‌های دیگر اصلاح طلبان است، اما او مخالفان جدی خودش را دارد و به نظر می‌رسد که اصلاح طلبان در مورد او به راحتی اجماع نرسند. با این وجود برخی از او به عنوان یکی از چند گزینه اصلی اردوگاه اصلاح طلبان نام می‌برند.
محمدرضا عارف متولد ۲۷ آذر ۱۳۳۰ در شهر یزد، عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و مجمع تشخیص مصلحت نظام است. او پیش از این نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس در مجلس دهم ورئیس فراکسیون امید بوده است.
عارف تحصیلکرده مهندسی برق در دانشگاه‌های تهران و استنفورد است و کار خود را با معاونت طرح و توسعه و سپس سرپرستی شرکت مخابرات ایران آغاز کرد. عارف در سال‌های دهه ۱۳۶۰ در سمت‌های معاونت‌های دانشجویی، آموزشی و هماهنگی و قائم مقامی وزارت فرهنگ و آموزش عالی مشغول به کار بوده و در ۱۳۷۳ نیز به ریاست دانشگاه تهران منصوب شده است.
او از سال ۱۳۷۶ تا ۱۳۷۹ پست وزارت پست و تلگراف و تلفن را عهده‌دار بود و همچنین بین سال‌های ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۰ پس از ادغام سازمان برنامه و بودجه و سازمان امور اداری و استخدامی، اولین رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور بوده است. پس از آن نیز به عنوان معاون اول رئیس جمهور در سال‌های ۸۰ تا ۸۴ منصوب شد.
او در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲ ایران کاندید و تأیید صلاحیت شد، اما پس از یک ماه مبارزه انتخاباتی و پس از دریافت نامه‌ای از رئیس دولت اصلاحات، چهار روز پیش از رأی‌گیری انصراف داد.
محمدرضا عارف متولد ۲۷ آذر ۱۳۳۰ در شهر یزد، عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و مجمع تشخیص مصلحت نظام است. او پیش از این نماینده مردم تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس در مجلس دهم ورئیس فراکسیون امید بوده است.
عارف تحصیلکرده مهندسی برق در دانشگاه‌های تهران و استنفورد است و کار خود را با معاونت طرح و توسعه و سپس سرپرستی شرکت مخابرات ایران آغاز کرد. عارف در سال‌های دهه ۱۳۶۰ در سمت‌های معاونت‌های دانشجویی، آموزشی و هماهنگی و قائم مقامی وزارت فرهنگ و آموزش عالی مشغول به کار بوده و در ۱۳۷۳ نیز به ریاست دانشگاه تهران منصوب شده است.
او از سال ۱۳۷۶ تا ۱۳۷۹ پست وزارت پست و تلگراف و تلفن را عهده‌دار بود و همچنین بین سال‌های ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۰ پس از ادغام سازمان برنامه و بودجه و سازمان امور اداری و استخدامی، اولین رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور بوده است. پس از آن نیز به عنوان معاون اول رئیس جمهور در سال‌های ۸۰ تا ۸۴ منصوب شد.
او در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲ ایران کاندید و تأیید صلاحیت شد، اما پس از یک ماه مبارزه انتخاباتی و پس از دریافت نامه‌ای از رئیس دولت اصلاحات، چهار روز پیش از رأی‌گیری انصراف داد.
۰
