فیلم هفتاد سی؛ بازیگران، خلاصه داستان و نقد

این  روزها وقتی وارد سالن‌های سینمای ایران می‌شویم، به شکل پیش‌فرض احساس می‌کنیم که با یک فیلم بی‌کیفیت دیگر رو به رو خواهیم بود و البته که در نود درصد مواقع کارگردانان سینمای ایران انتظاراتمان را برآورده کرده و با نمایش یک فیلم سطحی، تعریف جدیدی از ابتذال را در ذهن ما به وجود می‌آورند.

به گزارش راهنماتو، یکی از این آثار مبتذل که با موفقیت چشم‌گیری در گیشه نیز رو به رو بوده است، فیلم هفتاد سی به کارگردانی بهرام افشاری است. تو  گویی این روزها سینمای ایران  بیشتر محل نمایش لودگی‌های گروه‌های مختلف است. فیلم هفتاد سی در بهترین حالت یک کلیپ اینستاگرامی طولانی است. به هر حال، دلیل این حجم از تولیدات مبتذل در سینمای ایران چیست؟ چرا سینماگران ما تفاوت لودگی و  کمدی را درک نمی‌کنند؟ 

برات و پرویز قصد دارند تا یعقوب را که برنده جایزه قرعه‌کشی شده است، سالم نگه دارند تا بتوانند جایزه را دریافت کنند و سهمی از آن نصیب خود کنند. اما یک پزشک به آنها می‌گوید که یعقوب به زودی خواهد مرد و این موضوع، نقشه آنها برای بهره‌برداری از برد یعقوب را به هم می‌زند و اوضاع پیچیده می‌شود.

نقد و بررسی فیلم هفتاد سی

ما تا به امروز در مورد بسیاری از فیلم‌های کمدی ایران  مطلب نوشته‌ایم و «ابتذال» یکی از کلیدواژه‌های تمامی این مطالب بوده است. در همین ابتدای کار بهتر است بگوییم که وقتی بسیاری از فیلم‌سازان امروز سینمای ما به سینما مثل دکه سیگارفروشی نگاه می‌کنند، طبیعی است که کلیت نقدهایی که به آثارشان وارد می‌شود نیز شبیه به هم باشد. مگر فیلم هفتاد سی چه  چیزی بیشتر از فیلم پول و پارتی (فیلم پول و پارتی ؛ بازیگران، داستان فیلم، حواشی و نقد) به سینما ارائه می‌دهد که نقد این با آن تفاوت ویژه‌ای داشته باشد؟ این‌ها همه و همه تولیدات انبوه کمپانی‌های تولید ابتذال هستند؛ حالا چه شعبان و چه رمضان، چه پول و پارتی و  چه هفتاد سی.

به‌ابتذال‌ کشاندن اعتراض اجتماعی

فیلم هفتاد سی مانند بسیاری دیگر از تولیدات هم‌رده‌اش کاری نمی‌کند مگر مبتذل‌کردن مسائل اجتماعی. شخصیت‌های معترض این دست «تولیدات صنعتی» که معمولا از قشر فقیر جامعه هستند، خودشان مروجین ابتذال هستند. خود این شخصیت‌ها (که البته هرگز نمی‌توان آن‌ها را شخصیت نامید و بیشتر افرادی مینیاتوری و کلیشه‌ای هستند) از اساس پس‌زننده و تهی‌کننده مفهوم اعتراض هستند.

بهرام افشاری استعداد نشان‌دادن حتی یک صحنه اعتراضی را ندارد. اینکه با چنگ‌زدن به ریسمان لهجه‌های محلی قصد نشان‌دادن فقر را داشته باشی و از همین مستمسک در راستای خنداندن مخاطب هم استفاده بکنی، سطح جدیدی از ابتذال است. اولین اعتراضی که این شخصیت‌ها باید داشته باشند، اعتراض به ابتذال نویسنده‌شان است. قراردادن چند جمله اعتراض‌آمیز در دهان چنین شخصیت‌هایی به این امید که فیلم اعتراضی به نظر برسد، شوخی پرتکرار این روزهای سینمای ایران است و بس.

لوده‌ گری

یک لحظه با خودتان فکر کنید که اگر از شخصیت‌های حاضر در این فیلم، عربده‌کشیدن‌های بی‌مزه، کج وکوله‌بودن‌های سر و صورت، لهجه‌داشتن و... را بگیریم، فیلم دقیقا برای خنداندن ما چه راهکار دیگری دارد؟ فیلم‌نامه درست و حسابی؟ هرگز. شخصیت‌پردازی درست؟ کلا و حاشا. کارگردانی موفق؟ مباد و مبادا. فیلم به جز لوده‌گری چه کاری برای خنداندن مخاطب انجام می‌دهد؟ نهایتا بهرام افشاری با لهجه همدانی‌اش دو تا عربده می‌کشد و هوتن شکیبا لب و لوچه‌اش را کج می‌کند؛ همین و همین.

بازی‌ های بسیار بد بازیگران

مجددا از شما سوال می‌کنم، بهرام افشاری در این فیلم  چه کار ویژه‌ای انجام می‌دهد که  ما در فیلم فسیل هم ندیده‌ایم؟ تولیدات این روزهای سینمای ایران شبیه به تولیدات قوطی رب هستند؛ انبوه و تکراری. ما بهرام افشاریِ (و بقیه بازیگران فیلم) حاضر در فیلم هفتاد سی را هزار جای دیگر هم با همین شکل وشمایل دیده‌ایم. اسم  این کار هر چه که باشد بازیگری نیست.

استفاده از کلیشه‌های همیشگی سینمای کمدی ایران

پخش آهنگ‌های غیر مجاز در فیلم‌ها برای جلب کنجکاوی مخاطب اگرکلیشه همیشگی این دست آثار نیست، چیست؟ چه توجیه سینماتیکی می‌توان برای این دست از لمپن‌بازی‌ها داشت؟ استفاده از لهجه‌های محلی برای خنداندن مخاطب را اگر کلیشه پرتکرار این دست تولیدات سینمایی قلمداد نکنیم با آن همه شاهدمثال چه باید کرد؟ عربده‌کشیدن‌های بیهوده و حرکت‌های عجیب و غریب بدن بازیگران چه چیزی به جز بازتولید هزارباره تیپ‌های لوده سینما است؟

گیشه به مثابه آفت سینمای جدی ایران

فکر به بازگشت مالی و  سودهای کلان، بخشی از فیلم‌سازان ایران را به راهی برده است که آدم به غیر از تاسف‌خوردن برای آن‌ها چیزی به ذهنش نمی‌رسد. این روزها کمتر فیلم‌سازی را می‌بینیم که به سینما به چشم بازار خرید و فروش نگاه نکند.

فیلم  هفتاد سی با 316 میلیارد تومان فروش بهانه‌ای خواهد بود تا در ادامه شاهد تولید هرچه بیشتر همچین آثاری باشیم؟

بازیگران  فیلم هفتاد سی

در ادامه به معرفی بازیگران فیلم هفتاد سی خواهیم پرداخت.

بیوگرافی بهرام افشاری

بهرام افشاری از دوران کودکی به بازیگری علاقه‌مند بود و نخستین تجربه‌های خود را در تئاتر همدان کسب کرد. در ۲۲ سالگی به تهران مهاجرت کرد تا مسیر پیشرفت را دنبال کند و بازیگری را به‌طور حرفه‌ای در کلاس‌های حمید سمندریان فرا گرفت. پس از آن وارد عرصه تئاتر شد. افشاری همچنین فارغ‌التحصیل رشته ساخت و تولید از هنرستان و دارنده مدرک لیسانس بازیگری از دانشگاه آزاد تهران است.

بیوگرافی هوتن شکیبا

هوتن شکیبا ۲۴ خرداد ۱۳۶۳ در تهران به دنیا آمد و در سنندج بزرگ شد. او فارغ‌التحصیل کارگردانی تئاتر از دانشگاه سوره و بازیگری از دانشگاه هنر است. از فیلم‌هایی که او در آن ها نقش داشته است می‌توان به فیلم‌های «طبقه حساس»، «هلن»، «شبی که ماه کامل شد»، «ابلق» و سریال «لیسانسه‌ها» اشاره کرد. همچنین در مجموعه‌های کلاه قرمزی و مهمونی صداپیشگی عروسک‌های مختلف را انجام داده است. شکیبا در دوران دانشگاه در تئاتر و فیلم‌های کوتاه بسیاری بازی کرد و در جشنوارهٔ یازدهم تئاتر دانشگاهی در سال ۱۳۸۷ با نقش‌آفرینی در نمایش «ویلون‌هایتان را کوک کنید» جایزهٔ بهترین بازیگر اول را کسب کرد.

بیوگرافی الهه حصاری

الهه حصاری در سال ۱۳۶۹ در قزوین به دنیا آمد و دارای مدرک کارشناسی زبان و ادبیات انگلیسی و کاردانی تربیت بدنی است. او از دوران دبیرستان در گروه‌های تئاتری فعالیت می‌کرد و سپس با گذراندن دوره‌های بازیگری در مؤسسهٔ «چهره‌های ماندگار» موفق به حضور در این عرصه شد. علاقه‌اش به بازیگری او را به دنیای سینما کشاند و با آشنایی با ابراهیم وحیدزاده، در سال ۱۳۸۷ با بازی در فیلم «تاکسی نارنجی» وارد عرصهٔ بازیگری حرفه‌ای شد. در همان سال در فیلم «نطفهٔ شوم» به کارگردانی کریم آتشی نیز ایفای نقش کرد.