تصاویر؛ عکس های شخصی، زندگی خصوصی و بیوگرافی ماریا شل

فرادید| ماریا شل (Maria Schell)، با نام کامل مارگارتا کریستینا شل (Margareta Christiane Schell)، متولد ۱۵ ژانویه ۱۹۲۶ در وین، اتریش، و درگذشته ۲۶ آوریل ۲۰۰۵ در پرشتات، اتریش، بازیگر برجسته اتریشی-سوئیسی بود که در سینمای اروپا و هالیوود درخشید. او به دلیل نقش‌هایش در فیلم‌هایی مانند آخرین پل (The Last Bridge, ۱۹۵۴) و ژروایس (Gervaise, ۱۹۵۶) و همچنین حضور در آثار هالیوودی مانند برادران کارامازوف (The Brothers Karamazov, ۱۹۵۸) شناخته می‌شود.

دوران کودکی و اوایل زندگی

ماریا شل در وین، اتریش، در خانواده‌ای با پیشینه هنری به دنیا آمد. مادرش، مارگارت نوئه فون نوردبرگ، بازیگر معروف اتریشی، و پدرش، هرمان فردیناند شل، نمایشنامه‌نویس و شاعر سوئیسی بود. ماریا یکی از چهار فرزند خانواده بود و برادر بزرگ‌ترش، ماکسیمیلیان شل، نیز بعدها به بازیگری برجسته تبدیل شد. او در کودکی همراه با خانواده‌اش به زوریخ، سوئیس، نقل‌مکان کرد و در محیطی فرهنگی و چندزبانه (آلمانی، فرانسه و انگلیسی) بزرگ شد. ماریا تحصیلات ابتدایی را در سوئیس گذراند و از کودکی به تئاتر و هنرهای نمایشی علاقه نشان داد. او در ۱۶ سالگی، پس از آموزش‌های اولیه بازیگری، شروع به کار در تئاترهای محلی کرد.

شروع حرفه بازیگری

ماریا شل اولین نقش سینمایی خود را در سن ۱۶ سالگی در فیلم سوئیسی Steinbruch (۱۹۴۲) ایفا کرد. او در اواخر دهه ۱۹۴۰ با بازی در فیلم‌های آلمانی‌زبان، از جمله آنجلیکا (Angelika, ۱۹۴۸)، به شهرت رسید. توانایی او در انتقال احساسات عمیق و بازی احساسی‌اش، او را به یکی از ستارگان نوظهور سینمای اروپا تبدیل کرد. در سال ۱۹۵۱، با بازی در فیلم دکتر هول (Dr. Holl) توجه بیشتری جلب کرد و به‌تدریج در سینمای آلمان و اتریش جایگاه ویژه‌ای یافت.

موفقیت‌های بین‌المللی

اوج شهرت ماریا شل در دهه ۱۹۵۰ بود. او در فیلم آخرین پل (The Last Bridge, ۱۹۵۴) به کارگردانی هلموت کویتینر نقش یک پزشک یوگسلاو را بازی کرد که در جنگ جهانی دوم گرفتار می‌شود. این فیلم برنده جایزه بهترین فیلم در جشنواره کن شد و شل جایزه بهترین بازیگر زن را دریافت کرد. در سال ۱۹۵۶، نقش او در ژروایس، اقتباسی از رمان امیل زولا به کارگردانی رنه کلمان، جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره ونیز را برایش به ارمغان آورد.شل در اواخر دهه ۱۹۵۰ به هالیوود دعوت شد و در فیلم‌هایی مانند برادران کارامازوف (۱۹۵۸) کنار یول برینر و درخت اعدام (The Hanging Tree, ۱۹۵۹) با گری کوپر بازی کرد. او همچنین در سیمارون (Cimarron, ۱۹۶۰) و روزهای شراب و گل‌های رز (Days of Wine and Roses, ۱۹۶۲) نقش‌های مکمل ایفا کرد. با این حال، او اغلب از نقش‌های کلیشه‌ای هالیوود ناراضی بود و در دهه ۱۹۶۰ به اروپا بازگشت تا در تئاتر و فیلم‌های اروپایی فعالیت کند.

فعالیت‌های تئاتری و تلویزیونی

ماریا شل در کنار سینما، در تئاتر نیز فعال بود و در بورگ‌تئاتر وین و دیگر صحنه‌های معتبر اروپا اجراهای متعددی داشت. او در نمایش‌هایی مانند هملت و فاوست بازی کرد و به دلیل سبک احساسی و حضور قدرتمندش روی صحنه تحسین شد. در دهه‌های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰، او در سریال‌های تلویزیونی آلمانی و اتریشی، از جمله دریک (Derrick) و تات‌اورت (Tatort)، نقش‌های متعددی ایفا کرد. او همچنین در مینی‌سریال جنگ و یادبود (War and Remembrance, ۱۹۸۸) حضور داشت که در آمریکا نیز پخش شد.

زندگی شخصی

ماریا شل دو بار ازدواج کرد. در سال ۱۹۵۷ با هورست هاخنر، کارگردان اتریشی، ازدواج کرد و از او یک پسر به نام اولیور هاخنر (متولد ۱۹۶۰) دارد. این ازدواج در سال ۱۹۶۵ به طلاق انجامید. در سال ۱۹۶۶، با ویکو تورجانی، بازیگر و تهیه‌کننده ایتالیایی، ازدواج کرد و از او یک دختر به نام ماری-ترز تورجانی (متولد ۱۹۷۹) به دنیا آورد. این ازدواج تا زمان مرگ ویکو در سال ۱۹۸۶ ادامه داشت. شل پس از مرگ همسر دومش، بیشتر زندگی‌اش را به‌تنهایی سپری کرد و در پرشتات، اتریش، زندگی آرامی داشت.او در اواخر عمر با مشکلات مالی و افسردگی دست‌وپنجه نرم کرد و در سال ۲۰۰۲ اقدام به خودکشی کرد که نجات یافت. شل به موسیقی کلاسیک، ادبیات و طبیعت علاقه‌مند بود و اغلب در مصاحبه‌ها از عشقش به خانواده و حرفه‌اش صحبت می‌کرد.

فعالیت‌های دیگر و دیدگاه‌ها

شل به مسائل اجتماعی مانند حقوق زنان و صلح جهانی اهمیت می‌داد و در برخی فعالیت‌های خیریه مشارکت داشت. او در مصاحبه‌ها از چالش‌های بازیگری در هالیوود و فشارهای شهرت صحبت کرد و گفت که ترجیح می‌داد در نقش‌های تئاتری عمیق‌تر بازی کند تا فیلم‌های تجاری. او همچنین به آموزش بازیگری علاقه‌مند بود و در اواخر عمر در کارگاه‌های تئاتر برای بازیگران جوان شرکت می‌کرد.

اواخر زندگی و درگذشت

ماریا شل در دهه ۱۹۹۰ و اوایل ۲۰۰۰ به دلیل مشکلات سلامتی، از جمله بیماری قلبی و تنفسی، کمتر در پروژه‌های بزرگ ظاهر شد. او در سال ۲۰۰۵ در خانه‌اش در پرشتات، اتریش، بر اثر ذات‌الریه در سن ۷۹ سالگی درگذشت. مرگ او واکنش‌های بسیاری در میان طرفداران و جامعه سینمایی اتریش و اروپا به دنبال داشت.

میراث و جوایز

ماریا شل جوایز متعددی دریافت کرد، از جمله:

• جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره کن برای آخرین پل (۱۹۵۴).
• جایزه بهترین بازیگر زن جشنواره ونیز برای ژروایس (۱۹۵۶).
• جایزه بامبی (Bambi Award) در چندین نوبت برای فعالیت‌های سینمایی.
• صلیب افتخار اتریش برای علم و هنر (۱۹۹۱).

ثروت او در زمان مرگ به دلیل مشکلات مالی کاهش یافته بود، اما در اوج حرفه‌اش، یکی از پردرآمدترین بازیگران زن اروپا بود. شل به‌عنوان یکی از برجسته‌ترین بازیگران اتریشی-سوئیسی، با نقش‌های احساسی و تأثیرگذارش، میراثی ماندگار در سینمای اروپا و هالیوود بر جای گذاشت.

جمع‌بندی

ماریا شل با استعداد درخشانش در بازیگری، از تئاترهای وین و زوریخ به پرده‌های هالیوود راه یافت و با نقش‌هایش در آخرین پل و ژروایس به شهرت جهانی رسید. زندگی شخصی او، با فرازونشیب‌های عاطفی و مالی، داستانی از استقامت و تعهد به هنر است.