نمایش "تابوت عهد"؛ بهانهای برای تردید
ماجرای این نمایش روایتی غیرمستقیم از حادثه ۱۱ سپتامبر است که زندگی دو نفر از اهالی نیویورک تحت تاثیر این واقعه قرار گرفته و البته این حادثه بهانهای برای تردید در تصمیم گیری شخصیت مرد است. سبک اجرای این نمایش رئال است و به صورت کاملا واقع گرایانه رابطه دو انسان را نشان میدهد.
کد خبر :
۵۶۴۸۸
بازدید :
۱۷۸۸
نویسنده: نیل لبیوت و طراح و کارگردان: عماد قلی پور و بازیگران: مهدی کوشکی/ بیتا معیریان و مکان و زمان: تئاتر باران / ساعت ۲۱
چرا باید این نمایش را دید؟
ترس همواره سایهای بزرگ بر زندگی انسان انداخته است. همین امر باعث شده ما در خیلی از موارد به آنچه میخواهیم نرسیم. ترس از تصمیم گیری باعث میشود ماجرات انتخاب یک گزینه را از میان گزینههای موجود نداشته باشیم.
ترس همواره سایهای بزرگ بر زندگی انسان انداخته است. همین امر باعث شده ما در خیلی از موارد به آنچه میخواهیم نرسیم. ترس از تصمیم گیری باعث میشود ماجرات انتخاب یک گزینه را از میان گزینههای موجود نداشته باشیم.
این در حالی است که در بسیاری از مواقع میتوانیم به سادگی گزینه درست را از میان گزینههای پیش رو تشخیص بدهیم. فرار از تصمیمهای بزرگ به تصمیمهای کوچک یکی از هنرهای ما انسانها برای پنهان کردن ترس از تصمیم گیری است که در نمایش «تابوت عهد» نیز شخصیت مرد دست به این فرار زده است.
شاید این تشبیه از «پیتر سنگه» در کتاب «پنجمین فرمان» قابل استفاده باشد: «با تقسیم یک گاو به دو قسمت، دو گوساله نخواهیم داشت، بلکه یک گاو مرده خواهیم داشت». اکثر ما درگیر ترس و تردید در تصمیمهای خود هستیم و دنبال بهانهای میگردیم تا تصمیمهای بزرگ را به تعویق بیندازیم و نمیدانیم راهی که انتخاب میکنیم صحیح است یا نادرست.
ماجرای این نمایش روایتی غیرمستقیم از حادثه ۱۱ سپتامبر است که زندگی دو نفر از اهالی نیویورک تحت تاثیر این واقعه قرار گرفته و البته این حادثه بهانهای برای تردید در تصمیم گیری شخصیت مرد است. سبک اجرای این نمایش رئال است و به صورت کاملا واقع گرایانه رابطه دو انسان را نشان میدهد.
دیالوگهای نمایش ساده و روان است و همین امر باعث میشود در وهله اول بازی بازیگران به چشم بیاید که در اینجا مهدی کوشکی و بیتا معیریان به خوبی از پس خوانش و اجرای این متن برآمده اند. با توجه به دیالوگ محور بودن نمایش، ممکن است بیننده خسته بشود.
در این سبک از نمایشها طراحی صحنه از اهمیت بالایی برخوردار میشود. ایجاد تنوع در صحنههای مختلف، نمایش را از خسته کننده بودن نجات داده است. طراحی صحنه نمایش بر عهده منا رمضانی است که باید هنرش را ستود، زیرا موفق شده با طراحی زیبای خود، منظور و هدف نویسنده و کارگردان را به مخاطب القا بکند.
اوج نمایش را میتوان در صحنه آخر یافت؛ جایی که زن هنگام خروج از صحنه به تابلویی در انتهای صحنه نگاهی میاندازد و خداحافظی تلخی با غرور و اصل خویش دارد که این موضوع نیز در تابلو نقاشی موج میزند. برای علاقه مندانی که به تماشای این نمایش میروند، ذکر این نکته خالی از لطف نیست که «نیل لبیوت» از نمایشنامه نویسان معاصر آمریکایی و برای نخستین بار است که اثری از او در کشور ما روی پرده میرود.
عماد قلی پور، کارگردان این تئاتر نیز بازیگر و کارگردان جوان عرصه تئاتر است که پیشتر نمایشهای «گلن گری، گلن راس» و گرهای در تار و پود یک نقشه را روی صحنه برده است.
چرا نباید این نمایش را دید؟
اگر جزو آن دسته از تماشاگران هستید که میخواهید در صحنه تئاتر دنیای جدیدی را تجربه بکنید و به سبک سوررئالیسم علاقه مندید، ممکن است این نمایش حوصله شما را سر ببرد، اما اگر میخواهید دنیایی واقع گرا را لمس کنید، تماشای این نمایش بهترین پیشنهاد برای شماست.
منبع: روزنامه هفت صبح
۰