(تصاویر) رقابت بر سر ساخت اولین آسمانخراش یک مایلی در جهان؛ از ایده تا واقعیت

رقابت بر سر ساخت اولین آسمانخراش با ارتفاع یک مایل (حدود ۱,۶۰۰ متر) در جهان ادامه دارد.

چنین آسمانخراشی تقریباً دو برابر برج خلیفه (بلندترین برج جهان در حال حاضر) و چهار برابر ساختمان امپایر استیت خواهد بود.

تفاوت فشار هوا از پایین تا بالای این آسمانخراش به اندازه‌ای است که انگار شما در نیویورک (که در سطح دریا قرار دارد) وارد شده و دو دقیقه بعد در دنور (که ارتفاع بیشتری دارد و فشار هوا در آن کمتر است) خارج می‌شوید.

با وجود انبوهی از نگرانی‌های مالی و لجستیکی، یک کتاب جدید توضیح داده که چگونه چنین آسمانخراش‌های غول‌پیکری می‌توانند به زودی عادی شوند.

جیسون ام بار در بخشی از کتاب خود به نام «شهرهایی در آسمان: تلاش برای ساخت بلندترین آسمانخراش‌های جهان»، افق‌های در حال تغییر شهرها در سراسر جهان را بررسی می‌کند.

در سال ۱۹۵۶، فرانک لوید رایت از طرح یک آسمانخراش به ارتفاع ۱.۶۱ کیلومتر به نام «ایلینوی» پرده‌برداری کرد.

طرح او شامل یک مدل به ارتفاع ۸ متر و عرض ۱.۸ متر بود. قرار بود که این آسمانخراش در شیکاگو ساخته شود و ۵۲۸ طبقه با ۱.۱۴ کیلومتر مربع مساحت فضای اداری برای ۱۳۰ هزار نفر داشته باشد.

در این طرح، مسافران پس از رسیدن به این برج از طریق یکی از چهار بزرگراه فیدر می‌توانستند از بین ۱۵ هزار جای پارک یکی را انتخاب کنند.

هر یک از دو عرشه فرود هلیکوپتر می توانستند پنجاه هلیکوپتر را در خود جای دهند. قرار بود که این ساختمان توسط ۷۶ آسانسور پنج طبقه (یعنی پنج آسانسور که روی هم قرار گرفته بودند) سرویس‌دهی شود.

جالب است بدانید که رایت در مورد ساخت آسمانخراش ها تردید داشت. او در سال ۱۹۲۳، پس از مشاهده یک زلزله ویرانگر در ژاپن، گفت که «ساخت آسمانخراش هرگز چیزی بیش از یک تدبیر تجاری نبوده… حالا به یک تهدید برای رفاه بشریت تبدیل شده است».

اما به نظر می‌رسید که نظر او در مقطعی تغییر کرده است.

اگر ده ساختمان مانند این در جزیره منهتن ساخته شود، فضای کاری مورد نیاز فراهم شده و طبیعت بقیه جزیره می‌تواند دست‌نخورده باقی بماند.

رایت گفته است:

اگر می‌خواهیم زندگی انسان‌ها را در آسمانخراش‌ها متمرکز کنیم، نباید آن ها را مثل قفس‌ پرندگان بسازیم. اگر می‌خواهیم برجی بسازیم، بیایید آن را بلند و زیبا بسازیم.

او در سن ۸۹ سالگی احساس کرد که باید طرح خود را برای ساخت یک برج به ارتفاع ۱ مایل ارائه دهد. طرح این ساختمان تنها یک مفهوم بود، یک ایده‌ تخیلی از معماری.

هرگز قرار نبود که این آسمانخراش ساخته شود، زیرا ساخت و بهره‌برداری از آن تقریباً غیرممکن بود. اما این طراح مشهور می‌خواست برای آخرین بار به دنیا خودی نشان دهد.

همانطور که رایت گفته، «هیچ چیزی به اندازه یک ایده قدرتمند نیست».

از آنجایی که این طرح یک نمونه اولیه بود، رایت می توانست به جزییات توضیح نحوه ساخت و فناوری آن نپردازد.

به نظر او، «این آسمانخراش تصویری از یک درخت بزرگ را تداعی می‌کند، با طبقاتی که مانند شاخه‌های درخت پراکنده شده‌اند و دیواره‌های آن مانند برگ‌ها معلق هستند».

همچنین، یک هسته مرکزی بتنی ضخیم، شبیه به تنه، با بارهای گرانشی و باد مقابله می کرد.

شالوده این آسمانخراش مانند یک ریشه بود، یک هرم معکوس بتنی که در اعماق زمین قرار می گیرد.

قرار بود که طبقات از مرکز برج به سمت بیرون کشیده شوند و نما با سیم های معلق نگه داشته شود.

هوای موجود در طبقات بالایی ساختمان برای راحتی ساکنان تحت فشار قرار داده شده و همچنین آسانسورها از انرژی هسته‌ای برای حرکت استفاده می‌ کردند.

هزینه تخمینی رایت برای تکمیل این پروژه ۱۰۰ میلیون دلار بوده که بیش از حد خوش‌بینانه بود. ساخت برج سی‌یرز در سال ۱۹۷۰ حدود ۱۷۵ میلیون دلار هزینه داشت.

با حل برخی از مشکلات مهندسی می توان برجی به ارتفاع یک مایل ساخت. اما پرداخت هزینه ساخت آن موضوع دیگری است. به عنوان مثال، ساخت هر متر مربع از ساختمان پرودنشیال حدود ۴۰ دلار هزینه داشت.

این در حالی است که رایت گفت بود که می‌توان هر متر مربع از ایلینوی را با صرف حدود ۸ دلار ساخت.

با این وجود، طراحی رایت آغاز مسیری برای ساخت آسمانخراشی ۱ مایلی بود که پروژه ای جاه‌طلبانه در سراسر جهان، به ویژه در آسیا است.

آیا چنین سازه ای ساخته خواهد شد؟ بله. چگونه می توان پیش‌بینی کرد؟ بیایید به تاریخچه ارتفاع ساختمان ها نگاه کنیم.

از سال ۱۹۰۰، ارتفاع بلندترین ساختمانی که در هر سال ساخته می‌شود، به طور متوسط سالانه ۱.۲ درصد افزایش یافته و از سال ۱۹۸۰ که کشورهای آسیایی شروع به رقابت در این راستا کردند، میزان افزایش ارتفاع برج ها به ۱.۸ درصد رسیده است.

با این حساب، احتمالاً ارتفاع بلندترین ساختمان ها در طی ۴۰ الی ۶۰ سال آینده دو برابر خواهد شد.

در اوایل دهه ۱۹۰۰، ارتفاع معمول ساختمان های بلند حدود ۱۰۰ متر بود.

در دهه ۱۹۶۰ این ارتفاع دو برابر شد و تا سال ۲۰۱۵، ساخت یک ساختمان ۴۵۷ متری غیر معمول نبود.

پیش بینی می شود که ظرف دو دهه آینده حداقل دو برج یک مایلی ساخته شوند.

در حال حاضر، دانش مهندسی کافی برای ساخت یک سازه یک مایلی وجود دارد. مشکلات اصلی، مربوط به اقتصاد و فناوری‌هایی هستند تا مسائل جدید ناشی از بلندی ساختمان را برطرف کنند.

منبع: روزیاتو