بزرگ‌ترین «شهاب‌سنگ» جهان کجا نگهداری می‌شود؟
شهاب‌سنگ آهنیگیتو (Ahnighito) با وزن ۳۴ تن، بزرگ‌ترین شهاب‌سنگ جهان است که در موزه تاریخ طبیعی آمریکا نگهداری می‌شود.
فرادید| اگر به تالار شهاب‌سنگ‌های موزه تاریخ طبیعی آمریکا قدم بگذارید، با یک شهاب‌سنگ غول‌پیکر مواجه خواهید شد. نام این شهاب‌سنگ «آهنیگیتو» است؛ بزرگ‌ترین قطعه شهاب‌سنگ دنیا که با نام «شهاب‌سنگ کِیپ یورک» نیز شناخته می‌شود. این شهاب‌سنگ به‌قدری سنگین است که پایه‌های نگهدارنده‌اش درون بستر سنگی زیربنای موزه فرو رفته‌اند تا ثبات آن تضمین شود.
به گزارش فرادید، این سنگ فضایی با وزن ۳۴ تن، بزرگ‌ترین قطعه شهاب‌سنگ شناخته‌شده در جهان است. آهنیگیتو زمانی هسته سیارکی بوده که متلاشی شده و قدمتش به حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش بازمی‌گردد، کم و بیش هم‌زمان با پیدایش خورشید!
این شهاب‌سنگ تا حدود ۱۰۰۰۰ سال پیش در فضا در حال حرکت بود تا اینکه در منطقه‌ای که امروزه گرینلند نام دارد، سقوط کرد. سال ۱۸۹۴، «رابرت پی‌یِری» کاوشگر غربی، نخستین غیر بومی بود که آن را با چشمان خود دید، اما انسان‌ها از مدت‌ها پیش با آن آشنا بودند.
جَک اَشبی، معاون مدیر موزه جانورشناسی دانشگاه کمبریج گفته: «این شهاب‌سنگ در گرینلند در منطقه کِیپ یورک یافت شد. برخی می‌گویند در دهه ۱۸۹۰ کشف شد، اما منظورشان اینست که توسط دانشمندان غربی کشف شد. در حقیقت، این شهاب‌سنگ هزاران سال منبع فلز مردم اینوئیت بود. بنابراین وقتی این قطعه شهاب‌سنگ کِیپ یورک به نیویورک منتقل شد، در واقع منبع ارزشمندی از مردم بومی گرفته و به یک موزه منتقل شد.»
انتقال شهاب‌سنگ ۳۴ تنی به نیویورک تنها نیمی از چالش بود. پس از رسیدن به موزه، چالش بعدی این بود که چگونه می‌توان چنین جسم سنگینی را در ساختمانی جای داد بدون اینکه موجب فروپاشی آن شود. راه‌حل زیرساختی بود که تیرهای آن تا درون بستر سنگی زیر موزه فرو رود. به این ترتیب، وزن شهاب‌سنگ درست روی زمین موزه قرار نمی‌گیرد، بلکه روی سازه‌هایی که زیر آن هستند توزیع می‌شود.
اَشبی در کتاب جدید خود با نام«حافظه طبیعت» به موضوع جالب این شهاب‌سنگ عظیم پرداخته و آن را در قالب این نمونه مطرح می‌کند که چرا بیشتر دایناسورهای موجود در موزه‌ها در واقع قالب‌هایی از نمونه اصلی هستند، نه خود فسیل‌ها! به بیان ساده، بیشتر ساختمان‌ها تحمل وزن سنگین فسیل‌های واقعی دایناسورها را ندارند، چرا که آن‌ها از سنگ تشکیل شده‌اند و بسیار سنگین هستند.
اَشبی می‌گوید: «وقتی بحث به نمایش اسکلت دایناسور می‌رسد، مانند شهاب‌سنگ، ظرفیت تحمل وزن کف ساختمان بسیار تعیین‌کننده است. برخلاف شهاب‌سنگ که یک تکه‌سنگ جامد است، اسکلت دایناسور ممکن است از صدها استخوان تشکیل شده باشد. بنابراین مهار و نگهداری وزن آن بسیار دشوار است و این یکی از دلایلی‌ست که اسکلت‌های بزرگ و واقعی دایناسورها به‌ندرت در موزه‌ها دیده می‌شوند.»
در بیشتر موارد، تنها بخشی از اسکلت دایناسور کشف می‌شود، به همین دلیل اسکلت‌هایی مانند «پاتاگوتیتان» در موزه تاریخ طبیعی لندن، در واقع ترکیبی از بقایای چند حیوان هستند که کنار هم قرار گرفته‌اند تا شمایلی از یک نمونه کامل را بازسازی کنند. تصمیم‌گیری درباره نحوه نمایش نمونه‌های ناقص و غول‌پیکر مانند دایناسورها و آهنیگیتو تنها یکی از ده‌ها تصمیم غیرعادی است که کارکنان موزه‌ها باید بگیرند.
مترجم: زهرا ذوالقدر
