«خرس دورگه» چیست و چگونه به وجود آمده است؟
خرس «گرولار» (ترکیبی از «گریزلی» و «پولار» به معنی قطبی) که به نام‌های پیزلی و گریزپولار هم شناخته می‌شود، یک جانور دورگه کمیاب است که از آمیزش بین دو گونه خرس قطبی و خرس گریزلی پدید می‌آید. این جانور دورگه که نخستین بار در منطقه قطبی کانادا مشاهده شد، نتیجه تغییرات اقلیمی و ذوب یخ‌های قطبی است که زیستگاه‌های این دو گونه را به هم نزدیک کرده است.
فرادید| در سال ۲۰۰۶، یک خرس با پوششی نامعمول در منطقه «ساکس هاربر» در جزیره بنکس در شمال غربی کانادا شکار شد و آزمایش‌های ژنتیکی نشان داد که این حیوان یک جانور دورگۀ واقعی است. در سال‌های بعد، چندین مورد مشابه در طبیعت گزارش شد که نشان‌دهنده افزایش این آمیزش طبیعی میان انواع گوناگون خرس‌هاست. دانشمندان تخمین زده‌اند که در سال ۲۰۱۴ دست‌کم پنج خرس دورگه در طبیعت زندگی می‌کردند.
به گزارش فرادید؛ گرم شدن کره زمین باعث ذوب یخ‌های قطبی شده و محل زندگی خرس‌های قطبی را شبیه به محل زندگی خرس‌های گریزلی کرده است؛ به علاوه، خرس‌های گریزلی به دلیل گرم‌تر شدن محل زیستشان بیشتر و بیشتر به سمت شمال حرکت می‌کنند. این جابه‌جایی موجب هم‌پوشانی زیستگاه و در نتیجه امکان آمیزش این دو گونه شده است. همچنین کاهش جمعیت خرس قطبی و کمبود جفت در زیستگاه طبیعی، احتمال جفت‌گیری با گونه نزدیک یعنی خرس گریزلی را افزایش داده است.
گرچه این خرس‌های دورگه ترکیبی از ویژگی‌های دو گونۀ والد خود را دارند، پژوهش‌ها نشان داده‌اند که آن‌ها نسبت به خرس قطبی کمتر به سرما مقاوم هستند و از نظر مهارت‌های شنا کردن نیز عملکرد ضعیف‌تری دارند. متخصصان معتقدند که گرولارها نمی‌توانند گونه جدیدی محسوب شوند، چرا که برای تعریف گونه جدید باید جمعیتی با ژنتیک مستقل و ثابت شکل بگیرد.
از منظر تکاملی، خرس قطبی خود نتیجه یک دوره‌ی ترکیب بین نیاکان خرس قهوه‌ای و گونه‌ای دیگر است که حدود ۱۵۰ هزار سال پیش رخ داده است. بنابراین، آمیزش امروزی خرس قطبی و خرس گریزلی ادامه طبیعی این فرایندهای تکاملی است.
با وجود نگرانی‌هایی درباره احتمال بروز مشکلات رفتاری یا فیزیولوژیکی در این دورگه‌ها، برخی دانشمندان معتقدند که این هیبریدها ممکن است به بقای خرس قطبی کمک کنند و موجب سازگاری بهتر با تغییرات سریع زیست‌محیطی شوند. این جانوران با ترکیب رفتار و توانایی‌های هر دو والد می‌توانند به حفظ تنوع زیستی و جلوگیری از انقراض کمک کنند، هرچند پژوهش‌ها درباره پیامدهای بلندمدت آن همچنان ادامه دارد.
