دردسرهای زنان وزنه‌بردار عراقی

خبرگزاري فرانسه روز گذشته گزارشي درباره تيم ملي وزنه‌برداري زنان عراق کار کرد و در آن به مشکل عديده اين ورزشکاران اشاره كرده و به تلاش سرمربي‌شان هم پرداخته است. در زير بخش‌هايي از اين مطلب را از نظر مي‌گذرانيد.

در سالني تقريبا متروکه در محله مدينه الصدر در شرق بغداد، وزنه‌هايي به مراتب سنگين‌تر از خودشان را بالاي سر مي‌برند. به معناي واقعي، به‌خاطر قدرت بازوهايشان است که اين هشت عضو تيم ملي وزنه‌برداري زنان عراق، توانسته‌‌اند خانواده کوچکي را در وزنه‌برداري تشکيل دهند. آنها روزي سه ساعت در سالن کوچکي که ديوارش منقش به پرچم عراق شده تا خرابي‌هاي زيادش به چشم نيايد، تمرين مي‌کنند.

تمريناتشان مستمر است و به غير از چنددقيقه‌اي که براي ريکاوري استراحت مي‌کنند، دست از تمرين برنمي‌دارند. سال ٢٠١١ بود که فدراسيون وزنه‌برداري عراق از عباس احمد، يکي از مربيان سابق تيم ملي وزنه‌برداري مردان عراق خواست تيم وزنه‌برداري زنان اين کشور را تشکيل دهد. احمد مي‌گويد: «راستش را بخواهيد تشکيل تيم زنان وزنه‌برداري سخت نه بلکه خيلي سخت بود!».

مشکل اين مربي هم اين بود که بايد خانواده‌هاي سنتي عراق را راضي مي‌کرد تا اجازه دهند دخترانشان وارد اين ورزش شوند. «وقتي با خانواده‌ها صحبت مي‌کردم، کار بسيار سختي پيش‌رو داشتم چون بايد با جامعه‌اي حرف مي‌زدم که پرداختن به اين رشته را رد مي‌کرد».

با اين حال اين مربي ٥٤ساله عراقي نااميد نمي‌شود و به جست‌وجو براي پيدا‌کردن زنان علاقه‌مند و توانمند به وزنه‌برداري در عراق ادامه مي‌دهد. البته او خيلي خوب مي‌دانست که وضعيت امکانات و زيرساخت‌هايي که براي وزنه‌برداري زنان عراق در نظر گرفته شده بود، بسيار پايين‌تر از حد تصور بود؛ چون هرگز به طور رسمي در اين کشور برنامه‌ريزي نشده بود که روزي هم قرار است وزنه‌برداري زنان راه بيفتد.

عباس احمد مي‌گويد براي جذب نفرات موردنظرش به خانواده‌هايي نزديک شد که دخترانشان عاشق اين ورزش بودند يا اينکه حداقل درک درستي از اين موضوع داشتند. خانواده هدي سليم السعدي، اولين خانواده‌اي بودند که با روي خوش به پيشنهاد اين مربي پاسخ مثبت دادند. دليلش هم اين بود که هدي ٢٠ساله، از هشت‌سالگي وارد تکواندو شده بود و روحيه ورزشي قابل تأملي داشت.

هدي که حتي مژه‌هايش را هم رنگ کرده، مي‌گويد: «به آنهايي که مي‌گويند وزنه‌برداري براي دختران ساخته نشده، بايد بگويم مي‌توانم هرکاري را که مردان انجام مي‌دهند، انجام دهم. هيچ تفاوتي وجود ندارد. من مردان وزنه‌بردار را به چالش دعوت مي‌کنم و از اين بابت به خودم افتخار مي‌کنم». هدي در عين حال که اولين وزنه‌بردار مدينه الصدر است، مستعدترين آنها هم به شمار مي‌رود؛ او حالا ستون تيم وزنه‌برداري زنان محسوب مي‌شود و مسئوليت تمرين‌دادن خواهر ١٧ساله‌اش، هديل را هم بر عهده گرفته است.

سال گذشته هر دو خواهر براي شرکت در رقابت‌هاي آسيايي اعزام شدند و اتفاقا اصلا هم رقباي ساده‌اي براي بقيه نبودند. در دسته منهاي ٩٠ کيلوگرم هدي مدال برنز يک‌ضرب رقابت‌هاي آسيايي را در ترکمنستان به دست آورد و بعد

هم در رده جوانان در مجموع توانست نفر اول رقابت‌هاي نپال شود. در همان رقابت‌ها او مربي خواهرش هم بود.
هديل جوان در آن رقابت‌ها و در وزن منهاي ٥٨ کيلوگرم در مجموع توانست به عنوان دهمي برسد. البته او در ديگر تورنمنتي که در کاتماندو برگزار شد و مخصوص جوانان بود توانست به عنوان چهارمي برسد.

با اين حال فارغ از افتخارات، چيزي که هدي به دنبال آن است، امنيت شغلي است. «به لطف وزنه‌برداري حقوقي مي‌گيرم که مي‌تواند نيازهاي ماهانه خانواده‌ام را برطرف کند». به اين هشت وزنه‌بردار که حالا براي باشگاه الشرطه وزنه مي‌زنند، حقوق ماهانه مشخصي داده مي‌شود که از ٤٠٠ تا ٨٠٠ دلار است. عباس احمد، مربي آنها مي‌گويد: «اين حقوق‌ها نقشي اساسي ايفا مي‌کند چون باعث مي‌شود اين دختران به ورزش‌شان ادامه دهند و نيازهايشان را هم برطرف کنند».

پدر هدي و هديل هم مي‌گويد بخش مهمي از اين حقوق دخترانش صرف اجاره خانه مي‌شود: «ما ماهانه ٣٣٠ دلار از آن را براي پرداخت اجاره‌خانه مي‌دهيم». خديجه اسماعيل عبدالله هم ديگر دختر وزنه‌برداري است که مي‌گويد با اين پول، اجاره‌خانه‌اش را مي‌پردازد: «من تقريبا نيمي از اين حقوقي را که مي‌گيرم به صورت ماهانه براي اجاره‌خانه مي‌پردازم».

لوجين هاضم ١٥ساله هم وارد بحث مي‌شود و مي‌گويد درس و مدرسه را ول کرده تا با تمرکز بيشتري به وزنه‌برداري بپردازد. او هم مدال برنز رقابت‌هاي قهرماني غرب آسيا در اردن را در کارنامه دارد و مي‌گويد: «مربي امان به ما مصمم‌بودن و پشتکارداشتن را آموخته است. مطمئنم تلاش‌هاي ما نتيجه مي‌دهد؛ هم از لحاظ ورزشي و هم از لحاظ مالي».

تيم ملي وزنه‌برداري عراق حداقل تا همين جا توانسته مدينه الصدر را فتح کند؛ اين چيزي است که پدر هدي و هديل مي‌گويد. او ادامه مي‌دهد: «با گذر زمان، همه مجبور مي‌شوند در نهايت از اين دختران حمايت کنند. آنها هر بار که از يک تورنمنت يا مسابقه برمي‌گردند، مثل قهرمان‌ها مورد استقبال قرار مي‌گيرند».

نسل آينده وزنه‌برداري زنان عراق اما از همين حالا خودش را مهيا مي‌کند؛ رقيه احمد ١٢ساله يکي از آن وزنه‌برداراني است که ظاهرا آينده خوبي دارد. او هر روز پدرش را وادار مي‌کند تا با موتورسيکلت به اين سالن بيايند. بعد از مدرسه، آنها سوار بر موتور از ترافيک سنگين بغداد عبور مي‌کنند تا به مدينه الصدر برسند. در همين سالن کوچک، رقيه آرزوهاي بزرگي دارد: «اميدوارم روزي در بازي‌هاي المپيک شرکت کنم».