تصاویر/ تسخیر روح: عکاسی پرتره قبل از تلفن‌های هوشمند
«تا قبل از قرن ۱۹ ام، شما فقط در صورتی که ثروتمند و معروف بودید می‌توانستید از یک نقاش بخواهید تصویرتان را نقاشی کند. بعد، به لطف عکاسی، همه‌ی انواع انسان‌ها توانستند از خود عکس‌هایی را ثبت کنند و اگر این فرصت را داشتند که یک عکاس استخدام کنند، می‌توانستند سفارش دهند آن طور که می‌خواهند بازنمایی شان کند، ولی عده‌ای هم همواره آن طور که دوست نداشتند در عکس‌ها بازنمایی شده اند.»
کد خبر :
۶۸۸۶۷
بازدید :
۳۱۵۰۱
فرادید | در یک آگهی تبلیغاتی تلفن هوشمند که اخیرا ساخته شده است، دو زن به عکس یک بچه نگاه می‌کنند. یکی از آن‌ها با اشاره به پس زمینه‌ی مات شده‌ی عکس که اغلب عکاسان در پرتره هایشان ایجاد می‌کنند، می‌پرسد: «بچه‌ی من را بوکه (مات) کرده ای؟»
به گزارش فرادید؛ زن دوم که قدری عصبی به نظر می‌رسد، گوشی را می‌گیرد و تلاش می‌کند عمق میدان عکس را تنظیم کند.
او در حالی که اف-استاپ را جلو و عقب می‌کند، می‌گوید: «مات، واضح، متوجه شدی؟»
تمرکز اصلی این آگهی بر تنظیم عمق میدان عکس یا میزان ماتی و وضوح پس زمینه است-یکی از ویژگی‌های عکاسی از پرتره که در بعضی گوشی‌های هوشمند وجود دارد و کمک می‌کند افراد پرتره‌هایی با عمق کم و زمینه‌های مات بیندازند.
اما عکس‌های یک نمایشگاه جدید در مرکز بین المللی عکاسی در آمریکا ICP نشان می‌دهد، برای انداختن یک عکس پرتره‌ی با کیفیت فقط مات کردن پس زمینه کافی نیست.
آگهی تبلیغاتی در واقع این پیام را به مخاطب القا می‌کند که کافی است یک گوشی هوشمند مناسب در اختیار داشته باشید، آن وقت می‌توانید یک عکس پرتره‌ی با کیفیت بیندازید و اینکه رفتن به استودیو‌های عکاسی دیگر منسوخ شده است.
اما با نگاهی به نمایشگاه عکس «آینه‌ی شما: پرتره‌هایی از مجموعه‌ی ICP» به این نتیجه خواهید رسید که چرا رفتن به استودیو‌های عکاسی هنوز امری رایج است.
ارین بارنت، مدیر نمایشگاه و مجموعه‌ی ICP می‌گوید: «بخشی از نمایشگاه درباره‌ی این است که مردم چطور در طول تاریخ عکاسی دیگران را در عکس‌های خود بازنمایی کرده اند.»
«تا قبل از قرن ۱۹ ام، شما فقط در صورتی که ثروتمند و معروف بودید می‌توانستید از یک نقاش بخواهید تصویرتان را نقاشی کند. بعد، به لطف عکاسی، همه‌ی انواع انسان‌ها توانستند از خود عکس‌هایی را ثبت کنند و اگر این فرصت را داشتند که یک عکاس استخدام کنند، می‌توانستند سفارش دهند آن طور که می‌خواهند بازنمایی شان کند، ولی عده‌ای هم همواره آن طور که دوست نداشتند در عکس‌ها بازنمایی شده اند.»
در این نمایشگاه پرتره، انواعی از پرتره‌ها که به روش‌های مختلف و توسط افراد مختلف ثبت شده اند به نمایش درآمده است. حتی برخی از پرتره‌های این نمایشگاه فاقد چهره هستند، اما راوی یک واقعه اند.
نمایشگاه در بخش‌های مختلف شامل: خانواده، کار، جنگ، تغییرات اجتماعی، سلبریتی ها، بازنمایی خویش، همذات پنداری، ثبت پرتره شخصی، و اپروپریشن است. مانند اپروپریشن‌های Carrie Mae Weems از بردگان.
از آنجایی که عکس‌های خانوادگی بخش بزرگی از تاریخ عکاسی را تشکیل می‌دهند، این نمایشگاه بر مناسکی متمرکز شده که این عکس‌ها را احاطه می‌کنند.
از عکس‌هایی که در این بخش به نمایش گذاشته شده است، می‌توان به عکس مردی در بستر مرگ و عکسی متعلق به دهه‌ی ۱۹۶۰ که یک خانواده‌ی اهل تگزاس را گرد تابود یک مرده نشان می‌دهد، اشاره کرد. این نوع عکس‌ها ثبت می‌شدند تا به دست افرادی برسند که نتوانسته بودند در مجلس ترحیم شرکت کنند.
بیشترین عکس‌ها متعلق به بخش کار است. از قصاب گرفته تا متکدیان، هنرمندان و روشنفکران و خدام کلیسا در این عکس‌ها دیده می‌شوند. بارنت می‌گوید، این عکس‌ها نشان می‌دهد تا چه حد شغل افراد عاملی هویت بخش و مهم برای آن‌ها بوده است.
در بخش تغییرات اجتماعی، عکس فلاویو دا سیلوای ۱۲ ساله را می‌توان دید که گوردون پارکس در سال ۱۹۶۱ در مجله‌ی لایف چاپ کرده است. این کودک که از آسم رنج می‌برد از ۷ خواهر و برادر خود مراقبت می‌کرد تا پدر و مادرش بتوانند کار کنند.
خوانندگان مجله‌ی لایف در پاسخ به این عکس کمک‌های مالی خود را به مجله سرازیر کردند که باعث شد کودک و خانواده اش به مکان بهتری نقل مکان کنند.
سایر عکس‌ها در بخش تغییرات اجتماعی شامل پرتره‌ی زنی بود که توسط نامزدش مورد خشونت واقع شده بود.
خانم فراتو، عکس‌های زیادی از افرادی که مورد خشونت خانوادگی قرار گرفته بودند، ثبت کرده است. این عکس‌ها باعث شد بسیاری به قربانیان خشونت‌ها پیشنهاد کمک بدهند و تغییرات الهام بخشی در زمینه‌ی اجتماعی صورت گیرد.
بارنت می‌گوید، پرتره‌های شخصی را نمادی کامل از کنترل بر خویشتن توصیف می‌کند و به کار‌های عکاسانی مانند Samuel Fosso، Edward Steichen، Cindy Sherman اشاره می‌کند.
اما در میان این پرتره‌های شخصی عکسی با عنوان «خاطرات (من)، ۲۰۰۰» که در سال ۱۹۸۹ در تظاهرات میدان تیانانمن ثبت شده است، نیز دیده می‌شود. بعد از آنکه سرباز‌ها در میدان به تظاهرات کنندگان شلیک کردند، عکاس این عکس که در آن زمان ۲۴ سال داشت، یکی از انگشت هایش را قطع کرد و آن را در یک گلدان گل دفن و سپس به اروپا مهاجرات کرد. این عمل هم یک نوع اعتراض و هم یک حرکت نمادین نمایشی بود. سال‌ها بعد، وقتی برای مدت کوتاهی به پکن بازگشت، دست چهار انگشتی اش به یک المان اصلی در کارهایش تبدیل شد.
با هم تعدادی از عکس‌های نمایشگاه را می‌بینیم:
به گزارش فرادید؛ زن دوم که قدری عصبی به نظر می‌رسد، گوشی را می‌گیرد و تلاش می‌کند عمق میدان عکس را تنظیم کند.
او در حالی که اف-استاپ را جلو و عقب می‌کند، می‌گوید: «مات، واضح، متوجه شدی؟»
تمرکز اصلی این آگهی بر تنظیم عمق میدان عکس یا میزان ماتی و وضوح پس زمینه است-یکی از ویژگی‌های عکاسی از پرتره که در بعضی گوشی‌های هوشمند وجود دارد و کمک می‌کند افراد پرتره‌هایی با عمق کم و زمینه‌های مات بیندازند.
اما عکس‌های یک نمایشگاه جدید در مرکز بین المللی عکاسی در آمریکا ICP نشان می‌دهد، برای انداختن یک عکس پرتره‌ی با کیفیت فقط مات کردن پس زمینه کافی نیست.
آگهی تبلیغاتی در واقع این پیام را به مخاطب القا می‌کند که کافی است یک گوشی هوشمند مناسب در اختیار داشته باشید، آن وقت می‌توانید یک عکس پرتره‌ی با کیفیت بیندازید و اینکه رفتن به استودیو‌های عکاسی دیگر منسوخ شده است.
اما با نگاهی به نمایشگاه عکس «آینه‌ی شما: پرتره‌هایی از مجموعه‌ی ICP» به این نتیجه خواهید رسید که چرا رفتن به استودیو‌های عکاسی هنوز امری رایج است.
ارین بارنت، مدیر نمایشگاه و مجموعه‌ی ICP می‌گوید: «بخشی از نمایشگاه درباره‌ی این است که مردم چطور در طول تاریخ عکاسی دیگران را در عکس‌های خود بازنمایی کرده اند.»
«تا قبل از قرن ۱۹ ام، شما فقط در صورتی که ثروتمند و معروف بودید می‌توانستید از یک نقاش بخواهید تصویرتان را نقاشی کند. بعد، به لطف عکاسی، همه‌ی انواع انسان‌ها توانستند از خود عکس‌هایی را ثبت کنند و اگر این فرصت را داشتند که یک عکاس استخدام کنند، می‌توانستند سفارش دهند آن طور که می‌خواهند بازنمایی شان کند، ولی عده‌ای هم همواره آن طور که دوست نداشتند در عکس‌ها بازنمایی شده اند.»
در این نمایشگاه پرتره، انواعی از پرتره‌ها که به روش‌های مختلف و توسط افراد مختلف ثبت شده اند به نمایش درآمده است. حتی برخی از پرتره‌های این نمایشگاه فاقد چهره هستند، اما راوی یک واقعه اند.
نمایشگاه در بخش‌های مختلف شامل: خانواده، کار، جنگ، تغییرات اجتماعی، سلبریتی ها، بازنمایی خویش، همذات پنداری، ثبت پرتره شخصی، و اپروپریشن است. مانند اپروپریشن‌های Carrie Mae Weems از بردگان.
از آنجایی که عکس‌های خانوادگی بخش بزرگی از تاریخ عکاسی را تشکیل می‌دهند، این نمایشگاه بر مناسکی متمرکز شده که این عکس‌ها را احاطه می‌کنند.
از عکس‌هایی که در این بخش به نمایش گذاشته شده است، می‌توان به عکس مردی در بستر مرگ و عکسی متعلق به دهه‌ی ۱۹۶۰ که یک خانواده‌ی اهل تگزاس را گرد تابود یک مرده نشان می‌دهد، اشاره کرد. این نوع عکس‌ها ثبت می‌شدند تا به دست افرادی برسند که نتوانسته بودند در مجلس ترحیم شرکت کنند.
بیشترین عکس‌ها متعلق به بخش کار است. از قصاب گرفته تا متکدیان، هنرمندان و روشنفکران و خدام کلیسا در این عکس‌ها دیده می‌شوند. بارنت می‌گوید، این عکس‌ها نشان می‌دهد تا چه حد شغل افراد عاملی هویت بخش و مهم برای آن‌ها بوده است.
در بخش تغییرات اجتماعی، عکس فلاویو دا سیلوای ۱۲ ساله را می‌توان دید که گوردون پارکس در سال ۱۹۶۱ در مجله‌ی لایف چاپ کرده است. این کودک که از آسم رنج می‌برد از ۷ خواهر و برادر خود مراقبت می‌کرد تا پدر و مادرش بتوانند کار کنند.
خوانندگان مجله‌ی لایف در پاسخ به این عکس کمک‌های مالی خود را به مجله سرازیر کردند که باعث شد کودک و خانواده اش به مکان بهتری نقل مکان کنند.
سایر عکس‌ها در بخش تغییرات اجتماعی شامل پرتره‌ی زنی بود که توسط نامزدش مورد خشونت واقع شده بود.
خانم فراتو، عکس‌های زیادی از افرادی که مورد خشونت خانوادگی قرار گرفته بودند، ثبت کرده است. این عکس‌ها باعث شد بسیاری به قربانیان خشونت‌ها پیشنهاد کمک بدهند و تغییرات الهام بخشی در زمینه‌ی اجتماعی صورت گیرد.
بارنت می‌گوید، پرتره‌های شخصی را نمادی کامل از کنترل بر خویشتن توصیف می‌کند و به کار‌های عکاسانی مانند Samuel Fosso، Edward Steichen، Cindy Sherman اشاره می‌کند.
اما در میان این پرتره‌های شخصی عکسی با عنوان «خاطرات (من)، ۲۰۰۰» که در سال ۱۹۸۹ در تظاهرات میدان تیانانمن ثبت شده است، نیز دیده می‌شود. بعد از آنکه سرباز‌ها در میدان به تظاهرات کنندگان شلیک کردند، عکاس این عکس که در آن زمان ۲۴ سال داشت، یکی از انگشت هایش را قطع کرد و آن را در یک گلدان گل دفن و سپس به اروپا مهاجرات کرد. این عمل هم یک نوع اعتراض و هم یک حرکت نمادین نمایشی بود. سال‌ها بعد، وقتی برای مدت کوتاهی به پکن بازگشت، دست چهار انگشتی اش به یک المان اصلی در کارهایش تبدیل شد.
با هم تعدادی از عکس‌های نمایشگاه را می‌بینیم:
آقا و خانم تی. ام کمپبل و بچه هایشان، حدود سال 1932. عکاس P. H. Polk
سوجورنر تروث (1864)--برده‌ای که آزادی خود را در سن سی سالگی به دست آورد و پس از آن به یک سخنران معروف علیه بردگی تبدیل شد.
کورتا اسکات کینگ، نویسنده و فعال حقوق بشر و همسر مارتین لوترکینگ، 1970. عکاس/لوئیز او. مارتین.
خدام کلیسا که مسئول به صدا درآوردن ناقوس بودند. در حدود سال 1865.
تظاهرات ضد جنگ ویتنام در واشنگتن، 21 اکتبر سال 1967. عکاس Marc Riboud.
«کارگران کارخانه در مقابل خطرات و بیماری ها ایمنی ندارند و بعد از 2 سال کار بیمار می شوند». مغولستان. 10 آوریل، سال 2005. عکاس Lu Guang.
پرتره شخصی، 1977. عکاس Samuel Fosso
«مفقودین، با اف.بی.آی تماس بگیرید.» 29 ژوئن، 1964.
خاطرات (من)، 2000. عکاس Sheng Qi.
Les Trois Mareines، 1984. عکاس Malick Sidibé
و آزادی، 2003. عکاس Nontsikelelo Veleko
فلاویو دا سیلوا بعد از حمله ی آسم، استراحت می کند. ریودوژانیرو، 1961.
«او برای این دو درخت زندگی است.» 1950 عکاس Consuelo Kanaga
خود، 1975. Annegret Soltau
منبع: The New York Times
مترجم فرادید: عاطفه رضوان نیا
۰
