برگ برندههای رامبد جوان در «کارناوال»

به تعبیری در رقابت هنرمندان در «کارناوال» آنچه بیش از متر و معیاری فنی و هنری در هر اجرا واجد اهمیت و تعیینکننده است، میزان ارتباط اثر با مخاطب است. نکتهای که در همین قسمت ابتدایی و در رقابت میان علی اوجی و امیرمهدی ژوله تبدیل به محور اصلی مجادله و مباحثه میان دو طیف از مخاطبان هم شد.
هر چند شوک ناشی از جنگ تحمیلی 12 روزه رژیم صهیونیستی علیه خاک ایران، روند طبیعی عرضه برخی از محصولات شبکه خانگی را با اختلال مواجه کرد اما مهمترین پروژهای که در نقطه شروع با این شوک مواجه شد، بیشک تجربه تازه رامبد جوان بود.
طراح و مجری برنامه پرمخاطب «خندوانه» در قاب تلویزیون از مدتها قبل خبر از تکاپویش برای عرضه یک محصول متفاوت در شبکه نمایش خانگی را داده بود و قسمت صفر این مجموعه درست در هفتهای پخش شد که بهفاصله چند روز بعد، شرایط کشور بهکل تغییر کرد. با این همه «کارناوال» در همان قسمت صفر و بهواسطه پروداکشن متفاوت و ایدههای خلاقانه در کانون توجه قرار گرفت و همه چیز حکایت از یک تجربه بلندپروازانه و البته پرریسک دارد.
رامبد جوان که علاوهبر خلاقیتهای فردی خود در برنامهسازی و کارگردانی، بهشدت معتقد به فعالیت گروهی و بهرهگیری از ظرفیتهای متعدد در قالب اتاقهای فکر است، اینبار هم همه چیز را به خدمت گرفته تا شاید برند دیگری را در کارنامه هنری خود ثبت کند؛ این برند در نقطه شروع چه ویژگیهایی داشته و در ادامه با چه تهدیدهایی میتواند مواجه باشد؟
«کارناوال» چرا متولد شد؟
اگر بخواهیم به استناد همین قسمتهای پخششده از «کارناوال» درباره چرایی تولد و به تعبیری کلیدواژه محوری طراحی و تولید آن نظر بدهیم باید روی «گفتوگو» تأکید کنیم. بهنظر میرسد رامبد جوان بعد از سالها فعالیت هنری در سینما و تلویزیون و قرار گرفتن در معرض قضاوتها و نقدهای بعضاً تند و تیز در فضای مجازی، نسبت به یک خلأ جدی آگاه شده و آن هم مواجهه بیواسطه هنرمند و مخاطب است.
همین دغدغه هم در قالب یک برنامه سرگرمکننده، فرصتی را فراهم آورده تا هنرمندان فعال در زمینههای مختلف، ایدههای قابل ارائه روی سن را پیش روی حدود 500 مخاطب ارائه کنند و بلافاصله در معرض قضاوت و نظرات آنها قرار بگیرند.
اهمیت پرداختن به چنین ایدهای و تلاش برای توجه دادن به اهمیت «گفتوگو» و شکلگیری «دیالوگ» میان تولیدکننده یک اثر هنری و مخاطبان آن هم در غیاب حلقههای واسطی همچون رسانه و منتقد، زمانی دوچندان میشود که بدانیم با توسعه فضای مجازی و حضور فعال هنرمندان و مخاطبان در شبکههای اجتماعی، گرفتار نوعی «شبه گفتوگو» از جنسی غیرمحترمانه و البته بدون دستاورد هستیم.
اگر رامبد جوان موفق شود بهواسطه «کارناوال» ضمن تقویت فرهنگ گفتوگوی صحیح، جنس متفاوتی از مواجهه مخاطبان و هنرمندان با یکدیگر را پایهگذاری کند، بیتردید از منظر فرهنگی، کار سترگی را به سرانجام رسانده است؛ مأموریتی که البته هنوز و پس از پخش یک قسمت از این مسابقه، قضاوت درباره میزان توفیق آن زود است.
«کارناوال» چگونه متولد شد؟
براساس توضیحات رامبد جوان در همان قسمت صفر، ایده اولیه شکلگیری مسابقه «کارناوال» متعلق به امیرحسین قیاسی است. یکی از کمدینهای مستعدی که اتفاقاً در قالب پروژه احیای استندآپ کمدی در برنامه «خندوانه» به شهرت رسید و این روزها هم با تولید برنامه «نیمهشب» همچنان کمدینی فعال و محبوب بهشمار میرود.
بهگفته رامبد جوان، ایده قیاسی ناظر بهطراحی یک رقابت میان دو هنرمند حرفهای، برسر کیفیت مواجهه مخاطبان با آثارشان بود. ایدهای که لااقل در مختصات برنامهسازی داخلی مشابهی ندارد و بعید است با این سر و شکل بتوان نمونهای خارجی هم برای آن پیدا کرد.
همین ایده ساده اما طی چند سال در اتاقهای فکر مختلف پردازش شد و با حذف و اضافه، «کارناوال» را به مرحله تولید رساند. مهمترین رویکردی که در پرورش این ایده تقویت شد هم جایگزینی «مخاطب» با «داور» بود، نکتهای که در همین قسمتهای ابتدایی رامبد جوان بارها روی آن تأکید کرده است.
به تعبیری در رقابت هنرمندان در «کارناوال» آنچه بیش از متر و معیاری فنی و هنری در هر اجرا واجد اهمیت و تعیینکننده است، میزان ارتباط اثر با مخاطب است. نکتهای که در همین قسمت ابتدایی و در رقابت میان علی اوجی و امیرمهدی ژوله تبدیل به محور اصلی مجادله و مباحثه میان دو طیف از مخاطبان هم شد.
«کارناوال» چگونه ماندگار میشود؟
براساس برنامهریزی پلتفرم «فیلمنت» انتهای هر هفته قرار است در دو شب پیاپی «کارناوال» پخش شود که هر دو بخش بهنوعی مربوط به یک قسمت میشود. در هفتهای که گذشت، بخش اول و دوم از قسمت اول این برنامه پخش شد تا شاهد رقابت میان علی اوجی و امیرمهدی ژوله از گروه اول باشیم.
این رقابتهای دو نفره در هفتههای پیش رو با همین مقیاس ادامه پیدا خواهد کرد تا از میان 12 هنرمند شرکتکننده در فصل اول این برنامه، یک نفر بهعنوان قهرمان معرفی شود. در قسمت اول علی اوجی با پشتوانه فعالیت خود بهعنوان یک تهیهکننده موسیقی، گروه ارکستری را روی صحنه فرستاد تا به اجرای موسیقیهای خاطرهانگیز فیلمهای تاریخ سینما بپردازند و امیرمهدی ژوله هم با تکیه بر تسلط خود در حوزه نگارش متنهای کمدی، یک استندآپ کمدی ترکیبی را روی صحنه فرستاد.
براساس این رویکرد احتمالاً سایر 10 هنرمند دیگر هم آثاری را در قالبهایی مختلف قرار است در این مجموعه روی صحنه ببرند که شاید فینفسه قابل رقابت با هم نباشند اما از منظر ارتباط با مخاطب، قضاوت و داوری میشوند. چالش اصلی رامبد جوان برای تبدیل شدن «کارناوال» به یک برند موفق در حوزه برنامهسازی، توفیق در جا انداختن همین قواعد و اصول است؛ قواعدی که البته بهشکلی خلاقانه و در قسمت صفر این برنامه در قالب یک ترک موسیقی اجرا شد تا تبدیل به آییننامه این رقابت شود. «کارناوال» شروع موفقی داشت و باید منتظر بمانیم تا ببینیم در ادامه چه سرانجامیپیدا خواهد کرد؟
منبع: روزنامه ایران