خرس سیاه خطرناک‌تر است یا خرس گریزلی؟
در حالی که خرس‌های سیاه نسبت به سایر گونه‌های خرس کمتر تهاجمی هستند، اما ممکن است حملاتی از جانب آنها اتفاق بیافتد.
فرادید | خرس سیاه خطرناک‌تر است یا خرس گریزلی؟ این سؤالی است که ممکن است گاهی ذهن شما را به خود مشغول کند. در ابتدا باید بگوییم که بین حملات گونه‌های مختلف خرس تفاوت وجود دارد و در نتیجه راه‌های دفاعی هم بسته به اینکه در مقابل کدام خرس قرار گرفته اید گوناگون خواهد بود.
به گزارش فرادید، اگرچه حملات کشنده خرس سیاه به خصوص در مقایسه با حملات سایر گونه‌های خرس به طور کلی نادر است، اما این حیوانات هنوز هم می‌توانند بسیار خطرناک باشند. بسیاری از محققان بر این باورند که گزارشاتی که درباره حملات خرس‌ها ثبت شده و روز به روز هم در حال افزایش است به طور مستقیم با گسترش تفریحات انسان در فضای باز، افزایش جمعیت انسانی و توسعه مرتبط است.
در بیشتر موارد، خرس‌های سیاه نسبتاً انسان گریز و منزوی هستند و از حمله و تهاجم به عنوان آخرین راه‌حل استفاده می‌کنند. با این وجود، موثرترین راه برای جلوگیری از حمله خرس در وهله اول جلوگیری از روبه‌رو شدن با آنها است. فقط به این دلیل که خرس سیاه می‌تواند کمتر از سایر گوشتخواران بزرگ خطرناک باشد، به این معنی نیست که حملات مرگبار از سوی آن هارخ نمی‌دهد. آموزش در مورد آداب معاشرت مناسب در زیستگاه خرس می‌تواند به کاهش خطر کمک کند.
چگونه می‌توان خرس سیاه را از گریزلی تشخیص داد؟
بیایید با این سوال مهم شروع کنیم: چگونه یک خرس سیاه را از همتای تهاجمی ترش یعنی گریزلی تشخیص دهیم؟ همه چیز مربوط به اشتراک رنگ این دو خرس وحشی نیست.
گاهی اوقات خرس‌های سیاه خز روشن و گریزلی‌ها خز تیره تری دارند که تشخیص اینکه کدام گریزلی یا خرس سیاه است را از روی رنگ دشوار می‌کند. برای حل این مشکل به به صورت حیوان نگاه کنید. خرس‌های سیاه پوزه‌های بلند و گوش‌های نوک تیز دارند، در حالی که گریزلی‌ها صورت و گوش‌های گرد‌ی دارند. خرس‌های سیاه معمولاً کوچک‌تر هستند و پنجه‌های کوتاه‌تری نسبت به گریزلی‌ها دارند. گریزلی‌ها یک قوز متمایز بین شانه‌های خود دارند.
درک رفتار خرس سیاه
در حالی که خرس سیاه قبلاً در گونه‌های تهاجمی‌تر مانند خرس گریزلی گروه بندی می‌شد، کارشناسان می‌گویند که آنها در واقع نسبتاً ترسو هستند. به گفته دکتر لین راجرز، بنیانگذار مرکز خرس‌های آمریکای شمالی، گریزلی‌ها بیش از ۲۰ برابر خطرناک‌تر از خرس‌های سیاه هستند. خرس سیاه وقتی عصبی می‌شود، پرخاشگری نشان می‌دهد. ۷۵۰۰۰۰ خرس سیاه که در آمریکای شمالی زندگی می‌کنند به طور متوسط سالانه کمتر از یک انسان را می‌کشند.
این متخصص همچنین این فرضیه را مطرح کرد که خرس‌های سیاه به این دلیل ترسوتر هستند، چون آنها در کنار شکارچیانی که اکنون منقرض شده‌اند مانند گربه‌های دندان‌دار و گرگ‌های وحشتناک تکامل یافته‌اند. خرس‌های سیاه تنها خرس‌هایی بودند که می‌توانستند از درختان بالا بروند، بنابراین خرس‌های سیاه با ماندن در کنار درختان زنده ماندند. دکتر راجرز نوشت، این خرس‌های ترسو و نسبتا اهلی ژن‌های خود را به نژاد خرس سیاه امروزی منتقل کردند. اکثر حملات آنها، واکنش‌های دفاعی در برابر انسان‌هایی است که خیلی به آنها نزدیک می‌شوند.
خرس‌های سیاه معمولاً در خارج از فصل جفت‌گیری موجوداتی منفرد و مجرد هستند، به این معنی که به تنهایی زندگی می‌کنند. خرس هاس سیاه حس بویایی قوی‌ای دارند، ویژگی‌ای که گاهی اوقات آنها را به اردوگاه‌ها و سایر قلمرو‌های انسانی هدایت می‌کند که در آنجا انواع غذا بدون مراقبت رها شده است. اگر یک خرس سیاه بدون هیچ گونه تهدیدی منبع غذایی پیدا کند، احتمالاً به سراغ آن خواهد رفت.
"خرس‌های مزاحم یا خرس‌هایی که کمتر از انسان می‌ترسند، می‌توانند در مناطق مجاور زیستگاه‌های وحشی جمع شوند. غالباً، خرس نر نابالغ که در حال یادگیری برای پیدا کردن غذا بدون کمک مادر خود هستند در حیاط یا سطل زباله‌های شخصی به زباله‌هایی برخورد می‌کنند که این منطقه را به قلمرو‌های انسانی مرتبط می‌کنند. وقتی خرس‌ها بیشتر به مردم عادت می‌کنند، فرصت‌های بیشتری برای درگیری انسان و حیات وحش به وجود می‌آید.
علل پرخاشگری خرس سیاه
تیمی به رهبری استاد دانشگاه کلگری، دکتر. استفن هررو، نویسنده کتاب "حملات خرس: علل و اجتناب آنها"، حملات مرگبار خرس‌های سیاه به مردم در ایالات متحده را مورد مطالعه قرار داد. این مقاله که در سال ۲۰۱۱ منتشر شد، نشان داد که ۶۳ نفر در ۵۹ حادثه در ۴۸ ایالت، آلاسکا و کانادا کشته شدند که ۸۸ درصد آنها مربوط به یک خرس بود که درنده خو بود رفتار فوق العاده خشنی از خود نشان می‌داد.
به اندازه کافی جالب توجه است که این مطالعه تفاوت‌های بیولوژیکی و رفتاری را بین خرس‌های ماده و نر نشان داد. ۹۲ درصد از حملات مرگبار مربوط به خرس نرسیاه درنده‌ای بوده که مجرد و تنها زندگی می‌کرد و این نشان می‌دهد ماده‌هایی که از توله‌ها مراقبت می‌کنند ممکن است خطرناک‌ترین نوع خرس سیاه نباشند.
بیشتر حملات مرگبار نیز در ماه آگوست رخ داد، زمانی که خرس‌های سیاه در جستجوی غذا بودند و باید خود را برای خواب زمستانی آماده می‌کردند. آگوست همچنین یک زمان محبوب از سال برای پیاده روی است، که شانس تعامل و مواجهه انسان و خرس را زیاد می‌کند. رفتار‌های انسانی که خطرناک تلقی شده و باعث تحریک و حمله خرس سیاه می‌شود عبارتند از رها کردن کودکان، پیاده روی سگ‌ها، شکار، فعالیت‌های خارج از منزل در شب یا سحر و نزدیک شدن به ماده‌ها با توله‌های آنها است. این رفتار‌ها تقریباً عامل نیمی از ۷۰۰ حمله خرس به انسان بین سال‌های ۱۹۵۵ و ۲۰۱۶ بوده است.
این مطالعه می‌گوید: «سالانه میلیون‌ها برخورد بین انسان و خرس‌های سیاه بدون هیچ آسیبی به فرد رخ می‌دهد، اگرچه تا ۲ سالگی بیشتر خرس‌های سیاه توانایی فیزیکی برای کشتن یک نفر را دارند.» اگرچه خطر حمله مرگبار خرس سیاه به شخص کم است، اما وجود دارد. یافته‌ها نشان می‌دهد که اکثر حملات مرگبار خرس سیاه زمانی رخ می‌دهد که خرس‌ها انسان را به عنوان یک منبع غذایی شکار می‌کنند.
احتمال حمله خرس سیاه
حتی در مکانی مانند پارک ملی یلوستون، که به دلیل میزبانی از جمعیت خرس‌های گریزلی شناخته شده است، خدمات پارک ملی خطر آسیب توسط خرس سیاه را یک در ۲.۷ میلیون بازدید کننده قرار می‌دهد.
بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۷، احتمال بستری شدن مردم در آلاسکا- جایی که خرس‌ها جمعیت بیشتری دارند - برای تصادف با دوچرخه در بیمارستان بیشتر است و این آمار ۷۱ برابر بیشتر از حمله خرس به آن هاست. در مجموع ۸۲ درصد از مراجعات بیمارستانی مربوط به حمله خرس‌ها بدون آسیب جدی به ترخیص ختم شد و ۴۶ درصد از قربانیان در فضای باز مشغول به کار و فعالیت بودند. اکثریت (۹۶ ٪) حملات توسط خرس گریزلی و ۴ ٪ توسط خرس سیاه بود.
مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۸ که حملات گوشتخواران وحشی را در مناطق شهری مقایسه کرد، نشان داد که خرس‌های سیاه پس از گرگ‌ها، کمترین احتمال حمله به انسان را دارند. خرس‌ها معمولاً هنگامی که خورشید غروب می‌کند بیشتر از کایوت‌ها در مناطق تاریک‌تر حمله می‌کنند و به احتمال زیاد به افرادی که تنها یا با حیوان خانگی هستند هجوم می‌برند. در واقع، ۶۶ درصد از حملات ثبت‌شده مستقیماً به حضور سگ‌ها مرتبط بود، که نشان می‌دهد انسان‌ها هدف نبودند بلکه آنها قصد شکار حیوانات را داشتند.
خرس‌های سیاه در زیستگاه‌های شهری ترجیح می‌دهند فعالیت خود را برای دوری از انسان تغییر دهند. حتی در زیستگاه‌های حیوانی، بیشتر خرس‌های سیاه فعالیت شبانه دارند تا از مردم و سایر خرس‌ها دوری کنند.
اگر زمانی یک در میلیون خرس سیاه دیدید و با آن مواجه شدید چه باید کرد؟
حداقل ۳۰۰ فوت (۲۰ طول ماشین) فاصله داشته باشید.
توجه زیادی به محیط اطراف داشته باشید.
سر و صدا کنید تا به طور تصادفی به خرس نرسید.
هرگز خود را بین یک ماده و توله‌های او قرار ندهید
اسپری فلفل دافع خرس مورد تایید آژانس حفاظت از محیط زیست را همراه داشته باشید، مخصوصاً هنگام کاوش در مناطق مسکونی و سفر یا پیاده روی گروهی.
اگر با یک خرس مواجه شدید به آرامی صحبت کنید تا خرس بتواند شما را از یک حیوان تشخیص دهد.
آرام بمانید.
بچه‌های کوچک و سگ‌ها را فوراً دور کنید.
اجازه ندهید خرس به غذای شما دسترسی داشته باشد.
بسته‌های خود را رها نکنید.
به آرامی و به پهلو حرکت کنید، اما فقط در صورتی که خرس ثابت نشسته باشد. از دویدن یا بالا رفتن از درخت خودداری کنید، چون خرس‌های سیاه کوهنوردان خوبی هستند.
یک راه فرار را باز بگذارید تا خرس بتواند آنجا را ترک کند.
هنگامی که آنجا را ترک کرد و احساس امنیت کردید، از منطقه خارج شوید.
مهم تر از همه، تفاوت را بدانید.
بین حملات خرس گریزلی و حملات خرس سیاه باید تفاوت قائل شوید و بدانید که استراتژی دفاعی برای هر گونه متفاوت است. در مورد خرس سیاه، مُرده بازی نکنید. سعی کنید به مکانی امن مانند ماشین یا ساختمان بروید. اگر فرار ممکن نیست به عنوان آخرین راه چاره، توصیه می‌شود با متمرکز کردن لگد‌ها و ضربات به صورت و پوزه حیوان، از خود مراقبت کنید. این موارد در حملات خرس گریزلی مطلقاً توصیه نمی‌شود.
ترجمه: فرادید
