کشف شهر گمشده در اعماق اقیانوس

فرادید | زیر آب، نزدیک قله‌ی کوهی در غربِ شیار میانی اقیانوس اطلس منظره‌ی ناهمواری از برج‌ها از دل تاریکی‌ها به چشم می‌خورد. دیوار‌ها و ستون‌های کربناته‌ی کرم‌رنگ آن‌ها در سایه‌ی نور وسیله‌ی کنترل از راه دوری که برای اکتشاف به زیر آب فرستاده شده به رنگ آبی شبه‌واری به نظر می‌رسد.

به گزارش فرادید، ابعاد آن‌ها از توده‌هایی کوچک به اندازه‌ی قارچ سمی تا یک تکه سنگ بزرگ به ارتفاع ۶۰ متر متغیر است. اینجا شهر گمشده (the Lost City) است.

(نور یک وسیله از راه دور مناره‌های شهر گمشده را نمایان کرده است)

میدان هیدروترمالِ شهر گمشده که سال ۲۰۰۰ توسط دانشمندان، بیش از ۷۰۰ متر زیر سطح، کشف شد قدیمی‌ترین محیط تهویه‌ی شناخته شده در اقیانوس است. تاکنون هیچ مکانی مشابه این مکان پیدا نشده است.

مدت حداقل ۱۲۰۰۰۰ سال یا شاید بیشتر طول کشیده است که این پوشش رو به بالا و در این نقطه از جهان با آب دریا واکنش نشان داده است تا هیدروژن، متان و سایر گاز‌های محلول را در اقیانوس سرازیر کند. در ترک‌ها و شکاف‌های منافذِ میدان نیز، هیدروکربن‌ها مقدار زیادی از میکروب‌های جدید را حتی بدون حضور اکسیژن تغذیه می‌کنند.

(رشته‌هایی از باکتری‌ها که روی دریچه‌ی کلیستی در شهر گمشده زندگی می‌کنند)

از دهانه‌های این سازه، گاز‌هایی با دمای ۴۰ درجه سانتیگراد فوران می‌کند که حالا خانه‌ی انبوهی از حلزون‌ها و سخت‌پوستان است. علاوه بر این حیوانات بزرگتر از قبیل خرچنگ‌ها، میگوها، خارپشت‌های دریایی و مارماهی‌ها نیز کمیاب هستند، اما همچنان وجود دارند.

این منطقه به رغم طبیعت تندوتیزی که دارد به نظر مملو از زندگی است و به عقیده‌ی برخی محققان شایسته‌ی توجه و حفاظت است.

در حالی که میدان‌های هیدروترمال دیگری مانند این احتمالاً در جای دیگری از اقیانوس‌های جهان وجود دارند، این تنها جاییست که تاکنون وسایل کنترل از راه دور قادر به شناسایی آن بوده‌اند.

هیدورکربن‌های تولیدشده توسط دریچه‌های شهر گمشده از دی‌اکسیدکربنِ اتمسفر یا نور خورشید شکل نگرفتند، بلکه توسط واکنش‌های شیمیایی روی اعماق بستر دریا به وجود آمدند.

از آنجا که هیدروکربن‌ها عناصر سازنده‌ی زندگی هستند، این احتمال وجود دارد که زندگی در زیستگاهی مانند این سرچشمه گرفته باشد، نه فقط در سیار‌ه‌ی ما.

ویلیام برازلتونِ میکروبیولوژیست با اشاره به قمر‌های زحل و مشتری می‌گوید: «این نمونه‌ای از اکوسیستم است که می‌تواند درست در همین ثانیه در انسلادوس (یکی از ماه‌های زحل) یا اروپا فعال باشد و شاید در گذشته مریخ.»

برخلاف دریچه‌های آتشفشانی زیر آب به نام سیگاری‌های سیاه (Black Smokers) که به عنوان نخستین زیستگاه احتمالی هم نامگذاری شده‌اند، اکوسیستم شهر گمشده متکی به گرمای ماگما نیست.

سیگاری‌های سیاه عمدتاً مواد معدنی غنی از آهن و گوگرد تولید می‌کنند در حالی که دهانه‌های شهر گمشده بیش از ۱۰۰ برابر بیشتر هیدروژن و متان تولید می‌کنند.

دریچه‌های کلسیتِ شهر گمشده بسیار بزرگتر از سیگاری‌های سیاه هستند و این حاکی از اینست که مدت زمان بیشتری فعال بوده‌اند.

(ستون‌رگه‌ی ۹ متری در شهر گمشده)

بلندترین تک‌سنگ این سازه پوسایدن نام دارد که بیش از ۶۰ متر ارتفاع آن است. درست در شمال شرقی برج، پرتگاهی با فعالیت کم وجود دارد. متاسفانه این زمین غیرعادی فقط مورد توجه دانشمندان قرار نگرفته است. سال ۲۰۱۸، اعلام شد که لهستان حقوق بهره‌برداری از اعماق دریا‌های اطراف شهر گمشده را به دست آورده است. درحالیکه هیچ منبع ارزشمندی در خودِ میدان حرارتی واقعی برای صید وجود ندارد، تخریب محیط اطراف شهر گمشده می‌تواند عواقب ناخواسته‌ای داشته باشد.

دانشمندان هشدار می‌دهند هرگونه تل یا تخلیه که توسط معدن‌کاری ایجاد شود به راحتی می‌تواند این زیستگاه فوق‌العاده را تحت تاثیر قرار دهد؛ بنابراین برخی کارشناسان خواستار ثبت نام شهر گمشده در فهرست میراث جهانی هستند تا قبل از اینکه دیر شود از این شگفتی طبیعی محافظت کنند. چرا که شهر گمشده با عمر ده‌ها هزار ساله، به عنوان شاهدی بر نیروی پایدار زندگی دوام آورده است.

منبع: sciencealert

مترجم: زهرا ذوالقدر