سارقان پوست انداخته‌اند!

دزدی فقط بالا رفتن از دیوار مردم نیست. فقط اختلاس و فرار به کانادا نیست. وقتی مخابرات اینترنت دو مگ می‌فروشد و سرعت دانلودش سه کیلوبایت بر ثانیه است و سر ماه تهدید می‌کند در صورت عدم پرداخت بدهی تلفن شما قطع می‌شود این دزدی است.

وقتی تعمیرکار ماشین با دست‌های چرب و چیلی و در حالی که عرق پیشانی‌اش را پاک می‌کند، برای تعویض یک پیچ از شما دویست هزارتومان می‌گیرد، شما نمی‌دانید و تشکر هم می‌کنید ولی خودش می‌داند حق‌العمل‌اش پنج هزار تومان است، این دزدی است.

وقتی کارمند مملکت به جای کار کردن وقت‌اش را صرف دیدن فیلم و دانلود موسیقی می‌کند این دزدی است.

وقتی راننده تاکسی مسافر شهرستانی ناآشنا را در شهر دور خودش می‌چرخاند و دو برابر کرایه می‌گیرد این دزدی است. وقتی آدم برای دیگران قدمی برنمی‌دارد، شهروند خوبی نیست، از زندگی‌اش ناراضی است اما برای تغییر کردن قدمی برنمی‌دارد، دارد از عمر خودش می‌دزدد. دارد از اکسیژن هوا می‌دزدد... دزدی فقط جیب‌بری توی اتوبوس نیست.

دزدها هم همیشه روی دست‌شان خالکوبی ندارند و کابشن خلبانی نمی‌پوشند. دزدها می‌توانند بوی خوش ادکلن بدهند، ساعت گرانقیمت ببندند، می‌توانند لباس مارک بپوشند اما وقت و عمر مردم را بدزدند.

وقتی مسئولی به جای حل کردن مشکل مردم مدام وعده می‌دهد، اعتماد آنها را می‌دزدد، وقتی پزشکی برای «خیر رساندن» به همکار و رفیق رادیولوژیست‌اش بیمار بی‌خبر از همه جا را به او حواله می‌کند این دزدی است.

وقتی استاد دانشگاه بدون مطالعه سرکلاس حاضر می‌شود و برای پر کردن وقت کلاس از دانشجوها می‌خواهد یکی یکی بیایند و کنفرانس(!) بدهند، این دزدی است. وقتی روزنامه‌نگاری به جای مطالعه، بدون رفرنس از همه جا کپی پیست می‌کند این دزدی است.

وقتی کارخانه‌داری به جای لیمو، اسید سیتریک می‌ریزد توی شیشه و به اسم آبلمیوی خالص به مردم می‌فروشد این دزدی است، وقتی مامور بهداشتی اینها را می‌بیند و صورتش را آن طرف می‌کند این دزدی است.

وقتی که... وقتی که... دزدهای تابلودار، دزدهایی که دست و پایشان را خالکوبی می‌کنند به مراتب از دزدهای کت و شلوار پوش و ادکلن زده شریف‌ترند.

نباید فراموش کنیم که اینها هم تقصیر کشورهای دیگر نیست. توی آینه لحظه‌ای خیره شویم به چشم‌های خودمان. به آن سیاهی توی چشم. آنجا دزدی نمی‌بینیم؟ دزدی فقط بالا رفتن از دیوار مردم نیست...