بدترین ترانه تاریخ موسیقی

چهارده سال پیش در چنین روزی، گروهی از منتقدان عرصه موسیقی به اتفاق آرا ترانه «آگادو» از گروه بلک‌لیس را به‌عنوان بدترین ترانه تاریخ موسیقی انتخاب کردند. این در حالی بود که ترانه مذکور در سال ١٩٨٤ به بازار عرضه شده و حتی در جدول ترانه‌های پرفروش بریتانیا تا رتبه دوم نیز صعود کرده بود.

این ترانه همچنین ٣٠ هفته متوالی نیز در میان ٧٥ آهنگ پرفروش سال بریتانیا قرار داشت. با این حساب به‌نظر می‌رسد شکاف میان نظر منتقدان این روزگار با جماعتی که در دهه ٨٠ به موسیقی گوش می‌دادند به اندازه دره‌ای وسیع هولناک شده است.

گروه بلک‌لیس این آهنگ را در کمپانی خودشان ضبط کرده بودند. البته این ترانه یک نسخه با درجه‌بندی ایکس هم داشت با عنوانی موهن در آلبومی با عنوانی موهن‌تر. بلک‌لیس یک گروه سبک بریتیش پاپ بود که در ضبط خالتور و آهنگ‌های مناسب نمایش تخصص داشت؛ از این گروه‌هایی که پارتی‌های تین‌ایجری را رونق می‌دادند و با بیت‌های انرژیک و شعرهای مزخرفشان جماعت را از روی صندلی بلند می‌کردند.

گروه در سال ١٩٧٤ تأسیس شد و شاید تعجب کنید اگر خبردار شوید هنوز هم که هنوز است دارند خزعبلاتشان را روانه بازار می‌کنند. خب، اما این افراد بی‌استعداد و خالتورخوان از کجا گریبان موسیقی دنیا را گرفتند؟

بیشتر تعجب خواهید کرد اگر بدانید از کجا! بلک‌لیس به‌عنوان نماینده بریتانیا در مسابقات یورو ویژن سال ١٩٧٩ شرکت کردند و حتی بین ١٠ رقیب نهایی برترین ترانه اروپا هم حضور داشتند و البته با ترانه مشهورشان به نام «ماری آن» به رتبه هفتم مسابقات دست یافتند و حسابی برای خودشان اسم در کردند.

آلن بارتون و تری دابسون دو عضو اصلی گروه بودند که در تمام این سال‌ها نیز جدایی ناپذیر جلوه کردند. درباره این گروه در سایت آل میوزیک گاید عبارت جالبی نوشته‌اند: «اگر به دنبال گروهی هستید با حداقل شهرت در کوچه و خیابان که تن‌ها شنیدن نامشان جماعت را به گریه بیندازد، جایی نروید که گروهتان را یافته‌اید».

از بلک‌لیس به‌عنوان بی‌تدبیرترین گروه تاریخ بشریت هم می‌توان یاد کرد؛ گروهی که تمام امکانات در اختیارش بود که رشد کرده و موسیقی بهتری عرضه کند، اما از هیچ‌کاری برای مبتذل‌ترشدن و به‌افتضاح‌کشیدن خودش فروگذار نکرد. پرکاری بی‌حدوحصر و افراطی آن‌ها که گاه به انتشار دو آلبوم در یک سال منجر می‌شد، بی‌اعتنایی‌شان به مسائل کیفی و فنی و متن ترانه‌ها از آن‌ها نمادی ساخت از یک گروه نازل مزخرف که البته چند نسل با آهنگ‌های چرندشان خاطره دارند. اما برویم سراغ بدترین ترانه تاریخ بشریت، یعنی آگادو.

همان‌طور که گفتیم این ترانه در سال ١٩٨٤ منتشر شد و البته با وجود فروش خیره‌کننده‌اش به‌زودی مورد خشم و غضبی عمومی قرار گرفت. حتی یک ماه بعد از انتشارش رادیوی بی‌بی‌سی پخش آن را از ایستگاه‌هایش ممنوع اعلام کرد و آن را موهن و غیرقابل پخش تشخیص داد.

از نظر خیلی‌ها، اما این ترانه را باید دیوانه‌وارترین قطعه پاپ تاریخ دانست. اما منتقدان داور در انتخاب بدترین ترانه تاریخ درباره‌اش نوشتند: «این قطعه شبیه آثار دیسکویی مدرسه‌هاست.

از این پارتی‌های دوران مدرن میانه که در آن با یک کونگا و پرکاشن میهمانی را گرم می‌کردند»؛ و نظر نهایی منتقدان: «به شکل هولناکی آشغال است».

البته این اظهارنظر باعث شد که آگادو و گروه بلک‌لیس جاودان شوند. تا به امروز بیش از ١٠ بازخوانی از این ترانه توسط گروه‌ها و خوانندگان مختلف عرضه شده است. حتی برخی گروه‌ها پارودی و نقیضه این ترانه را در کارنامه خود گنجانده‌اند تا مفهوم موسیقی بی‌در و پیکر را به همگان نشان دهند.

خود گروه هم هر از گاهی یک ریمیکس از این ترانه منتشر می‌کنند و یاد و خاطره آن را گرامی می‌دارند. به‌هرحال بدنامی از گمنامی بهتر است در این مواقع. اگر دل و دماغش را دارید بروید و آهنگ را گوش بدهید تا به حقانیت و کیفیت برخی خوانندگان وطنی مقیم داخل و خارج ایمان بیاورید. یعنی از این مهمل‌تر بعید است چیزی بیابید.

البته به‌شخصه فکر می‌کنم گزینه‌های بسیار بهتری برای بدترین آهنگ کل تاریخ وجود دارند. در مزخرف‌بودن آگادو شکی نیست، اما انتخاب‌های شایسته‌تری مثل کارهای گروه «رایت سید فرد»، «پیتر آندره»، «جنت جکسون» و «بریتنی اسپیرز» در دسترس است که نشان می‌دهد تا حدی در حق بلک‌لیس اجحاف شده است.

فقط فرقشان این است که به مدد ریخت و قیافه و کلیپ از گزند بدترین‌بودن در امان بوده‌اند. در کل، اما یک پیشنهاد خوب می‌توانم ارائه بدهم که در زندگی به کارتان بیاید: اگر می‌خواهید بدترین آهنگ هر برهه را بیابید سری بزنید به رتبه‌های بالای جدول بیلبورد.

آن‌قدر آشغال در میان صدرنشینان فروش هر دوره می‌توانید پیدا کنید که بلک‌لیس و آگادو حسابی در برابرشان روسفید می‌شوند.