فیلم مرد لاغر؛ یک ناامیدی کامل

نقد و بررسی فیلم اسلندرمن (Slender Man)
برای صحبت درباره فیلم «اسلندرمن» بهتر است نخست نگاهی داشته باشیم به ریشه این شخصیت و خاستگاه او. اسلندرمن نخستین بار در سال ۲۰۰۹ توسط اریک نادسن خلق شد که در اصل آن را برای یک وبسایت طراحی کرده بود.

شکل ظاهری این شخصیت به این شکل بود که قدی نزدیک به ۳ متر و دستانی بلند داشت و البته شاخک‌هایی هم در پشت آن قرار داشت که برای قتل از آن‌ها استفاده می‌کرد و جذاب‌ترین سوژه‌ها برای او نیز کودکان بودند که آن‌ها را با خشونت کامل روانه دیار باقی می‌کرد.

اما اسلندرمن تنها یک شخصیت ترسناک ساده باقی نماند و در سال سال‌های بعد انواع و اقسام داستان‌های ساختگی درباره آن بیان شد که یکی پس از دیگری تکذیب می‌شد.

اما میل بالای جامعه به پذیرش فردی با چنین خصوصیات ظاهری باعث شده بود تا افراد زیادی هر روز از مواجه شان با اسلندرمن سخن بگویند. در این بین تراژیک‌ترین اتفاق مربوط به دو دختر خردسالی بود که با ضربات چاقو فرد دیگری را به قتل رسانده بودند و در بازجویی عنوان کرده بودند که اسلندرمن آن‌ها را مجبور به انجام اینکار کرده است!

البته مدتی بعد مشخص شد که پدر دو دختر بیماری اسکیزوفرنی داشته و این بیماری ظاهرا در دخترانش نیز وجود داشته است. در سال‌های اخیر نیز چند بازی کامپیوتری با الهام از این شخصیت ساخته و روانه بازار شده که عمر چندانی نداشتند و خود اسلندرمن هم رفته رفته رو به فراموشی بود که حالا با اکران فیلمی درباره این شخصیت، بار دیگر نام او بر سر زبان‌ها افتاده است.

داستان فیلم درباره ۴ دوست به نام‌های ورن (جوئی کینگ)، هالی (جولیا گلدانی تلس)، کلوئی (جز سینکلر) و کتی (آنالیز بسو) می‌باشد که همه آن‌ها دانش آموز هستند. آن‌ها یک شب تصمیم می‌گیرند تا جناب اسلندرمن که درباره اش شنیده اند را احضار کنند و از این رو، به اینترنت مراجعه کرده و یک ویدئوی مجهول را مشاهده می‌کنند و پس از آن، کابوس‌هایی شبانه سراغشان می‌آید که زندگی شان را مختل می‌کند. در این بین به یکباره کتی هم ناپدید می‌شود و حالا دختران باید با اسلندر مواجه شوند و...

در «اسلندرمن» می‌توان فستیوالی از ضعف‌ها را شاهد بود که اثر را به یک فیلم تجربی بدل می‌کند. فیلم تقریباً در تمامی بخش‌ها دچار ضعف‌های ساختاری است و عجیب است که این فیلم با چنین کیفیتی روانه سینما شده. در بخش فیلمنامه «اسلندرمن» یک ناامیدی کامل به شمار می‌رود، جایی که نه می‌تواند شخصیت بسازد و نه می‌تواند بترساند.

تمام آنچه که فیلمنامه نویسان در بخش قصه مد نظر داشته اند، چندتایی نوجوان بوده که کلیشه‌های رایج نوجوانان شامل حالشان شده، با این توضیح که در اینجا میزان ضریب هوشی شان نیز تا حد بسیار زیادی کاهش یافته و همین امر سبب می‌شود تا حرکت جالب توجهی انجام دهند که جناب اسلندرمن هم سر و کله اش پیدا شود.

شخصیت اسلندرمن حداقل بروی کاغذ شخصیت ترسناکی محسوب می‌شود. ویژگی‌های ظاهری او می‌تواند با کمی خلاقیت سبب ایجاد حس وحشت در تماشاگر شود و اگر کمی همت عملی هم به آن اضافه شود، نتیجه قانع کننده‌ای بر جای می‌گذارد. اما در فیلم «اسلندرمن» این شخصیت ابداً نمی‌تواند عاملی برای ترس مخاطب باشد. از طرفی قربانیان او برای مخاطب اهمیتی ندارند و از طرف دیگر خود او نیز به حدی در فیلم حضور دارد که به شدت عادی شده و از تاثیرگذاری اش کاسته می‌شود.

یکی از نکات مهم در آثار ترسناک آن است که مخاطب چندان با موجود شرور داستان مواجه نشود تا حس وحشت را در سراسر فیلم تجربه نماید. اما در اینجا ردپای اسلندرمن در همه جا یافت می‌شود و سازندگان نیز در به تصویر کشیدن او حداقل خلاقیت را به کار برده اند تا این فرد قد بلند در ترساندن هم ناموفق باشد.

به نظر می‌رسد «اسلندرمن» را می‌توان در رده آثار تجربی قرار داد. فیلمی که با حداقل بودجه ساخته شده و جلوه‌های ویژه آن نیز فاجعه بار است و می‌تواند مورد تقلید تمسخرآمیز تماشاگر نیز قرار بگیرد! «اسلندرمن» در بخش فیلمنامه و بازیگری فاجعه محسوب می‌شود و می‌تواند یک مثال ارزشمند و درست و حسابی از نباید‌های فیلمنامه نویسی برای علاقه‌مندان به سینما باشد.

اینکه چطور این مرد قد بلند با آن شاخک‌های عجیبش پس از سال‌ها به سینما آمده و در اینجا تا این حد ناتوان و بی خاصیت شده، سوالی است که تنها سازندگان «اسلندرمن» می‌توانند به آن پاسخ دهند.

شاید اسلندرمن برای آنکه کمی ترسناک‌تر از این جلوه کند، لازم باشد که تا این حد دم دست نباشد و البته سوژه‌های باهوش تری را هم انتخاب نماید تا حداقل با مرگ شان کمی بتوان سوگواری کرد!

منبع: فیلم جی